KATHMANDU

Στην αναζήτηση της αυτογνωσίας, αντλούμε συχνά υλικό από τις αναμνήσεις. Και κάποιες προσωπικές εμπειρίες μας διογκώνονται καθώς το παρελθόν επιλεκτικά ανακαλείται αλλά και ανακατασκευάζεται στη μνήμη...

Τέτοιες μέρες, σχεδόν σαράντα χρόνια πίσω στο χρόνο, απολαμβάναμε όπως όλοι οι  αμέριμνοι έφηβοι, την χαλαρή περίοδο των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς. Ο μικρός Κ κι εγώ ήμασταν μαθητές της Β΄Λυκείου, ο μεγάλος Κ φοιτητής και μέντορας, πέντε ή έξι χρόνια μεγαλύτερος. Όλοι μας «παιδιά καλών οικογενειών» αν και δακτυλοδεικτούμενοι μέσα στα στενά πλαίσια της μικρής κοινωνίας μας. Εγώ κι ο μικρός Κ «απροσάρμοστοι» χεβυμεταλλάδες, ο μεγάλος Κ «ιδιόρρυθμος» και «εκκεντρικός» χαρακτήρας. Και οι τρείς μας ασύμβατοι με τον δεσμευτικό καθωσπρεπισμό της συντηρητικής επαρχίας.

Εκείνο το βράδυ βγήκαμε να διασκεδάσουμε στην εορταστική ατμόσφαιρα του κέντρου. Περπατήσαμε αρκετά χιλιόμετρα στους πολυσύχναστους δρόμους χαιρετώντας φίλους και γνωστούς, πριν καταλήξουμε στην Κατμαντού, μια γνωστή ντισκοτέκ στην βορειοδυτική έξοδο της πόλης.

Διασχίσαμε την κεντρική πόρτα πληρώνοντας την είσοδο, και περάσαμε στην κύρια αίθουσα με την υπερυψωμένη πίστα χορού και τον αμυδρό φωτισμό. Οι προσδοκίες μας διαψεύστηκαν όμως από την πρώτη στιγμή. Η ρυθμική μουσική ήταν ανυπόφορη, οι λιγοστοί θαμώνες άγνωστοι, οι όμορφες συμμαθήτριες άφαντες. Σκέφτηκα κακόκεφα την φρόνιμη κοπέλα μου, που αφελώς ήλπιζα πως ίσως συναντούσα και που μάλλον εκείνη την ώρα διάβαζε επαναλήψεις για τις πανελλαδικές εξετάσεις. Και κατευθύνθηκα σκυθρωπός προς κάποιο απόμερο τραπέζι, προδιατεθειμένος να υπομείνω την λανθασμένη επιλογή της Κατμαντού. 

Τότε, ο μεγάλος Κ, με τον πληθωρικό και χαλαρό τρόπο που τον διέκρινε, μας έγνεψε να τον ακολουθήσουμε στην έξοδο. «Αδέρφια πάμε να φύγουμε! Τώρα! Όπως ήρθαμε!» Τι εννοούσε ο παρορμητικός και ασυγκράτητος φίλος μας; Είχαμε δώσει τα χρήματά μας κι οφείλαμε να καθήσουμε. Ας τσεκάραμε καλύτερα το χώρο πριν μπούμε. Ας προσέχαμε πριν πληρώσουμε! Υποσυνείδητα, το κοινωνικά καθιερωμένο σχήμα σκέψης υπαγόρευε αποδοχή των όρων και υπομονετική διαχείριση των αρνητικών συνεπειών.

Αντιθέτως, ο μεγάλος Κ μας πρότεινε μια επιθετική συμπεριφορά που αποδέσμευε άμεσα από τα ενοχικά σύνδρομα. Αναγνώριση του λάθους και κατ’ ευθείαν επαναφορά. Δεν ήταν αρκετό το ότι είχαμε πληρώσει; Έπρεπε στη συνέχεια να υποστούμε και την δυσάρεστη κατάσταση που προκάλεσε η επιλογή μας; Με τίποτα! Βγήκαμε με ανακούφιση στον καθαρό αέρα και φύγαμε τρέχοντας και γελώντας.

Η αυτόματη απενεχοποίηση λειτουργεί αποτελεσματικά όταν είσαι έφηβος. Βέβαια, σήμερα μου φαίνεται λιγότερο προφανής τακτική από ότι μου φαινόταν εκείνη την ωραία εποχή. Γιατί σε μεγαλύτερη κλίμακα, τα σημαντικά λάθη μας επηρεάζουν τη ζωή κι άλλων ανθρώπων που δεν είναι πάντοτε αναλώσιμοι. Και πρέπει να έχεις κατακτήσει έναν υψηλό βαθμό αμοραλισμού για να κλείνεις εύκολα πίσω σου την πόρτα της ντισκοτέκ...

Ούτως ή άλλως, το περιστατικό της απρόσμενης φώτισης στην Κατμαντού πρόσθεσε έναν ακόμη βαθμό κατανόησης στο δικό μου Μονοπάτι της Αφυπνίσεως. Αν και κανένα μόνιμο μειδίαμα δεν σφράγισε για πάντα την όψη μου όπως στην περίφημη ιστορία του Πρίγκιπα Σιντάρτα της Ανατολής, χαμογελώ πάντως, όταν θυμάμαι εκείνη τη βραδιά. Ιδίως κάθε φορά, που ενσυνείδητα αρνούμαι να καταβάλλω μεγαλύτερα πρόστιμα από ότι πραγματικά κοστίζουν τα λάθη μου...

 

 

 

Κατμαντού: Πρωτεύουσα του μακρινού Νεπάλ, χώρας καταγωγής του Βούδα (Πεφωτισμένου, Πρίγκιπα Σιντάρτα).

Χρόνος μετάβασης: Χειμώνας του 1981-1982.

Ο πίνακας: The Lovers (1980). Έργο του Chris Achilleos.

Χαιρετισμούς: Στον μεγάλο Κλέαρχο! Που παραμένει αγαπημένη και φωτεινή μορφή των νεανικών μου αναμνήσεων.