ΕΦΙΑΛΤΗΣ

«Είς την φύσην η οποία δίδει και αφαιρεί τα πάντα, λέγει ο μορφωμένος και μετριόφρων άνθρωπος «Δώσε ότι θέλεις, λάβε ότι θέλεις». Και τα λέγει αυτά όχι με θράσος, αλλά με πειθαρχίαν και συμπάθειαν προς αυτήν.»

Θολός ουρανός και αποπνιχτική ατμόσφαιρα σε μιά άθλια πόλη, που μυρίζει σήψη και παρακμή.
Οδηγώ ένα τετράτροχο, αυτοκινούμενο όχημα και σταματώ καθώς ένα φανάρι ανάβει κόκκινο. Παρατηρώ από το γυάλινο παράθυρο τα άσχημα κτίρια και τα ανθρωποειδή με τα περίεργα ρούχα. Καχεκτικοί και τιποτένιοι, που προσπερνούν ο ένας τον άλλο, σκυφτοί και βιαστικοί σε βρώμικα πεζοδρόμια.
Με πλησιάζουν εξαθλιωμένοι υπάνθρωποι και με ρωτούν αν θέλω να καθαρίσουν τα τζάμια. Γνέφω αρνητικά και με το πράσινο φως επιταχύνω. Λίγο αργότερα, σταματώ ξανά μπροστά σε ένα αρχιτεκτονικό τερατούργημα. Ανεβαίνω τα μπροστινά σκαλιά της είσοδου. Μπαίνω σε μιά αίθουσα και κάποιοι με υποδέχονται και με χαιρετούν. Κάθομαι μαζί τους γύρω από ένα στρογγυλό τραπέζι και ανταλλάσσουμε απόψεις γιά τρέχοντα θέματα «οικονομικοτεχνικού» ενδιαφέροντος: τιμές αγοράς και αλλαγή προσφορών, παραγωγικότητα και μείωση κόστους, περιβαλλοντικά θέματα και διαχείριση ανθρωπίνων πόρων.
Μιλάμε γιά πράγματα ασήμαντα, ανησυχίες της κατώτερης τάξης, «των εμπόρων», με σοβαρότητα και προσοχή. Περίοικοι, που διαχειρίζονται ένα περίεργο είδος εξουσίας σε μιά εμπορευματική κοινωνία απόλεμων, αδύναμων και αστείων κυνηγών του χρήματος.

Κοιτάζω τα σχέδια στον λαιμοδέτη που φορώ, θυμώνω με την κατάντια μου και απορώ. Σκέφτομαι πως ... μάλλον βλέπω ξανά αυτόν τον επαναλαμβανόμενο, ενοχλητικό εφιάλτη.
Ένα χτύπημα με τραντάζει κι επανέρχομαι στην πραγματικότητα. Κοιμήθηκα πάλι όρθιος από την εξάντληση. Τα γελαστά μάτια του συντρόφου, που με καλύπτει με την ασπίδα του, με κοροϊδεύουν. Είμαι ξανά εκεί, στη γραμμή. Ξημερώνει κι ο εχθρός αναμένεται.

Contra omina,
Contra fata deum,
Peruerso numine

Υποψιάζομαι πως στον εφιάλτη βλέπω έναν υποθετικό κόσμο του μέλλοντος. Ίσως τον κόσμο που οι βάρβαροι απέναντι, φέρνουν μαζί τους.
Χάσαμε τον πόλεμο και δεν θα πάρουμε κάτι περισσότερο απ’ ότι αξίζουμε στο πεδίο της μάχης. Σήμερα ίσως είναι η τελευταία μας φορά. Δεν φοβάμαι. Ελπίζω μόνον να βλέπω το Θεό στον ουρανό, να μην έχω πληγές στην πλάτη, κάποιοι να μας θυμούνται. Ελπίζω στο μέλλον κάποιοι να επιβιώνουν μέσα στον εφιάλτη και να ονειρεύονται τον δικό μας κόσμο. Ο επίλογός μας να είναι στο όνειρό τους ... εισαγωγή.

Άραγε, μήπως είμαι ήδη στο όνειρο κάποιου που ζεί στον εφιάλτη μου ;

Εισαγωγικό απόσπασμα : Από τα “Εις εαυτόν” (Βιβλίο Ι.14) του Μάρκου Αυρηλίου. Ρωμαίος αυτοκράτωρ και στωϊκός φιλόσοφος. Φιλόσοφος και πολεμιστής. Γράφει τις σκέψεις του στα ελληνικά, στην στρατιωτική του σκηνή κατά τη διάρκεια της νύχτας, στις εκστρατείες του κατά των βαρβάρων.
Οι εικόνες: Λάβαρα και σημαιοφόροι των Ρωμαϊκών Λεγεώνων.
Η κατώτερη τάξη των «εμπόρων» : Η τρίτη τάξη της κοινωνίας. Η τρίτη κοινωνική λειτουργία στους Ινδοευρωπαίους, σύμφωνα με τον ειδικό της συγκριτικής μυθολογίας Georges Dumezil. Η λειτουργία των μέσων παραγωγής και συντήρησης : ποιμένες, καλλιεργητές, τεχνίτες, δουλευτές, χειροτέχνες.

Λατινικά: «Παρ’ όλα τα σημεία που τους φανερώθηκαν, παρ’ όλες τις διακηρύξεις των θεών, αντιστρέφοντας το κέλευσμα που εκφράσανε οι θεοί. »

Έχασαν τον πόλεμο: Εμείς όμως τους θυμόμαστε ...