ΣΗΜΑΙΟΦΟΡΟΣ

 

Δεν έχει ούτε καν σιωπή στα βουνά
Μόνο βροντή ξερή και στείρα χωρίς βροχή
Δεν έχει ούτε καν μοναξιά στα βουνά

Η τελευταία εποχή συνοψίζεται σε μια μεγάλη νύχτα. Είμαι φρουρός στο τελευταίο κάστρο, στο περιθώριο του χρόνου, στα σύνορα του χώρου. Το τείχος είναι συμπαγές και ιερό. Αντικατοπτρίζει το φασματικό παραπέτασμα και συναρθρώνει το επέκεινα με τον εσώτερο εαυτό.

 

Περιπολώ στο πυκνό δάσος, στην σκοτεινή κοιλάδα, στην πηγή των παραισθήσεων. Το μοναδικό μονοπάτι στην απροσπέλαστη γη μου είναι σπαρμένο μαύρα όνειρα και κακόβουλη μαγεία. Δεν ανησυχώ μα παραμένω σε εγρήγορση. Αρχαίες δυνάμεις με προστατεύουν.

Προσεγγίζω το απόλυτο στις παρυφές των μύθων. Το σπαθί μου είναι αφιερωμένο στους Θεούς, που πολεμούν το σκοτάδι. Επικαλούμαι τα επικά τραγούδια των προγόνων. Αναπολώ το παρελθόν, χαίρομαι στην ομίχλη, ζω στη μελαγχολία. Αναζητώ έναν πιό πνευματικό κόσμο κι όμως αρνούμαι το χαρμόσυνο μήνυμα των μυστηρίων.

Παραμένω άπιστος όταν οι άλλοι έχουν γίνει πιστοί.

Προσμένω ήσυχα το επερχόμενο τέλος στην καρδιά του μεγάλου Χειμώνα. Σφίγγω στο χέρι μου το κέρας κι ας ξέρω πως κανείς δεν θ’ απαντήσει στο τελευταίο μου σάλπισμα...

κι όλα θα σωριάζονται στη λήθη,
ώσπου η αλλαγή να συντρίψει
τα πάντα παρεχτός μονάχα την ομορφιά.

Η εισαγωγή: Στίχοι από το ποίημα THE WASTE LAND του T.S. Eliot.
Ο επίλογος: Στίχοι από το ποίημα ENVOI (1919) του Εzra Pound.
Ο πίνακας: Bearer (1973) του Jeffrey Jones.
Το κέρας: Σύμβολο της Φρουράς. Πάντοτε θαύμαζα τον Ρολάνδο και προσευχόμουν στον Χέιμνταλ.
Ένας ψηφιακός χρόνος War Flag: Όπως και στο παρελθόν, η σημαία κυματίζει για λίγους.