ΑΠΟΠΛΑΝΗΣΗ

 

Σ’ έρημη ακρογιαλιά κύμα κυλάει

και το φεγγάρι τ’ αργυρό φωτίζει·

ο Ιππότης σε αμμουδιά, που όλη γελάει,

γερμένος σε όνειρα το νού βυθίζει. 

Οι ωραίες Νεράιδες με αργυρά πηδούν

πέπλα μέσα από κύμα μαγεμένο·

κι αγάλια-αγάλια παν όλες να ιδούν

το νέο, που τον νομίζουν κοιμισμένο.

Η πρώτη με λαχτάρα τα φτερά

του σκούφου του χαϊδεύει και κοιτάζει

τη ζώνη η δεύτερη και τα λαμπρά,

τα χρυσοκέντητα όπλα του θαυμάζει.

Η Τρίτη, όταν γελά, σπίθες πετάει·

το σπαθί τ’ όμορφο απ’ τη θήκη βγάζει,

στηρίζεται στο ξίφος και κοιτάει

το νέο Ιππότη με χαρά μεγάλη.

Χορεύει η τέταρτη και λέει γλυκό

λόγο σιγά-σιγά και πονεμένα·

- «λουλούδι είσαι του κόσμου ευγενικό·

να χτύπαε η καρδούλα σου, αχ, γιά μένα!». 

Με πόθο η πέμπτη σκύβει και απαλά

φιλεί τα ολόλευκα τα δάχτυλά του·

διστάζει η έκτη, μα ύστερα δειλά

φιλεί τα χείλη και τα μάγουλά του.

 

Και ο Ιππότης έξυπνος ούτε μιλιά

δε βγάζει, έχει τα μάτια του κλεισμένα·

κι απ’ τις Νεράιδες παίρνει τα φιλιά

στο φως, στα κύματα τα χρυσωμένα.

 

Μιλιά δε βγάζει, κλείνει τα μάτια, παίρνει τα φιλιά κι από τη σκέψη του περνούν απωθημένες αναμνήσεις. Θυμάται ο Ιππότης το μαγικό βουνό της Χόλντα, τις Κόρες-Λουλούδια του κακού, τη λάγνα Διαβόλισσα του μαύρου, σαβανωμένου καραβιού.
 

Ποιός ξέρει αν κάποτε η προφητεία εκπληρωθεί και στα λιβάδια αφουγκραστεί της ξωτικιάς αρχόντισσας τους στεναγμούς και τ’ αναφιλητά; Αν τους ωχρούς συντρόφους του σε στοιχειωμένο λόφο συναντήσει όταν τα βρύα είναι ξερά και τα πουλιά πετούνε σιωπηλά;  

Καταραμένο πόθο έχει ο Ιππότης στην καρδιά... λαχτάρα για την έβδομη Νεράιδα με τ’ άγρια μάτια και τα μακρυά μαλλιά...

 

 

Το ποίημα: ΝΕΡΑΪΔΕΣ, του Heinrich Heine. Μετάφραση του Θεόφιλου Βορέα.

Οι εικόνες: A YOUNG KNIGHT και YOUNG KNIGHT IN THE GARDEN OF A SPHINX. Μαγεμένοι Ιππότες του Barry Windsor-Smith.

Η έβδομη Νεράιδα των ρομαντικών: LA BELLE DAME SANS MERCI. Ο Ερρίκος Χάϊνε (1797-1856) συναντά τον Τζων Κητς (1795-1821) στην Πολεμική Σημαία του Ήλιου.