ΤΟ ΠΕΙΡΑΜΑ

«Οι γυναίκες από μουσική, ποίηση και εικαστικές τέχνες δε νιώθουν τίποτε. Κι αν καμώνονται πως τάχα κάτι καταλαβαίνουν και δείχνουν ενδιαφέρον γι’ αυτά, τούτο δεν είναι τίποτε άλλο από πιθηκισμός, μιά επιτηδευμένη και προσποιητή δήθεν κλίση γιά ν’ αρέσουν στους άντρες. Ο λόγος που οι γυναίκες δε συγκινούνται αισθητικά είναι ότι δε μπορούν ποτέ να ενδιαφερθούν γιά κάτι χωρίς ιδιοτέλεια.»

Πριν από 22 χρόνια και έχοντας ήδη κάποιες εμπειρίες από το άλλο φύλο που με προϊδέαζαν γιά τα χειρότερα, αποφάσισα να επιχειρήσω ένα πειραματικό σχέδιο χειραγώγησης συμπεριφοράς. Επέλεξα μιά άπειρη δεκαεξάχρονη με απότερο σκοπό να επηρεάσω την προσωπική της εξέλιξη μέσα σε καθορισμένα πλαίσια αισθητικής και τάξης. Μακροπρόθεσμα ευελπιστούσα σε μιά γυναίκα πρότυπο και στον απόλυτο έλεγχο της σχέσης μας. Σήμερα γελάω με το απίστευτο θράσος μου όμως εκείνη την ηρωϊκή εποχή πίστευα πως μπορώ να καταφέρω τα πάντα.

Η μικρή ήταν όμορφη, λεπτή, λευκόδερμη με μακρυά πόδια και κορακίσια μαλλιά. Ήταν επίσης έξυπνη και υπάκουη, πληρώντας όλες τις προδιαγραφές μιάς δυνητικής Δέσποινας των στοχασμών. Η αλήθεια είναι πως στην αρχή την έβλεπα μάλλον ουδέτερα και συχνά την κακομεταχειριζόμουν, όμως με το πέρασμα του χρόνου την ερωτεύτηκα και στο τέλος μου έγινε απαραίτητη.
Τα πρώτα χρόνια η σχέση μας εξελισσόταν σύμφωνα με τις προσδοκίες μου. Την βοηθούσα στα Νέα Ελληνικά και στα Μαθηματικά, διάλεγα τα φορέματα και τα εσώρουχά της, της αγόραζα κούκλες και στολίδια, κατάρτιζα το πρόγραμμα, οργάνωνα τη μελέτη και τη ψυχαγωγία, έθετα κρίσιμα ερωτήματα και απαντούσα σε δύσκολες απορίες.
Όμως η αληθινή ζωή δεν είναι πειραματικό εργαστήριο κι όταν τέλειωσε η πρώτη περίοδος τα πράγματα πήραν άσχημη τροπή. Η λατρεία που παλαιότερα διέκρινα στα μάτια της άρχισε μέρα με τη μέρα να ξεθωριάζει γιά να αντικατασταθεί τελικά από ένα καταστροφικό πνεύμα αντιλογίας. Η προστατευόμενή μου είχε σχέδια δικά της και απαιτήσεις που εγώ δεν επιδοκίμαζα.

Η μικρή πέτυχε στις πανελλαδικές εξετάσεις σε πανεπιστήμιο της επαρχίας κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής μου θητείας. Το τελευταίο καλοκαίρι κάναμε μαζί ένα ταξίδι διακοπών με συνεχείς διαφωνίες και βίαιους τσακωμούς που εξάντλησαν και τα τελευταία περιθώρια επικοινωνίας.
Υπηρετούσα σαν ΔΕΑ κάπου στη Μακεδονία όταν με εγκατέλειψε. Συγκλονίστηκα. Δεν άντεχα την ιδέα πως με απέρριψε το ίδιο μου το δημιούργημα. Κατέρρευσε η ψευδαίσθηση που είχα οικοδομήσει και μαζί της ένα μέρος της ψυχολογικής μου πανοπλίας. Η αποτυχία του κωμικού μου εγχειρήματος με οδήγησε στο ναδίρ της προσωπικής μου αυτοεκτίμησης και αναπόφευκτα σε γενική επαναξιολόγηση δεδομένων και ιδεών.

Αργότερα αναγνώρισα τουλάχιστον ένα ελαφρυντικό στον εικοσιτριάχρονο εαυτό μου: εκείνος δεν γνώριζε πως οι γυναίκες είναι ανεπίδεκτες πνευματικότητας και πως από τη φύση τους έχουν προδιαγεγραμμένη πορεία και απροσδιόριστες επιθυμίες...
Πέρασε καιρός πριν επανακάμψω. Πήρα ένα σκληρό μάθημα αλλά εμπέδωσα βασικούς κανόνες. Το παιχνίδι είναι στημένο και οι γυναίκες έχουν τις δικές τους επιδιώξεις, είτε τις συναντάς στη διπλανή πόρτα είτε στα Παραμύθια της Χαλιμάς.

Παρ’ όλα αυτά, σε κάποια επόμενη ιστορία, ο Μαύρος Ιππότης δεν απέφυγε την παγίδα της Χιονάτης...




Η εισαγωγή: Σκέψεις του Σοπεγχάουερ γιά τις γυναίκες, που όμως δεν είχα τότε μελετήσει...
Χρονολογία μετάβασης: 1989-1991.
Ο πίνακας: Πορτραίτο της Bettie Page (1923-2008) από τον Αμερικανό ζωγράφο Jim Silke. Το απόλυτο σεξουαλικό είδωλο όλων των αντρών, που σέβονται τον αντρισμό τους.