AMERICAN HISTORY

Στις 20 Ιανουαρίου 2025 ο Ντόναλντ Τραμπ ορκίστηκε 47ος Πρόεδρος των ΗΠΑ σηματοδοτώντας μια κρίσιμη καμπή στην αμερικανική και στη παγκόσμια ιστορία.

Έχοντας επίγνωση του διακυβεύματος και γνωρίζοντας από την προηγούμενη θητεία του στην προεδρία το μέγεθος της εχθρότητας και της αποσύνθεσης του πολιτικού συστήματος, ήταν προετοιμασμένος για τα χειρότερα. Και τα έβαλε μόνος του με το αμερικανικό κατεστημένο που υπονομεύει εκ των έσω τον Δυτικό Πολιτισμό: τις φιλελεύθερες και αριστερές ελίτ των μέσων μαζικής ενημέρωσης, της βιομηχανίας ψυχαγωγίας του Χόλιγουντ, των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, των πολυεθνικών επιχειρήσεων, και του ομοσπονδιακού κράτους.

Στις 13 Ιουλίου 2024, έχοντας εξαντλήσει τα άλλα μέσα αναγκαστικής συμμόρφωσης και αναγνωρίζοντάς τον ως υπαρξιακή απειλή, οι διαχειριστές του Συστήματος επιχείρησαν την φυσική εξόντωση του Τραμπ κατά τη διάρκεια της προεκλογικής ομιλίας του στην Πενσιλβάνια. Είχε προηγηθεί η μεθοδική δολοφονία του χαρακτήρα του με επαναλαμβανόμενες κατηγορίες και παραπομπές στα δικαστήρια, συνεχή κοροϊδία από τα ελεγχόμενα μέσα μαζικής ενημέρωσης και μόνιμη σύνδεσή του με τον ανορθολογικό λαϊκισμό. Παράλληλα, χαλκευμένες δημοσκοπήσεις απέκρυβαν το ευδιάκριτο προβάδισμά του και προεξοφλούσαν ξανά την ήττα του. Εκείνη την ημέρα του Ιουλίου όμως μια μεταφυσική βούληση έκανε ορατή την παρουσία της μαζί με τη σφαίρα του επίδοξου δολοφόνου. Αιμόφυρτος αλλά ατρόμητος ο Τραμπ ύψωσε τη γροθιά του επιδεικνύοντας τη δύναμη της θέλησης που τον διακρίνει.

Οι ΗΠΑ βρίσκονταν ήδη στα πρόθυρα του εμφυλίου πολέμου από την διαλυτική πολιτική των παγκοσμιοποιητών του Δημοκρατικού Κόμματος όπως αυτή εφαρμοζόταν με υπεροψία και διδακτισμό από τη γραφειοκρατία και το βαθύ κράτος που ήλεγχαν. Ένα αυτοαναφορικό και αυτάρεσκο σύστημα εξουσίας προχωρούσε μεθοδικά στην υπονόμευση της λευκής πλειοψηφίας και των ιδρυτικών αρχών των Ηνωμένων Πολιτειών: Ανοικτά σύνορα και ανεξέλεγκτη μετανάστευση, αυταρχική επιβολή των θεολογικού τύπου επιστημονικοφανών θεωριών για την περιβαλλοντική αλλαγή και τους ιατρικούς εμβολιασμούς, απροκάλυπτη λογοκρισία από την πολιτική ορθότητα και τη κουλτούρα ακύρωσης, αναξιοκρατία με μεροληπτικές πολιτικές ένταξης των μειονοτήτων και ποσοστώσεις στις προσλήψεις, υπερβολές των δικαιωματιστών, καταστροφή της παραδοσιακής οικογένειας και κανονικοποίηση των τραβεστί ταυτοτήτων των φύλων, αποκαθήλωση των συμβόλων και των αγαλμάτων των ιδρυτών και Πατέρων του Έθνους, παραχάραξη της παγκόσμιας ιστορίας και λογοτεχνίας.

Παράλληλα με την πολιτιστική κατάρευση, στο οικονομικό πεδίο ο πληθωρισμός αύξανε την ανασφάλεια και μείωνε την αγοραστική δύναμη των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων, συμπεριλαμβανομένης της λευκής εργατικής τάξης που περιθωριοποιημένη παρακολουθούσε τους πάμπλουτους συστημικούς αχυρανθρώπους να της κουνούν δεικτικά το δάχτυλο επιδιώκοντας την άνευ όρων επιβολή της woke κουλτούρας. Και επιπλέον στο γεωπολιτικό σκηνικό, οι άφρονες Δημοκρατικοί υποστήριζαν τους Ουκρανούς στον πόλεμο με τους Ρώσους, σπρώχνοντας τους τελευταίους προς τη Κίνα, μακρυά από τους φυσικούς - φυλετικά και πολιτισμικά - συγγενείς τους, τους άλλους Ευρωπαίους και τον ευρύτερο δυτικό πολιτισμό.

Αυτή ήταν η ζοφερή κατάσταση που θα έπρεπε να ανατρέψει ο Τραμπ κερδίζοντας τις προεδρικές εκλογές στις 5 Νοεμβρίου 2024. Και ευτυχώς εξασφάλισε την πλειοψηφία των εκλεκτόρων αλλά και αυτή των απλών ψηφοφόρων, και κατάφερε να ελέγχει ταυτόχρονα τη Γερουσία, τη Βουλή των Αντιπροσώπων και το Ανώτατο Δικαστήριο. Ο Τραμπ έχει διανύσει πολύ δρόμο από το καλοκαίρι του 2015 όταν δίχως καμία πρότερη πολιτική εμπειρία ανακοίνωσε την πρώτη του υποψηφιότητα για την προεδρία των ΗΠΑ, και είναι εμφανής η μεταμόρφωσή του από επιχειρηματίας σόουμαν και μιντιακός αστέρας σε εθνικό ηγέτη και μεταρρυθμιστή.

Η Ισχύς δημιουργεί Δίκαιο. Αυτός είναι συμπαντικός νόμος, και αυτοί που σήμερα διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για το άγαρμπο και απροκάλυπτο ύφος εξουσίας του Τραμπ είναι οι ίδιοι εκείνοι, που έως χθες θεωρούσαν φυσική τη δική τους, συγκαλυμμένη επιβολή πίσω από τον ξύλινο λόγο των πολιτικών τους φερέφωνων. Ο Τραμπ γνωρίζει πως οι περισσότεροι από τους δισεκατομμυριούχους που έσπευσαν να τον συγχαρούν μετά την εκλογή του, προηγουμένως ήταν ουδέτεροι ή τον απέκλειαν και τον λοιδορούσαν ενεργώντας σαν θιασώτες του Δημοκρατικού Κόμματος. Η αντίπαλός του είχε λάβει τριπλάσιες δωρεές από αυτόν κατά τη διάρκεια της προεκλογικής κούρσας για τον Λευκό Οίκο. Όμως όπως συμβαίνει πάντοτε με την εξουσία, πολλοί ιθύνοντες μεγάλων εταιρειών και ιδρυμάτων, από ανάγκη ή καιροσκοπισμό, τώρα θα παραταχθούν πίσω του.

Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, η νίκη του Τραμπ θα επηρεάσει επίσης καταλυτικά τις εξελίξεις. Η βρετανική κυβέρνηση, οι κυβερνήσεις του γαλλογερμανικού άξονα, η ανίκανη γραφειοκρατία των Βρυξελλών, με άλλα λόγια οι ψευδοευρωπαίοι είχαν πάρει δίχως ενδοιασμούς το μέρος των δημοκρατικών ομοϊδεατών τους στην κρίσιμη αμερικανική πολιτική διαπάλη. Όλοι τους ελέγχονται από το ίδιο σκοτεινό κέντρο εξουσίας και κανείς τους δεν εκπροσωπεί τους αληθινούς Ευρωπαίους. Δεν έχουν ουσιαστική εξωτερική πολιτική, δεν έχουν κοινή άμυνα και στρατό, ούτε πραγματικά σύνορα. Δεν καλλιεργούν τα παρόμοια φυλετικά ιδανικά των λαών τους και προωθούν μια πολυπολιτισμική κοινωνία εταιρικής παγκοσμιοποίησης σε βάρος του γηγενούς πληθυσμού της Ευρώπης. Σύντομα, ο νέος αμερικανός «Σερίφης» θα τους θυμήσει πως αντιμετωπίζονταν οι ανεπιθύμητοι στην άγρια Δύση.

Ο Τραμπ κατηγορήθηκε επανειλημμένα ως φασίστας με μουσολινικά χαρακτηριστικά και με την υποτιμητική και αόριστη έννοια που χρησιμοποιείται ο όρος Φασισμός στο σύγχρονο πολιτικό λεξιλόγιο. Και θα είναι μάλλον κοσμική ειρωνία εαν ο υβριστικός χαρακτηρισμός των εξοργισμένων φιλελεύθερων και αριστερών επικριτών του αποδειχτεί τελικά από κοινωνιολογική ανάλυση, σωστός. Γιατί το κίνημα MAGA με με την ιδεολογική του πλατφόρμα Agenda 47 (και το Project 2025), θα μπορούσε πραγματικά να προσλάβει τέτοιου είδους χαρακτηριστικά κοινωνικής συγκρότησης, ιδεολογίας και πολιτικής κουλτούρας: μαζικότητα και οπαδούς από τις μεσαίες τάξεις, αντίληψη περί εθνικής κοινότητας, συνδυασμό συντήρησης και αντικαθεστωτικής επανάστασης, και βέβαια κεντρικό ρόλο του αρχηγού.      

Η νέα αμερικανική κυβέρνηση – ο πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ, ο αντιπρόεδρος Τζέι Ντι Βανς, ο διαστημάνθρωπος Έλον Μασκ – επιχειρούν να πυροδοτήσουν έναν σύγχρονο αντιδραστικό μοντερνισμό που στο εσωτερικό των ΗΠΑ θα εξουδετερώσει την διαλυτική πολυπολιτισμικότητα και σε πλανητικό επίπεδο μπορεί να επιβραδύνει την παρακμή της Δύσης. Ο κύριος αντίπαλός τους θα είναι το πολυεθνικό και πανίσχυρο «Φόρουμ του Νταβός», η ομάδα τραπεζιτών, διανοουμένων, επιχειρηματιών, κυβερνητών και δημοσιογράφων που με πολυεπίπεδο τρόπο ελέγχει μεγάλο μέρος της παγκόσμιας τάξης προωθώντας την ομογενοποίηση της ανθρωπότητας.

Είναι βέβαια προφανές πως το ιδεολογικό περιβάλλον στην σύγχρονη Αμερική δεν μπορεί να αναπαράγει στοχαστές του ευρωπαϊκού μεσοπολέμου σαν τον Σπένγκλερ, τον Μαρινέττι, τον Τζεντίλε, τον Γιούνγκερ ή τον Σμιτ. Όμως υπάρχουν συντηρητικοί διανοούμενοι γύρω από τον Τραμπ, που στη χειρότερη περίπτωση θα καταφέρουν να επαναφέρουν τις ΗΠΑ στα κανονικά πλαίσια του Δυτικού Πολιτισμού. Στην ιδανική εξέλιξη των πραγμάτων ίσως προκύψει ένα νιτσεϊκό σκηνικό αρρενωπής βούλησης για κυριαρχία και ανασχηματισμό του κόσμου. Ο καπιταλισμός δεν έχει μόνον αρνητικά πρόσημα. Η προτεραιότητα της πολιτικής απέναντι στην οικονομία μπορεί να προωθήσει τα θετικά, φαουστικά στοιχεία του σε βάρος της υπολογιστικής και αλλοτριωτικής φύσης του. Η πολύτιμη συμπαράταξη του Έλον Μασκ πιστοποιεί πως η λευκή πατριαρχία θα συνδυαστεί δυναμικά με την εξελιγμένη τεχνολογία, την ανάπτυξη της τεχνητής νοημοσύνης και, κυρίως, την κατάκτηση του διαστήματος.

Η πολιτική της νέας αμερικανικής διοίκησης πρέπει να εξεταστεί καλοπροαίρετα και δίχως μαξιμαλιστικές απαιτήσεις ιδεολογικής καθαρότητας. Γιατί παρά τις όποιες εύλογες επιφυλάξεις, είναι επιτακτική η ανάγκη αποκατάστασης του εκφυλισμένου ορίζοντα των ιδεών στη Δύση.

Οι λευκοί Αμερικανοί είναι ξαδέρφια μας και χαίρομαι για τον επιτυχημένο αγώνα τους να ξαναπάρουν πίσω τη χώρα των πατέρων τους. Είθε η πρόσφατη νίκη τους να ενθαρρύνει και να ενισχύσει όλες τις πατριωτικές δυνάμεις για την ανάκτηση και της δικής μας ευρωπαϊκής πατρίδας.

                                                                                        

 

                          

                                                                    

 

Ο πίνακας: The Fence Builders (1915) του αμερικανού ζωγράφου N.C.Wyeth (1882 - 1945). Η στήριξη του φράχτη...

Στο Τέλος του Δρόμου: War Flag, 21.09.2023.

Ο νέος Σερίφης: «There is a new sheriff in town…» από τον πρόσφατο λόγο του JD Vance, τον περασμένο Φεβρουάριο στο Μόναχο.

MAGA: Make America Great Again.

Η αμερικανική ελίτ: Ο εμφύλιος ιδεολογικός πόλεμος με τα ταυτοτικά χαρακτηριστικά μαίνεται όχι μόνο στα μεσαία και φτωχότερα κοινωνικά στρώματα αλλά και στο εσωτερικό της άρχουσας τάξης. Ο Τραμπ και ο Μασκ είναι βέβαια μέλη της οικονομικής ελίτ, όπως είναι αναμενόμενο στο καθιερωμένο καπιταλιστικό περιβάλλον που κινούνται.

Η εκθηλυμένη Ευρώπη: Θλιβερό το γεγονός πως γυναίκες ηγούνται των μεγάλων ακροδεξιών κομμάτων στη Γερμανία, στη Γαλλία και στην Ιταλία.

Η χώρα μας: Δεν είναι προετοιμασμένη για τον γενναίο νέο κόσμο που έρχεται, καθώς έχει άλυτα δομικά προβλήματα, κακομαθημένη κοινωνία και ανίκανη και ελεγχόμενη, πολιτική και πνευματική ηγεσία. Όπως έγραφε ήδη το 1992 ο μεγάλος διανοητής Παναγιώτης Κονδύλης στο επίμετρο της ελληνικής έκδοσης του έργου του Πλανητική Πολιτική μετά τον Ψυχρό Πόλεμο: «Για να περπατήσει κανείς πρέπει πρώτα-πρώτα να έχει πόδια. Το που, πως και πότε θα πάει, δεν το ξέρει πάντοτε εκ των προτέρων και δεν το καθορίζει πάντοτε ο ίδιος. Συχνότατα η σημερινή ελληνική εθνική πολιτική θυμίζει κάποιον ο οποίος δεν ανησυχεί γιατί δεν έχει πόδια, πιστεύοντας ότι στην κρίσιμη στιγμή θα του φυτρώσουν φτερά.»

Και δεν νομίζω πως ο Κονδύλης αναφερόταν στα φτερά του ποιητή, τα πρωτινά μας τα μεγάλα στο τελευταίο σκαλί στου κακού τη σκάλα... (Απο τον Δωδεκάλογο του Γύφτου, του Κωστή Παλαμά.)

LUCIFER IN STARLIGHT

On a starred night Prince Lucifer uprose.

Tired of his dark dominion swung the fiend

Above the rolling ball in cloud part screened,

Where sinners hugged their spectre of repose.

Poor prey to his hot fit of pride were those.

And now upon his western wing he leaned,

Now his huge bulk o'er Afric's sands careened,

Now the black planet shadowed Arctic snows.

Soaring through wider zones that pricked his scars

With memory of the old revolt from Awe,

He reached a middle height, and at the stars,

Which are the brain of heaven, he looked, and sank.

Around the ancient track marched, rank on rank,

The army of unalterable law.

Άπιστοι και ηττημένοι αλλά ανυπότακτοι και αμετανόητοι βαδίζουμε στο τέλος μιας εποχής που της λείπει η ενότητα ενός ανώτερου πνευματικού πολιτισμού.

Και ενάντια στους εκφυλισμένους, τους γέρους, τους εκθηλυμένους, οφείλουμε να επανεύρουμε τις στοιχειακές δυνάμεις της φυλής μας και να οικοδομήσουμε μια νέα επική μυθολογία με καθολικό κύρος. Συνθέτοντας από την αρχή σύμβολα και νοήματα, αξιώματα και θεωρήματα, ιδεολογίες και οράματα, ηθική και μεταφυσική. Περιφρονώντας την υλιστική αντίληψη της ιστορίας. Εξαίροντας τη θεϊκή υπόσταση της ανθρώπινης φύσης. Απορρίπτοντας κάθε αντιανθρώπινη θεοκρατία. 

Για τη σωτηρία της ψυχής μας, για την αναγέννηση του κόσμου, για την έλευση του υπερανθρώπου.

Και για την επάνοδό μας στον Ουρανό.

                                               

 

 

Λόγος και εικόνα: Στη θύμηση των περασμένων. Στη προσμονή για το μέλλον. Ποτέ δεν έπαψα να αναρωτιέμαι αν στη τελευταία μάχη θα παραταχθεί μαζί μας ή εναντίον μας, η αρχαία στρατιά του αναλλοίωτου νόμου.

Το ποίημα: Lucifer in Starlight (1883), του George Meredith.

Ο πίνακας: The Fall of Lucifer (1894 - 1895), του Edward Coley Burne-Jones.

Η ΗΘΙΚΗ ΤΩΝ ΠΑΙΧΝΙΔΙΩΝ

 «Ανάμεσα στους ανθρώπους, μεγαλείο έχουν μόνον

ο ποιητής, ο ιερέας και ο στρατιώτης.

Ο άνθρωπος που τραγουδά, ο άνθρωπος που ευλογεί,

ο άνθρωπος που θυσιάζει και θυσιάζεται. 

Οι υπόλοιποι είναι φτιαγμένοι για το μαστίγιο.»

Ο Μπωντλαίρ είναι μύστης και οραματιστής. Αντιλαμβάνεται την ανθρώπινη φύση στις πραγματικές της διαστάσεις και δίχως αναστολές ονοματίζει την αληθινή αριστοκρατία: τον ποιητή, τον ιερέα, τον στρατιώτη.

Το τραγούδι, η ευλογία, η θυσία, σφυρηλατούν την ώριμη ανδρική ψυχή μέσα στα άδυτα του ασυνείδητου των αγοριών. Στο αλχημικό εργαστήριο της παιδικής ψυχής διυλίζονται τα αρχέτυπα του Βάρδου, του Μάγου και του Πολεμιστή. Αυτά τα τρία ενεργειακά στοιχεία συνδυάζονται κατάλληλα για την πλειονότητα των ανδρών, για να συγκροτήσουν την ενήλικη προσωπικότητα. Και για τους ελάχιστους επίλεκτους συνδυάζονται ιδανικά, για να συνθέσουν το αρχέτυπο του πρότυπου Βασιλιά.

Σε αυτό το μαγικό πλαίσιο, τα παιχνίδια αποτελούν ιδιαίτερα συμβολικά εργαλεία για την ενεργοποίηση των αρχετύπων και την πρόκληση πρωταρχικών εμπειριών που θα παραμείνουν σημαντικές σε όλη τη διάρκεια της ζωής. Εισάγουν τα παιδιά στην τέχνη και την ομορφιά οικοδομώντας την αναγκαία γέφυρα μεταξύ της υπαρκτής και της ιδανικής μορφής. Δημιουργούν την πρώτη θεατρική αναπάρασταση του κόσμου σε μικρογραφία. Θέτουν βασικά διλήμματα απόρριψης ή αποδοχής. Και προβάλλουν πάνω στην υλική τους υπόσταση τις εξωτερικευμένες διαθέσεις και επιθυμίες των κατόχων τους, που αντανακλώνται και εσωτερικεύονται ξανά, ενισχύοντας τη ζωτική δύναμη της φαντασίας.

Στη σύγχρονη εποχή που στερείται μυητικών τελετουργιών, η ηθική των παιχνιδιών λειτουργεί και για τους ενήλικους ως αντίδοτο στο δηλητήριο του μετανεοτερικού κόσμου. Κι όπως μας υπενθυμίζει ο μεγάλος Γάλλος Ρομαντικός, η ανάρρωση είναι σαν μια επιστροφή στην παιδική ηλικία και η μεγαλοφυία έχει ανάγκη την παιδικότητα που οφείλουμε ως άνδρες να επανεύρουμε.

Γιατί πριν την επιβολή της ουτοπικής αριστοκρατίας που προσδοκούμε, πρέπει να αποδείξουμε ότι τουλάχιστον δεν είμαστε κατώτεροι από αυτούς που περιφρονούμε.

 

                                           

 

 

Εντός εισαγωγικών: Η αποσταγμένη αντίληψη του Μπωντλαίρ για την ανθρώπινη κοινωνία από τα Προσωπικά Ημερολόγια. Αφορισμός από την έκδοση «ΜΠΩΝΤΛΑΙΡ - Επιλογή από τα Journaux Intimes».

Ο πίνακας: Boys Playing on the Shore (1884), του Φινλανδού ζωγράφου Albert Edelfelt.

Morale du Joujou: Κείμενο του Charles Pierre Baudelaire (1853).

Σημειολογική παρατήρηση: Ο Μπωντλαίρ γεννήθηκε την ίδια χρονιά που πέθανε ο Ναπολέων Βοναπάρτης (1821).

Εκδόσεις Κλέος: Μια χαρακτηριστική σειρά βιβλίων. Το Μυστικό Ρόδο (Γουίλιαμ Μπάτλερ Γέητς), Μπραν Μακ Μορν (Ρόμπερτ Χάουαρντ), Κελτικό Λυκόφως (Γουίλιαμ Μπάτλερ Γέητς), Παραδοσιοκρατικός Σοσιαλισμός (Τζων Ράσκιν), Η Ηθική του Παιχνιδιού ενάντια στον κόσμο της νεωτερικότητας (Κάρολος Μπωντλαίρ, Sun Knight, Σταμάτης Μαμούτος).

Η Ηθική του Παιχνιδιού ενάντια στον κόσμο της νεωτερικότητας: Με την δική μου ταπεινή συμβολή έξι μικρών κειμένων για παλιά παιχνίδια.

THE D’ ANNUNZIAN CREED

«...μιλούσε χαμηλόφωνα, σαν ν’ αποκάλυπτε φοβερά μυστικά, σαν να έφερνε προφητείες από μακριά. Είχε δει ψηλά, μέσα στο αίμα, ένα απειλητικό χέρι και κατόπιν ένα μαύρο πέπλο και ύστερα ένα σπαθί και μια σάλπιγγα...»              

Με σπαθιά και σάλπιγγες, οι μεγάλοι εωσφορικοί άνδρες του πεπρωμένου εμφανίζονται στην ιστορία ως μεγάλοι εγωιστές. Γιατί είναι αντιδραστικοί επαναστάτες που δεν επιθυμούν την υποταγή στην βασιλεία των ουρανών αλλά την κυριαρχία στα ανυπότακτα βασίλεια της γης. Κι ότι κάνουν το κάνουν πρώτα για τη δική τους ευχαρίστηση κι έπειτα για να σφραγίσουν με τη δύναμη της θέλησης το μέλλον των επόμενων γενεών.

Ένας τέτοιος μεγάλος άνδρας υπήρξε ο Ιταλός Γκαμπριέλε Ντ’ Αννούντσιο, ο επιφανέστερος σημαιοφόρος του νιτσεϊκού γίγνεσθαι στον νεότερο ευρωπαϊκό πολιτισμό. Χορευτής μέσα στη μάχη. Απεσταλμένος του επερχόμενου Υπερανθρώπου. Ιδεαλιστής και αμοραλιστής, ποιητής και στρατιώτης, προφήτης και ηγέτης, πολεμικός ήρωας και αισθητιστής. Μύστης και ιεροκήρυκας της μυθολογίας και της αισθητικής του πολέμου.

Ο Γκαμπριέλε Ντ’ Αννούντσιο ήταν ενσαρκωμένος ο ίδιος ο πρωτογενής Βυρωνικός Ήρωας στα θεοφάνεια της πολεμικής θρησκείας. Στην άθεη κοσμοθεωρία του συνδυάζονταν ανεπανάληπτα ο αναρχικός ατομικισμός και ο ριζοσπαστικός αριστοκρατισμός. 

Η πολυκύμαντη ζωή του χαρακτηρίζεται από έντονα πάθη και σπουδαία πολεμικά κατορθώματα, από αγάπη για τη δόξα και περιφρόνηση προς τις μάζες και τη δημοκρατία. Το πνευματικό του ανάστημα διατρέχει ολόκληρη την ιστορία του Ευρωπαϊκού πολιτισμού, από τις αρχαιοελληνικές απαρχές της φιλοσοφίας και της πολιτικής θεωρίας έως την ρομαντική εξέγερση του δέκατου ένατου αιώνα. Και δεν ξεκινά αντιγράφοντας απλώς τις βασικές αρχές της Πολιτείας του Πλάτωνα, αλλά τις ανασκευάζει επαναφέροντας στο προσκήνιο τους εξοβελισμένους ποιητές αφού πρώτα τους εντάξει στην ανώτερη πολεμική τάξη των Φυλάκων.

«Κύτταξε το χρώμα και το περίγραμμα των βουνών, των πάνω στον ουρανό! Κάθε φορά που τα κυττάζω, το βράδυ, αισθάνομαι λατρεία προς την θειότητά τους. Σε κανένα μέρος της γης δεν αισθάνεσαι, όπως εδώ, αυτό το θεϊκό που δίνει η θέα των μακρυνών βουνών.»

Ο Ντ’ Αννούντσιο από έφηβος διδάχτηκε την αρχαία Ρωμαϊκή ιστορία και λογοτεχνία, τους Έλληνες κλασικούς, την Ιταλική Αναγέννηση και τους πολέμαρχους Κοντοτιέρους. Έπειτα γνώρισε τον επαναστάτη Σατανά του Μίλτονα και τον ανυπάκουο Κάϊν του Μπάϋρον. Τον Δάντη. Τους Προραφαηλίτες, τον Κίτς και τον Σέλει, τον Βάγκνερ και τον Τέννυσον, τον Ντοστογιέφσκι και τον Φλωμπέρ, τους πολεμιστές Δανδήδες του Μποντλαίρ. Επηρεάστηκε από τις θεωρίες της φυσικής επιλογής του Δαρβίνου και των πολιτισμικών ηρώων του Κάρλαϊλ. Από τον Φιλόσοφο με το Σφυρί. Και λάτρεψε τον στρατιώτη-αυτοκράτορα Βοναπάρτη.         

Πομπώδης, συναρπαστικός, αποτελεσματικός, εξελίχθηκε σε πληθωρικό λογοτέχνη και ηθογράφο με μοναδικό ταλέντο και ακατάπαυστη συγγραφική δραστηριότητα. Έγραψε διηγήματα, ποιητικές συλλογές, θεατρικά έργα και μυθιστορήματα, που με πλούσια επεξεργασμένη γλώσσα συνιστούν υψηλή λογοτεχνία. Διακήρυξε την πρωτοκαθεδρία του Ωραίου και του Αληθινού, αγνοώντας τους ηθικούς κώδικες και εξοβελίζοντας καθετί εκφυλισμένο και αισθητικά κατώτερο.

Ο Ντ’ Αννούντσιο ξεχώριζε από τους άλλους μεγάλους αισθητιστές της εποχής του γιατί ήταν Βάρδος και Στρατιώτης μαζί. Διάβαζε, έγραφε και ρητόρευε στον κόσμο του πνεύματος. Αλλά ταυτόχρονα πολεμούσε ασταμάτητα στα πραγματικά πεδία των μαχών. Στον αέρα, στη γη και στη θάλασσα! Εμψύχωνε με πύρινους λόγους τους στρατιώτες πριν τη μάχη, οργάνωνε και συμμετείχε προσωπικά σε παράτολμες καταδρομικές επιχειρήσεις, και έπειτα έγραφε τους επικήδειους λόγους όταν έθαβε τους πεσόντες στον αγώνα συμπολεμιστές του.

Το επιστέγασμα της δράσης του ήταν η πολιτική και στρατιωτική επιχείρηση του Φιούμε. Τον Σεπτέμβριο του 1919, ο Γκαμπριέλε ντ’ Αννούντσιο επικεφαλής μιας μικρής παραστρατιωτικής δύναμης εθελοντών Αρντίτι, πρώην καταδρομέων του Ιταλικού στρατού με μαύρα χιτώνια και φλόγες, κατέλαβε την πόλη Φιούμε στα παράλια της Αδριατικής, με σκοπό να την προσαρτήσει στην Ιταλία. Η πόλη είχε ιταλικό πληθυσμό και αποτελούσε κορωνίδα του ιταλικού αλυτρωτισμού. Την ανακήρυξε ανεξάρτητο κράτος και την κυβέρνησε επί δεκαπέντε μήνες σύμφωνα με τα δικά του πολιτικά ιδεώδη που σκιαγράφησε σε ένα ιδιόμορφο αναρχίζον, κορπορατικό και «μουσικό» Σύνταγμα. Η κοινότητα θα απαρτιζόταν από εννέα διακριτές συντεχνίες πολιτών που θα συγκροτούνταν σύμφωνα με την κοινωνική λειτουργία τους. Όμως μια μυστικιστική δεκάτη θα κυβερνούσε την πρότυπη πολιτεία, με τα επίλεκτα μέλη της να προετοιμάζουν την έλευση του Υπερανθρώπου. Και οι Φύλακες της πολιτείας θα εφάρμοζαν μια πρωτοποριακή αναρχική στρατιωτική οργάνωση με ισόβαθμους υπερστρατιώτες, που δίχως ενδιάμεσους βαθμούς θα υπάκουαν με θρησκευτικό φανατισμό μόνον στον Ντ’ Αννούντσιο Αρχηγό.

Το εγχείρημα έμοιαζε στην αρχή με ουτοπική φάρσα, παρωδία προορισμένη να αποτύχει. Αλλά έστω για λίγο, το Φιούμε έγινε πραγματική πειρατική πολιτεία, ένας αυτόνομος ιστορικός θύλακας έξω από το παγκόσμιο σύστημα εξουσίας. Μέσα σε ελάχιστους μήνες δημιουργήθηκε μια ετερόκλητη αντικουλτούρα που μέσα στα ασαφή όριά της μπορούσαν να συνυπάρχουν από πρωτοποριακοί καλλιτέχνες και φυλετιστές πρωτοχίπηδες με ινδουιστικές επιρροές έως παραδοσιακοί στρατοκράτες και συντηρητικοί εθνικιστές. Όλοι μαζί να γιορτάζουν τη λαμπερή  και σθεναρή νεότητα που μαχόμενη μόνον αυτή δικαιώνει το μεγαλείο της ζωής. Με συνεχείς στρατιωτικές παρελάσεις την ημέρα και ερωτικά ξεφαντώματα τη νύχτα. Με μαύρες στολές, νεκροκεφαλές και σταυρωτά οστά, ρωμαϊκό χαιρετισμό, νεανικά κορμιά, μαχαίρια στις ζώνες.

Το Φιούμε υπήρξε για λίγους μήνες η αρχετυπική σύντηξη μιλιταρισμού και αισθητισμού σε μια χαρούμενη στρατοκρατία. Και όταν αναπόφευκτα τελείωσε, άφησε πίσω του ένα ορόσημο εικονοκλαστικού ελιτισμού.

«Πρέπει να διατηρείς με κάθε κόστος ολόκληρη την ελευθερία σου, ακόμα και στη μέθη.

Ο κανόνας του πνευματικού ανθρώπου είναι ο εξής:

Habere, non haberi».

Ο Γκαμπριέλε ντ’ Αννούντσιο πολέμησε για τον μετασχηματισμό των αξιών μέσα σε μια ήδη εκφυλισμένη από τον πλούτο και τον μαζάνθρωπο εποχή. Με την πένα και το σπαθί του υπερασπίστηκε τη διανόηση και την ελευθερία, τα ιδανικά του αισθητισμού, την ομορφιά και το όνειρο ενάντια στον χυδαίο κόσμο της οικονομοκρατίας.

Η προσωπικότητά του διατηρεί μόνιμες αξιώσεις αναδρομικής ισχύος για όλους εμάς που ζούμε παράμερα στο θλιβερό παρόν και προσδοκούμε το Μεγάλο Μεσημέρι. Φωτίζει σαν φάρος μέσα στο σκοτάδι τον συλλογικό δρόμο για την μελλοντική οικοδόμηση μιας συνδυαστικής αριστοκρατίας πνεύματος, δύναμης και ομορφιάς. Και ενισχύει τον μοναχικό αγώνα μας για αυτοπραγμάτωση και προσωπική ελευθερία. Να κατέχουμε και να μην μας κατέχουν.

  

                                                                       

                                         

 

Gabriele d’Annunzio: Γαβριήλ Δανούντσιος. Πολιτισμικός ήρωας, πολεμιστής και λογοτέχνης (1863-1938).

Οι φωτογραφίες: Από το προσωπικό μου προσκύνημα στην τελευταία του κατοικία, στην κωμόπολη Gardone Riviera, δίπλα στη λίμνη Garda (Vittoriale degli Italiani, Ιούλιος του 2023). Αναζητώντας το μυστικό του ατσαλιού.

Τα αποσπάσματα: Από τις λιγοστές ελληνικές μεταφράσεις. Το πρώτο από το διήγημα Οι Ειδωλολάτρες. Το δεύτερο από την τραγωδία Η Νεκρή Πολιτεία. Το τρίτο από το μυθιστόρημα Η Ηδονή.

Το Φιούμε: Η σημερινή πόλη Ριέκα στην Κροατία.

Εφαρμοσμένη Πολιτική και Τέχνη: Ο Φασισμός του Μουσολίνι και ο Φουτουρισμός του Μαρινέτι σπάρθηκαν, ρίζωσαν και άνθισαν μέσα στο πνευματικό σύμπαν του Ντ’ Αννούντσιο.

Ηρωική Αριστοκρατία: WAR FLAG, Ιούλιος 2011. Φρουρά για την υπεράσπιση του Ευρωπαϊκού Πολιτισμού. Μας συγκινούν οι Ήρωες. Είμαστε άναρχοι και αντιδραστικοί. Αποδεχόμαστε μόνον τη φυσική Αριστοκρατία. Η εμπροσθοφυλακή του Υπερανθρώπου οφείλει να επιβάλλει την ιεραρχία των όντων στις πυραμίδες των διατάξεων, με διανοούμενους πολεμιστές που θα συνδυάζουν πνευματικότητα και ευγένεια, μιλιταρισμό και εστετισμό, αυτοκατάφαση και θέληση για κυριαρχία.

YOU KEEP ON MOVING

Far away, far away

You keep on moving

Far away, far away

Everyday wheels are turning

And the cry still returning.

 

Dawn will soon be breaking

The day has just begun

You put your arms around me

Like a circle ΄round the sun

Dance across the seasons

To a place that no one knows

Where angels fear to tread.

Γυρίζει ο τροχός του Χρόνου ασταμάτητα.

Κι εμείς, γύρω από τον Ήλιο χορεύουμε σαν μεθυσμένοι,

Στον αδιάσπαστο κύκλο των εποχών παγιδευμένοι.

Και καθώς η μέρα στο τέλος της φτάνει,

Και το Λυκόφως βαθαίνει,

Όλο και προχωρούμε προς εκείνον τον τόπο,

 Που όλοι γνωρίζουμε μα κανείς μας δεν ξέρει.

Εκεί οι δαίμονες μας περιμένουν,

Γνωστοί και άγνωστοι, δικοί μας και ξένοι.

 

Ένας σπαρακτικός λυγμός πλημμύριζε την συναυλιακή αίθουσα στον αποχαιρετισμό του You Keep on Moving. Κρεμόταν από την οροφή, θόλωνε το βλέμμα, βάραινε το στήθος, έσφιγγε την ψυχή μας. Πλανιόταν μπροστά από το γερασμένο πρόσωπο κι από τα ρυτιδιασμένα χέρια του ευγενούς ήρωα της εφηβείας μας.

Και δεν ήταν ερωτικό αναφιλητό ούτε συγκίνηση για τη χαρά της ζωής. Ήταν αφόρητος θρήνος για τη χαμένη μας νεότητα και την ανεπανάληπτη εποχή της που πέρασε.

 

 

 

You Keep on Moving: Glenn Hughes και David Coverdale (Come Taste the Band, Deep Purple 1975).

Η παράφραση: Προσωπική μου πρόσληψη του εμβληματικού τραγουδιού.

Οι φωτογραφίες: Ο 72 χρονών Glenn Hughes μπροστά από τον εικοσιδιάχρονο εαυτό του της εποχής του BURN. Live στο Floyd, 24 Μαϊου 2024. Πενήντα χρόνια μετά.

Ο Λυγμός: Αβάσταχτος - στο εκστατικό πέρασμα στη μέση του Mistreated.

Purplesnake: War Flag, Nοέμβριος 2015.

PHALANX OF THE DEAD

«Αναγκαστικά, βέβαια, στον πόλεμο υπάρχουν νικητές και ηττημένοι, δεν θα διστάσω να πω ότι, κατά τη γνώμη μου, όσοι σκοτώνονται χωρίς να εγκαταλείψουν τη θέση τους και από τις δύο πλευρές δεν έχουν μερίδιο στην ήττα, αλλά είναι όλοι εξίσου νικητές. Γιατί η νίκη αποφασίζεται μεταξύ των ζωντανών, όπως ο δαίμων θελήσει, αυτό, όμως, που χρειαζόταν να συμβάλει ο καθένας σε αυτήν, όποιος δεν εγκατέλειψε τη θέση του το έπραξε. Αν του συνέβη το μοιραίο, όπως σε κάθε θνητό, αυτό οφείλεται στην τύχη, ενώ η ψυχή του έμεινε αήττητη απέναντι στους εχθρούς.»

Αυτά έλεγε ο Αθηναίος ρήτορας Δημοσθένης στον λιτό και έντιμο επιτάφιο λόγο που εκφώνησε προς τιμήν των συμπατριωτών του που σκοτώθηκαν στη περίφημη μάχη της Χαιρώνειας, τον Αύγουστο του 338 π.Χ. Στη μάχη συμμετείχε και ο ίδιος, λαμβάνοντας αρχικά όπως έπρεπε τη θέση του στην αθηναϊκή φάλαγγα, αλλά όταν η έκβαση κρίθηκε, μάλλον θυμήθηκε τους γνωστούς ανόσιους στίχους του Αρχίλοχου και ρίχνοντας την ασπίδα του τράπηκε σε φυγή. 

Αντίθετα με τον Δημοσθένη, οι τριακόσιοι επίλεκτοι των Θηβαίων πρόκριναν μέχρι τέλους τις ελεγείες του Τυρταίου. Ο Ιερός Λόχος παρατάχθηκε στην δεξιά πλευρά των δυνάμεων των συμμαχικών πόλεων των νότιων Ελλήνων, και αντιμετώπισε το ιππικό του Μακεδονικού βασιλείου των βορείων Ελλήνων που προήλαυνε υπό την ηγεσία του τελευταίου ημίθεου της ελληνικής ιστορίας, του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Οι Θηβαίοι Ιερολοχίτες, ερώμενοι και εραστές που εφάρμοζαν στη μάχη την Πλατωνική αναζήτηση των αιώνιων ιδεών, πολέμησαν και ηττήθηκαν αλλά δεν υποχώρησαν. 300 νεαροί άνδρες αριστοκρατικής καταγωγής έπεσαν μέχρι ενός, και τάφηκαν μαζί σε ένα Πολυάνδριο κοντά στην πόλη της Χαιρώνειας. Λίγα χρόνια αργότερα, πάνω από τον χώρο ταφής τους υψώθηκε μνημείο ανδρείας, μαρμάρινο άγαλμα λέοντος.

«Χρόνε, θεέ που εποπτεύεις τα πάντα στους θνητούς,

αγγελιοφόρος να γίνεις σε όλους για τα δικά μας πάθη.

Πως προσπαθώντας να σώσουμε την ιερή χώρα της Ελλάδας,

πεθαίνουμε στις ένδοξες πεδιάδες των Βοιωτών.»

Στο Πολυάνδριο της Χαιρώνειας, έπειτα από 22 αιώνες, οι ανασκαφικές εργασίες του 1880 θα αποκαλύψουν υπολείμματα 254 σκελετών. Έφεραν θανατηφόρα πολεμικά τραύματα, ήταν απογυμνωμένοι από τα όπλα τους και διατεταγμένοι σε 7 στίχους, ταφική τοποθέτηση που πιθανά αντιστοιχούσε στον τρόπο που παρατάχτηκαν στη μάχη. Τα μοναδικά κτερίσματα που μαζικά συνόδευαν τους νεκρούς ήταν οι στλεγγίδες που χρησιμοποιούσαν για τον καθαρισμό τους στις αθλητικές δραστηριότητες του γυμνασίου. Οι νικητές τους στέρησαν τα όπλα, επέτρεψαν όμως τις ταπεινές ξύστρες που οι ηττημένοι οπλίτες έφεραν στους αγώνες εκγύμνασης που συμμετείχαν ως ελεύθεροι άνδρες – πολίτες που προετοιμάζονταν για τα πολεμικά καθήκοντα προάσπισης της πόλης τους.

Σωφροσύνη, σοφία, δικαιοσύνη, ανδρεία. Ο Πλάτων επισημαίνει τις τέσσερεις βασικές αρετές μιας ιδανικής κοινωνίας. Στην απόλεμη και εκθηλυμμένη εποχή μας υπερεκτιμάται η αξία της σωφροσύνης και υποτιμάται η ανδρεία, την αναγκαιότητα της οποίας μας υπενθυμίζει ο Δημοσθένης ξανά:

«Γιατί κάθε, μα κάθε, αρετή έχει για αφετηρία τη σύνεση και για τερματισμό την ανδρεία, με τη σύνεση κρίνεται τι πρέπει να γίνει και με την ανδρεία διατηρείται.»

Στην ένδοξη πεδιάδα των Βοιωτών τους είδα κάποιον Αύγουστο, με τα μάτια της επηρμένης φαντασίας μου ξανά. Κρατώντας τις στλεγγίδες τους στα χέρια σφιχτά, οι γυμνοί οπλίτες της ιερής Φάλαγγας των νεκρών παρατάσσονται στη σκιά του επιβλητικού μαρμάρινου Λέοντα που μνημονεύει την ανδρεία τους. Δεν εγκατέλειψαν τη θέση τους και οι ψυχές τους παραμένουν αήττητες στο αιώνιο θέατρο των πεδίων της δόξας και της τιμής.

 

                                                                                           

                                        

 

Οι φράσεις στην αρχή και στο τέλος: Αποσπάσματα από τον Επιτάφιο του Δημοσθένη για τους πεσόντες στη μάχη Αθηναίους. Η υπογράμμιση στα κείμενα δική μου.

Χρόνε, θεέ που εποπτεύεις...: Ποίημα επιγράμματος στο δημόσιο μνημείο, επίσης για τους Αθηναίους. Ταιριάζει, όπως και τα αποσπάσματα του Επιταφίου, σε όλους τους ήρωες της μάχης της Χαιρώνειας.

Ο ρίψασπις Δημοσθένης: Για να του αναθέσουν οι Αθηναίοι τον επιτάφιο λόγο για τους νεκρούς τους, μάλλον υποχώρησε με περισσότερη ευπρέπεια από όση του αποδίδει ο Χαιρωνεύς Πλούταρχος, που μας πληροφορεί για την ντροπιαστική φυγή του.

Η αρχαιολογική έκθεση: ΧΑΙΡΩΝΕΙΑ, 2 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 338 Π.Χ.: ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΑΛΛΑΞΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ. Στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης.

Οι φωτογραφίες: Από την επίσκεψή μου στην έκθεση τον περασμένο Απρίλιο. Ορειχάλκινο κράνος βοιωτικού τύπου που χρησιμοποιούνταν από Βοιωτούς πεζούς. Σκίτσο του Σκώτου περιηγητή James Skene, που επισκέφτηκε την Χαιρώνεια το 1838. Τμήμα εξωτερικής χάλκινης επένδυσης μακεδονικής ασπίδας. 

Beauty is in the eye of the beholder: Οι επιμελητές της τεχνικά άψογης έκθεσης υποστήριξαν πως η αρχαιολογική και ιστορική αυτή παρουσίαση είχε αντιπολεμικό νόημα και συνέβαλε στην απομυθοποίηση της μάχης. Ο καθένας βλέπει αυτό που θέλει και μπορεί να δεί.

Η παρουσίαση των οστών των νεκρών της μάχης: Η κατανόηση του διδακτικού χαρακτήρα των προθέσεων των επιμελητών, δεν αμβλύνει την αποστροφή μας για την προφανή ιεροσυλία στον τρόπο έκθεσης των οστών.

Ζεύγη ερώμενων και εραστών: Οι ομοφυλοφιλικές σχέσεις των Ιερολοχιτών απηχούν διαδεδομένες Πλατωνικές φιλοσοφικές απόψεις. Αφορούν στην εξύψωση των παιδαγωγικών σχέσεων ανάμεσα σε νεότερους και μεγαλύτερους άνδρες όπου η δύναμη, η αντοχή και η ανδρεία εθεωρούντο εκείνα τα ελκυστικά μαχητικά προσόντα που θαύμαζαν ο ένας στον άλλο. Ο εραστής ήταν το πρότυπο του ερώμενου και ο ερώμενος προσπαθούσε να φανεί αντάξιος του παραδείγματος που έθετε ο εραστής. Πολεμώντας μαζί επιθυμούσαν να διαπρέψουν στα μάτια των συντρόφων τους με ύψιστο ηρωϊσμό. Οι ερώμενοι του Ιερού Λόχου όταν ενηλικιώνονταν λάμβαναν ως δώρο την πανοπλία τους από τον εραστή τους.

Η αρχαιοελληνική ανδρική ομοφυλοφιλία: Περίπλοκο ζήτημα ανδρικής φιλίας, που δεν έχει καμία σχέση με την ομοφυλοφιλία όπως την γνωρίζουμε σήμερα. Προφανώς, στον αρχαίο κόσμο υπήρχε δημόσια αποδοχή στην ελεύθερη έκφραση της σεξουαλικότητας με ιδιόμορφους κανόνες. Η ανάπτυξη της Πλατωνικής μεταφυσικής θεωρίας συνέδεε έναν ιδιαίτερο ομοφυλοφιλικό έρωτα με την αναζήτηση της αιώνιας ιδέας του Ωραίου και του Αληθινού. Όμως, δεν αναφέρεται ποτέ ομοφυλοφιλία ανδρών από τους βασικούς ποιητές Όμηρο, Ησίοδο, Τυρταίο και Αρχίλοχο. Η υιοθέτηση του παθητικού ρόλου από ενήλικους άνδρες επέσυρε πάντοτε περιφρόνηση και γελοιοποίηση. Και στους Νόμους, ύστερο έργο του Πλάτωνα, δηλώνεται ξεκάθαρα πως η ομοφυλοφιλική ηδονή είναι αντίθετη προς τη φύση και έγκλημα που προκαλείται από ανεπαρκή έλεγχο του πόθου για ηδονή.

Αρχίλοχος και Τυρταίος: War Flag Οκτωβρίου 2016.

Ο Λέων της Χαιρώνειας: Φωτογραφία από προσωπικό μου προσκύνημα στο Πολυάνδριο του Ιερού Λόχου, τον Αύγουστο του 2016. Το έργο της αναστήλωσης του μνημείου του Λέοντα ολοκληρώθηκε τον Οκτώβριο του 1904 από τον γλύπτη Λάζαρο Σώχο. 

ANTISEXUAL EVOLUTION

Γήρανση, μαλάκυνση, εκθήλυνση. Η παρακμή της Δύσης είναι άμεση συνέπεια αυτών των τριών, αλληλένδετων, πολιτισμικών ασθενειών. Και οι τρείς αφορούν πρωτίστως τον βιολογικό και ηθικό εκφυλισμό του λευκού άνδρα - που είναι ο βασικός δημιουργός του ανθρώπινου πολιτισμού - και την επακόλουθη κατάλυση της φυσικής δομής της Πατριαρχίας. Και οι τρείς επιδεινώθηκαν ραγδαία στο δεύτερο ήμισυ του εικοστού αιώνα λόγω της λειψανδρίας που ακολούθησε τους δύο παγκόσμιους πολέμους, της γιγάντωσης των γυναικείων κινημάτων, και της διάδοσης της κομμουνιστικής ιδεολογίας.

Η σύνδεση της σεξουαλικής με την ταξική διαφοροποίηση εξελίχθηκε μέσα από τις παραδοξολογίες του επιθετικού φεμινισμού και την εξωφρενική ρητορική της νέας Αριστεράς. Ο απότερος στόχος της πολιτισμικής επανάστασης ενάντια στη Δύση ήταν - και παραμένει σε μια μακροπρόθεσμη ιστορική προοπτική - η εγκαθίδρυση μιας νεωτερικής, σοσιαλιστικής μητριαρχίας. Πρώτα με την κατάργηση της πατροπαράδοτης οικογένειας - του ανδρόγυνου που ζεί μαζί με τα παιδιά του χωριστά από τις άλλες οικογένειες - γιατί η πυρηνική οικογένεια είναι το κύτταρο της πατριαρχίας. Και έπειτα με την εξάλειψη του έντονου σεξουαλικού διμορφισμού και την προώθηση μιας ερμαφρόδιτης κοινότητας όπου τα φύλα θα μοιάζουν ψυχικά και σωματικά και τα ξεχωριστά γνωρίσματα θα ατονίσουν. 

Ο ρόλος της αλαζονικής ομοφυλοφιλίας σε αυτή την επαχθή διαδικασία εκθήλυνσης είναι σημαντικός ως ενδιάμεσο στάδιο αποσταθεροποίησης. Και η σύγχρονη νευρωτική έκφανσή της είτε ως κοινωνικοπαθητική διαταραχή είτε ως απλή σεξουαλική απόκλιση, πρέπει να ειδωθεί μέσα σε αυτό το ευρύτερο πλαίσιο υπονομευτικής δράσης ενάντια στη δυτική Παράδοση.

Σ’ αυτές τες σκοτεινές κάμαρες, που περνώ

μέρες βαρυές, επάνω κάτω τριγυρνώ

για νάβρω τα παράθυρα. – Όταν ανοίξει

ένα παράθυρο θάναι παρηγοριά. –

Μα τα παράθυρα δεν βρίσκονται, ή δεν μπορώ

να τάβρω. Και καλλίτερα ίσως να μην τα βρω

 Ίσως το φως θάναι μια νέα τυραννία.     

Ποιός ξέρει τι καινούρια πράγματα θα δείξει.

Η ομοφυλοφιλία δεν ήταν ποτέ αποδεκτή στη Δύση πριν την πολιτισμική της κατάρρευση. Αντιμετωπιζόταν άλλοτε ως ποινικό αδίκημα και άλλοτε ως διάγνωση ψυχικής ασθένειας. Στην Αγγλία αποποινικοποιήθηκε το 1967. Στην Αμερική αφαιρέθηκε μόλις το 1973 από το εγχειρίδιο των ψυχικών διαταραχών της επιστήμης της Ψυχιατρικής. Κι όμως, φτάσαμε βήμα βήμα στο τελευταίο σκαλί στον κατήφορο του παραλογισμού. Το άθλιο Διευθυντήριο της ΕΕ προσπαθεί να μετασχηματίσει με κάθε δυνατό μέσο τις φυσικές σταθερές αναπαραγωγής του ανθρώπινου είδους, αμφισβητώντας ότι τα βιολογικά φύλα είναι μόνον δύο και ότι ο γάμος είναι εξ ορισμού φυσική και νομική πράξη μόνο μεταξύ ανδρών και γυναικών.

Βεβαίως, οι διακριτικοί και ευγενείς ομοφυλόφιλοι δεν απειλούν την κοινωνική συνοχή. Η ατομική ελευθερία στην σεξουαλική συμπεριφορά και η σεξουαλική παρέκκλιση ως προσωπική διασκέδαση, είναι κατανοητές σε ιδιωτικό επίπεδο και αδιάφορες στο μέτρο που δεν επηρεάζουν τον ευρύτερο φυλετικό προσανατολισμό. Και δεν είναι λίγοι οι ομοφυλόφιλοι δημιουργοί στα γράμματα και στις τέχνες, που θαυμάζουμε και εκτιμούμε απεριόριστα το έργο τους. Από τον Oscar Wilde και τον Κωνσταντίνο Καβάφη έως τον P.C.Russell και τον Jeffrey Jones.

Ωστόσο, η νομική κατοχύρωση των ομοφυλοφιλικών σχέσεων στα πλαίσια του πολιτικού γάμου είναι ασυζητητί αφύσικη. Και στις μέρες μας είναι επίσης αντικοινωνική και επικίνδυνη γιατί η ομοφυλοφιλία οδηγεί από τη φύση της στην μείωση της γεννητικότητας, εμποδίζοντας έτσι τον πολλαπλασιασμό του φυλετικά λευκού πληθυσμού σε μια εποχή που απαιτεί ακριβώς το αντίθετο.

Στην υπαρξιακά κρίσιμη κατάσταση που αντιμετωπίζουμε σήμερα στην Ευρώπη, μια πατριωτική ηγεσία όχι μόνον θα απέτρεπε την επίσημη συμβίωση των ομοφυλόφιλων αλλά επίσης θα επεδίωκε την πατριαρχικά ριζική μεταρρύθμιση του οικογενειακού δικαίου. Αξιοποιώντας τις βιολογικές ιδιαιτερότητες των φύλων θα νομιμοποιούσε τον γάμο ενός άνδρα με ταυτόχρονα περισσότερες γυναίκες, και θα επανέφερε εκσυγχρονισμένο τον αρχαίο ρωμαϊκό θεσμό του Pater Familias.

 

 

 

 

Ο πίνακας: Personal work, του Jeffrey Jones (circa 1980).

Το ποίημα: Τα Παράθυρα (1903), του Κ. Π. Καβάφη.

Η αύξηση των γεννήσεων: Θα έπρεπε να είναι σήμερα το κύριο μέλημα των Ευρωπαϊκών κοινωνιών. Με μέτρα ενίσχυσης όπως είναι η επαρκής χρηματοδότηση των παιδιών, αλλά και μέτρα αναγκαστικής συμμόρφωσης όπως είναι η στέρηση των πολιτικών δικαιωμάτων σε όσους αρνούνται την τεκνοποίηση.

Eνάντια στη φύση: Καθώς η σεξουαλική επιλογή προϋποθέτει έντονη διαφοροποίηση - αρρενωπούς άνδρες και θηλυκές γυναίκες - η μακροπρόθεσμη εξομοίωση των φύλων ίσως να έχει ως τελικό αποτέλεσμα ακόμη και την εξαφάνιση του ανθρώπινου είδους.

Το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα: Είναι ξεκάθαρα εκτελεστικό όργανο της κυρίαρχης στη Δύση Woke Αριστεράς.