ΔΙΧΩΣ ΕΛΕΟΣ

Τα αθώα μάτια της μικρής μου κόρης είναι ότι αγαπώ περισσότερο σ’ ολόκληρο το σύμπαν. Όταν με κοιτάζουν με απορία ψάχνω απαντήσεις, όταν με κοιτάζουν με χαρά ενισχύω την ευχαρίστηση κι όταν με κοιτάζουν με φόβο διαλύω την πηγή της ενόχλησης.

Κάποιες φορές την παίρνω μαζί μου σε περιπάτους αναζήτησης παραστάσεων μέσα στην πόλη. Σε μουσεία, σε βιβλιοπωλεία, σε καταστήματα παιχνιδιών ψάχνουμε μαζί ερεθίσματα κατανόησης της ουσίας των πραγμάτων. Προσπαθώ να της εμφυσήσω χαμένες αξίες, να της προσφέρω κλασικά πρότυπα, να της δείξω τα όρια ανάμεσα στο καλό και το κακό, να την μάθω να διακρίνει το ωραίο από το άσχημο.

Πρόσφατα επισκεφτήκαμε το μεγάλο Μουσείο. Δυστυχώς όμως αντί για το προβλεπόμενο μάθημα αισθητικής δίπλα στα επιβλητικά αγάλματα, μας περίμενε η δυσάρεστη εμπειρία ενός κακού συναπαντήματος ανάμεσα στα σκουπίδια του περιβόλου. Μεταξύ Μουσείου και Πολυτεχνείου, στον συμβολικό χώρο που χωρίζει το κέντρο των Τεχνών από το κέντρο της Τεχνικής, μας συνάντησε μιά ξεχασμένη από το χρόνο μάγισσα. Άσχημη και γριά, ζαρωμένη και αλλήθωρη, ζητιάνευε πιεστικά τρομάζοντας την ανυποψίαστη μικρή μου. Της έγνεψα να φύγει κι αυτή αντί να απομακρυνθεί άρχισε να υβρίζει και να απειλεί βγάζοντας αφρούς από το ξεδοντιασμένο της στόμα. Η αρχετυπική κακία στο ανάρμοστο βλέμμα της με προβλημάτισε και η μεσαιωνική όψη της αφύπνησε τον αρχέγονο εαυτό μου.

Κοίταξα τα φοβισμένα μάτια της κόρης μου και σκέφτηκα αμέσως να διαλύσω την πηγή της ενόχλησης. Όμως, την πρώτη βάρβαρη σκέψη μου, περιόρισε η θλιβερή επίγνωση του αταίριαστου χωροχρόνου... λάθος αιώνας, λάθος τόπος, ψεύτικος ιππότης, ψεύτικο σπαθί.

Αναρωτήθηκα πάντως, ποιά θα ήταν η αντίδραση του βλοσυρού Κιμμέριου σε μια αντίστοιχη κατάσταση στην εποχή των θρύλων... «ανάμεσα στα χρόνια που οι ωκεανοί κατάπιαν την Ατλαντίδα και τις λαμπερές πόλεις και στα χρόνια της ανόδου των γιών του Άρειου».
Αποκεφαλισμός δίχως έλεος;




Η εικόνα: Conan του Cary Nord από το εξώφυλλο της συλλογής «Conan Volume 1, The Frost Giant's Daughter and other stories».
Η μοχθηρή ζητιάνα: Αποτελεί εξεζητημένο παράδειγμα και φυσικά δεν είναι η μόνη απροσάρμοστη, που σέρνει ανάμεσά μας τα παράταιρα βήματά της. Εκφυλισμένοι, ναρκομανείς, αναρχικοί, παρανοϊκοί, διεστραμμένοι κυκλοφορούν ανενόχλητοι, εκμεταλλευόμενοι την ηλιθιότητα των ψευτοπροοδευτικών και το κλίμα ανοχής της οχλοκρατίας.

Μισάνθρωπος: ή μήπως Ανθρωπιστής ...;