STONEHENGE

Ο κόρακας με περίμενε στον υπαίθριο χώρο στάθμευσης καθισμένος σιωπηλά στον παρακείμενο ξύλινο φράκτη. Μου κίνησε την περιέργεια καθώς τον αντιλήφτηκα αμέσως μόλις άνοιξα την πόρτα του αυτοκινήτου. Με κοίταζε σαν να με γνώριζε και πετούσε γύρω μου ενώ περίμενα υπομονετικά να πληρώσω το εισιτήριο εισόδου ανάμεσα στο πλήθος των τουριστών.
Πλησίασε ξανά όταν πιά είχα περάσει μέσα στην περιφραγμένη έκταση και με κρωξίματα με οδήγησε κοντά στον εξωτερικό κύκλο των λίθων Σάρσεν και στην υπόλοιπη φτερωτή ομήγυρη της υποδοχής.

 

Είχα επιτέλους φτάσει στο ναό του Ήλιου των Υπερβορείων, πραγματικό προορισμό του ταξιδιού μου στην Αλβιώνα. Μπροστά μου βρίσκονταν οι θεόρατες πέτρες που θεράπευαν αρρώστιες και πληγές και οι Γίγαντες είχαν φέρει από την Αφρική πριν από τον καιρό των ανθρώπων, το Δαχτυλίδι των Γιγάντων του Κιλντάρε, που ο Μέρλιν με ξόρκια μετακίνησε από την Ιρλανδία.  Και μέσα στη χαρά μου δεν μπορούσα να φανταστώ πως θα περνούσα από μία τέτοια, απρόσμενη επιτροπή.

 

Οι κόρακες κάθονταν συγκεντρωμένοι στο ανώφλι του εσωτερικού μεγάλου τρίλιθου και με κοιτούσαν από τα βάθη των αιώνων. Ανάμεσά τους ξεχώριζαν οι παντεπόπτες αγγελιοφόροι του Όντιν και οι θεές του πολέμου και του θανάτου, η Μόριγκαν, η Μάχα, η Μπαντβ, κουρούνες της μάχης και της καταστροφής.

Koww koww... Μπέ-ντι-βερ...

Τι γυρεύεις στο Χορό των Γιγάντων;

Επισκέφτηκες τη λίμνη;

Θυμήθηκες την τοποθεσία;

 Βρήκες το Σπαθί;

Πιστεύεις ακόμη πως ο βασιλιάς του Καλοκαιριού θα ξαναρθεί;

Koww koww...

Άπιστε Μπέ-ντι-βερ...

Μπέ-ντι-βερ ασεβή...

Δεκαέξι αιώνες πέρασαν μέσα σε μια στιγμή στο όριο μεταξύ των κόσμων όπου δεν ισχύουν οι φυσικοί νόμοι και καταρρέουν τα φράγματα του χρόνου. Και είδα τον κύκλο των κρεμαστών λίθων όπως ήταν εκείνο το τελευταίο μεγάλο Καλοκαίρι στη χώρα των θερινών άστρων: ένα μνημείο για τους προδομένους άρχοντες που σκοτώθηκαν από τους Σάξωνες του Χένγκιστ στο μοναστήρι του Άμπριος. Άξαφνα, ήμουν ξανά ο Ιππότης του Δράκοντα, που αδιάκριτα αναζητούσε ψήγματα της αλήθειας άλλοτε στις ιεροτελεστίες των Δρυιδών κι άλλοτε στα μυστήρια των Χριστιανών.

 

Οι κόρακες κανένα μυστικό δεν μου φανέρωσαν, ούτε για τα περασμένα ούτε για τα μελλοντικά. Με ρωτούσαν μόνον, περιπαικτικά και επίμονα. Τίποτα δεν είχα ν’ απάντησω. Δεν με συγκινεί η αλλοπαρμένη αρχαιολογία, οι γεωμαγνητικές γραμμές, οι περίεργες ευθυγραμμίσεις, η εναλλακτική γνώση κι ο ανορθολογικός μυστικισμός. Ούτε γνωρίζω την αστρονομία και την γεωμετρία, που με κατάλληλους συνδυασμούς συσχετίζουν τις θέσεις των λίθων με την ανατολή και τη δύση του ήλιου, τα αστέρια και τη σελήνη. Δεν αναζητώ την πνευματική ζωή στις μυστικές Τριάδες. Δεν θέλω να εισχωρήσω στους ανώτερους κύκλους της ύπαρξης, που οι θεοί με ζήλο κρατούν για τον εαυτό τους. Αντιθέτως, από υπερηφάνια μπορώ να κατεβώ ακόμη και στο Αννούν, θεωρώντας πιθανή τη δυνατότητα επιστροφής σε τούτο τον κόσμο μονάχα από υπερβολική αγάπη για τη ζωή των αισθήσεων.

Σκεπτικιστής ανεπιθύμητος στους ανώτερους κόσμους, ακόμη ψάχνω απαντήσεις στη Μέση Γη. Γνωρίζω όμως καλά πως μέσα στο Δαχτυλίδι είναι θαμμένοι ο Υθρ Πεν-Ντράγκον κι ο Αμβρόσιος Αυρηλιανός, οι γιοί του βασιλιά Κωνσταντίνου που κράταγε από τη γενιά του Κόναν του Βρετόννου. Και στην κοντινή πεδιάδα του Σόλσμπερι, στο Κάμλαν, έλαβα μέρος στη τελευταία μάχη.

Αρκούν άραγε μόνον η σκέψη και η μνήμη; Ο Χούγκιν και ο Μούνιν θα κουρνιάσουν στους ώμους του Όντιν επιστρέφοντας στην Άσγκαρντ και θα του αφηγηθούν παράξενες ιστορίες. Κι εγώ θα συνεχίσω να ξεπαγώνω τον χώρο και τον χρόνο συγκεντρώνοντας θραύσματα και κρίκους. Ώσπου να επιστρέψει ο Κάπρος που χάθηκε αλλά δεν χάθηκε από τη χώρα που δεν την ξέρει κανείς...

 

 

Οι φωτογραφίες: Από την πρόσφατη επίσκεψή μου στο επιβλητικότερο προϊστορικό μνημείο της Δυτικής Ευρώπης. Στην τελευταία διακρίνονται οι κόρακες του Όντιν να με αποχαιρετούν...

Πολεμιστές της Αυγής: Κι όταν η λίμνη μοιάζει με υδάτινοουρανό πάνω στη γη, ένα χέρι με σιδερένιο γάντι μέσα από το νερό, όπως παλιά θαεμφανιστεί...

Και πάνω μας αληθινά ο θάνατος δεν θα έχει εξουσία: Κάποια μέρα....

Επιστροφή στο μέλλον: Εισαγωγή...