VICTORY WORLD CUP

Βραζιλία, 1958
Βραζιλία - Σουηδία 5-2
Σουηδία (Rasunda, Stockholm)

Βραζιλία, 1962
Βραζιλία - Τσεχοσλοβακία 3-1
Χιλή (Estadio Nacional, Santiago de Chile)

Βραζιλία, 1970
Βραζιλία - Ιταλία 4-1
Μεξικό (Azteca, Ciudad de Mexico)

Τρείς φορές κατακτήθηκε το ιερό δισκοπότηρο της στρογγυλής θεάς και την τρίτη αποδόθηκε μόνιμα στον νικητή. Κι έπειτα η αρχαιοελληνική Νίκη αντικαταστάθηκε από μια άμορφη, «πανανθρώπινη» καρικατούρα. Στον νεωτεριστικό, μεταπολεμικό κόσμο η αισθητική της παλιάς Ευρώπης φάνταζε τόσο ξεπερασμένη όσο και τα ιδανικά της. Στην επιφάνεια άλλαξαν πολλά, στο βάθος όμως λίγα. Στην ουσία του, το ποδόσφαιρο παρέμεινε παιχνίδι των αντρών, παιχνίδι των εθνών, παιχνίδι των ζητωκραυγών.

Μπροστά στην οθόνη μου το γήπεδο παίρνει φωτιά. Με ντρίπλες, με πάσες, με κεφαλιές και φάλτσα, με κεραυνοβόλα σουτ η Βραζιλία επιτίθεται στα εχθρικά τέρματα. Κι εγώ, όπως κάθε τέσσερα χρόνια, ξεχνάω τη θρησκεία, την ιστορία και την πολιτική και βλέπω μόνον τη μπάλα στη σέντρα και τα δίχτυα στη μικρή περιοχή.

Ένα μοναχικό νέφος συναισθηματικής φόρτισης περιβάλλει την κίτρινη φανέλα που φορώ: δίψα για καθαρή χαρά, πάθος για άγρια φυγή... αδιέξοδη επένδυση της φαντασίας, του ταλέντου, της φτερωτής Νίκης που στο μέλλον έχω υποσχεθεί...!

Βραζιλία, 1994
Βραζιλία - Ιταλία 0-0 (3-2 στα πέναλτι)
ΗΠΑ (Rose Bowl, Los Angeles)

Βραζιλία, 2002
Βραζιλία - Γερμανία 2-0
Νότια Κορέα / Ιαπωνία (International Stadium, Yokohama)

Βραζιλία, 2010
Βραζιλία - .............. ...-...
Νότια Αφρική (Soccer City, Johannesburg)

Η πρώτη εικόνα: Το κύπελο Rimet, δημιουργία του Γάλλου γλύπτη Abel Lafleur. Η θεά Νίκη υψώνει ένα οκτάπλευρο κύπελο. Ο Γάλλος Jules Rimet, επί 34 χρόνια (1920-1954) πρόεδρος της FIFA και πρωτεργάτης του Παγκοσμίου Κυπέλου, έδωσε για μια μεγάλη περίοδο το όνομά του στη διοργάνωση (1946-1970, the Jules Rimet Cup).
Η δεύτερη εικόνα: Ο αρχηγός της Βραζιλίας του 1970, Κάρλος Αλμπέρτο, παραλαμβάνει το Τρόπαιο Ζιλ Ριμέ για τελευταία φορά.
Η τρίτη εικόνα: Το αντίστοιχο, Subbuteo τρόπαιο Rimet.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΕΝΑΝ ΥEA

Η παρακάτω σκηνή διαδραματίζεται μπροστά από ένα στρατολογικό γραφείο πριν από περίπου είκοσι χρόνια. Σύμφωνα με την διαδικασία και για να γίνω αρχικά υποψήφιος κι έπειτα δόκιμος έφεδρος αξιωματικός (ΥΕΑ και ΔΕΑ), θα έπρεπε εκτός από κάποιες στοιχειώδεις γραπτές εξετάσεις και αθλήματα, να περάσω επίσης από συνέντευξη ψυχολόγου.

Ο ψυχολόγος με ρωτάει με σοβαρότητα γιατί θέλω να γίνω Δόκιμος. Κι εγώ του απαντώ χωρίς δεύτερη σκέψη ότι πιστεύω πως είναι τιμή να είσαι Έλληνας Αξιωματικός.
Ο ψυχολόγος με ακούει με περιέργεια και επανέρχεται με γελαστό ύφος: έλα τώρα... δεν χρειάζεται να υποδύεσαι... πες μου την αληθινή αιτία... Κι εγώ του απαντώ μπερδεμένος και με κάποιο δισταγμό πως την αλήθεια λέω... θα αισθανόμουν υπερήφανος σαν Αξιωματικός στον Ελληνικό Στρατό.
Ο ψυχολόγος προσπαθεί μάλλον να ανιχνεύσει κάποια ψυχική διαταραχή και επιμένει κοιτάζοντάς με ειρωνικά: λοιπόν... είσαι μορφωμένο παιδί... θα μου πεις έναν σοβαρό λόγο για να προχωρήσουμε τη συνέντευξη...

Αντιλαμβάνομαι έγκαιρα πως ο ηλίθιος που έχω απέναντί μου μπορεί και να με απορρίψει λόγω ακαταλληλότητος χαρακτήρα. Και τότε φορώ το προσωπείο μου και επιτέλους του λέω χαμογελώντας αυτά που θέλει να ακούσει: δηλαδή πως αποτιμώ θετικά ότι το μεσημέρι θα φεύγω από το στρατόπεδο, πως θα πληρώνομαι κάποια χρήματα, πως θα μπορώ να κυκλοφορώ με πολιτική ενδυμασία κλπ...
Ο κρετίνος ψυχολόγος νεύει συγκαταβατικά, σχεδόν με ανακούφιση, και τα πράγματα παίρνουν το δρόμο τους.

Αργότερα, στη σχολή των ΥΕΑ σαν Βητάς, υπαρχηγός κι εκπαιδευτής, θα διαβάζω καθημερινά στους αμίλητους Αλφάδες, σε στάση προσοχής πριν την σκληρή, σωματική άσκηση, αποσπάσματα από το Σπαρτιατικό Δίκαιο:
«...Ήταν ουσιώδες μέρος του συστήματος του Λυκούργου ότι οι Σπαρτιάτες δεν αφιέρωναν το χρόνο τους σε χρηματιστικές δραστηριότητες, αλλά σε στρατιωτικά καθήκοντα. Οι αγροτικές δουλειές και η παραγωγή αγαθών γίνονταν από τους είλωτες και τους περιοίκους και απαγορευόταν στους Σπαρτιάτες να ασχολούνται μ’ αυτά...»

Οι περισσότεροι από τους απρόθυμους ακροατές μου - συμμαθητές, απόφοιτοι Πολυτεχνείων που πρoτίμησαν την σχολή Δοκίμων για ωφελιμιστικούς λόγους - θα με θυμούνται σαν εξωγήινο από τον πλανήτη Άρη.
Κι εγώ όμως εκείνη την περίοδο θα συνειδητοποιήσω οριστικά πως στο μέλλον θα πρέπει να υπομείνω μια ζωή ανάμεσα σε είλωτες και περιοίκους.




Ο πίνακας: Προσωπογραφία του Στρατηγού Βοναπάρτη (1797), του Jacques-Louis David (1748-1825).
Το Σπαρτιατικό Δίκαιο: Συνοπτική έκθεση του δικαίου της Σπάρτης, του Βρετανού καθηγητή D.M. MacDowell. Το βιβλίο, που με συντρόφευε καθ’ όλη τη διάρκεια της στρατιωτικής μου θητείας.
Η μάσκα του υποκριτή: Δυστυχώς, έγινε με τα χρόνια από εργαλείο επιβίωσης, όργανο αλλοτρίωσης και δεύτερος εαυτός μου. Είλωτας ή περίοικος κι αυτός...