Ο ΧΕΙΜΩΝΑΣ ΕΡΧΕΤΑΙ

Το δυσοίωνο ρητό των Σταρκ και το λάβαρό τους, ο γκρίζος ανταρόλυκος σε χιονόλευκο φόντο, είναι και δικά μας εμβλήματα.
Οι ανώνυμοι και απρόσωποι θεοί τους των δένδρων είναι και δικοί μας θεοί.
Μαζί τους σεβόμαστε τις θεόρατες βελανιδιές, τη βαθιά σιωπή του δάσους, τις μελαγχολικές σκιές. Μαζί τους προσευχόμαστε στο κέντρο του ιερού άλσους, στο δένδρο της καρδιάς, στο λαξευμένο στον κορμό πρόσωπο.
Όπως ο Ένταρντ Σταρκ, έτσι κι εμείς «...πιστεύουμε πως ο άντρας που αποφασίζει την καταδίκη πρέπει και να κρατά το σπαθί...». Όπως ο Ένταρντ Σταρκ, έτσι κι εμείς ποτέ δεν πιστεύουμε όσα μας λέει κάποιος όντας γονατισμένος.
Όπως ο Ένταρντ Σταρκ, κάνουμε πάντα αυτό που πρέπει να κάνουμε, όχι αυτό που θα θέλαμε να κάνουμε. Η λύπη και η οργή παγώνουν μέσα μας. Η Τιμή είναι το σπαθί μας, η ασπίδα μας, η σημαία μας. Και το σπαθί είναι κοφτερό «σαν την απόσταση που χωρίζει το σωστό από το λάθος, την αλήθεια από το ψέμα, τη ζωή από το θάνατο».

Προς τα εμπρός ιππεύουμε, κάτω από το λάβαρο του ανταρόλυκου και δεξιά μας ανεμίζει το οικόσημο με το μαύρο εστεμμένο ελάφι. Τον βλέπω να γελάει, τον κερασφόρο ημίθεο με το πολεμικό σφυρί. Όμορφος και δυνατός, καλπάζει δίπλα μας, ο βασιλιάς Ρόμπερτ Μπαράθηον.
Μέσα από την περικεφαλαία με τα ελαφίσια κέρατα, λάμπουν τα διάφανα και γαλανά μάτια του, σαν τις βουνίσιες λίμνες.

Ο χειμώνας έρχεται . . . Η οργή μας ανήκει . . .
Η ζωή είναι σύντομη . . .

Λένε πως όποιος μπεί μιά φορά στη Μέση Γη, ποτέ δεν την εγκαταλείπει. Κι αν δεν μένει πιά εκεί, πάντα θα την έχει μέσα του. Αλήθεια είναι αυτό, στην καρδιά μας.
«Τα χρόνια όμως κατατρώγουν τις αναμνήσεις των ανθρώπων, ακόμη κι εκείνες που κάποτε δόθηκε όρκος να μη λησμονηθούν ποτέ. Στο όνειρο οι σύντροφοί του ήταν σκιές μονάχα, γκρίζα φαντάσματα καβάλα σε άλογα καμωμένα από ομίχλη ».
Μετά το τέλος του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, εμείς που πολεμήσαμε γιά χρόνια στη Μέση Γη, ανανεώσαμε την περηφάνια μας και κρατήσαμε νέες σημαίες στο Τραγούδι του Πάγου και της Φωτιάς.
Γιατί οι καιροί αλλάζουν κι εμείς μαζί τους. Κι έτσι, όσοι πεθάνατε κάποτε μαζί μας, θα ζήσετε ξανά στον Κόσμο του Πάγου και της Φωτιάς.

A SONG OF ICE AND FIRE.
Αυτό είναι το καλύτερο ιπποτικό μυθιστόρημα των τελευταίων χρόνων.
Ο συγγραφέας George R.R. Martin με εκφραστική δεινότητα, με γνώση και σεβασμό στα ηρωϊκά πρότυπα, ζωγραφίζει την επική τοιχογραφία ενός κόσμου που τελικά τον υπερβαίνει και αυτονομείται.
Βασιλιάδες του χειμώνα και ανταρόλυκοι, απόρθητα κάστρα και στοιχειωμένα δάση, άρχοντες και μάγοι, ιππότες και δράκοι, θεοί και δαίμονες, «ελιξίρια φτιαγμένα από γάλα παρθένας και βραδινή σκιά». Κοιτάζεις ψηλά και βλέπεις πως «ο ματωμένος ουρανός πλημμύρισε ροδοπέταλα, γαλάζια σαν τα μάτια του θανάτου». Αποφεύγεις μιά λόγχη και νιώθεις πως «αίμα τινάχτηκε πάνω στο χιόνι, κόκκινο σαν καλοκαιρινό κρασί».

Στηριγμένος στη μεσαιωνική ευρωπαϊκή ιστορία και παράδοση, ο Martin δημιουργεί μιά μαγική εποχή χτίζοντας περίπλοκες καταστάσεις και σύνθετους χαρακτήρες που ακροβατούν σε κρίσιμες ισορροπίες. Ακολουθεί τους ήρωές του από κεφάλαιο σε κεφάλαιο καταφέρνοντας να βλέπει τον κόσμο μέσα από τα μάτια τους. Αναλύει τον τρόπο που σκέπτονται, εκφράζει τα συναισθήματά τους, υποδηλώνει τις προθέσεις τους, τους σπρώχνει να ξεφύγουν από τις χάρτινες σελίδες και να περπατήσουν δίπλα στους αναγνώστες. Τα καταφέρνει το ίδιο καλά με τους άνδρες και τις γυναίκες, τους επώνυμους και τους άσημους, τους δικούς μας και τους άλλους.
Οι πρωταγωνιστές δεν είναι απλώς πολυδιάστατοι. Οι χειρότεροι προδίδουν τους αντιπάλους, οι καλύτεροι προδίδουν τον εαυτό τους, κάποιοι είναι σε λάθος κορμί, κάποιοι σε λάθος στρατόπεδο, οι περισσότεροι υπομένουν άχαρους ρόλους, γιά όλους η ζωή είναι σύντομη.
Όσο γιά τους μυημένους στο Σπαθί και τον Ήλιο, τα εραλδικά σύμβολα τους περιμένουν κρυμμένα πίσω από την επόμενη σελίδα, να τα φορέσουν και να πάρουν τη θέση τους στις γραμμές μας. Το μεγάλο καλοκαίρι τελειώνει και το σπαθί μεταφέρει την ανάμνηση του Ήλιου στον χειμώνα που έρχεται.

Ο George R.R. Martin είναι εμπνευσμένος λογοτέχνης και φιλόλογος, είναι επίσης ψυχολόγος, κοινωνιολόγος, ιστορικός, πολιτικός και στρατηγός, στον βαθμό που θα έπρεπε να είναι κάθε σοβαρός συγγραφέας ενός τέτοιου εγχειρήματος. Γιά εμάς όμως είναι κυρίως στοχαστής και ιδεολόγος του ηρωϊκού τρόπου να ζείς και να πεθαίνεις.

Θα τελειώσω αυτή τη σύντομη περιήγηση στη γη των Επτά Βασιλείων, φτάνοντας στα σύνορα του κόσμου. Πάνω στο Τείχος ανεβαίνω και αποτίω φόρο τιμής στη Μαύρη Φρουρά.
Η Νυχτερινή Φρουρά είναι πρότυπος λόχος της Μεγάλης Φρουράς. Προστατεύει τη γή των ανθρώπων όταν ο Ήλιος πολεμά σε άλλους ουρανούς. Οι άνδρες της είναι σκληρόκαρδοι, δίχως μέσα τους αγάπη. Γιατί «η αγάπη είναι η συμφορά της τιμής και ο θάνατος του καθήκοντος», γιατί δεν πρέπει να υπάρξει στιγμή που θα αναγκαστούν να επιλέξουν ανάμεσα στην τιμή και στους αγαπημένους, γιατί γι’ αυτούς «σύζυγος είναι το καθήκον και ερωμένη η τιμή».
Σε στάση προσοχής χαιρετώ, όταν δίνουν τον όρκο:

«Η νύχτα απλώνεται και η βάρδιά μου ξεκινά. Δεν θα τελειώσει παρά μόνο την ημέρα του θανάτου μου. Δε θα πάρω γυναίκα, δε θα αποκτήσω γη, δε θα αφήσω πίσω μου απογόνους. Δε θα φορέσω στέμμα και δε θα γνωρίσω δόξα. Θα ζήσω και θα πεθάνω πιστός στο χρέος μου.

Είμαι το σπαθί στο σκοτάδι. Είμαι ο φρουρός στις επάλξεις. Είμαι η φωτιά που κρατά μακριά την παγωνιά, το φως που φέρνει την αυγή, το κέρας που ξυπνά όσους κοιμούνται, η ασπίδα που προστατεύει τις χώρες των ανθρώπων.
Για αυτή τη νύχτα και γιά όλες τις νύχτες που θα έρθουν, αφιερώνω τη ζωή και την τιμή μου στη Νυχτερινή Φρουρά »

Ήλιος Ανίκητος
. . . Hail . . .

Τα σκίτσα και οι πίνακες: Έργα του Jeffrey Jones γιά τον Κόσμο του Πάγου και της Φωτιάς.
Τα αποσπάσματα: Από τις ελληνικές μεταφράσεις των βιβλίων.
Ο Κύριος του Φωτός: Μην ξεγιελιέστε από την κόκκινη Μελισάντρα. Στο Τραγούδι της Φωτιάς και του Πάγου, το λάβαρό μας είναι ο Ανταρόλυκος.
Ο Οίκος των Μαρτέλ: Ο κόκκινος ήλιος με τη χρυσή λόγχη. Όχι γιά εμάς, όχι εδώ, όχι τώρα. Ο Χειμώνας έρχεται.
Η Μέση Γη: Έγραψα γιά τον Πόλεμο του Δαχτυλιδιού στα τεύχη 18 και 19 της WFotS (Ιουν και Νοε 1995, τεύχη 125 και 130 του MH/HM)
Η λογοτεχνία του φανταστικού: Οι παλιοί αναγνώστες της WFotS γνωρίζουν τις προτιμήσεις μου. Προτείνω επίσης ανεπιφύλακτα, Guy Gavriel Kay και David Gemmell.

Το σκίτσο μου - του ιππότη: Επίσης του Jeffrey Jones από την ίδια σειρά. Χαίρομαι που κατέχω το πρωτότυπο. Σαν ιππότης και σαν συλλέκτης.