ΣΤΟΧΑΣΤΙΚΗ ΜΑΤΙΑ

Κάθε χρόνο αυτές τις μέρες, κάπου σε μια απομακρυσμένη συνοικία της πόλης, επαναλαμβάνεται μια φαινομενικά άτονη κι αδιάφορη σκηνή. Ένας άγνωστος μεσήλικας εμφανίζεται ξαφνικά, πριν το μεσημέρι, στο μικρό καφενείο της υποβαθμισμένης γειτονιάς. Μπαίνει αθόρυβα στο χώρο, κλείνοντας προσεκτικά την πόρτα πίσω του, προσπαθώντας να περάσει απαρατήρητος. Κάθεται κοντά στη τζαμαρία, προτιμώντας ένα απόμερο τραπεζάκι με θέα στην παράπλευρη διασταύρωση των δρόμων και παραγγέλνει κάτι να πιεί. Η θέση του είναι συγκεκριμένη, η θέα της θέσης «πανοραμική»: ακριβώς απέναντι ένα εγκαταλειμμένο από χρόνια ψιλικατζίδικο κι ένα άφρακτο οικόπεδο με χώμα και χαλίκια.  

Ο επισκέπτης παρατηρεί διεξοδικά τα πρόσωπα των υπέργηρων θαμώνων του καφενείου, λες και κάποιους αναγνωρίζει, λές και κάποιους προσπαθεί να θυμηθεί, κι έπειτα κατευθύνει την προσοχή του στο άχαρο εξωτερικό θέαμα. Κοιτάζει σαν να ονειροπολεί, σαν κάτι αόρατο να βρίσκεται εκεί έξω, που μόνον ο ίδιος, κανείς άλλος δεν μπορεί να αντιληφθεί.
Οι γέροντες ανταλλάσσουν φωναχτά φαιδρές ιστορίες και κρυφοκοιτάζουν τον ξένο με δικαιολογημένη περιέργεια. Αναρωτιούνται ποιός άραγε να είναι αυτός ο απρόσμενος εισβολέας στον μονότονο μικρόκοσμο της καθημερινής τους συνήθειας. Ακόμη και η σερβιτόρα, του φέρνει γρήγορα την απόδειξη πληρωμής, φοβούμενη τον έλεγχο εφοριακού που παριστάνει τον πελάτη.

Ο χρόνος περνάει γρήγορα, και στη συμβατική ώρα του οικογενειακού φαγητού, οι λιγοστοί αργόσχολοι αποσύρονται σαν συνεννοημένοι, όλοι μαζί. Ο άγνωστος όμως δεν μετακινείται από τη θέση του. Το βλέμμα του παραμένει προσηλωμένο στο ανούσιο οπτικό πεδίο, που οριοθετείται από το απέναντι άκτιστο οικόπεδο και το εγκαταλειμμένο μαγαζί. Ώσπου επιτέλους, κάποτε αποφασίζει πως η επίσκεψή του τέλειωσε, κι αθόρυβα όπως ήρθε, κι αυτός αποχωρεί.

Ο χωροχρόνος είναι σχετικός και η αλήθεια κατοικεί στα μάτια του παρατηρητή. Δίπλα στις νεόκτιστες πολυκατοικίες που αντικατέστησαν το σπίτι και το περιβόλι του αγαπημένου του παππού, σαν από θαύμα, ένα συγκεκριμένο τοπίο ξέφυγε από τον οδοστρωτήρα του χρόνου: Το μαγαζάκι που ο μικρός εγγονός διάλεγε τα πρώτα του εικονογραφημένα περιοδικά, το οικόπεδο που συναντούσε τα άλλα παιδιά της γειτονιάς, το καφενείο που παρακολουθούσε τον παππού να παίζει τάβλι την πρωτοχρονιά. Ελάχιστα τετραγωνικά μέτρα αναλλοίωτου χώρου, ζωτικά όμως για την ιαματική ψευδαίσθηση σαράντα χρόνων επιστροφής στο παρελθόν.

Τον εαυτό του παιδί, την πρόσκαιρη εξιλέωση γυρεύει ο άγνωστος επισκέπτης από το πουθενά. Όλα τα ευτυχισμένα Χριστούγεννα των παιδικών του χρόνων, μάταια προσπαθεί να συνοψίσει μέσα σε μια μακρόσυρτη, στοχαστική ματιά...

SAVAGE SWORD OF WILL

Τα Νεμεδιανά Χρονικά καταγράφουν σημαντικές πληροφορίες για την καταγωγή, τη γέννηση και τις περιπέτειες του θρυλικού Κιμμέριου, δεν αναφέρονται όμως στο θάνατο και την αποθέωσή του, ούτε αποκαλύπτουν την μεταθανάτια ρήξη του με τον κόσμο των θεών.  Αυτήν την τελική σύγκρουση, θα προσπαθήσω με αδρές λέξεις να περιγράψω στις παρακάτω γραμμές.

 

Ο μεγαλύτερος ήρωας της Υβοριανής Εποχής έζησε τις μετρημένες μέρες που του δόθηκαν από τις μοίρες, σε αέναη μάχη που ήταν ταυτόχρονα πηγή μελαγχολίας, τροφή για σκέψη και λόγος για γιορτή. Κι όταν τα μεστά χρόνια του πολέμου και της αναζήτησης τέλειωσαν και πέρασε στους γκρίζους νεκρότοπους του σκοτεινού κόσμου, ανέβηκε επιτέλους στο ψηλό βουνό του Κρομ. Στην δοκιμασία της υποδοχής, μπροστά στην είσοδο της σάλας των πολεμιστών, ο αυστηρός κι ανάλγητος Θεός των Κιμμερίων του έθεσε τον περιβόητο Γρίφο του Ατσαλιού, το αμφίρροπο ερώτημα για τον μυστικιστικό δεσμό που συνδέει τη βούληση με την επιβολή, το χέρι με το σπαθί, την αδυναμία της σάρκας με την ευθραυστότητα του χάλυβα.

 

A RAZOR SHARP BROADSWORD

IS A WARRIOR’S STOCK IN TRADE!

 

Ο Ευγενής Βάρβαρος, έτοιμος τότε από καιρό από τον ίδιο τον εαυτό του, του απάντησε πως μόνον η δική του συνείδηση δίνει νόημα στον γρίφο και στον δεσμό. Αποκήρυξε το βασίλειο των Θεών με εμφατική αυτοκατάφαση, δηλώνοντας πως αυτός ο ίδιος αποτελεί εκδήλωση των υπέρτατων δυνάμεων και ενσάρκωση της κοσμικής βούλησης στον κόσμο της φθοράς, που μέσω του ανελέητου αγώνα των όντων, δημιουργεί από τα κατώτερα, τα ανώτερα. Περιφρόνησε και απαρνήθηκε τον Θεό στο όνομα του υπερανθρώπου. Και ανήγγειλε με έπαρση την υπερβατική ηθική της Δύναμης της Θέλησης και της Προσδοκίας της Επιστροφής.

 

Τα ακριβή λόγια του, μόνον οι μύστες της Φρουράς των Αθανάτων γνωρίζουν και κοινωνούν:
«Γύρω μου χαράσσω κύκλους και άγια σύνορα. Όλο και λιγότεροι ανεβαίνουν μαζί μου σε ολοένα ψηλότερα βουνά.
Ο ίδιος εγώ ανήκω στα αίτια της αιώνιας επιστροφής. Γιατί θα ξαναγυρίζω πάντοτε με τούτο τον ήλιο, σε αυτή τη γη, με τον ίδιο αετό, με τον ίδιο όφι – όχι σε μια νέα ζωή ή σε μια καλύτερη ζωή ή σε μια παρόμοια ζωή. Θα ξαναγυρίζω αιώνια σε τούτη την ίδια και την αυτή ζωή. Γιατί το Άριστο πρέπει να κυριαρχήσει, το Άριστο θέλει να κυριαρχήσει!
Ω αποστολή της ψυχής μου, που τη λέω Πεπρωμένο! Ω εσύ που είσαι και μέσα μου κι από πάνω μου! Φύλαγέ με και προόριζέ με για ένα μεγάλο προορισμό! Για να είμαι μια μέρα έτοιμος κι ώριμος, όταν θα έρθουν τα μεγάλα μεσημέρια. Έτοιμος κι ώριμος, του πυρωμένου χαλκού όμοιος, του βαριού από αστραπές σύννεφου όμοιος, των φουσκωμένων από γάλα μαστών όμοιος. Έτοιμος για τον ίδιο τον εαυτό μου και για την πιό κρυφή θέλησή μου.
Ένας ήλιος κι εγώ, και μια ανελέητη θέληση ήλιου, έτοιμος να εκμηδενίσω νικώντας!»

Οι συγγένειες: Εκλεκτικές και διαχρονικές. Robert Howard και Friedrich Nietzsche.
Το κείμενο εντός εισαγωγικών: Δική μου συρραφή (και ήπια παράφραση) σημαντικών εδαφίων από το Τρίτο Μέρος του ALSO SPRACH ZARATHUSTRA (Friedrich Nietzsche, σε μετάφραση Α. Δικταίου).
Η εικόνα: Σχέδια (Pencil and Ink on Bristol board) του Gary Kwapisz, από την προσωπική μου συλλογή. Πρωτότυπο σελίδας, από το τεύχος 118 του εμβληματικού THE Savage Sword of Conan THE BARBARIAN (σελ. 17 της ιστορίας The Valley of Howling Shadows, Νοέμβριος 1985).
Το νέο CONAN: Τα εξαιρετικά εξώφυλλα του Esad Ribic δεν αρκούν για να κατευνάσουν την δυσαρέσκεια των φρουρών του Μελανού Λάβαρου με το Χρυσό Λιοντάρι. Η Marvel θα έπρεπε να συμπεριλάβει οπωσδήποτε τη φυλή, στα κριτήρια επιλογής της επανεκκίνησης μιας τέτοιας σειράς.

THE DELUGE

Το καλοκαίρι του 2006 μετακόμισα στο σπίτι που ζω σήμερα, πιεσμένος από την μόνιμη ανάγκη των συλλεκτών για ζωτικό χώρο. Η δύσκολη διαδικασία της μεταφοράς ολοκληρώθηκε δίχως απώλειες και εγκαταστάθηκα ευχαριστημένος στην καινούργια μου κατοικία, παραβλέποντας τον κοσμογονικό μύθο της απαραίτητης θυσίας που ιεροποιεί την θεμελίωση κάθε νέας τοποθεσίας. Ανύποπτος, νόμιζα περιττό και παρωχημένο το παραδοσιακό τίμημα που καταξιώνει την επανίδρυση ενός χώρου στους κύκλους της ζωής.

Δυστυχώς όμως, στην αρχή του χειμώνα που ακολούθησε, μια καταρρακτώδης βροχή έφερε την καταστροφή. Ατυχείς συγκυρίες είχαν καθυστερήσει για μήνες την επανατοποθέτηση πολλών πραγμάτων, μεταξύ των οποίων και της δισκοθήκης μου που προσωρινά παρέμενε τακτοποιημένη στα χαρτόκουτα της μετακόμισης, στο υπόγειο. Καθώς τα έργα διευθέτησης του περιβάλλοντος χώρου δεν είχαν ακόμη ολοκληρωθεί, το νερό της βροχής πέρασε μέσα από τα κουφώματα, στο εσωτερικό του υπογείου. Οι κούτες βράχηκαν και η υγρασία διέβρωσε ύπουλα τα χαρτόνια των δίσκων που δεν προστατεύονταν από πλαστικά καλύμματα.
Η συμφορά υπήρξε συγκλονιστική. Εξώφυλλα που για δεκαετίες διατηρούσα ευλαβικά σχεδόν άθικτα, σαν την πρώτη μέρα της αγοράς τους, μετατράπηκαν σε μια αποκρουστική χαρτόμαζα. Εκδικητικοί Τρίτωνες μου επέβαλαν με κατακλυσμό, το πρόστιμο της ξεχασμένης τελετής θεμελίωσης.

From the depths of the ocean
Came the spawn of the deep
From the wrath of Poseidon
Tritons rose from the sea 
 

Για χρόνια μετά την πλημμύρα, επανειλημμένα προσπάθησα να προσεγγίσω τις κατεστραμένες κούτες στην αποθήκη, ώστε να ξεχωρίσω τους ανέπαφους δίσκους από εκείνους με τα κολλημένα εξώφυλλα. Πάντοτε, η απογοήτευση που μου προκαλούσε το ανυπόφορο θέαμα, με απέτρεπε από κάθε περαιτέρω ενέργεια αποκατάστασης.
Στην πραγματικότητα δεν ήταν τόσο η υλική καταστροφή που με συνέθλιβε όσο η σκληρή συνειδητοποίηση πως κάπου ανάμεσα στη φαντασιακή αύρα της heavy metal δισκοθήκης μου είχα εγκαταλείψει ένα σημαντικό κομμάτι της εφηβείας μου. Με το ξεκαθάρισμα, θα έπρεπε πλέον να το ανασυστήσω όχι ως ζωντανή ιστορία, αλλά ως απλή συλλογή αναμνηστικών αντικειμένων μιας άλλης εποχής.

Πρόσφατα, ξεπέρασα επιτέλους τον φόβο της απώλειας του περασμένου νοήματος και αποδέχτηκα την σκληρή τιμωρία των φθοροποιών δυνάμεων της εντροπίας. Ξεκίνησα λοιπόν να καταγράφω, να διαχωρίζω και να επαναταξινομώ τα εναπομείναντα βινύλια τριών δεκαετιών ρομαντικών ψευδαισθήσεων.
Στο τέλος της ημέρας, στο κάτω κάτω της γραφής, οι πολύτιμες συλλογές μας μπορεί να μην αντιστρέφουν τον χρόνο, αλλά ακόμη και φθαρμένες παραμένουν σύμβολα ιδεολογικής δραστηριότητας και τεκμήρια πολιτιστικού ελιτισμού. Αποκαλύπτουν τη μεταφυσική σχέση μεταξύ πραγμάτων και ιδεών. Και μας υπενθυμίζουν πώς και γιατί γίναμε αυτοί που είμαστε σήμερα.





Η κοσμική ειρωνία: Από τα πρώτα άλμπουμ της συλλογής των 80’s που ανέσυρα, το The Deluge, ανέπαφο και γυαλιστερό.
The Deluge (1986): Πέμπτο LP των αμερικανών Manilla Road. Ατμοσφαιρική και γνήσια, αν και δίχως ιδιαίτερες αξιώσεις, σκληρή μουσική.
Η εικόνα: Το εξώφυλλο του LP, έργο του Eric Larnoy.
Οι στίχοι: Του Mark W. Shelton. Πρώτη στροφή του The Drowned Lands.
Η αφιέρωση στο οπισθόφυλλο: This album is dedicated to Jackes de Molay. 
Ο χαιρετισμός: MAY THE LORDS OF LIGHT BE WITH YOU! 

THE MIDNIGHT SUN

Όσοι στις προηγούμενες ζωές τους υπηρέτησαν στις ανίκητες λεγεώνες της Ελληνορωμαικής Αυτοκρατορίας, αυτές που κάποτε επέβαλαν στο χάος της βάρβαρης οικουμένης τον μοναδικό αληθινό Πολιτισμό, γνωρίζουν βιωματικά τη θρησκεία του υπερβατικού φωτός. Και θυμούνται με κατάνυξη την προσευχή στο άδυτο του ιερού σπηλαίου, μπροστά στην κόγχη όπου ο Ταυροκτόνος θεός ανάμεσα στους δίδυμους δαδοφόρους, με το μαχαίρι ανανέωνε τον κόσμο και τη ζωή.

Οι Ρωμαίοι λεγεωνάριοι μάχονταν για την διατήρηση της ανθρώπινης τάξης πάνω στη γη, ως αντανάκλαση των ιπποτών Φραβάρτι, ακόλουθων του Μίθρα που προστάτευαν τον άρειο ουρανό. Και λάτρευαν έναν απόλυτα ανθρωπόμορφο θεό, με αρρενωπά χαρακτηριστικά ήρωα και λυτρωτή. Η απεικόνιση της πίστης τους στο ηλιακό πρόσωπο του Μίθρα, όπως κάθε τι ωραίο στον κόσμο των ανθρώπων, είχε ελληνικές καταβολές.

Όταν οι Πέρσες υποτάχτηκαν στις σάρισες των Ελλήνων, έγινε σε όλους γνωστό πως στις χώρες του Ζωροάστρη ο Δίας λατρευόταν ως Άχουρα Μάζντα. Η μυθολογία και η αισθητική του Ελληνικού Πολιτισμού σφράγισαν τον Μαζδαϊσμό, εξωραϊζοντας τα βάναυσα και τερατώδη είδωλά του. Οι Έλληνες γλύπτες εξιδανίκευσαν τη μορφή των ανατολικών θεοτήτων, εξαλείφοντας τα απωθητικά χαρακτηριστικά τους σύμφωνα με το γενικευμένο δόγμα του ελληνικού ανθρωπομορφισμού. Στο τέλος μιας αναπότρεπτης μετάλλαξης, ακόμη και οι Φραβάρτι έμοιαζαν με τις έφιππες φτερωτές Νίκες, τις ίδιες που αργότερα θα στρατεύονταν στις αγγελικές Λεγεώνες του επίσης εξελληνισμένου χριστιανισμού.

Ο ηλιακός θεός ενσαρκώθηκε για μια ακόμη φορά, ανάμεσα στους κατεξοχήν εχθρούς των Ελλήνων και των Ρωμαίων. Οι υπερόπτες Έλληνες, που οι θεοσεβούμενοι Πέρσες αποκαλούσαν λαό του Αριμάν, δρώντας ως καταλύτες της ειρωνείας του πεπρωμένου, εξανθρώπισαν τον πρωτοάρειο Μίθρα μέσα στο απολλώνιο φως. Οι πρώτοι καλλιτέχνες χρησιμοποίησαν για πρότυπο το καθολικά αναγνωρίσιμο πρόσωπο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, εμφανίζοντας οικεία στα μάτια των πιστών του ρωμαϊκού κόσμου την αρχικά ξένη θρησκεία. Ο Αλέξανδρος άλλωστε ήταν γιός του Δία, πολεμιστής βασιλιάς και γεφυροποιός ανάμεσα σε ανθρώπους και θεούς.
 

Mithras, God of the Morning, our trumpets waken the Wall!

“Rome is above the Nations, but Τhou art over all!”

Now as the names are answered, and the guards are marched away,

Mithras, also a soldier, give us strength for the day! 

Mithras, God of the Noontide, the heather swims in the heat,

Our helmets scorch our foreheads, our sandals burn our feet.

Now in the ungirt hour – now ere we blink and drowse,

Mithras, also a soldier, keep us true to our vows!

Mithras, God of the Sunset, low on the Western main,

Thou descending immortal, immortal to rise again!

Now when the watch is ended, now when the wine is drawn,

Mithras, also a soldier, keep us pure till the dawn!

Mithras, God of the Midnight, here where the great Bull dies,

Look on Thy children in darkness. Oh, take our sacrifice!

Many roads Thou hast fashioned – all of them lead to the Light!

Mithras, also a soldier, teach us to die aright!

 

 

Ο Μίθρας των πολεμιστών και των ανδρών νικήθηκε τελικά από τον Χριστό των καταπιεσμένων και των γυναικών, ξεχάστηκε αλλά και συσσωματώθηκε στον χριστιανισμό. Ωστόσο, η ιστορία συνεχίζεται και η εντροπία δεν έχει ακόμη καταλύσει το σύμπαν. Για όσους εξακολουθούν να οραματίζονται μια νέα πανευρωπαϊκή θρησκεία, ο Μίθρας παραμένει συστατικό στοιχείο της μεταφυσικής του Ανίκητου Ήλιου.

Κι εγώ στην τωρινή μου ταπεινή ζωή, ποτέ δεν ξέχασα την προσευχή των φρουρών στο τείχος της πρώτης γραμμής. Κι αν μέσα στο βαθύ σκοτάδι έχασα προσωρινά το μονοπάτι προς το φως της αυγής, διατηρώ άσβεστη μέσα μου τη φλόγα του Μεσονύκτιου Ήλιου, της εσωτερικής μάχης και της αέναης επιστροφής!

Μίθρα, Θεέ του Μεσονυκτίου, εδώ που ο μέγας Ταύρος θα χαθεί,

Φρόντισε τα παιδιά Σου στο σκοτάδι. Ω! τη θυσία μας κάνε δεκτή!

Πολλούς δρόμους Εσύ άνοιξες – κι όλοι τους οδηγούν προς το Φως!

Μίθρα, στρατιώτης κι Εσύ, δίδαξέ μας πως πεθαίνεις ορθός!

                                     

                                             

 

Το ποίημα: A Song to Mithras - Hymn of the XXX Legion: circa A.D. 350 - "On the Great Wall" – Από το βιβλίο του Rudyard Kipling, Puck of Pook's Hill.

Το μεταφρασμένο τετράστιχο του ύμνου: Δική μου απόδοση της τελευταίας στροφής.

Ο ταυροκτόνος Μίθρας: Το πρότυπο έργο όλων των γλυπτών αυτού του καλλιτεχνικού τύπου, αποδίδεται σε άγνωστο γλύπτη της ελληνιστικής Περγάμου, ο οποίος το εμπνεύστηκε από το κλασικό θέμα των φτερωτών Νικών που θυσιάζουν ταύρο στη θεά Αθηνά.

Ο Ανίκητος Ήλιος: Όπως έχω ξαναγράψει, εμείς οι άθεοι αισθητιστές τιμούμε μόνον τον υπεράνθρωπο, τις ηλιακές παραδόσεις, τα σύμβολα και την ωραιότητα των μορφών, όχι την υποτιθέμενη ουσία ανύπαρκτων θεών.

Οι φωτογραφίες:

- Μαρμάρινο άγαλμα του ταυροκτόνου Μίθρα (2^nd century AD, found in Rome).

Από παλαιότερη επίσκεψή μου στο Βρετανικό Μουσείο.

- Το κάτω τμήμα της επιτύμβιας στήλης του Titus Calidius Severus, εκατόνταρχου της Λεγεώνας XV Apollinaris, που πέθανε 58 χρονών μετά από 34 χρόνια θητείας στο Ρωμαϊκό Στρατό (Roman tombstone from Carnuntum, 1^st century AD). Η Λεγεώνα Απολλωνία στάθμευε για πολλά χρόνια στο Καρνούντουμ της Παννονίας. Έχοντας πολεμήσει κατά διαστήματα στις ανατολικές επαρχίες, θεωρείται βασικός φορέας μεταλαμπάδευσης του Μιθραϊσμού στα ρωμαϊκά οχυρά κατά μήκος του Δούναβη.

Από παλαιότερη επίσκεψή μου στο Kunsthistorisches Museum της Βιέννης.

ΣΗΜΑΙΟΦΟΡΟΣ ΙΙ

Στην επαρχία που μεγάλωσα, όλα τα μαθητικά μου χρόνια στοιχιζόμουν στο μέσον της πρώτης γραμμής. Σημαιοφόρος στο Δημοτικό, σημαιοφόρος στο Γυμνάσιο, σημαιοφόρος στο Λύκειο. Δεν υπήρχε εθνική εορτή που να μην παρελαύνω στον κεντρικό δρόμο της μικρής μας πόλης, ως μόνιμος σημαιοφόρος στα δρώμενα των τελετών.
 

Στην έκτη τάξη του Δημοτικού κουβαλούσα το κοντάρι σαν ενοχλητικό βάρος. Δεν έβλεπα τη ώρα να τελειώσουν οι εκδηλώσεις για να επιστρέψω στο σπίτι, στα στρατιωτάκια και το ποδοσφαιράκι μου.
Στην τρίτη τάξη του Γυμνασίου, η περιφορά της σημαίας αποτελούσε ακόμη ανιαρή υποχρέωση, όμως μπορούσα πλέον να κατανοήσω πως ήταν ένας δοκιμασμένος τρόπος αναγνώρισης των μαθησιακών μου επιδόσεων.
Στην τρίτη τάξη του Λυκείου, είχα εμπεδώσει την αριστεία και ήδη ανίχνευα εκλεκτικούς συσχετισμούς της σημαίας με τον φαντασιακό μιλιταρισμό, το νόημα της ανδροπρέπειας και τη μεταφυσική της στρατιάς των αθανάτων.
 

Τα χρόνια πέρασαν και η αναγκαστική συμμόρφωση με τις θλιβερές επιταγές της παρακμιακής κοινωνίας μας, διάβρωσε και ξεθώριασε μέσα μου τον σημαιοφόρο.
Πρόσφατα μόνον, περνώντας τυχαία μπροστά από το μνημείο των ηρώων που κάποτε ασυναίσθητα σαν μαθητής τιμούσα, ένιωσα ένα γνώριμο σκίρτημα από φανταστικό κοντάρι.
Σταμάτησα και πλησίασα τον Άγνωστο Στρατιώτη, ανταποκρινόμενος στο αναπάντεχο κάλεσμα που αφύπνισε ναρκωμένες μνήμες. Παρατήρησα με λύπη το σπασμένο δεξί χέρι του αγάλματος και συλλογίστηκα πόσο ζοφερό προδιαγράφεται το μέλλον μιας κοινωνίας που αδιαφορεί για τους ένδοξους νεκρούς και δικαιολογεί τους ιερόσυλους αναρχικούς.

Προπαντός, θυμήθηκα πως κατά τη διάρκεια εκείνων των βαρετών παρελάσεων του παρελθόντος, εκτεθειμένος ηθοποιός στο ετερόκλητο πλήθος των θεατών που ατένιζαν τον σημαιοφόρο με συμπάθεια ή αντιπάθεια, με ζήλεια ή θαυμασμό,  συνειδητοποίησα σταδιακά την οριστική μου αποξένωση από τους ανυποψίαστους κομπάρσους και τον μαζικό τους πολιτισμό.

Η φωτογραφία: Ηρώο επαρχιακής πόλης, βεβηλωμένο από βανδάλους, που συμβολικά έσπασαν το χέρι του αγάλματος με το όπλο της τιμής. Έργο του 1932, του σημαντικού νεοέλληνα γλύπτη Γ. Δημητριάδη (1880-1941).

Οι μαθητικές παρελάσεις: Επιβάλλεται η κατάργησή τους ώσπου να αλλάξουν οι συνθήκες της ντροπής που σήμερα επικρατούν. Οι μαθητικές παρελάσεις έχουν νόημα μόνον εφόσον συνδέονται άμεσα με τον στρατό και προβάλλουν τη νεανική ελίτ που πρόκειται σύντομα να στρατευτεί και να πολεμήσει. Η ασύντακτη πεζοπορία νηπίων, παιδιών με "ειδικές ανάγκες" και μαλθακών μαθητών είναι απλώς παρέλαση τσίρκου, παρωδία παρέλασης, αντάξια πάντως του λαού που την χειροκροτεί...
Η σημαία: Αποτελεί κορυφαίο ενοποιητικό σύμβολο στον βαθμό που εκφράζει την διαχρονική θέληση ενός έθνους για δύναμη και υπεροχή.
Σημαιοφόρος Ι: ΣΗΜΑΙΟΦΟΡΟΣ (WAR FLAG, Σεπτέμβριος 2008)

MAΚΕΔONIA

Οι Μακεδόνες Έλληνες αποτελούν έναν ενδιάμεσο, αναπόσπαστο κρίκο στην μακρά φυλετική μας αλυσίδα, που ξεκινά από τους μυθικούς Ολύμπιους και καταλήγει στους σύγχρονους ουτιδανούς. Μυκηναίοι Έλληνες, Κλασικοί Έλληνες, Βυζαντινοί Έλληνες, Έλληνες της νεότερης Ανακατάκτησης της Πατρίδας, πλαισιώνουν γλωσσικά, βιολογικά, πολιτικά, αισθητικά και μεταφυσικά την κρίσιμη θέση των Μακεδόνων στην ιστορία. Κι αυτοί διακρίνονται από τους άλλους ένδοξους προγόνους μας ως αποφασιστικοί κατακτητές της ανατολής και δημιουργοί της Αλεξανδρινής εποχής.

Δεν επιλέγει κανείς ούτε τα γονίδια, ούτε τους γεννήτορές του. Η προσπάθεια αυτογνωσίας διευκολύνει την κατανόηση του παρόντος, δεν μπορεί όμως να μεταβάλλει το παρελθόν. Το ανιστόρητο, μεταμοντέρνο σύστημα εξουσίας παραβλέπει το προφανές αυτό αξίωμα μέσω του ψευδεπίγραφου «αυτοπροσδιορισμού». Η περίεργη αυτή έννοια, αποτελεί βασικό δικαίωμα προσώπων και κοινοτήτων και κατοχυρώνεται στα επίσημα κείμενα των διεθνών οργανισμών ακόμη κι όταν στηρίζεται σε αντιφυσικά δεδομένα και παράλογες θεωρίες. Κι αν αυτό το άθλιο και παρακμιακό Διευθυντήριο που μας καταδυναστεύει, επιτρέπει στους διαταραγμένους να προσδιορίζουν κατά βούληση το φύλο τους, γιατί να μην τους επιτρέπει επίσης να πλαστογραφούν την φυλή, το έθνος ή το όνομα που ικανοποιεί καλύτερα τις αυταπάτες τους;

 

Βεβαίως, καμιά ονομασία αλλοεθνών που περιλαμβάνει την λέξη Μακεδονία δεν πρόκειται να γίνει αποδεκτή από εμάς. Ακόμη κι αν όλοι οι λαοί της οικουμένης αναγνωρίσουν ως μακεδονικό το σλαβικό κράτος που βρίσκεται στα βόρεια σύνορά μας, εμείς οι Έλληνες όχι μόνον δεν θα συνηγορήσουμε στην αισχρή παραχάραξη της ιστορίας, αλλά δυναμικά θα την ανατρέψουμε με την πρώτη ευκαιρία.

Οι νεώτεροι Ισχυροί της Γης λησμονούν, λόγω της σύγχρονης κατάντιας μας, πως οι Έλληνες δεν αποτελούν απλώς ένα ακόμη έθνος ανάμεσα στα άλλα. Η Ελλάδα είναι η πατρίδα του Ήλιου, κι ο Ήλιος είναι Ανίκητος, και στο πεδίο της αέναης μάχης του φωτός με το σκοτάδι, το άρμα του Ήλιου οδηγεί ο Αλέξανδρος των Ελλήνων. Η αρχαία Ελλάδα είναι το λίκνο του Δυτικού Πολιτισμού, εμπνευστής και δημιουργός της ποιοτικής υπεροχής της Δύσης. Μακροπρόθεσμα θα ξαναγίνουμε ηγεμονική δύναμη στην αυθεντική, ενωμένη Ευρώπη, και τότε θα επαναξιολογήσουμε τους φίλους και τους εχθρούς, τους αδύναμους και τους δυνατούς.

Η απόλυτη άρνησή μας στην πλαστογράφηση του ονόματος της Μακεδονίας μπορεί να εδράζεται σε αυτονόητους λόγους, καταφανείς και διακεκριμένους στη νοητική λειτουργία της συνείδησης, αλλά πηγάζει από μυστικές διαδικασίες, ακατέργαστες και τρικυμιώδεις στα βάθη του ασυνείδητου.

Ας προσέχουν λοιπόν οι αγράμματοι και οι ασεβείς. Γιατί όπως κηρύττει ο ποιητής, η αρχαία ψυχή ζει μέσα μας αθέλητα κρυμμένη... και στο τέλος, εμείς οι απειθείς, οι αγύριστοι και φαντασμένοι, θα επιβάλλουμε καινούργια τάξη στην χαοτική ειμαρμένη!






Η φωτογραφία: Παράσταση ανατέλλοντος Ηλίου (Μετόπη του ναού της Αθηνάς στο Ίλιον, αρχές 3ου αι. π.Χ.)

Sol Invictus: Μετά την κατάκτηση της Περσίας, ο Μίθρας, ενσαρκωμένος από τους Έλληνες γλύπτες, φέρει πάντα το πρόσωπο του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Ο στίχος της αρχαίας ψυχής: Από την ποητική συλλογή του  Κ. Παλαμά, Ίαμβοι και ανάπαιστοι, 1897.
Αλίμονο: Οι αναρχικοί διεθνιστές που ξεπουλούν σήμερα τη χώρα, είναι χειρότεροι ακόμη κι από τους ανίκανους γραφειοκράτες που την πτώχευσαν.

SPACE PATROL

Ανάμεσα στα πρώτα παιχνίδια των παιδικών μου χρόνων, ξεχώριζε ένας πράσινος, ιπτάμενος δίσκος με μπαταρίες. Περιπολούσε στο εσώτερο διάστημα του πατρικού μας σπιτιού, με περιστροφική κίνηση, εντυπωσιακά φώτα που αναβόσβηναν, κι έναν ιδιαίτερο μηχανισμό εκροής αέρα από ένα κυκλικό άνοιγμα στο κέντρο της οροφής του, που διατηρούσε σε διαρκή αιώρηση από πάνω του ένα ελαφρύ, λευκό μπαλάκι - δορυφόρο. Κάθε Χριστούγεννα, έβγαινε από το μεγάλο χαρτοκιβώτιο που κρυβόταν όλη την υπόλοιπη χρονιά, και επικεφαλής των άλλων παιχνιδιών, καταλάμβανε την περίοπτη θέση που δικαιωματικά του ανήκε κάτω από τα κλαδιά του στολισμένου Δένδρου.
 

 

Ο μεγάλος ποιητής Σαρλ Μπωντλαίρ στο περίφημο δοκίμιό του για την Ηθική των Παιχνιδιών, περιγράφει γλαφυρά την μανιακή συνήθεια πολλών παιδιών να διαλύουν τα παιχνίδια τους με σκοπό να αποκαλύψουν την ψυχή τους. Ένας άλλου είδους μεταφυσικός οίστρος καθοδηγούσε τον δικό μου παιδικό ζήλο, να ανακαλύψω την μυστική είσοδο στα ενδότερα εκείνου του ιπτάμενου δίσκου. Έβλεπα τους ζωγραφισμένους αστροναύτες στις δύο απροσπέλαστες πόρτες του, σαν αγγελιοφόρους φύλακες του πεπρωμένου. Και ήθελα με επιμονή να αποκτήσω πρόσβαση στο εσωτερικό του δίσκου, όχι για να δώ την ψυχή του, αλλά για να του εμφυσήσω ένα τμήμα της δικής μου ψυχής.

 

 

Ο Χ-17 είναι ένα από τα ελάχιστα παιχνίδια που διασώθηκαν από το σαρωτικό πέρασμα των χρόνων και φορτωμένος με αναμνήσεις, συμμετέχει πλέον σε μια νέα αποστολή. Πρόσφατα, με παρότρυνση και τεχνική βοήθεια του μικρού μου αδελφού, δοκίμασα να τον επαναλειτουργήσω με απρόσμενα θετικό αποτέλεσμα. Προς μεγάλη μου έκπληξη, οι κοινές μπαταρίες, ενισχυμένες από την περίβλεπτη δύναμη της προσδοκίας μου, κατάφεραν να φορτίσουν τον παροπλισμένο κινητήρα του. Οι μικρές ρόδες έξυσαν το ξύλινο πάτωμα του γραφείου μου, τα κόκκινα και πράσινα φώτα του άναψαν ξανά κι επιτέλους ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση για το πολυαναμενόμενο ταξίδι στ’ αστέρια.

 

Μικρός ήθελα να γίνω αστροναύτης - στρατιώτης του σύμπαντος σε διαστημική περιπολία. Μεγαλώνοντας, διαπίστωσα με πίκρα πόσο λίγες είναι οι ευκαιρίες και πόσο περιορισμένες οι δυνατότητες. Σήμερα παραμένω δυσαρεστημένος με όλους και με τον εαυτό μου, και οι σκωπτικές σκέψεις μου ταιριάζουν μάλλον σε άλλα, πιο μελαγχολικά κείμενα του Μπωντλαίρ. 

Όμως ο Χ-17 συνεχίζει να περιστρέφεται δίχως διακοπή και τα παλινδρομικά φώτα του σηματοδοτούν μια νέα αρχή. Το ανέλπιστο ξύπνημά του από τον λήθαργο της απουσίας, μεταφέρει χαρμόσυνο μήνυμα για τις άφθαρτες δυνάμεις της φαντασίας. Και ποιός ξέρει… Ίσως αυτή τη χρονιά, με κάποιον μαγικό τρόπο, καταφέρω να ανασύρω από το εσωτερικό του, εκείνο το επί σαράντα χρόνια φυλαγμένο, πολύτιμο μέρος της παιδικής ψυχής μου.

 

 

Χρόνια Πολλά: Καλή Χρονιά!

Ο Ιπτάμενος Δίσκος: Space Patrol X-17, made in Japan, αρχές της δεκαετίας του 1960, της εταιρείας MODERN TOYS.

Οι φωτογραφίες:

- Ο Χ-17 σε επαναλειτουργία, στις 30.12.2017.

- Σκηνικό με διαστημικά παιχνίδια από τη συλλογή μου: Ο μεταλλικός Χ-17 με πλαστικούς αστροναύτες (6 διαφορετικές φιγούρες Cherilea Τoys, της δεκαετίας του 1960) και στο φόντο, σελίδες από το σετ χαρτοκοπτικής APOLLO SUR LA LUNE (Editions Touret, 1973).

Μακριά: Από το ψέμα και τις φθοροποιές αναθυμιάσεις του κόσμου, ώσπου να αποδείξω σ’ εμένα τον ίδιον, ότι τουλάχιστον δεν είμαι κατώτερος απ’ όσους περιφρονώ.