ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Αλίμονο! Ανυπεράσπιστος απέναντι στο ασταμάτητο πέρασμα του χρόνου, με πικρή νοσταλγία, καταφεύγω συχνά τέτοιες μέρες, στις ιαματικές αναμνήσεις των Χριστουγέννων των παιδικών μου χρόνων. Στις αναμνήσεις αυτές, κάποτε βρίσκω παρηγοριά, ποτέ όμως λύτρωση.

Τα Χριστούγεννα, περνούσα το εορταστικό δεκαπενθήμερο των σχολικών διακοπών πάντοτε στην Αθήνα, στο σπίτι του παππού και της γιαγιάς από την πλευρά της μητέρας μου. Στη διάρκεια αυτής της ξέγνοιαστης περιόδου, μεγάλη χαρά μου έδινε η καθιερωμένη επίσκεψη στην λαμπερή καρδιά της πόλης. Στα μέσα της δεκαετίας του ΄70, η στολισμένη Αθήνα έμοιαζε ακόμη εκθαμβωτική στα αθώα μάτια ενός πιτσιρικά από την άχαρη επαρχία.

Ο παππούς φόραγε τα καλά του, το καπέλο και το παλτό του, μ’ έπαιρνε από το χέρι και με το αστικό λεωφορείο κατεβαίναμε στο φωταγωγημένο κέντρο των Αθηνών. Πρώτος σταθμός ήταν η κεντρική αγορά για τις προμήθειες του γιορτινού τραπεζιού. Έπειτα ακολουθούσε περίπατος στις φανταχτερές βιτρίνες έως το μεγάλο πολυκατάστημα της εποχής, το εμβληματικό ΜΙΝΙΟΝ των παιχνιδιών. Εκεί, χάζευα θαμπωμένος για κάμποση ώρα στον όροφο με τα σκηνικά των παραμυθιών που στήνονταν επ’ ευκαιρία της προβολής της νέας, κάθε φορά, ταινίας του Ντίσνεϋ. Κι αργότερα, όταν τέλειωνε ο χρόνος που μου αναλογούσε, ακολουθούσα τον παππού στην τακτική του επίσκεψη στο γραφείο του αγαπημένου του υιού - και δικού μου θείου.

Λίγα οικοδομικά τετράγωνα πιο πέρα, ανεβαίναμε με το ασανσέρ στον τελευταίο όροφο ενός πολυσύχναστου κτιρίου, κι αφού προσπερνούσαμε διάφορους καλοντυμένους υπαλλήλους διασχίζοντας μια πολύβουη αίθουσα, κάποια κομψή γραμματέας ανακοίνωνε την αιφνίδια παρουσία μας στο ιδιαίτερο γραφείο του προϊσταμένου συγγενή μας.

Το γεγονός όμως που μου κινούσε την περιέργεια, ήταν πως από τη στιγμή που μπαίναμε στον ανελκυστήρα, ο παππούς επαναλάμβανε μονολογώντας φωναχτά, σαν μαγική επωδό, τον κομπαστικό έπαινο: Σπουδαίε γιέ μου! γιέ μου Διευθυντή! γιέ μου Διοικητή!

Η αδιάκριτη επωδός που επαναλαμβανόταν κάθε φορά που επισκεπτόμασταν το γραφείο του θείου μου, μου φαινόταν από τότε εξεζητημένη και κάπως υπερβολική. Ο δάσκαλος παππούς μου ήταν συνήθως φειδωλός στους επαίνους και συγκρατημένος στους χαρακτηρισμούς, και σίγουρα δεν συνήθιζε υπνοβατικούς μονολόγους.
Πέρασαν πολλά χρόνια για να μάθω την αλήθεια πίσω από την ιδιόρρυθμη συμπεριφορά του. Σε κάποια πρόσφατη ανταλλαγή αναμνήσεων με τον συνταξιούχο πλέον θείο μου, έλαβα επιτέλους την απάντηση στην παιδική μου απορία.

Ο παππούς είχε κατέβει στην Αθήνα στις αρχές της δεκαετίας του ΄30, φτωχός νεαρός από τα αραιοκατοικημένα χωριά του ορεινού όγκου της Γκιώνας, στη Δωρίδα. Στερημένο χωριατόπαιδο που μόλις είχε αποφοιτήσει από το Διδασκαλείο του Αιγίου, έχοντας βιώσει την σχεδόν απόλυτη ένδεια, πωλούσε για να επιβιώσει μέχρι τον διορισμό του, προϊόντα μαναβικής. Λεμόνια, που κουβαλούσε μέσα στην μοναδική του πουκαμίσα, στο πεζοδρόμιο έξω ακριβώς από την πόρτα του επιβλητικού τραπεζικού ιδρύματος, που κατά μια σπάνια σύμπτωση με διδακτικούς συμβολισμούς, ο αριστούχος γιός του αργότερα θα καταλάμβανε τα ύπατα αξιώματα.

Προφανώς, ανεβαίνοντας με εκείνο το ασανσέρ, ο περήφανος παππούς μου ένοιωθε την μέθη της ταχείας ανόδου της επόμενης γενιάς προς την ανώτερη κοινωνική και οικονομική θέση που αξιοκρατικά και κατ’ εξαίρεση, μπορούσε να διεκδικήσει στα πλαίσια του αστικού φιλελευθερισμού.

Και μάλλον, αναλογιζόταν με δικαιολογημένη αυταρέσκεια, την αξία της δικής του συνεισφοράς...

Η φωτογραφία: Η πηγή. Στη βόρεια Φωκίδα, στην ορεινή Δωρίδα. Στο δάσος, στο βουνό, στον Μόρνο ποταμό.

Η κοινωνιολογική παρατήρηση: Η κοινωνική κινητικότητα υπήρξε ένα από τα επωφελή επακόλουθα της Γαλλικής Επανάστασης, καθώς καταργήθηκε η εκ ταξικής καταγωγής, παράλογη κατάταξη των ανθρώπων. Παραμένει όμως ανοιχτό, το ζητούμενο της δίκαιης ιεραρχίας, που θα βασίζεται στην φυσική νομοτέλεια της βιολογίας και όχι στις χυδαίες αξιώσεις της τεχνητής οικονομοκρατίας.

JOKER REVISED

Ο φανταστικός κόσμος του Batman είναι ένας περίεργος συνδυασμός ρεαλιστικής καθημερινότητας, πολυθεματικού τσίρκου και ανοιχτού ψυχιατρείου. Γι’ αυτό καταφέρνει να εντάξει εύκολα τις καλειδοσκοπικές εικόνες των αρχετύπων στην πραγματική δομή της σύγχρονης κοινωνίας. Ο αρνητικός χαρακτήρας του Joker είναι ο ιδανικός κακοποιός για το βασικό αφήγημα αυτού του φανταστικού κόσμου, καθώς είναι ταυτόχρονα κλόουν και ψυχοπαθής. Ο Joker είναι τρελός, κι όπως γνωρίζουν οι μυστικιστές, οι ψυχολόγοι και οι χαρτοπαίχτες, ο Τρελός αντιστρέφει τους κανόνες όταν εμφανίζεται την κατάλληλη στιγμή.

Ο Τρελός είναι βασικός χαρακτήρας της Μεγάλης Αρκάνας των Ταρώ. Έχει μεσιανικά χαρακτηριστικά αθωότητας και πάθους αλλά και άγνοια κινδύνου και συμβολίζει την ψυχή στην ενστικτώδη μορφή της. Μπορεί να σπείρει τη διχόνοια, να φέρει το χάος, να αναστρέψει τις έννοιες, να χλευάσει τη νομιμότητα της κυριαρχίας. Με τα άγρια χωρατά του, ο Τρελός μπορεί να υπονομεύσει την αυλή του Βασιλιά. Μόνο που στην εποχή μας, στη θέση του Βασιλιά κυβερνάει ένα πολυπλόκαμο σύστημα οικονομικής εξουσίας.

Στην πρόσφατη, ομώνυμη ταινία, ο Τρελός επανεμφανίζεται ως Joker, για να εκθέσει όλους τους θεσμούς αυτού του διεφθαρμένου συστήματος που καταδυναστεύει τη σύγχρονη Δύση. Ο σκηνοθέτης του επιχειρεί μια ακτινογραφία της κοινωνικής διαστρωμάτωσης της μαζικής δημοκρατίας, όπως την έχουν από κοινού συγκροτήσει οι συνεργαζόμενοι αριστεροί και δεξιοί διαχειριστές της.

Ανάμεσα στο μελόδραμα και το ψυχόδραμα, η σπουδή χαρακτήρα του Joker μετατρέπεται σε μια καθολική καταγγελία της παθογένειας του χρήματος και του θεάματος. Από τις συνοικιακές συμμορίες έως την διαπλεκόμενη πλουτοκρατία, από τον ρουφιάνο συνάδελφο έως τον άδικο εργοδότη, από τους θρασύδειλους χρηματιστές έως τους κυνικούς τηλεπαρουσιαστές.

Το πρόβλημα ξεκινά από την μονογονεϊκή οικογένεια, που της λείπει το θεμελιώδες ανδρικό πρότυπο του Πατέρα. Ξεκινά από την ανύπαντρη μητέρα, που εκθέτει τον μικρό γιό της στην επισφαλή εναλλαγή των τυχαίων συντρόφων. Και συνεχίζεται με τις προσωπικές αυταπάτες, την ανασφάλεια του καθημερινού βιοπορισμού, την αδιαφορία του άλλου φύλου, την αναρχία στους δρόμους, την ελλιπή περίθαλψη, την ανεπάρκεια του κράτους. Όλα οδηγούν στο τραγικό αδιέξοδο της απρόσωπης κοινωνίας μας, που βασίζεται μόνον στην οικονομική δύναμη ενώ της λείπουν η οργανική συνοχή και η δίκαιη ιεραρχία.

Ο Joker της ταινίας είναι ένας λευκός, μοναχικός, μεσήλικας άνδρας, που έχει υποστεί ολόκληρη την κλίμακα φαυλότητας αυτού του αισχρού φάσματος χειραγώγησης. Στο καθεστώς της κατάφορης αδικίας, η διαταραγμένη ψυχική του υγεία μοιάζει απλώς με πρόφαση για την άγρια αυτοδικία, ένα εύπεπτο άλλοθι για την εξόντωση των ανάλγητων καταπιεστών. Η απόγνωση οδηγεί αρχικά στο προσωπικό ξέσπασμα της συσσωρευμένης οργής κι έπειτα στη γενικευμένη εξέγερση ενάντια στο αποτυχημένο σύστημα που αντί να ενσωματώνει, καταδικάζει στο περιθώριο τους λιγότερο προικισμένους πολίτες.

Ο Joker δεν εξεγείρεται σαν εκ γενετής κακοποιός αλλά σαν δικαιολογημένος τιμωρός της κακοήθειας. Με τον τρόπο του, θα μπορούσε αβίαστα να σταθεί όχι απέναντι αλλά δίπλα στον εκδικητή του εγκλήματος Batman.

Στο τέλος της ιστορίας, ο σκηνοθέτης τον επαναφέρει σουρεαλιστικά στον πιο κλασσικό, καρτουνίστικο γελωτοποιό των εικονογραφημένων περιοδικών. Έχει όμως ήδη μετασχηματίσει αμετάκλητα τον χαρακτήρα του, έτσι ώστε ποτέ ξανά να μην διαβάσουμε τα κόμικς με τον τρόπο που το κάναμε έως σήμερα.

Ίσως δεν είναι τυχαίο ότι ο Τρελός ως Τζόκερ, είναι η τελευταία κάρτα Θριάμβου που υπάρχει ακόμη στις σύγχρονες τράπουλες. Ο ρόλος του στο ευρύτερο παιχνίδι παραμένει απρόβλεπτος και ανατρεπτικός.

Μοναδική σωτηρία η αντιδραστική επανάσταση του Σκοτεινού Ιππότη, που ως αποφασισμένος κοινωνικός αναμορφωτής θα επιστρέψει κάποτε με το νεανικό στρατό του για να επιβάλλει την τάξη στον γερασμένο κόσμο της εποχής μας... «έναν κόσμο που μαστίζεται από απειλές χειρότερες από τους κλέφτες και τους δολοφόνους...»

                                             

                               

Η κινηματογραφική ταινία: Άψογη σκηνοθεσία, σενάριο, ηθοποιία, φωτογραφία, μουσική.

Οι εικόνες: α) Διαφημιστικό πόστερ της ταινίας και β) Η κάρτα του Τρελού της Μεγάλης Αρκάνας των Ταρώ της Μασσαλίας.

Τα κόμικς αναφοράς: α) Το THE KILLING JOKE (1988), των Alan Moore και Brian Bolland, που παρουσιάζει την εκδοχή της «κακής ημέρας» ως αιτίας γένεσης της διαταραγμένης προσωπικότητας του Joker. All it takes is one bad day. β) Το THE DARK KNIGHT RETURNS (1986) του Frank Miller, που περιέχει μια σκηνή αντίστοιχη με αυτή του προσκεκλημένου Joker στο τηλεοπτικό σόου. γ) Το πρόσφατο BATMAN - WHITE KNIGHT (2018) του Sean Murphy, που πρωταγωνιστεί ένας θεραπευμένος και θετικός Joker, και έχει σαφείς αναφορές στο ρόλο των ελίτ στην αποσάθρωση του κοινωνικού ιστού.

Ο πλούσιος Batman: Ο μεγάλος πλούτος του Bruce Wayne του εξασφαλίζει κάλυψη, ανεξαρτησία και τα απαραίτητα υλικά μέσα για την επίτευξη του ανώτερου σκοπού του. Δεν γνωρίζω άλλο πρωτότυπο σενάριο που ο πατέρας του Batman να εκπροσωπεί την απάνθρωπη πλουτοκρατία.

Ο Τρελός των Ταρώ: Δεν έχει αριθμό, κι έτσι τον βρίσκουμε ή πριν την πρώτη κάρτα, τον Μάγο που συνδέει το πνεύμα με την ύλη, ή μετά την τελευταία κάρτα, τον Κόσμο που ως επίτευξη ολοκληρώνει τους κύκλους της ζωής.                  

Ο Σκοτεινός Ιππότης: «It begins here… an army… to bring sense to a world plagued by worse than thieves and murderers…» The Dark Knight Returns. Μια ανάρτηση που θα έπρεπε να έχει προηγηθεί...

ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ! ΞΑΝΑ!

Απόψε ξύπνα!

Ανυποψίαστε κι εμβρόντητε υπνοβάτη!

Εσύ!

Που ύπουλα σ’ έχουν ευνουχίσει,

οι εκφυλισμένοι ειρηνιστές!

Κι αναλογίσου κάποτε ποιός ήσουν!

Και μετανόησε!

Και σκλήρυνε, κι οργίσου!

Και γίνε Έλληνας, Άνδρας!
Στρατιώτης!

Ξανά!
 

 

 

ΖΗΤΩ η Υπέρτατη Πατρίδα!

ΖΗΤΩ οι Ένδοξοι Πρόγονοι!

ΖΗΤΩ οι Απόλυτες Ιδέες!

ΖΗΤΩ οι Πολεμικές Σημαίες!

ΖΗΤΩ οι Ιερές Λόγχες!

ΖΗΤΩ ο Ελληνικός Στρατός!

ΖΗΤΩ Η 28^Η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940

Η φωτογραφία: Χάρτινη, εορταστική αφίσα, από τη συλλογή μου (Έκδοσις ΡΕΚΟΥ, ΑΘΗΝΑΙ – ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ). Επετειακή αφίσα των σχολείων της δεκαετίας του ’70.
Το παράγγελμα: ΕΦ' ΟΠΛΟΥ ΛΟΓΧΗ! Ξανά!

ΠΡΟΟΙΜΙΟ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ

Τον θησαυρό ζητούσα ωχρός να βρω του κόσμου

Στίχους που μέσα τους η θλίψη η πιο βαθιά

Κι αβέβαια πράγματα κυλούσαν και βαριά –

Τότε ένας άγγελος γυμνός στάθηκε εμπρός μου:

Στον βυθισμένο μου στις έγνοιες λογισμό

Έφερνε αυτός άνθη ακριβά από τα δικά του

Κι ήταν λουλούδια αμυγδαλιάς τα δάχτυλά του

Και ρόδα· ρόδα του στολίζαν τον λαιμό.

Κάποτε ο κόσμος μου φαινόταν περισσότερο συμβατός, πιο ασφαλής, γεμάτος υποσχέσεις. Ένας φρουρός άγγελος με προστάτευε από απρόσμενες επιθέσεις, ασύμμετρες απειλές, μοιραία χτυπήματα. Και πίστευα πως ήμουν ο εκλεκτός κληρονόμος κάποιας αρχαίας παρακαταθήκης, που σύντομα θα μου παραδιδόταν σ’ έναν αστραφτερό ναό, σε μια θεσπέσια τελετή.

Δος μου την πνοή τη γιορτινή και τη μεγάλη

Που ξανανιώνει δος μου πάλι τη φωτιά

Που τα φτερά τα παιδικά μου τα πλατιά

Στης πρώτης σήκωνε θυσίας την αιθάλη.

Ας πλημμυρίσει τ’ άρωμά σου τη ζωή μου.

Κλείσε με ολόκληρο βαθιά μεσ’ στα ιερά σου!

Ένα ψιχίο κι απ’ την πλούσια τράπεζά σου!

Έτσι απ’ τη μαύρη σ’ ικετεύω φυλακή μου.

Τα χρόνια όμως πέρασαν χωρίς να μου ανατεθεί η ιερή αποστολή, δίχως να συναισθανθώ την υπερβατική επαλήθευση. Νιώθω πλέον τα πρώτα σημάδια της φυσικής φθοράς κι όλα τριγύρω μου φαίνονται ανούσια, τιποτένια, μηδαμινά. Η ασπίδα μου ραγίζει, και παρά τις δραματικές παρακλήσεις μου, ο ουράνιος φύλακας το προστατευτικό ξίφος χαμηλώνει, κοιτώντας με επιτιμητικά.
Υποψιάζομαι πως μήτε τα ακατάλυτα αρχέτυπα ποτέ θα πλησιάσω, μήτε την απροσπέλαστη πατρίδα μας θα ξαναδώ.

Ωστόσο, στη ροή του χρόνου, συμβαίνουν κρίσιμα γεγονότα που συχνά περνούν απαρατήρητα στην πεζή καθημερινότητα, ενώ προμηνύουν σημαντικές αλλαγές σ’ έναν άλλον, ανώτερο κόσμο.
Μπορώ να τα διακρίνω καθαρά μόνον όταν θυμώνω. Ανάμεσα στους άθλιους, σε τούτη τη μαύρη φυλακή, η γνήσια οργή επανανοηματοδοτεί τόσο την κληρονομιά όσο και την αποστολή.

Ίσως δεν έχουν ακόμη όλα χαθεί. Διαρκής είναι η επαγρύπνιση ώστε έγκαιρα να αναγνωρίσω τις επερχόμενες ενσαρκώσεις των απεσταλμένων του ουρανού: αυτών που θα είναι αληθινοί ήρωες της μετάπτωσης, ποιητές της απώλειας και ταυτόχρονα πολεμιστές της ανάκτησης.

Οι στίχοι: Οι δύο πρώτες στροφές από τα ποιήματα ΠΡΟΑΝΑΚΡΟΥΣΜΑ Ι και ΠΡΟΑΝΑΚΡΟΥΣΜΑ ΙΙ του μεγάλου Γερμανού ποιητή Stefan George (1868 – 1933). Μετάφραση του Γ. Βαρθαλίτη.

Η φωτογραφία: Το μυθικό τραίνο του Τελευταίου Βασιλιά (King Ludwig II, 1845 – 1886). Από παλαιότερη επίσκεψή μου στο Σιδηροδρομικό Μουσείο της Νυρεμβέργης.

Η ΑΘΑΝΑΤΗ ΦΛΟΓΑ (ΤΟΥ ΕΠΙΚΟΥ HEAVY METAL)

« Οι MANOWAR βγαίνουν μέσα απ’ το σκοτάδι για να φωτίσουν τη νύχτα και να πολεμήσουν το θάνατο. Ένας ολόκληρος κόσμος αναδύεται μπροστά μας, ένας κόσμος τόσο καινούργιος όσο και παλιός. Καινούργιος γιατί τώρα φανερώθηκε στα μάτια μας, παλιός γιατί προϋπήρχε χαμένος βαθιά στην ομίχλη του παρελθόντος. Ο κόσμος των MANOWAR, ο κόσμος των αετών και των ματωμένων σπαθιών. Σκεφτείτε για λίγο το βλοσυρό βλέμμα του Κόναν του Βάρβαρου, τη λάμα του σπαθιού που λάμπει στον ήλιο, τη μυρωδιά του θανάτου κι έπειτα αφήστε τον ήχο από το Blood of my enemies να κυριαρχήσει στις αισθήσεις σας και να σας μεταδώσει το ρίγος της μάχης... »

 

 

Η ΑΘΑΝΑΤΗ ΦΛΟΓΑ. Με αυτόν τον επιβλητικό τίτλο, εκείνο το μακρυνό καλοκαίρι του 1986, ένας σκληροπυρηνικός εικοσάχρονος χεβυμεταλλάς, αυτοαποκαλούμενος «Πολέμαρχος», ονομάτιζε το πρώτο του κείμενο που θα δημοσιευόταν σε έντυπο ευρείας κυκλοφορίας. Τυπικά, το κείμενο είχε σαν θέμα την μουσική μπάντα των Manowar, όμως στην ουσία, με το πομπώδες ύφος του παρέπεμπε σε ιδεολογικό μανιφέστο.    

Στην εισαγωγή του, συμπυκνωμένα σε λίγες γραμμές βρίσκονταν όλα τα ιδιαίτερα συστατικά του Επικού Heavy Metal: η ομίχλη του παρελθόντος, οι αετοί στον ουρανό, τα σπαθιά που λάμπουν στον ήλιο, το βλοσυρό βλέμμα του Κιμέριου, το φως μέσα στο σκοτάδι, η αιώνια σύγκρουση με τις δυνάμεις του θανάτου, ο πολεμικός ήχος που μεταδίδει το ρίγος της μάχης.

 

Το ηχητικό και στιχουργικό πλαίσιο ήταν ιδεολογικά και αισθητικά εγγενές στη φύση της σκληρής μουσικής, ήδη από την πρώτη εμφάνιση του ιδιώματος. Το Σφυρί των Θεών αποκάλυπτε τον ορίζοντα της νίκης στον ουρανό του Heavy Metal από τότε που οι Βρετανοί Led Zeppelin ξεκινούσαν τις συναυλίες τους με το Immigrant Song. Οι Αμερικανοί Manowar μεγιστοποίησαν το προϋπάρχον δυναμικό, και με το ίδιο Σφυρί έφτασαν στην καρδιά της ισχύος και μετέφρασαν το πολεμοχαρές μήνυμα.

Εν τούτοις, μόνον στην Ελλάδα και για ξεχωριστούς λόγους που άπτονται της κοινωνιολογίας και της ιστορικής παράδοσης της χώρας, ένα πλήθος εφήβων θα προσλάμβανε φανατικά το παραπάνω πλαίσιο και θα βίωνε την προφανή συγγένεια των μουσικών προτιμήσεων, με όρους σχεδόν πολιτικού κινήματος.

 

 

Ο «Πολέμαρχος» ήταν ο δημιουργός και ιδεολογικός καθοδηγητής αυτής της μαζικής ψευδαίσθησης που ξεκίνησε το καλοκαίρι του 1986 με την Αθάνατη Φλόγα, την συνειδητή διαφοροποίηση και συνεπώς γένεση ως υποείδος του Επικού Heavy Metal. Έχοντας από την αρχή διακρίνει εκείνα τα ιδιαίτερα γνωρίσματα που ταίριαζαν με την προσωπική ιδιοσυγκρασία του, ο «Πολέμαρχος» ταξινόμησε και επανένωσε επιλεκτικά τα βασικά δεδομένα, ξεδιπλώνοντας μια φαντασιακή ανάγνωση της αντιδραστικής νεολαίας εναντίον του σύγχρονου κόσμου.
Τα αμέσως επόμενα χρόνια, ο ίδιος μέσα από μια πλειάδα κειμένων, κριτικών και ομολογιών, θα επαναλάμβανε, θα υπονοούσε, θα διευκρίνιζε και τελικά θα εμπέδωνε τις εκκεντρικές, προσωπικές του απόψεις, στην εγχώρια νεανική ποπ κουλτούρα.
Έτσι, στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’80, σε μια πρωτοφανή κλίμακα, που ίσως επηρέασε έμμεσα ακόμη και ακροατήρια άλλων χωρών, ο «Πολέμαρχος» αναβάπτισε το Heavy Metal με ένα εκρηκτικό μίγμα ελιτισμού, φυλετισμού, φαλλοκρατίας, μιλιταριστικού ρομαντισμού και ηρωικής φαντασίας, που διατηρεί την επίδρασή του έως σήμερα.

 

Ο Sun «Χ» Knight θα συνόψιζε αργότερα με σαφήνεια σε μια πρόταση, την κεντρική ιδέα για την αυθεντική μουσική της λευκής νεολαίας, στην πρώτη WAR FLAG OF THE SUN: Πιστεύουμε στη δύναμη του Heavy Metal σαν φορέα μουσικών και ιδεολογικών πλαισίων, που αντιπροσωπεύουν τα πραγματικά, προγονικά – λησμονημένα όμως σήμερα – πρότυπα της Ευρώπης...

                                                                                                            

 

Το κείμενο της εισαγωγής: Από το πρώτο κείμενο του Πολέμαρχου (ΧwΠ), Η ΑΘΑΝΑΤΗ ΦΛΟΓΑ (πρώτο επίσης αφιέρωμα στους Manowar, στο εικοστό τεύχος του μουσικού περιοδικού HEAVY METAL, Ιούλιος – Αύγουστος 1986).

Ο λεκτικός ονοματισμός του Επικού Heavy Metal έγινε συγκεκριμένος στη φράση « ...Τα Gloves of Metal και Secret of Steel... Οι συνθέσεις αυτές είναι ουσιαστικά οι πρώτες από το παρακλάδι που ονομάζουμε επικό Heavy Metal… ».

Τα διάσπαρτα, κωμικά λάθη μεταγραφής από τα πρωτότυπα κείμενα εκείνης της περιόδου, πιστοποιούν πως οι ανυποψίαστες δακτυλογράφοι όντως δεν καταλάβαιναν τι διάβαζαν στα αρχικά χειρόγραφά μου.

Το πρώτο εξώφυλλο: Ο ΧwΠ επέβαλε τους Manowar στο εξώφυλλο του 28ου τεύχους του περιοδικού HEAVY METAL, ως κυρίαρχο πρότυπο του αληθινού Heavy Metal.

Όπως έγραφε στον χαιρετισμό του του ίδιου τεύχους: «Το εξώφυλλο με τους Manowar ελπίζω να σας λέει πολλά. Το Hard στηριζόταν πάντα σε σκληρούς πυρήνες οπαδών, έτσι επέζησε κι έτσι θα επιζήσει στο μέλλον. Όλοι οι άλλοι το περιτριγυρίζουν επιφανειακά, χωρίς να μπορούν να αγγίξουν και να καταλάβουν την βαθύτερη φύση του. Μην ξεχνάτε ποτέ ότι εμείς είμαστε Warriors. Η φωτιά είναι ακόμη κατακόκκινη. Keep on fighting.»

Επίσης, βαθμολόγησε με 10/10, ως Δίσκο του μήνα το FIGHTING THE WORLD, και αφιέρωσε την δισκοκριτική «στον αδελφό μου Θύμιο, τον φανατικότερο ίσως οπαδό και υποστηρικτή των MANOWAR στην Ελλάδα.»

 

 

Ο Πολεμιστής: CONAN του BWS.

Οι φωτογραφίες:           

- Οι δύο πρώτες σελίδες από το πεντασέλιδο άρθρο Η ΑΘΑΝΑΤΗ ΦΛΟΓΑ (Ιούλιος 1986).

- Ο ΧwΠ, σημαιοφόρος, στις 16/08/1986, στο Donington Park.

- Το εξώφυλλο του τεύχους νο 28 (Απρίλιος 1987).

Η πρόσφατη συναυλία (14/6): Πού αλλού θα ανανεώναμε τους όρκους μας όλοι μαζί...

Live to die on that final day

Gods, monsters and men 

Will die together in the end.

Bridge of Death: Το Προσκλητήριο (WAR FLAG – SOL INVICTUS, 7/11/2008).

 

EUROPA PATRIA NOSTRA

«Το προκείμενο στην ιστορία είναι η ζωή και πάντοτε μόνο η ζωή, η φυλή, ο θρίαμβος της βούλησης για δύναμη, και όχι η νίκη αληθειών, εφευρέσεων ή του χρήματος. Η παγκόσμια ιστορία είναι η «Δευτέρα Παρουσία»: πάντοτε  έδινε δίκιο στην πιο δυνατή, πιο πλήρη ζωή, σε αυτή με τη μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση· δίκιο σήμαινε δικαίωμα στην ύπαρξη, αδιάφορο αν αυτή μπορούσε να κριθεί ως δίκαιη και σωστή από την εγρήγορση.»

Δυνατή και πλήρης ζωή, αυτοπεποίθηση, δικαίωμα στην ύπαρξη, φυλή. Έννοιες, που δυστυχώς για την πλειονότητα των αλλοτριωμένων συμπολιτών μας έχουν απολέσει το νόημά τους. Οι σύγχρονοι Ευρωπαίοι έχουν ξεχάσει πως η ζωή είναι νομοτελειακά συνυφασμένη με τη βούληση για δύναμη κι όταν αυτή παραλύσει, μαζί της χάνεται και το δικαίωμα στην ύπαρξη. Μια ασταμάτητη εσωτερική σήψη επιταχύνει την πορεία της παρακμής ήδη από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα. Το δημογραφικό πρόβλημα σε συνδυασμό με την απώλεια του ζωτικού ενστίκτου κυριαρχίας, υπονομεύουν το μέλλον της φυλής μας.

Στις δύσκολες ημέρες που έρχονται, καθώς οι τεχνολογικές και οικονομικές εξελίξεις διευρύνουν την παγκοσμιοποίηση, τα παρακάτω θέματα θα αποδειχτούν κρίσιμα για την επιβίωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης:

1. Το φυλετικό και μεταναστευτικό ζήτημα

Ο Πολιτισμός μας εδράζεται κυρίως στη φυλετική μας καταγωγή. Θα πρέπει να εφαρμόσουμε μακροχρόνια πολιτική αύξησης των γεννήσεων όχι μόνον με κρατική επιχορήγηση του οικογενειακού προγραμματισμού αλλά και με σκληρές μεθόδους, όπως η στέρηση των πολιτικών δικαιωμάτων σε όσους εκούσια αρνούνται την τεκνοποίηση. Επιπλέον, καθώς είναι πλέον προφανές πως η ενδοκοινοτική πολυπολιτισμικότητα αφορά μόνον στην καταστροφή των ευρωπαϊκών λαών ενώ η υπόλοιπη ανθρωπότητα παραμένει ανεπηρέαστη, πρέπει όχι μόνον να φραγεί η είσοδος των προσφύγων και των μεταναστών αλλά επίσης να απομακρυνθούν τα αφρικανικά και ασιατικά πλήθη που ήδη κατακλύζουν την ευρωπαϊκή ήπειρο.

Άμεσα πρέπει να σταματήσουμε την αλλοίωση του ευρωπαϊκού πληθυσμού που οφείλεται στον χαμηλό ρυθμό γεννήσεων και την αθρόα υποδοχή αλλόφυλων μεταναστών.

2. Το ζήτημα της πολιτικής διακυβέρνησης

Η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να μεταρρυθμιστεί και με ταχεία πολιτική ενοποίηση να μετατραπεί σε μια πραγματική Συμπολιτεία των Ευρωπαϊκών Εθνών, απροκάλυπτα βασισμένη σε φυλετικά και πολιτιστικά θεμέλια.

Τρείς γενιές μετά τον τελευταίο παγκόσμιο πόλεμο, η γερασμένη κοινοβουλευτική δημοκρατία πρέπει να συμφιλιωθεί με τους παλιούς της αντιπάλους και να ενσωματώσει ολοκληρωτικά - φασιστικά, εθνικοσοσιαλιστικά, και ακόμη και κομμουνιστικά - στοιχεία πολιτεύματος, οργάνωσης και ιδεολογίας. Οι βασικές αρχές της ατομικής ελευθερίας και των δικαιωμάτων της ιδιωτικής ζωής πρέπει να συνδεθούν ξανά με την βαρυσήμαντη υποχρέωση της συμμετοχής στο στρατό και στα δημόσια πράγματα. Νέας νοοτροπίας Πολίτες πρέπει να αναβαθμίσουν την στρατοκρατική αυθεντία με την επαναπροβολή των παραγκωνισμένων εννοιών της τιμής και της δόξας, του ηρωισμού και της αυτοθυσίας.

3. Το κοινωνιολογικό ζήτημα

Οι αγορές, η παραγωγή, η απασχόληση, η επιχειρηματικότητα, αποτελούν θέματα ήσσονος σημασίας. Ακόμη και η τέχνη, ο στρατός, η τεχνολογία και η εκπαίδευση έπονται της κύριας, ηθικής προτεραιότητας στον καθορισμό του νέου ορίζοντα των ιδεών.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση χρειάζεται αναπροσαρμογή των βασικών κοινωνικών δομών και πυρηνικές αξίες που να αντανακλούν ξανά την κυριαρχική ηθική της Πατριαρχίας. Κι αυτό συνεπάγεται θεσμικές μεταρρυθμίσεις για την καταπολέμηση της εκθήλυνσης των κοινωνιών μας, που θα προσβλέπουν στον επαναπροσδιορισμό του ρόλου και της σύνθεσης της οικογένειας, την επανεξέταση των δικαιωμάτων και των υποχρεώσεων των γυναικών, την περιθωριοποίηση της ομοφυλοφιλίας και τον δραστικό περιορισμό των εκκεντρικών μειονοτήτων.

Σύντομα θα λάβει τέλος η μακροχρόνια, πολιτική παραπλάνηση των εκατομμυρίων απλών Ευρωπαίων από το άθλιο Διευθυντήριο που εκπροσωπεί τα ταξικά συμφέροντα της διεθνιστικής πλουτοκρατίας, και τότε θα υπενθυμίσουμε σε όλους πως η δικαιοσύνη, η τάξη και ο νόμος αποτελούν κύρια προϋπόθεση των πολιτισμένων κοινωνιών.      

Κι ακόμη, θα αποσαφηνίσουμε ποιοί είναι οι αντίπαλοι της Ευρώπης στον παγκόσμιο στίβο κυριαρχίας, γιατί κατανοούμε την δική μας ενότητα μόνον όταν γνωρίζουμε ποιοί είναι οι άλλοι. Δεν υποτιμούμε τον εσωτερικό εχθρό που υποσκάπτει την πολιτιστική υπόσταση της Ευρώπης, όμως δίχως κοινό εξωτερικό εχθρό, ποτέ τα ευρωπαϊκά έθνη δεν θα καταφέρουν να ενωθούν, ούτε ενιαίος στρατός θα παρελάσει κάτω από μια κοινή Ευρωπαϊκή Σημαία.

Καθώς οι δυνάμεις του Χάους λυσσομανούν επιδιώκοντας την κατάρρευση της Δύσης, είναι μπροστά μας μονόδρομος η προετοιμασία μιας πανευρωπαϊκής Σταυροφορίας για τη σωτηρία του Πολιτισμού μας.

Το κείμενο της εισαγωγής: Από το εμβληματικό δοκίμιο φιλοσοφίας της ιστορίας του Oswald Spengler, Η Παρακμή της Δύσης (1922, μετάφραση Λ. Αναγνώστου).

Η εικόνα: Έργο του Jack Keay (The Crusaders Richard the Lionheart & Philip I of France, Gouache on Board, 1974), δημοσιευμένο στο περιοδικό Look and Learn #666. Από τη συλλογή μου.

Οι Ευρωεκλογές: Είναι επιτακτική η ανάγκη να ενισχύσουν τα ποσοστά τους οι πατριωτικές παρατάξεις σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες. Οι δυνάμεις, που οι απάτριδες αναρχικοί και ψευτοπροοδευτικοί, χρησιμοποιώντας διαστρεβλωμένους ορισμούς, αποκαλούν «Ακροδεξιούς, Φασίστες, Εθνολαϊκιστές, Εθνικιστές, Ρατσιστές κλπ», πρέπει να εκδηλωθούν δυναμικά και να ανατρέψουν το σάπιο κατεστημένο που εκ των έσω καταστρέφει την Ευρώπη.

Ο παγκόσμιος πολιτισμός: Για το καλό της φυλετικής εξέλιξης της ανθρωπότητας ως βιολογικό είδος, πρέπει να επιδιώξουμε έναν διαχωρισμένο, πολυπολιτισμικό πλανήτη ανόμοιων φυλών, ανόμοιων εθνών και διαφορετικών ανθρώπων.

Το Μανιφέστο των ιδεών: ΠΡΟΣΧΕΔΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ (WAR FLAG, Μάϊος 2014).

FOLLOW ME TO VALHALLA

Το ταξίδι, από την αρχική του ήδη σύλληψη είχε προσκυνηματικό χαρακτήρα. Αρχαίοι όρκοι έπρεπε να ανανεωθούν, παρωχημένα προσχήματα να καταπέσουν, νεώτερες υποσχέσεις να τηρηθούν.

 

Στην Νυρεμβέργη, προσγειώθηκα ένα χειμωνιάτικο πρωϊνό με γκρίζο χιόνι και κοφτερό ψύχος. Από τον κεντρικό σιδηροδρομικό κόμβο της πόλης επιβιβάστηκα στο τραίνο με προορισμό το Μπάιροϊτ. Διέσχισα 66 χιλιόμετρα πάνω στις ράγες έως τον τοπικό σταθμό της μικρής βαυβαρικής πόλης, κι έπειτα, αφού την περπάτησα σχεδόν ολόκληρη, έφτασα το μεσημέρι στην περίφημη κατοικία του Ριχάρδου Βάγκνερ, το Wahnfried.

 

BRÜNNHILDE

Siegmund! –

Look on me!

I am she

whom you’ll follow soon.

Το τυπικό μέρος της επίσκεψης ολοκληρώθηκε με τον συμβατικό τρόπο των σεμνών περιηγητών. Χαρούμενος υποκλίθηκα στον Τρελό Βασιλιά που με προϋπάντησε στο προαύλιο, ανυπόμονος ξεναγήθηκα στις μουσειακές αίθουσες του κτιριακού συγκροτήματος, συνεπαρμένος καταδύθηκα στο υπόγειο εκθετήριο των δραματουργικών σκηνικών, και στο τέλος, συλλογισμένος επισκέφτηκα τον ίδιο τον Συνθέτη.
Στον κήπο πίσω από την έπαυλη, στάθηκα μπροστά στο καλαίσθητο μνήμα του, έκοψα ένα καταπράσινο φύλλο κισσού, και χάθηκα νοερά μέσα στο πένθιμο εμβατήριο του θανάτου του Ζίγκφριντ. Έτσι ξεκίνησε το ουσιαστικό μέρος της επίσκεψης, η επανεύρεση της ρομαντικής αυταπάτης! 

 

SIEGMUND

(raising his eyes to her)

Who are you, say,

who appears before me so fair and

solemn?
 

Η μεγάλη μουσική επιδρά καταλυτικά στα ασύνειδα βάθη της ψυχής απελευθερώνοντας ασύμμετρα φορτία. Σε όλη τη διαδρομή από την Αθήνα έως το Μπάιροϊτ ένοιωθα ξεκάθαρα λογικός και συγκροτημένος, αλλά στο τέλος, έφυγα από την έπαυλη Βάνφρηντ σαν υπνοβάτης μαγεμένος.

Υπό την επήρεια της δραματικής εξιλέωσης, άφησα πίσω μου τον σύγχρονο κόσμο, τους περαστικούς, τα αυτοκίνητα, τις ανούσιες καθημερινές έγνοιες, και μπήκα στο λυκόφως των προσωπικών μου θεών.

Βάδιζα με βήματα μηχανικά ενώ ονειρευόμουν ατρόμητες Βαλκυρίες με αστραφτερά μαλλιά και περήφανα μάτια που μέσα τους έλαμπαν μαγικά σπαθιά. Και καθώς κατευθυνόμουν προς την άλλη άκρη της πόλης, στον δρόμο για το θέατρο του Φέστπιλχαους, μπορούσα πλέον να διακρίνω από μακριά τις λάμψεις από τις ασημένιες ασπίδες που σκέπαζαν το παλάτι του Όντιν, μπορούσα να μετρήσω τα αστέρια στο στέμμα του Θορ!  

BRÜNNHILDE

The death-doomed alone

are destined to look on me:

he who beholds me

goes hence from life’s light.

In battle alone

I appear before heroes:

him who perceives me

I’ve chosen as one of the slain.

 

Στις σπάνιες αυτές στιγμές που ο Μύθος τέμνει τον πραγματικό κόσμο, μπορώ ακόμη να πιστεύω και να ορκίζομαι! Να πιστεύω στον Ταγχώυζερ, στον Λόενγκριν, στον Τριστάνο, στον Πάρσιφαλ. Να πιστεύω σε μια υπερβατική, στρατιωτική και αισθητική αριστοκρατία που κάποτε θα λύσει τα δεσμά των κυρίαρχων νάνων του χρυσού και θα ανυψώσει σε ένα ανώτερο επίπεδο ελευθερίας την ανθρωπότητα.
Και να ορκίζομαι στο αιώνιο Δέντρο της Ζωής. Να ορκίζομαι στα τέσσερα ελάφια που βόσκουν στα ψηλά κλαδιά του, στις τρείς ρίζες που το στηρίζουν, στους δύο κύκνους του Πηγαδιού της Ούρντα που το ποτίζει, στον ένα αετό που γνωρίζει τα πάντα και στέκεται στο πιό ψηλό κλαδί!
 

SIEGMUND

(gazing at length into her eyes, steadfastly and searchingly, then lowering his head in thought and finally turning to her resolutely again)

The hero who follows you –

where will you lead him?  

 

Βεβαίως, παρά τις εξάρσεις της ματαιοδοξίας μου, έχω πλήρη επίγνωση της προβλέψιμης και κοινότοπης ζωής μου.  Μπροστά στη μπρούτζινη προτομή του Βάγκνερ, δίπλα στο ναό των βαγκνεριστών όπου τον Αύγουστο του 1876 παρουσιάστηκε η παγκόσμια πρεμιέρα της τετραλογίας του Δακτυλιδιού, τέλειωσα στενοχωρημένος το ταξίδι μου. 

Ζοφερές σκέψεις με πανικόβαλλαν για τον επερχόμενο Χειμώνα του Λύκου, τον τρίτο χειμώνα δίχως ήλιο και δίχως φεγγάρι. Φόβος, πως όταν θα σαλπίσει το κέρας του Χάιμνταλ και θα ανοίξουν οι πεντακόσιες σαράντα θύρες της Βαλχάλα, πως όταν οι οκτακόσιοι πολεμιστές θα περάσουν από την κάθε θύρα, εγώ ο ανάξιος, δεν θα έχω μαζί τους επιλεγεί...

 

BRÜNNHILDE

The Lord of the Slain

has chosen you –

to him do I lead you now:

you’ll follow me to Valhalla.

Οι στίχοι: Die Walküre. Οι πρώτοι στίχοι από την Τέταρτη Σκηνή της Δεύτερης Πράξης, σε Αγγλική μετάφραση του Stewart Spencer.  

Οι φωτογραφίες από την επίσκεψή μου στο Μπάιροϊτ:

-Το προαύλιο της Έπαυλης Βάνφρηντ, με την προτομή του Λουδοβίκου του Β΄ και τον Όντιν στην πρόσοψη. Το κτιριακό συγκρότημα λειτουργεί ως Μουσείο Ρίχαρντ Βάγκνερ.

-Άλογο Βαλκυρίας από τον υπόγειο χώρο όπου εκτίθενται σκηνικά και κοστούμια των παραστάσεων.

-Ο τάφος του Συνθέτη στον κήπο της Έπαυλης.

-Όψη του Φέστπιλχάους όπου κάθε χρόνο γίνεται το Φεστιβάλ Βάγκνερ.

-Η προτομή του συνθέτη, έργο του γλύπτη Άρνο Μπρέκερ.

Η Νυρεμβέργη: Σε κάποια άλλη ανάρτηση - Το Μουσείο των Παιχνιδιών, ο Ντύρερ, το Μουσείο της Γερμανικής Ιστορίας, τα χορταριασμένα μονοπάτια των Mαύρων Ιπποτών.

Ο Τρελός Βασιλιάς: Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ (01/05/2009)