Η ΦΩΤΙΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

«Η ώρα του σπιτιού, η ώρα της μνήμης είναι αυτή η σύντομη εποχή, τα Χριστούγεννα, ένας κύκλος αγάπης. Μέσα στη νύχτα του χειμώνα δεν είναι μόνο οι μάγοι που οδοιπορούν και οι ποιμένες που αγραυλούν, δεν είναι μόνο ο λαός της ειδυλλιακής Παλαιστίνης που απογράφεται, κατά την προσταγή του Αυγούστου. Η απογραφή ξαναγίνεται την κάθε χρονιά, να μετρηθούμε, να ιδούμε πόσοι βρισκόμαστε τώρα, πόσοι μας λείπουν. Οδοιπορούμε σιμά στους Μάγους, ξαγρυπνούμε ανάμεσα στους ποιμένες. Αναζητούμε τη φωτιά που εθέρμανε τα παιδικά μας χρόνια, τ’ άστρα που μεσουράνησαν και βασίλεψαν μέσα στους ουρανούς των ονείρων.»                 

Το παιδί είναι ο αληθινός πατέρας μας και η πραγματική μας πατρίδα είναι η παιδική μας ηλικία.

Και τα Χριστούγεννα κάθε καινούργιου έτους παραμένουν ο αρχαίος καιρός της θύμησης και της νοσταλγίας, της λαχτάρας και της μελαγχολίας. Για τον αληθινό πατέρα, για την πραγματική πατρίδα, για τα ανόθευτα χρόνια της αθωότητας.

Τα Χριστούγεννα είναι ιερή εποχή επαναβάπτισης και επιστροφής. Γιατί έστω για λίγο, ξανά κάθε χρονιά, ανοίγουν «οι ουρανοί των ονείρων» μέσα στη σκοτεινή νύχτα της ενήλικης ψυχής. Κι ανάβει η μαγική φωτιά, «που εθέρμανε τα παιδικά μας χρόνια», και φώτισε το μονοπάτι κάθε κατοπινής επιλογής.

 

 

 

Η φωτογραφία: Από τη συλλογή μου. Το εξώφυλλο του τεύχους 158 του περιοδικού ΡΑΔΙΟΠΡΟΓΡΑΜΜΑ (Εβδομαδιαία έκδοσις Ε.Ι.Ρ. / 26 Δεκεμ – 1 Ιαν. 1966).

Το κείμενο: Του Ι. Μ. Παναγιωτόπουλου. Από το χρονογράφημα Η Ώρα του Σπιτιού, που δημοσιεύτηκε στο παραπάνω τεύχος.                    

ΕΩΣΦΟΡΙΚΟΣ ΑΤΟΜΙΚΙΣΜΟΣ

«What shall be right: farthest from him is best,

Whom reason hath equalled, force hath made supreme

Above his equals.

…

A mind not to be changed by place or time.

The mind is its own place, and in itself

Can make a Heaven of Hell, a Hell of Heaven.

What matter where, if I be still the same,

…

Here we may reign secure, and, in my choice,

To reign is worth ambition, though in Hell:

Better to reign in Hell than serve in Heaven.»

Εννιά μερόνυχτα πτώσης μακρυά από τον Ουρανό, μέσα στην φλόγινη λίμνη της Αβύσσου, ο ητημένος Εωσφόρος έχοντας πλήρη συναίσθηση της ξεχωριστής φύσης του, παραμένει αμετανόητος και επικός επαναστάτης. Το πρώτο ον που γνώρισε την υπερηφάνεια.

Την υπερηφάνεια που προκαλεί τη διαφοροποίηση. Η διαφοροποίηση όμως οδηγεί στη σύγκρουση, η σύγκρουση στον ισχυρότερο, κι ο ισχυρότερος υπαγορεύει πάντοτε το δίκαιο. Οι κοινωνικές συνθήκες διαμορφώνονται από τους όρους που υπογράφουν οι νικητές των συγκρούσεων. Ο εγωισμός είναι αλληλένδετος με τον πόλεμο κι ο πόλεμος με την αλήθεια του κόσμου τούτου.

«...Και ο πόλεμος σε εκπαιδεύει στην ελευθερία. Γιατί τι είναι η ελευθερία; Είναι το να έχεις τη θέληση να αναλάβεις την ευθύνη για τον εαυτό σου. Το να διατηρείς την απόσταση που μας χωρίζει τον έναν από τον άλλο.

...Ο ελεύθερος άνθρωπος είναι πολεμιστής. -Πώς μετριέται η ελευθερία, τόσο στα άτομα όσο και στούς λαούς; Με βάση την αντίσταση που πρέπει να υπερνικηθεί, τον κόπο που κοστίζει το να μείνεις στην κορυφή.»

            SAMAEL: Why?

THE MAKER: Because those are the roles I have assigned for you.

SAMAEL: What right have you to assign? To determine our actions?

THE MAKER: I am your Maker. I can unmake you just as easily.

SAMAEL: Yes. I understand. You are more powerful than we are. I accept that logic. For now.

                                                                                           

GABRIEL: Yield, Lucifer. Your strength is broken, your armies routed. You cannot prevail.

LUCIFER: Gabriel, my way may be a dead end, or it may lead up into the light. Either way, I choose it for myself.

                                                                                  

LUCIFER answering to THE MAKER: I am myself. Not a limb or an organ of yours. I separate myself from you. You can kill me, but you cannot claim me back!

«...Το καθήκον μου δεν είναι να πραγματοποιήσω το γενικά ανθρώπινο, αλλά πως να ικανοποιήσω τον εαυτό μου. Εγώ είμαι το είδος μου, είμαι δίχως νόρμα, δίχως νόμο, δίχως μοντέλο και τα τοιαύτα. Πιθανόν να μπορώ να κάνω πολύ λίγα από μένα, αυτά τα λίγα όμως είναι τα πάντα, και είναι καλύτερα απ’ όσα αφήνω να κάνει από μένα η δύναμη των άλλων, η εκγύμναση την οποία υφίσταμαι από τα ήθη, τη θρησκεία, τους νόμους, το κράτος κ.ο.κ.»

Υπάρχει μια αδιόρατη, Εωσφορική ζώνη στον ζωτικό χώρο της διανόησης, όπου αναμειγνύονται και αναμετρώνται ασυνήθιστες προβολές Τάξης και Ιεραρχίας με επίσης ιδιάζουσες εκφράσεις Αυτονόμησης και Αναρχίας. Σε αυτή την στενόχωρη παραμεθόριο για λίγους, συμπλέκονται τα ιδεώδη του αριστοκράτη που πραγματώνει τη Θέληση για Δύναμη στην συγκρότηση της κοινωνίας, και του ατομιστή που θεωρεί τα πάντα δική του ιδιοκτησία, πέρα από κάθε κανόνα συγκροτημένης κοινωνίας.

Ο αναρχικός ατομικισμός δίνει έμφαση στην ιδιαιτερότητα του μεμονωμένου ατόμου που  επιζητεί αποκλειστικά να πραγματοποιήσει τον εαυτό του ενάντια σε κάθε κοινωνικό ολοκληρωτισμό. Ο αριστοκρατικός ατομικισμός βασίζεται στη θέληση δόμησης μιας ιεραρχικής κοινωνίας που θα προάγει τον συνεχή αγώνα για αυτο-υπέρβαση της ανθρώπινης φύσης. Και οι δύο κοσμοθεωρίες χαρακτηρίζονται από κατάφαση προς τον γήινο κόσμο και άρνηση κάθε υπερβατικού επέκεινα ή προδιαγεγραμμένης ιστορικής πορείας.

Η θεσμοθετημένη ηθική της κοινωνίας των μαζανθρώπων υπονομεύεται ήδη σήμερα από την πρωτογενή ανεξαρτησία του Μοναδικού και τον ατομικιστικό αναρχισμό. Και αύριο... αναμένεται η λυτρωτική αναμόρφωση από το ριζοσπαστικό όραμα του Υπερανθρώπου και τον αριστοκρατικό ατομικισμό.

Ζούμε σε μια μεταβατική εποχή, στην τελευταία περίοδο της παρακμής της Δύσης, όπου μιαρές δυνάμεις προωθούν απροκάλυπτα έναν αρρωστημένο κόσμο άρνησης της ζωής, αντιφυσικού εξισωτισμού και αναγκαστικής ενσωμάτωσης. Παραπλανητικά πολύχρωμη στην επιφάνεια, αλλά ουσιαστικά γκρίζα στον πυρήνα της, αναδύεται μια νέα, ομογενοποιημένη και τραβεστί ανθρωπότητα. Είναι η προβλέψιμη μετεξέλιξη της αλλοτριωμένης ανθρώπινης αγέλης που αποδέχεται την διακριτική χειραγώγηση ως ομαλή και αναπόδραστη προοπτική.

Σήμερα περισσότερο από ποτέ, μόνον αυτοί που αυτοκαθορίζονται ενάντια σε όλους και δεν αναγνωρίζουν κανένα άλλο πέρα από το δικό τους δικαίωμα επιβολής, κατανοούν την κρίσιμη αναγκαιότητα για αδιάλλακτη εξέγερση και ανυπακοή.

                                   

What shall be right: Αποσπάσματα μονολόγου του Σατάν, από τον Χαμένο Παράδεισο του John Milton.

Οι εικόνες: Οι σελίδες 10, 9, 11 και 14, από το τελευταίο τεύχος (All we need of hell, nο.75, Αύγουστος 2006) της εμβληματικής σειράς Lucifer, της Vertigo. Κείμενα του Mike Carey και σχέδια των Peter Gross και Ryan Kelly.

Τι είναι και πως μετριέται η ελευθερία: Από το Λυκόφως των Ειδώλων, του Friedrich Nietzsche. Αριστοκρατικός ατομικισμός.

Το καθήκον μου δεν είναι: Από το Ο Μοναδικός και η Ιδιοκτησία του, του Max Stirner. Ατομικιστικός αναρχισμός.

Μητέρα των Μαχών: War Flag Μαρτίου 2008.      

Αρχάγγελοι του Πυρός: War Flag Ιανουαρίου 2010.        

SWORDS

«Θέλω να πιστεύω πως στα χρόνια που πέρασαν - χρόνια καθοριστικά για την εξέλιξη του Metal στη χώρα μας -  ο Warlord έδωσε τη μάχη για το αληθινό Heavy Metal. Μόνος εναντίον όλων, με λίγους σκληροπυρηνικούς στο πλευρό του, υπερασπίστηκε την καθαρότητα του ιδιώματος, φανερώνοντας τον πραγματικό χαρακτήρα του Hard...»                                   

Από τις ασπρόμαυρες σελίδες των Swords, ξεπρόβαλε ένας αντιδραστικός ορίζοντας ιδεών που διαφοροποιούσε την πολιτισμική λειτουργία του Heavy Metal μέσα στο ευρύτερο περίγραμμα της νεανικής αντικουλτούρας. Βόρεια Μυθολογία και Αρθουριανός Κύκλος, Παράδοση και Παγανισμός, Diamond Head και Tygers of Pan Tang, Έπος και Λυρισμός. Avant-garde σε παγκόσμια κλίμακα, που κάποτε η πρωτοποριακή ορθοδοξία της θα μνημονεύεται στις πραγματικές της διαστάσεις.

Τον Δεκέμβριο του 1989, ο Πολέμαρχος αποχαιρέτησε για ύστατη φορά τους συμπολεμιστές του, στο τέταρτο και τελευταίο τεύχος των Σπαθιών.

«Έτσι κι αλλιώς, ο Warlord έκανε ότι μπορούσε για να απωθήσει την παρακμή. Ο αγώνας του τελειώνει σ’ αυτές τις τελευταίες γραμμές που γράφω. Ο Warlord φοράει την περικεφαλαία του, παίρνει το ξίφος του και σας αποχαιρετά. Φεύγει μαζί με μιά ολόκληρη δεκαετία, αυτόν τον τελευταίο μήνα του ’89. Φεύγει έχοντας θεμελιώσει νέα σημεία αναφοράς...»

Gods of war I call you. My sword is by my side.

Blessed be the light, that burns away the night.

The foundation will be built for a kingdom that will come.

 

                                                                 

                                                                

SWORDS: Κυκλοφόρησαν 4 δισέλιδα τεύχη, ένθετα στο περιοδικό Metal Hammer & Heavy Metal, από τον Δεκέμβριο του 1988 έως τον Δεκέμβριο του 1989.

Τεύχος 1 (Δεκέμβριος 1988, MH&&HM No 48)

Τεύχος 2 (Μάρτιος 1989, MH&&HM No 51)

Τεύχος 3 (Οκτώβριος 1989, MH&&HM No 58)

Τεύχος 4 (Δεκέμβριος 1989, MH&&HM No 60)

Η Περικεφαλαία: Ο Πολέμαρχος εμφανίστηκε φορώντας περικεφαλαία στη συναυλία των Motorhead, τον Μάρτιο του 1988 στο Σπόρτινγκ. Παρόμοια με αυτήν στο λογότυπο των SWORDS. Την έφερε αρχικά μαζί του για να τη δωρίσει στον Lemmy, αλλά εν τω μεταξύ κυριεύτηκε από την οικεία του φαντασίωση της επικής υπερέντασης. Μια από τις επιδεικτικές ακροβασίες εκείνης της ωραίας εποχής, που με το πέρασμα των χρόνων έγινε αστικός μύθος. 

War Flag Ιουλίου 2019: Η Αθάνατη Φλόγα (του Επικού Heavy Metal)

ΑΠΟΓΟΝΟΣ ΤΩΝ ΙΠΠΟΤΩΝ

Τον Απρίλιο του 1204, Βενετοί και Φράγκοι Σταυροφόροι κατέλαβαν την Κωνσταντινούπολη καταλύοντας την ελληνοποιημένη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Το αποδιοργανωμένο Βυζάντιο δεν ήταν πλέον παρά ένα φάντασμα του κάποτε πανίσχυρου χριστιανικού κράτους της ανατολής. Πολεμικές ήττες και απώλεια εδαφών ζωτικής σημασίας, ανάξιοι αυτοκράτορες, θλιβερός στρατός ξένων μισθοφόρων, κοινωνική αποσύνθεση, κεντρική κακοδιοίκηση και αποξένωση των επαρχιακών πληθυσμών, εσωτερικές επαναστάσεις, δολοπλοκίες και εμφύλιες συγκρούσεις, χαρακτήριζαν την βαθιά παρακμή της τελευταίας εποχής.

Ο χριστιανισμός της ορθοδοξίας αποδείχτηκε κατώτερος όχι μόνον των αρχέγονων αξιών του ελληνισμού, αλλά ακόμη και του δυτικού χριστιανισμού των Λατίνων. Ο χριστιανισμός της καθολικής Δύσης ενσωμάτωσε και ενοποίησε τους ημιάγριους Γερμανούς που είχαν καταλύσει την δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, αλλά επίσης διατήρησε το καλλιτεχνικό αισθητήριο των Ελλήνων και ευλόγησε τα ξίφη των σταυροφόρων ιπποτών που υπερασπίστηκαν τον Ευρωπαϊκό Πολιτισμό.

Η λατινική κατάκτηση και τα κρατίδια που ιδρύθηκαν, άφησαν πίσω τους κληρονομιά, χαρακτηριστικά φρούρια, σπαρμένα σε πολλά σημεία του ελληνικού χώρου.

Βεβαίως, η ιστορική γνώση μόνον έμμεσα με επηρεάζει καθώς περιηγούμαι στο κάστρο Χλεμούτσι. Περιπλανώμαι στον εξαγωνικό εσωτερικό περίβολο και στις θολωτές αίθουσες, και παρατηρώ τα οξυκόρυφα τόξα των ανοιγμάτων. Το κάλεσμα είναι ξεκάθαρα μεταφυσικό και στις αρχιτεκτονικές λεπτομέρειες αντικατοπτρίζονται οι ιδεολογικές μου εμμονές. Στη περίμετρο των φράγκικων τειχών αντηχούν οι στίχοι του Ουράνη για τους βόρειους ιππότες με τα μακριά κοντάρια...

Πρέπει να είμαι απόγονος των ιπποτών εκείνων

που, τώρα αιώνες, κίνησαν απ’ του Βορρά τα μέρη

με τ’ όραμα των Άγιων των Τόπων για οδηγό τους

και το μακρύ κοντάρι τους στο δυνατό τους χέρι

και που, γυρνώντας θριαμβευτές, στο δρόμο σταματήσαν

κι απ’ το λαμπρό Βυζάντιο ίσαμε την Ελλάδα

στήσανε κάστρα αγέρωχα πάνου σε κάθε λόφο

που ορθώνεται απότομος σε μια εύφορη κοιλάδα.

 

Πρέπει να είμαι απόγονος των ιπποτών εκείνων,

γιατί ούτε αυτός ο Παρθενών, ούτε η Αγία Σοφία

δε μου εγεννήσαν τη γλυκειά εκείνη νοσταλγία

 

που ένοιωσα, όταν κάποτες είδα στην Αχαία

ένα καστέλι Φράγκικο, σιωπηλό και μόνο,

να υψώνει τις επάλξεις του – προκλητικά – στο Χρόνο.

 

                                        

Απόγονος: Το εξαιρετικό ποίημα του Κώστα Ουράνη. Ένα από τα "Τραγούδια" που «βρέθηκαν σκόρπια» στα χαρτιά του.

Ο ποιητής Κώστας Ουράνης: War Flag, Σεπτέμβριος 2010.

Οι φωτογραφίες: Από την πρόσφατη, τρίτη επίσκεψή μου στο κάστρο Clairmont του Πριγκιπάτου της Αχαίας. Το κάστρο κατασκευάστηκε το 1220-1223 από τον Γοδεφρείδο Α' Βιλλεαρδουίνο.

CHIVALRY

Οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ γνωρίζουν, πως στην πόλη Σάρας εμφανίστηκε για ύστατη φορά το Δισκοπότηρο. Οι τελευταίοι που το αντίκρισαν ήταν οι τρείς άγιοι ιππότες, ο Γκάλαχαντ, ο Πέρσιβαλ κι ο Μπόρς. Ο πιο άγιος, ο Γκάλαχαντ ξεψύχησε εκούσια αφού κοινώνησε τα πνευματικά μυστήρια. Κι έπειτα ένα ασώματο χέρι παρέλαβε το Γκράαλ - μαζί με τη Λόγχη - για να τα αποσύρει στον Ουρανό.

Οι μυημένοι γνωρίζουν επίσης, πως η αναζήτηση επαναλαμβάνεται σε ατέρμονους κύκλους. Ακόμη κι αν αλλάζει ο τόπος κι ο χρόνος κι αντικαθίστανται οι εντεταλμένοι και μεταμορφώνεται ακόμη και το ίδιο το σκεύος της σωτηρίας. Βέβαια, το Άγιο Δισκοπότηρο δεν παρουσιάζεται πλέον στις τέχνες και τα βιβλία. Κι ακόμη και στην ένατη τέχνη, υπερτερεί πάντοτε η αμαρτία. Γι’ αυτό με ξάφνιασε ευχάριστα η πρόσφατη, εικονογραφημένη του επανεμφάνιση.

«An elderly widow buys what turns out to be the Holy Grail from a second-hand shop, setting her off on an epic adventure with a knight who brings her gifts of ancient relics in hope of winning the cup.»

Ο Neil Gaiman έχει επανειλημμένα αποδείξει ως συγγραφέας την ικανότητά του να καλλιεργεί την Ευρωπαϊκή μυθολογία, συμπεριλαμβανομένης της χριστιανικής της κατάληξης. Και το διήγημα Chivalry δεν αποτελεί εξαίρεση στον λογοτεχνικό του κανόνα. Ευρηματική και ιερόσυλη η απόκτηση με χρήματα του Δισκοπότηρου από μια γηραιά κυρία στον σύγχρονο κόσμο. Και επαρκώς δικαιολογημένη η ανταλλαγή του με τα μοναδικά δώρα που της προσφέρει ο Γκάλαχαντ, άρτι αφιχθείς από την μεσαιωνική φαντασία. Η συμπαθητική γερόντισα αποδέχεται ως καθωσπρέπει τη Φιλοσοφική Λίθο κι ένα Ωόν του Φοίνικα, ενώ απορρίπτει ως ανάρμοστα το Σπαθί του Sigurd κι ένα Μήλο των Εσπερίδων! Και κάπως έτσι ολοκληρώνεται αυτό το άγνωστο έως σήμερα, κεφάλαιο στην ιστορία της Αναζήτησης του Δισκοπότηρου.

Η Colleen Doran είναι δηλωμένη αναγνώστρια και θαυμάστρια των θρύλων του Αρθουριανού κύκλου, και ενήμερη από χρόνια για το σύντομο κείμενο του Gaiman, που από τότε που το πρωτοδιάβασε, ήθελε διακαώς να απεικονίσει. Η Doran καταφέρνει μια αντάξια διασκευή, με ισορροπημένες ζωγραφικές συνθέσεις, έμπνευσμένες τόσο από τα εικονογραφημένα μεσαιωνικά χειρόγραφα και τους ονειροπόλους ιππότες των Προραφαηλιτών, όσο και από τις φυσιολατρικές ακουαρέλες των παιδικών ιστοριών της Beatrix Potter. Και είναι αξιοπρόσεχτο το επίτευγμά της, να κατορθώνει να διατηρεί το ανάλαφρο και μάλλον κωμικό ύφος της ιστορίας του Gaiman, παρά την μελαγχολική κληρονομιά του αισθητισμού που την διακρίνει.

Η ανάγνωση του Chivalry με ψυχαγώγησε, αλλά επίσης μου υπενθύμισε αρχαίες οφειλές στον Διάβολο και στον Θάνατο. Κι έτσι, περιγελώντας την θλιβερή μου κατάπτωση, ξεσκόνισα το δικό μου, πήλινο δισκοπότηρο. Αυτό που βρίσκεται σε συγκεκριμένη θέση στο γραφείο μου, απέριττο ώστε να περνά απαρατήρητο, αλλά προσεκτικά τοποθετημένο εμπρός από το κάδρο με τον αφοσιωμένο Ritter του Ντύρερ. 

Ως μόνιμη υπόμνηση για το ανέφικτο Χρίσμα και για την ανυπόστατη Ιπποσύνη.

 

 

 

Chivalry: Story of Neil Gaiman. Adaptation and Art of Colleen Doran.

An elderly widow...: Από το ενημερωτικό σημείωμα στο οπισθόφυλλο της προσεγμένης έκδοσης του κόμικ.

Ουράνια Ιπποσύνη: War Flag (04/02/2008)

Εγκόσμια Ιπποσύνη: War Flag (24/04/2008)

Rus’

Με το όνομα Rus’ ονόμαζαν οι Σλάβοι τους Σουηδούς που συνάντησαν κατά την εξάπλωσή τους στη νότια πλευρά του Φιννικού κόλπου. Η λέξη σχηματίστηκε στη γλώσσα τους από την μετατροπή του ονόματος Ruotsi με το οποίο αποκαλούσαν τα φιννικά φύλα τους Σκανδιναβούς. Οι Rus’, οι Ρως των βυζαντινών πηγών, εμφανίζονται τον 9ο αιώνα στον ιστορικό χώρο και είναι Βίκινγκς επικυρίαρχοι των ανατολικών Σλάβων. Αυτοί οι Σλάβοι της Ανατολικής Ευρώπης εγκαταστάθηκαν σταδιακά στη μεγάλη ρωσική πεδιάδα μέχρι τα Ουράλια όρη, και αποτελούν τους κοινούς προγόνους των Μεγαλορώσων (σημερινών Ρώσων), των Λευκορώσων και των Μικρορώσων (σημερινών Ουκρανών).

Στο δεύτερο ήμισυ του 9ου αιώνα, στις εκβολές των ρωσικών ποταμών στη Βαλτική θάλασσα, δημιουργείται το πρώτο πολιτικό μόρφωμα των ανατολικών Σλάβων, υπό την ηγεσία μιας πολεμικής σκανδιναβικής ελίτ με αρχηγό τον θρυλικό Rurik. Πριν το τέλος του ίδιου αιώνα, ο επίσης Σκανδιναβός Helgi εγκαθίσταται στην οχυρωμένη τοποθεσία του Κιέβου, μεταφέροντας από τον Βορρά το κέντρο της εξουσίας και θεμελιώνοντας το πρώτο, ιστορικό ρωσικό κράτος. Λίγο αργότερα, το έτος 988 σηματοδοτεί τον εκχριστιανισμό των Ρώσων και του εκσλαβισμένου πλέον ηγεμόνα τους Βλαδίμηρου από την Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Το κοσμοϊστορικό γεγονός του προσηλυτισμού τους στο χριστιανικό δόγμα λαμβάνει χώρα στο Κιεβικό κράτος.

Δεν χρειάζεται παραπέρα εμβάθυνση στην ιστορία του ρωσικού λαού για κάποιον που διαθέτει στοιχειώδη κριτική ικανότητα, για να κατανοήσει τον θυμό και την επιθετική διάθεση του σύγχρονου Βλαδίμηρου. Ιδίως αν προσθέσουμε στην ιστορική μνήμη των πολλαπλών αντιπαραθέσεων με τους Δυτικούς, τους προφανείς γεωπολιτικούς λόγους, τα απόνερα της διάλυσης της Σοβιετικής Ένωσης, και τον απόηχο του Πανσλαβισμού και της θεωρίας της Τρίτης Ρώμης ως επίσημου θεματοφύλακα της ορθής πίστης επί γης.

Η εμφύλια σύρραξη ανάμεσα στους Μικρορώσους και στους μεγαλύτερους αδελφούς τους Μεγαλορώσους, παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον καθώς επηρεάζει ποικιλοτρόπως κι όχι μόνον οικονομικά, την καθεστωτική τάξη του σύγχρονου κόσμου. Άρματα μάχης, αντιαρματικά όπλα και σκληροκόκκαλοι πολεμιστές των αλληλοσπαρασόμενων Ανατολικών Σλάβων, προκαλούν θλιβερές συγκρίσεις με τους δικούς μας πλαδαρούς και εύκαμπτους τραβεστί, που έχουν εδώ και δεκαετίες απολέσει την αρρενωπή σημασία του αυτοσεβασμού, του εγωισμού, της ευθύτητας και της μετωπικής σύγκρουσης. Ο Ρώσος ηγεμόνας, αν μη τι άλλο, είναι εκφραστής της ενεργητικής Πατριαρχίας που στην παρηκμασμένη δική μας Ευρώπη έχει συκοφαντηθεί βάναυσα από τους γέρους, τους αρρώστους, τις γυναίκες, και τους γυναικωτούς που την κυβερνούν.

Γιατί δεν υπάρχει Αρετή δίχως Ανδρεία, η ισχύς δημιουργεί το δίκαιο, κι ο πόλεμος πάντων μεν πατήρ εστί, πάντων δε βασιλεύς... 

Οι Ρώσοι είναι φυλετικά και πολιτιστικά αναπόσπαστο τμήμα του Ευρωπαϊκού Πολιτισμού και μακροπρόθεσμα θα πρέπει ισότιμα να ενσωματωθούν στην μελλοντική, Αυτοκρατορική Ένωση των ευρωπαϊκών εθνών.

Σε τελευταία ανάλυση, Δυτικοί ή Ανατολικοί, οι αδελφοί μας Ευρωπαίοι δεν πρέπει να ξεχνούν πως είναι οι φτερωτές Νίκες των Ελλήνων που στέκονται Αρχάγγελοι φρουροί στο κατώφλι του Παραδείσου.              

 

 

 

 

 

 

Οι πίνακες: Varygi και Threshold of Paradise, του Ρώσου ζωγράφου Viktor Vasnetsov (1848-1926).                           

Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας: Και όχι μόνον.

Η φωτογραφία: Η Ουκρανή καλλονή Villa, από τον Ουκρανό φωτογράφο Sergey Goncharov (Natural Beauties, Eolake Stobblehouse, 2007).

ΝΗΠΕΝΘΕΣ

Υγειονομική τρομοκρατία, υποχρεωτικοί εμβολιασμοί, περιορισμός των θεμελιωδών  ελευθεριών. Επιβολή αυταρχικών μέτρων στο σύνολο του πληθυσμού για την υποτιθέμενη προστασία από έναν ιό με στατιστικά αποδεδειγμένο ελάχιστο ποσοστό θνησιμότητας σε ανθρώπους γέρους και με βαριά υποκείμενα νοσήματα. Η δυστοπία που με την πρόφαση της πανδημίας, εφαρμόζεται σήμερα στη Δύση, οφείλεται σε έναν συνδυασμό πολλών αρνητικών παραγόντων. Όμως υπάρχει κάτι βαθιά σάπιο στα ηθικά θεμέλια του κόσμου μας, πέρα από την κρίση του καπιταλιστικού συστήματος, πέρα από τις απολυταρχικές προθέσεις της πολιτικοοικονομικής ολιγαρχίας, πέρα από τις εξωφρενικές θεωρίες συνομωσίας.

Ο στυγερός φόβος του θανάτου που διαπερνά τις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες έχει τις ρίζες του στην αργόσυρτη αποσύνθεση που συνοδεύει την ντελικάτη γήρανση των μαλθακών ανθρώπων.                  

Ο προηγούμενος αιώνας στιγματίστηκε από δύο παγκόσμιους πολέμους, που ήταν κυρίως ενδοφυλετικοί πόλεμοι της λευκής φυλής. Τρομερές εμφύλιες συγκρούσεις, που μέσα σε λίγα μόνον χρόνια εξόντωσαν εκατομμύρια νέων ανδρών, στον ανθό της ηλικίας τους. Η Ευρώπη όχι μόνον ξεκληρίστικε, αλλά επίσης βρέθηκε στην κατοχή των χαοτικών δυνάμεων που νίκησαν στα πεδία των μαχών. Ένας βδελυρός Δράκος ήπιε το αίμα της, ρούφηξε την ψυχή της, κι έκαψε τον ορίζοντα των ιδεών. Δίχως το ζωογόνο αίμα των χαμένων νεαρών αρρένων και υπό την τοξική επήρεια της ισοπεδωτικής ιδεολογίας των επικυρίαρχων, η Ευρώπη γέρασε και ταυτόχρονα εκθηλύνθηκε, απότομα και δραματικά.

Όσοι ανδρώθηκαν μετά τον δεύτερο μεγάλο πόλεμο δεν απέφυγαν το χειρότερο σενάριο εκφυλισμού: έναν συνδυασμό φιλειρηνικής αφασίας, πλασματικής αύξησης του προσδόκιμου ζωής και ταυτόχρονης ελαχιστοποίησης των γεννήσεων. Το επαίσχυντο αποτέλεσμα έγινε γρήγορα εμφανές στην δημογραφική επιδείνωση, στην γιγάντωση των φεμινιστικών και ομοφυλοφιλικών κινημάτων, στην επικράτηση της πολιτικής ορθότητας, στην γεροντική μαλάκυνση που διέβρωσε ακόμη και τις νεότερες γενιές. 

Κι έπειτα ήρθε ο κορωνοϊός. Η επέλασή του λειτούργησε ως Νέμεση των γερόντων και των ασθενικών. Κι ο πανικός των γερόντων και των ασθενικών έγινε κατευθείαν καθολικός φόβος που σάρωσε ολόκληρη τη κοινωνία και κατέλυσε τους πυλώνες της ελευθερίας και του ορθολογισμού. Και φανέρωσε ολοκάθαρα τις ολέθριες συνέπειες της μειωμένης γονιμότητας, που τελικά θα μας αφανίσει.

Πόσο άραγε νοσηρή και παρηκμασμένη μπορεί να είναι μια ανθρώπινη κοινότητα, που περιορίζει και τιμωρεί τους νέους και τους υγιείς ώστε να διασώσει όσους αξιολύπητους τεχνητά επιμηκύνουν τη ζωή τους με φάρμακα και μηχανήματα. Φιλάσθενοι κι εκθηλυσμένοι, άρρωστοι στο μυαλό και στο σώμα, και προπαντός γέροι κι εκφυλισμένοι, οδηγούν τυφλά τον πένθιμο χορό του τέλους του Δυτικού Πολιτισμού.

Δεν είναι βέβαια όλοι οι γέροι ίδιοι. Δεν ήταν στο παρελθόν, κι ούτε θα είναι στο μέλλον. Η γερουσία στην αρχαία Σπάρτη εκτελούσε ανώτατες κυβερνητικές και δικαστικές λειτουργίες. Την επάνδρωναν είκοσι οχτώ γέροντες, που έπρεπε να είναι πάνω από τα εξήντα, δεν λογοδοτούσαν σε κανέναν και ασκούσαν το αξίωμά τους εφ’ όρου ζωής. Αφού όμως είχαν ήδη προσφέρει στρατιωτική υπηρεσία σαράντα χρόνων και είχαν όλοι τους ξεχωρίσει στην αμείλικτη διαλογή της πρώτης γραμμής.

Αντίστοιχα, στο περίφημο μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας Old Man’s War του John Scalzi, οι θαρραλέοι εβδομηνταπεντάχρονοι έχουν μια δεύτερη ευκαιρία να ξαναγίνουν νέοι, να στρατολογηθούν και να πολεμήσουν σε έναν διαστρικό πόλεμο εναντίον εξωγήινων εχθρών. Γιατί το σύμπαν δεν πρόκειται να κατακτηθεί από έναν στρατό ραμολιμέντων, όπως ειρωνεύεται  ένας από τους εθελοντές.

Σε αντιδιαστολή με το ιστορικό προηγούμενο των Σπαρτιατών ή με το φουτουριστικό ενδεχόμενο των διαστημικών πολεμιστών του Scalzi, οι καλοζωισμένοι υπέργηροι της σύγχρονης Δύσης εκλιπαρούν για λίγα παραπάνω χρόνια ανίας. 

Μια ρωμαλέα κοινωνία οφείλει να περιθάλπτει και να προστατεύει τα αδύναμα μέλη της, τους αρρώστους, τους ανάπηρους, τους ανήμπορους και τους γέρους. Με κανέναν τρόπο δεν πρέπει όμως να οριοθετεί την εξέλιξή της ή να καθοδηγείται από την απόγνωση για την αναπόφευκτη μοίρα των αδυνάτων. Μόνον η νεότητα και η δύναμη, η επιθετική διάθεση για σύγκρουση και η αποφασιστική θέληση για υπέρβαση, γεννούν το Πνεύμα που δημιουργεί τους αληθινούς Πολιτισμούς.

Στις σκοτεινές μέρες μας, όσα γράφω ίσως φαίνονται σε κάποιους παράτερα κι εξωφρενικά. Όμως δεν απευθύνομαι στους ανόητους και τους ανάξιους. Ούτε στους ναρκωμένους και τους ψυχασθενείς.

Είναι πολύ πιθανόν πως ο Ευρωπαϊκός πολιτισμός τελικά θα αυτοκτονήσει, πίνοντας μέχρι και την τελευταία γουλιά το ανάμεικτο δηλητήριο του δημογραφικού εκφυλισμού και της μαζικής αντικατάστασης των γηγενών από τους αλλογενείς μετανάστες. Ωστόσο, δεν χάνω την ελπίδα κάποιας απρόσμενης ανατροπής στο απώτερο μέλλον. Ίσως στο τελευταίο σκαλί στου κακού τη σκάλα, εγερθεί στα μύχια του συλλογικού μας ασυνείδητου, το μυθικό αρχέτυπο του Ήρωα Λυτρωτή.

Θα ήθελα τότε να είμαι εκεί, έστω και σαν καταραμένος γέρος. Να προϋπαντήσω την σκληροπυρηνική αριστοκρατία των Δρακοφονιάδων, που θα αναγεννήσει τη Φυλή, τον Ουρανό, τη Γη, και κυρίως, την φοβερή Ψυχή των Πατέρων μας.

 

                                                                               

                                                                             

Η Εικόνα: Saint George and the Dragon. Medal by Arno Breker. The Future is Today.

ΓΕΡΟΝΤΕΣ ΚΑΙ ΙΟΙ: War Flag, Απρίλιος 2020.