ΩΔΗ ΣΤΟΝ ΚΛΑΥΔΙΟ ΦΡΟΛΟ

Ω! Δαιμονικέ κι αλύτρωτε Κλαύδιε Φρολό!

Υποδύθηκες έναν δεύτερο ρόλο στο έργο του Βίκτωρος Ουγκό!

Αλλά αν ο Δάντης, ο Μίλτων ή ο Γκαίτε, σε γνώριζαν από καιρό!

Σίγουρα θα σε μεταμόρφωναν σε κάτι πιο βαθιά ποιητικό!

Χαμένος ίσως θα παρέμενες!

Δεσμώτης των ηθικών διατάξεων της θεοκρατίας!

Κι ανάξιος του οράματος της χριστιανικής μυθολογίας!

Όμως θα πρωταγωνιστούσες σε άλλες αλληγορίες!

Με άγριες παρορμήσεις κι ανήμερες επιθυμίες!

Στην ύψιστη μορφή ελευθερίας του αδίστακτου αρπακτικού!

Στη σκοτεινή ψυχή ενός ανώτερου πνευματικού πολιτισμού!

Ο ιερέας Κλαύδιος Φρολό υπήρξε πνευματικό τέκνο και λογοτεχνικός επίγονος του δόκτορα Φάουστ. Διδάκτορας των τεχνών, λόγιος, επιστήμονας και ιερωμένος. Επιβλητικός, στοχαστικός, αυστηρός, μελαγχολικός. Με μοναδικό σκοπό στη ζωή του τη γνώση και την κατάκτηση της αιώνιας αλήθειας. Έμαθε τα ελληνικά, τα λατινικά και τα εβραϊκά. Σπούδασε τη νομική, την ιατρική, την κανονική, τη σχολαστική και τη μυστικιστική θεολογία. Την Αλχημεία, την αστρολογία και την ερμητική. Προσπάθησε να αποκρυπτογραφήσει τα σύμβολα και τις διδασκαλίες του Ζαρατούστρα. Να διυλίσει τις καθαρές αχτίδες του Σείριου και να τιθασεύσει τον ήχο από το μαγικό σφυρί του ραβίνου Ζεχιελέ. Να κατανοήσει τις μυστηριώδεις δυνάμεις που συνδέουν τη φωτιά με το φως και τον ήλιο με τον χρυσό.

Κι έτσι, αναζητώντας τη μυστική ψυχή του Μεγάλου Όλου, ο Κλαύδιος Φρολό έμαθε τελικά πως ο Δαίδαλος είναι το θεμέλιο, ο Ορφέας ο τοίχος, κι ο Ερμής το οικοδόμημα. Δεν διδάχτηκε όμως τίποτα για τη θηλυκή μορφή της ύλης.

Στον παθιασμένο αγώνα του για την κατάκτηση της καθαρής γνώσης, ο Κλαύδιος Φρολό με αυστηρή εγκράτεια απέφευγε την απνευμάτιστη και λάγνα φύση των γυναικών. Ώσπου ο κακός Θεός του κόσμου τούτου, θέλησε να του θυμήσει πως κι αυτές έχουν τον δικό τους λόγο ύπαρξης στο θέατρο της ζωής, λόγο σημαντικό που κανείς δεν πρέπει να περιφρονεί. Και του έστειλε μια νεοσύστατη Εύα να την ποθήσει παράφορα με όλη του την ψυχή. Μια γλυκιά Εσμεράλδα, με εκείνη τη γλυκύτητα στα χαρακτηριστικά της, που ο Ραφαήλ πίστευε πως υπάρχει μόνον εκεί που «συναντώνται μυστικιστικά η παρθενία, η μητρότητα και το θείο.» Μια μοιραία Εύα που, ωστόσο, τον απεχθανόταν όσο αυτός την επιθυμούσε.

«... Τίποτε, λοιπόν, δεν μπορώ να σου μεταδώσω απ’ αυτή τη φωτιά που μου καίει την καρδιά; Αλίμονο, κορίτσι μου! Νύχτα μέρα, ναι, νύχτα μέρα. Δεν αξίζω, λοιπόν, ούτε λίγη λύπηση;»

«... Σκέπασε το πρόσωπο με τα χέρια του. Η κοπέλα τον άκουσε να κλαίει. Ήταν η πρώτη φορά. Έτσι, όρθιος, καθώς τρανταζόταν από λυγμούς, ήταν πιό αξιολύπητος και ικετευτικός παρά αν είχε πέσει γονατιστός μπροστά της ...»

«... Πώς απομακρύνθηκα έτσι από κάθε αρετή! Πώς εγκατέλειψα απελπισμένος τον εαυτό μου! Επιστήμονας, και χλευάζω την επιστήμη, ευγενής, και ατιμάζω το όνομά μου, ιερωμένος, και κάνω το ευχολόγιό μου προσκεφάλι λαγνείας, φτύνω το πρόσωπο του Θεού μου! Όλα αυτά για σένα, μάγισσα! Για ν’ αξίζω καλύτερα την κόλασή σου! Κι εσύ, τον αποδιώχνεις τον κολασμένο! ...»

Ο Κλαύδιος Φρολό για χάρη της ωραίας παρθένας απαρνήθηκε την αρετή, την επιστήμη, τον Θεό, τον εαυτό του. Δίχως ανταπόκριση, δίχως αποτέλεσμα. Με την πίκρα και την απόγνωση του αναζητητή που αποτυγχάνει να αντικρίσει το Δισκοπότηρο, αναθεώρησε τότε την φιλάνθρωπη ηθική της πρότερης ζωής του και ξύπνησε μέσα του την καταπιεσμένη φύση του ηγεμονικού κτήνους με τα ένστικτα της αρπαγής, της κυριαρχίας και της κατοχής.

«... Σημείο ακραίο. Η μοίρα μας παραδίνει τον ένα στον άλλο.Εγώ θα αποφασίσω για τη ζωή σου, εσύ για την ψυχή μου.»                

«... Δείχνοντάς της με το δάχτυλο την αγχόνη, είπε ψυχρά: - Ή εκείνη ή εμένα, διάλεξε.»  

Ο Κλαύδιος Φρολό δεν έκλεισε συμφωνία, όπως ο Φάουστ, με τον Μεφιστοφελή, για να του παραδώσει το αντικείμενο του πόθου του πρόθυμο και υπάκουο. Κι ούτε τον έσωσαν στο τέλος, όπως τον Φάουστ, οι παρακλήσεις κάποιας ενάρετης Μαργαρίτας. Έπεσε σπρωγμένος από ψηλά, ανάμεσα από τις τερατόμορφες υδρορροές του βόρειου πύργου του γοτθικού ναού του, κατευθείαν στους λάκκους του έβδομου κύκλου της Κόλασης. Της Θείας Κωμωδίας.

Ή μήπως όχι! Φήμες ανάμεσα στους εκλεκτούς, λένε πως ο ίδιος ο ανυπόταχτος Εωσφόρος υποδέχτηκε τον Κλαύδιο Φρολό στο Πανδαιμόνιο των πεπτωκότων αγγέλων, στην άλλη Κόλαση, αυτή του Μίλτωνα, όχι του Δάντη!

Τα αποσπάσματα: Από το Ενδέκατο Βιβλίο του εξαιρετικού ιστορικού μυθιστορήματος της γαλλικής ρομαντικής λογοτεχνίας Notre Dame de Paris (1830 – 1831). Του Victor Hugo (1802 – 1885). Μετάφραση Α. Παππά και Β. Χατζάκη.

Ο πίνακας: The Monk by the Sea (1808 - 1810). Κορυφαίο έργο του γερμανικού Ρομαντισμού. Του Caspar David Friedrich (1774 - 1840). Ο Kleist έβλεπε στην ανθρώπινη μορφή του πίνακα έναν Καπουτσίνο μοναχό. Ωστόσο, ο ίδιος ο ζωγράφος εξηγούσε πως η μοναχική ανδρική φιγούρα απεικόνιζε τον Φαουστικό στοχαστή, καθώς αυτός συλλογίζεται το τραγικό Επέκεινα της ανθρώπινης ύπαρξης.

Ο Κάιν κι ο Άβελ πάλευαν εντός του: Ο Κλαύδιος Φρολό «... Αφού πρώτα σώπασε για μια στιγμή, συνέχισε, σαν να μιλούσε στον εαυτό του μεγαλοφώνως:

-Κάιν, τι τον έκαμες τον αδελφό σου;

Σώπασε πάλι για λίγο, και εξακολούθησε:    

-Τι τον έκαμα, Κύριε; Τον περιμάζεψα, τον ανέστησα, τον έθρεψα, τον αγάπησα, τον λάτρεψα και τον σκότωσα. Ναι, Κύριε, τώρα δα του έλιωσαν το κεφάλι μπροστά μου, πάνω στην πέτρα του οίκου Σου, εξαιτίας μου, εξαιτίας αυτής της γυναίκας, εξαιτίας της...»