ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ

Το τέλος αυτού του κόσμου θα σημάνει με μιά τελευταία πύρινη ανατολή. Ένας τεράστιος, βαθυκόκκινος Ήλιος θα γεμίσει τον ουρανό και θα γκρεμίσει τα σύνορα της νύχτας. Μέσα του θα αστράφτει η καρδιά του σκοταδιού. Το έχουν προβλέψει οι πρόμαχοι, οι ποιητές και οι ζωγράφοι.

Ο ζωγράφος σε ψυχική ανάταση, μέσα σε μιά έκρηξη του κόκκινου χρώματος, προσπαθεί να αποτυπώσει το υπερκόσμιο φως αυτού του υπέρτατου θρησκευτικού οράματος. Πώς όμως να περιγράψει ένα υπερβατικό γεγονός τέτοιου μεγέθους πάνω σ’ έναν απλό καμβά ; Ποιά θεόπνευστη τεχνοτροπία οδηγεί το ταλέντο του καλλιτέχνη ;
Μόνον ένα σπουδαίο, ιδεαλιστικό και συμβολικό έργο μπορεί να αναδείξει τις σχέσεις ανάμεσα στις μεταφυσικές και τις φυσικές δυνάμεις και να προκαλέσει ανάλογες συνειρμικές ιδέες.
Ο κανόνας του φωτός στα χρώματα του Συμβολισμού υποβάλλει ασάφεια του χωρόχρονου, τελετουργική και μυστικιστική ατμόσφαιρα, κατάργηση της ύλης.

Στο κέντρο του ηλιακού κύκλου, καθισμένος στον θρόνο του ουρανού αναμένει ο πατέρας των θεών, ο Ζεύς Πατήρ, ο νικητής του Τυφώνα. Τα σύμβολά του μαρτυρούν την επερχόμενη κρίση, συνδυασμένα σε προφανή σχηματισμό. Πάνω αιωρείται ο Αετός κρατώντας με τα νύχια του τον Κεραυνό και κάτω η Δρυς ορίζει τον κοσμικό άξονα.
Ο Ένας Θεός στο θρόνο του είναι Κύριος των Μεταμορφώσεων. Η Δρυς μετασχηματίζεται στην μεγάλη μελιά Ύγκντρασιλ, ο κεραυνός γίνεται ιερό δόρυ, ο αετός αποκαλύπτει κάτω από τις φτερούγες του δύο ανυπόμονα κοράκια.
Ο Δίας μεταμορφώνεται στον Πατέρα των σκοτωμένων στη μάχη. Αυτός είναι ο Όντιν, που κρεμόταν από το ανεμοδαρμένο δένδρο νύχτες εννιά από την ίδια του την λόγχη καρφωμένος, που έδωσε το ένα του μάτι γιά να πιεί από την πηγή της σοφίας και του πνεύματος.

Ο Ήλιος είναι το μοναδικό μάτι του Όντιν.

Στον απόλυτο κόσμο των συμβόλων, ο Ήλιος συνδυάζεται συχνά με τον Σταυρό. Το σχήμα του εγγεγραμμένου σε κύκλο σταυρού περιγράφει με πολλούς τρόπους τον ανίκητο Θεό.
Ο Σταυρός είναι το αρχέγονο σύμβολο της ένωσης των συμπληρωματικών. Ο άξονας του κόσμου είναι η κατακόρυφη γραμμή του. Η κατακόρυφη γραμμή συμβολίζει την αρσενική, ενεργητική αρχή ενώ η οριζόντια την θηλυκή, παθητική αρχή. Ο πολικός άξονας ενώνει το Ναδίρ με το Ζενίθ, κόσμους κατώτερους και ανώτερους του γήινου κόσμου. Γύρω του περιστρέφονται όλα τα πράγματα και συνδέει επίσης όλες τις καταστάσεις του όντος.
Η οριζόντια γραμμή είναι προβολή ολόκληρου του οριζόντιου επιπέδου, που στην τρισδιάστατη μορφή του σταυρού αποτελεί επίπεδο αντανάκλασης.
Στο κέντρο του σταυρού, κέντρο του κοσμικού τροχού, εξαλείφονται όλες οι αντιθέσεις.

Στο τέλος του Κόσμου, τον Σωτήρα θα φρουρούν οι Φύλακες του Σταυρού.
Οι Αρχάγγελοι με τις ρομφαίες θα ξαναγίνουν οι φτερωτές Νίκες των Ελλήνων. Μπροστά στο δένδρο του καλού και του κακού, δίπλα στο δένδρο της γνώσης, ο Μιχαήλ θα επιστρέψει το ανίκητο σπαθί του στον προηγούμενο κάτοχό του, στον Τυρ μονόχειρα θεό του πολέμου.
Ο τερατώδης χειμώνας θα έχει τελειώσει και όλοι θα αναπολούν τον παλιό στίχο των ερωταποκρίσεων... «γιατί ο Μπάλντρ βασανιζόταν από όνειρα δυσοίωνα ».
Στα Τάρταρα, τους Τιτάνες θα φρουρούν ξανά οι Εκατόγχειρες.
Στο νησί της Ελίξοιας, βορειότερα από τα Ριπαία βουνά θα επιστρέφουν οι Υπερβόρεοι. Οι Βορεάδες βασιλιάδες τους, απόγονοι του Βορέα, με συνοδεία κύκνων σε παράταξη μάχης θα ακολουθούν τον σφυροφόρο θεό.
Ο εχθρός του παγκόσμιου ερπετού, ο χαλκωματής, θα σταθεί τότε δίπλα στον μεγάλο αδερφό του, τον ολετήρα του Πύθωνα.

Στο τέλος του Κόσμου ο Ανίκητος Ήλιος θα καρφωθεί γιά πάντα στο μέσον του νοητού Σταυρού, υπέρτατος προστάτης της εκδηλωμένης ιεραρχίας της πολλαπλότητας των όντων.





Ο ζωγράφος: Νικόλαος Γύζης (1842-1901), ο μεγαλύτερος Έλληνας ζωγράφος των νεότερων χρόνων.
Οι πίνακες: Ιδού ο Νυμφίος (1899-1900) και Αρχάγγελοι (από τη Θεμελίωση της Πίστεως, 1894-1895).
Ο Χριστιανισμός: Τα σύμβολα και οι παραστάσεις του έχουν πιά ενσωματωθεί στο συλλογικό Ευρωπαϊκό ασυνείδητο.
Οι Αρχαίοι Θεοί: Ζούν μέσα μας σαν φυλετική κληρονομιά και σαν ανεξάντλητες δυνάμεις κοσμογονίας.
Η Μεταμόρφωση του Σωτήρος: Ο Ουράνιος Πατέρας είναι Ένας.

Επειδή ως ορθολογιστής δεν έχω μυητικές αξιώσεις: Καταθέτω το κείμενο μόνον σαν πρόλογο αναζήτησης ιδεολογίας.