KOZURE OKAMI

«Διαπίστωσα ότι ο δρόμος του σαμουράϊ είναι ο θάνατος. Ένα δίλημμα μεταξύ ζωής και θανάτου λύσε το απλά, διαλέγοντας αμέσως το θάνατο.Δεν υπάρχει τίποτα περίπλοκο σ’ αυτό. Δυνάμωσε μόνο τον εαυτό σου και προχώρησε ».

Ο Ogami Itto αρνήθηκε το σεπούκου και προτίμησε το δαιμονικό μονοπάτι της εκδίκησης. Eγκατέλειψε έτσι οριστικά τον δρόμο του νόμιμου σαμουράϊ κι έγινε καταραμένος μαχητής.
Ο μικρός του γιός Daigoro αρνήθηκε το παιδικό τόπι και προτίμησε το σπαθί του πατέρα του. Εγκατέλειψε έτσι την αθωότητα της παιδικής ηλικίας κι έγινε συνένοχος στην αιματηρή πορεία των αναθεματισμένων.

Πατέρας και γιός, lone wolf and cub, διασχίζουν μαζί την Ιαπωνία των Tokugawa και τέμνουν κάθετα τις αξίες και τις παραδόσεις της. Μέσα από τα μάτια τους, καθώς αγωνίζονται ενάντια σε όλους γιά να αποκαταστήσουν την τιμή του ονόματός τους, λάμπουν τα ηρωικά ιδανικά της απόλυτης ηθικής των σαμουράϊ.
Πατέρας και γιός γιά πάντα μαζί, σε αυτόν και πέρα από τον κόσμο αυτόν, αθάνατοι, ακατάβλητοι και αχώριστοι, πορεύονται στο αιώνιο ταξίδι των ψυχών.

Ο Goseki Kojima ζωγραφίζει όπως σκηνοθετεί ο αγαπημένος του Akira Kurosawa. Σκιτσάρει με κινηματογραφικό τρόπο και τοποθετεί κατάλληλα τους ήρωές του σε ασπρόμαυρο φόντο και υποβλητική ατμόσφαιρα. Εικονογραφεί υποδειγματικά τα εμπνευσμένα σενάρια του Kajuo Koike αποτυπώνοντας σε σχέδια, τοπία και χαρακτήρες και δύσκολες ψυχολογικές καταστάσεις. Οι δυό τους δημιουργούν πρωτότυπες ιστορίες που αποδεικνύουν και στους πιό δύσπιστους γιατί τα κόμικς μπορούν να αποκαλούνται - έστω και λαθραία - ένατη τέχνη.

Είκοσιοκτώ τόμους διάβασα, εκατόν σαράντα δύο κεφάλαια. Έναν τόμο κάθε μήνα γιά εικοσιοκτώ μήνες. Και στον τελευταίο έκλαιγα με καθαρά και πικρά δάκρυα. Έκλαιγα σαν να έχασα έναν αληθινό σύντροφο της καρδιάς μου. Έκλαιγα χωρίς να το θέλω, χωρίς να το περιμένω, χωρίς να ντρέπομαι. Γονατισμένος μαζί με τους υπόλοιπους που παρακολουθούσαν την τελευταία πράξη, σιωπηλά, με χαμηλωμένες σημαίες και λόγχες σε ένδειξη σεβασμού. Απόδοση τιμής και κάθαρση στο τέλος ενός μακροχρόνιου δράματος που εξελίχτηκε αβίαστα, καρέ με καρέ, σελίδα με σελίδα, ιστορία με ιστορία.

Ogami Itto, όπου κι αν οδηγήθηκες τότε, στο θρόνο του λωτού ή στο Meifumado, να ξέρεις πως γιά εμάς που εκείνη τη σκοτεινή ημέρα κλαίγαμε με καθαρά δάκρυα, φρουρείς γιά πάντα στο πάνθεον του Ήλιου. Όρθιος στέκεις και αλύγιστος μπροστά στο θάνατο, κρατώντας σφιχτά το σπασμένο σου dotanuki, ο ιδανικός φύλακας της Ανατολής.


«Η πιό βαθιά αγάπη είναι η ανομολόγητη. Από τη στιγμή που θα την εξομολογηθούμε χάνει την αξία της. Ο αιώνιος πόθος, που ακόμη και μπροστά στο θάνατο δεν φανερώνει το όνομα του αγαπημένου, είναι η αληθινή ουσία της αγάπης».

Kozure Okami: Τίτλος κόμικ που άρχισε να δημοσιεύεται σε συνέχειες στην Ιαπωνία το 1970, στο περιοδικό Manga Action. Γνωστό αργότερα στη Δύση σαν Lone Wolf and Cub.
Τα αποσπάσματα: Από το Χαγκακούρε του Τζότσο Γιαμαμότο. Το τρίτο και πιό φανατικό Μπουσίντο, που αναπτύσσεται τον 18ο αιώνα και καλλιεργεί τη λατρεία του θανάτου.
Το Χαγκακούρε: Από το δοκίμιο Hagakure Nyumon του Yukio Mishima. Και βέβαια, στο παρελθόν έχω βυθιστεί στη Θάλασσα της Γονιμότητας. Στα επόμενα ...
Τα manga: Τα απορρίπτω αν και υπάρχουν εξαιρέσεις. Το Kozure Okami δεν είναι manga.
Σύγχρονους Ιάπωνες: Γνώρισα σε επαγγελματικές συναντήσεις κατά την διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας. Όλοι τους γελοίοι (με φωτογραφικές μηχανές) εκτός από έναν ... έναν παλιό αναγνώστη του Lone Wolf, που σεβόταν τους σαμουράϊ και παρεμπιπτόντως και τους 300 των Θερμοπυλών.

ΕΦΙΑΛΤΗΣ

«Είς την φύσην η οποία δίδει και αφαιρεί τα πάντα, λέγει ο μορφωμένος και μετριόφρων άνθρωπος «Δώσε ότι θέλεις, λάβε ότι θέλεις». Και τα λέγει αυτά όχι με θράσος, αλλά με πειθαρχίαν και συμπάθειαν προς αυτήν.»

Θολός ουρανός και αποπνιχτική ατμόσφαιρα σε μιά άθλια πόλη, που μυρίζει σήψη και παρακμή.
Οδηγώ ένα τετράτροχο, αυτοκινούμενο όχημα και σταματώ καθώς ένα φανάρι ανάβει κόκκινο. Παρατηρώ από το γυάλινο παράθυρο τα άσχημα κτίρια και τα ανθρωποειδή με τα περίεργα ρούχα. Καχεκτικοί και τιποτένιοι, που προσπερνούν ο ένας τον άλλο, σκυφτοί και βιαστικοί σε βρώμικα πεζοδρόμια.
Με πλησιάζουν εξαθλιωμένοι υπάνθρωποι και με ρωτούν αν θέλω να καθαρίσουν τα τζάμια. Γνέφω αρνητικά και με το πράσινο φως επιταχύνω. Λίγο αργότερα, σταματώ ξανά μπροστά σε ένα αρχιτεκτονικό τερατούργημα. Ανεβαίνω τα μπροστινά σκαλιά της είσοδου. Μπαίνω σε μιά αίθουσα και κάποιοι με υποδέχονται και με χαιρετούν. Κάθομαι μαζί τους γύρω από ένα στρογγυλό τραπέζι και ανταλλάσσουμε απόψεις γιά τρέχοντα θέματα «οικονομικοτεχνικού» ενδιαφέροντος: τιμές αγοράς και αλλαγή προσφορών, παραγωγικότητα και μείωση κόστους, περιβαλλοντικά θέματα και διαχείριση ανθρωπίνων πόρων.
Μιλάμε γιά πράγματα ασήμαντα, ανησυχίες της κατώτερης τάξης, «των εμπόρων», με σοβαρότητα και προσοχή. Περίοικοι, που διαχειρίζονται ένα περίεργο είδος εξουσίας σε μιά εμπορευματική κοινωνία απόλεμων, αδύναμων και αστείων κυνηγών του χρήματος.

Κοιτάζω τα σχέδια στον λαιμοδέτη που φορώ, θυμώνω με την κατάντια μου και απορώ. Σκέφτομαι πως ... μάλλον βλέπω ξανά αυτόν τον επαναλαμβανόμενο, ενοχλητικό εφιάλτη.
Ένα χτύπημα με τραντάζει κι επανέρχομαι στην πραγματικότητα. Κοιμήθηκα πάλι όρθιος από την εξάντληση. Τα γελαστά μάτια του συντρόφου, που με καλύπτει με την ασπίδα του, με κοροϊδεύουν. Είμαι ξανά εκεί, στη γραμμή. Ξημερώνει κι ο εχθρός αναμένεται.

Contra omina,
Contra fata deum,
Peruerso numine

Υποψιάζομαι πως στον εφιάλτη βλέπω έναν υποθετικό κόσμο του μέλλοντος. Ίσως τον κόσμο που οι βάρβαροι απέναντι, φέρνουν μαζί τους.
Χάσαμε τον πόλεμο και δεν θα πάρουμε κάτι περισσότερο απ’ ότι αξίζουμε στο πεδίο της μάχης. Σήμερα ίσως είναι η τελευταία μας φορά. Δεν φοβάμαι. Ελπίζω μόνον να βλέπω το Θεό στον ουρανό, να μην έχω πληγές στην πλάτη, κάποιοι να μας θυμούνται. Ελπίζω στο μέλλον κάποιοι να επιβιώνουν μέσα στον εφιάλτη και να ονειρεύονται τον δικό μας κόσμο. Ο επίλογός μας να είναι στο όνειρό τους ... εισαγωγή.

Άραγε, μήπως είμαι ήδη στο όνειρο κάποιου που ζεί στον εφιάλτη μου ;

Εισαγωγικό απόσπασμα : Από τα “Εις εαυτόν” (Βιβλίο Ι.14) του Μάρκου Αυρηλίου. Ρωμαίος αυτοκράτωρ και στωϊκός φιλόσοφος. Φιλόσοφος και πολεμιστής. Γράφει τις σκέψεις του στα ελληνικά, στην στρατιωτική του σκηνή κατά τη διάρκεια της νύχτας, στις εκστρατείες του κατά των βαρβάρων.
Οι εικόνες: Λάβαρα και σημαιοφόροι των Ρωμαϊκών Λεγεώνων.
Η κατώτερη τάξη των «εμπόρων» : Η τρίτη τάξη της κοινωνίας. Η τρίτη κοινωνική λειτουργία στους Ινδοευρωπαίους, σύμφωνα με τον ειδικό της συγκριτικής μυθολογίας Georges Dumezil. Η λειτουργία των μέσων παραγωγής και συντήρησης : ποιμένες, καλλιεργητές, τεχνίτες, δουλευτές, χειροτέχνες.

Λατινικά: «Παρ’ όλα τα σημεία που τους φανερώθηκαν, παρ’ όλες τις διακηρύξεις των θεών, αντιστρέφοντας το κέλευσμα που εκφράσανε οι θεοί. »

Έχασαν τον πόλεμο: Εμείς όμως τους θυμόμαστε ...

ΑΥΘΑΔΕΙΑ ΚΑΙ ΥΠΟΣΧΕΣΕΙΣ

Μαύρα πουλιά αποβάλλονται από την έξοδο των περιττωμάτων καθώς ο διάβολος με κεφάλι πουλιού και καθισμένος σε θρόνο/αποχωρητήριο, καταβροχθίζει και ταυτόχρονα αφοδεύει τους κολασμένους.

Λευκά πουλιά γεννιούνται από την πηγή της ζωής, ανάμεσα στα πόδια της γυναίκας, που με ηδυπάθεια περιμένει στο λιβάδι με τους ασφόδελους.
Τα πουλιά, λευκά και μαύρα, πετούν να ξεφύγουν. Μοιάζουν με τρομαγμένες ψυχές που παγιδεύτηκαν χωρίς τη θέλησή τους.
Συνειρμοί και εκπορεύσεις.

Η γυναίκα και ο διάβολος συγγενεύουν εξ αγχιστείας. Ζούν σε παράλληλους κόσμους και υφαίνουν διαφορετικά σχέδια, διεκδικούν όμως το ίδιο προνόμιο.
Κάποιες φορές συνεργάζονται, συχνά η πρώτη ενεργεί σαν όργανο του δεύτερου, σπανιότερα αντιμάχονται, πάντα κοινός τους στόχος είναι η απόκτηση της πολύτιμης ψυχή μας.
Ενώ εμείς αναζητούμε τα μυστικά του σύμπαντος, συγκινούμαστε στην εκδήλωση του Ωραίου, ονειρευόμαστε με ανοιχτά μάτια και παίζουμε ξέγνοιαστοι με άδολη χαρά, οι δυό τους απεργάζονται το χαμό και την υποταγή μας.
Αυθάδεις, κτητικοί και ζηλότυποι.
Η γυναίκα θέλει την ψυχή μας γιά να εμψυχώσει τον πεζό της μικρόκοσμο και να προστατέψει την αναπαραγωγική λειτουργία που της έταξε η φύση. Ο διάβολος τη θέλει γιά να θρέψει τη ματαιοδοξία του και να επιβεβαιώσει την υποτιθέμενη ανωτερότητά του.

Γιά την επίτευξη του ανίερου σκοπού τους και οι δύο χρησιμοποιούν ως αντάλλαγμα τις υποσχέσεις. Η γυναίκα την υπόσχεση της ηδονής ανάμεσα στα πόδια της, ο διάβολος την υπόσχεση της γνώσης των αχράντων μυστηρίων. Το σαρκώδες φρούτο και το δένδρο της ζωής.
Η αλήθεια είναι πως μας αρέσουν οι υποσχέσεις τους. Τα θέλουμε και τα δύο, δίχως όμως να καταβάλλουμε το παράλογο τίμημα. Στον αρχαίο κόσμο δεν αντιμετωπίζαμε τέτοιου είδους διλήμματα. Τότε η γυναίκα είχε τη θέση που της άρμοζε και ο διάβολος υπήρχε μόνον στις φοβίες των περιθωριακών.

Τώρα όμως, τι θα κάνουμε ; Πως θα ξεφύγουμε αλώβητοι ;

Θα φυλάξουμε στο μυστικό δωμάτιο την πρότυπη ψυχή μας και θα τους δώσουμε ένα πιστοποιημένο αντίγραφο του σύγχρονου, υποκριτή εαυτού μας. Το αντίγραφο θα καλύπτει τις προσδοκίες τους. Γιατί ο διάβολος όπως και η γυναίκα, αντιλαμβάνονται ναρκισσιστικά τη φύση της ψυχής κι αυτό που θα πάρουν . . . θα τους μοιάζει και θα τους αρέσει.


Ο διάβολος: Του Hieronymus Bosch από την Κόλαση, από το τρίπτυχο “ Ο κήπος των απολαύσεων ”. Σημειώνω πως ο Μιλτωνικός “Lost Archangel” χαίρει πάντα του σεβασμού μας.
Η γυναίκα: Του Milo Manara από την εικόνα 20 (Judgement) της Μεγάλης Αρκάνα των Ταρό. Εύα ή Λιλήθ, μικρή η διαφορά.
Η μουσική: Ο χορός των Άστρων από τρείς ενδιαφέρουσες γυναίκες. Επιβεβαιώνει τα παραπάνω. Οι τελευταίοι στίχοι λένε: «Μην τρομάζεις - Κακό μη βάζεις ξανά στο μυαλό - Φτάνει η αγάπη μου φτάνω εγώ - Κι όλα είναι δικά σου». . . Δεν φτάνουν καλή μου . . .

Η ψυχή μας: Η αιώνια εφηβεία μας, η ελευθερία μας.
Κάποιοι αναρωτιούνται τι αξία έχει η ψυχή χωρίς τον Μεφιστοφελή. Επειδή επίσης δεν πιστεύουμε στον Παράδεισο. Αφελείς, που δεν ξέρουν πως πίσω από τα σύννεφα, αδημονεί μιά Βαλκυρία.

Ο ΧΕΙΜΩΝΑΣ ΕΡΧΕΤΑΙ

Το δυσοίωνο ρητό των Σταρκ και το λάβαρό τους, ο γκρίζος ανταρόλυκος σε χιονόλευκο φόντο, είναι και δικά μας εμβλήματα.
Οι ανώνυμοι και απρόσωποι θεοί τους των δένδρων είναι και δικοί μας θεοί.
Μαζί τους σεβόμαστε τις θεόρατες βελανιδιές, τη βαθιά σιωπή του δάσους, τις μελαγχολικές σκιές. Μαζί τους προσευχόμαστε στο κέντρο του ιερού άλσους, στο δένδρο της καρδιάς, στο λαξευμένο στον κορμό πρόσωπο.
Όπως ο Ένταρντ Σταρκ, έτσι κι εμείς «...πιστεύουμε πως ο άντρας που αποφασίζει την καταδίκη πρέπει και να κρατά το σπαθί...». Όπως ο Ένταρντ Σταρκ, έτσι κι εμείς ποτέ δεν πιστεύουμε όσα μας λέει κάποιος όντας γονατισμένος.
Όπως ο Ένταρντ Σταρκ, κάνουμε πάντα αυτό που πρέπει να κάνουμε, όχι αυτό που θα θέλαμε να κάνουμε. Η λύπη και η οργή παγώνουν μέσα μας. Η Τιμή είναι το σπαθί μας, η ασπίδα μας, η σημαία μας. Και το σπαθί είναι κοφτερό «σαν την απόσταση που χωρίζει το σωστό από το λάθος, την αλήθεια από το ψέμα, τη ζωή από το θάνατο».

Προς τα εμπρός ιππεύουμε, κάτω από το λάβαρο του ανταρόλυκου και δεξιά μας ανεμίζει το οικόσημο με το μαύρο εστεμμένο ελάφι. Τον βλέπω να γελάει, τον κερασφόρο ημίθεο με το πολεμικό σφυρί. Όμορφος και δυνατός, καλπάζει δίπλα μας, ο βασιλιάς Ρόμπερτ Μπαράθηον.
Μέσα από την περικεφαλαία με τα ελαφίσια κέρατα, λάμπουν τα διάφανα και γαλανά μάτια του, σαν τις βουνίσιες λίμνες.

Ο χειμώνας έρχεται . . . Η οργή μας ανήκει . . .
Η ζωή είναι σύντομη . . .

Λένε πως όποιος μπεί μιά φορά στη Μέση Γη, ποτέ δεν την εγκαταλείπει. Κι αν δεν μένει πιά εκεί, πάντα θα την έχει μέσα του. Αλήθεια είναι αυτό, στην καρδιά μας.
«Τα χρόνια όμως κατατρώγουν τις αναμνήσεις των ανθρώπων, ακόμη κι εκείνες που κάποτε δόθηκε όρκος να μη λησμονηθούν ποτέ. Στο όνειρο οι σύντροφοί του ήταν σκιές μονάχα, γκρίζα φαντάσματα καβάλα σε άλογα καμωμένα από ομίχλη ».
Μετά το τέλος του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, εμείς που πολεμήσαμε γιά χρόνια στη Μέση Γη, ανανεώσαμε την περηφάνια μας και κρατήσαμε νέες σημαίες στο Τραγούδι του Πάγου και της Φωτιάς.
Γιατί οι καιροί αλλάζουν κι εμείς μαζί τους. Κι έτσι, όσοι πεθάνατε κάποτε μαζί μας, θα ζήσετε ξανά στον Κόσμο του Πάγου και της Φωτιάς.

A SONG OF ICE AND FIRE.
Αυτό είναι το καλύτερο ιπποτικό μυθιστόρημα των τελευταίων χρόνων.
Ο συγγραφέας George R.R. Martin με εκφραστική δεινότητα, με γνώση και σεβασμό στα ηρωϊκά πρότυπα, ζωγραφίζει την επική τοιχογραφία ενός κόσμου που τελικά τον υπερβαίνει και αυτονομείται.
Βασιλιάδες του χειμώνα και ανταρόλυκοι, απόρθητα κάστρα και στοιχειωμένα δάση, άρχοντες και μάγοι, ιππότες και δράκοι, θεοί και δαίμονες, «ελιξίρια φτιαγμένα από γάλα παρθένας και βραδινή σκιά». Κοιτάζεις ψηλά και βλέπεις πως «ο ματωμένος ουρανός πλημμύρισε ροδοπέταλα, γαλάζια σαν τα μάτια του θανάτου». Αποφεύγεις μιά λόγχη και νιώθεις πως «αίμα τινάχτηκε πάνω στο χιόνι, κόκκινο σαν καλοκαιρινό κρασί».

Στηριγμένος στη μεσαιωνική ευρωπαϊκή ιστορία και παράδοση, ο Martin δημιουργεί μιά μαγική εποχή χτίζοντας περίπλοκες καταστάσεις και σύνθετους χαρακτήρες που ακροβατούν σε κρίσιμες ισορροπίες. Ακολουθεί τους ήρωές του από κεφάλαιο σε κεφάλαιο καταφέρνοντας να βλέπει τον κόσμο μέσα από τα μάτια τους. Αναλύει τον τρόπο που σκέπτονται, εκφράζει τα συναισθήματά τους, υποδηλώνει τις προθέσεις τους, τους σπρώχνει να ξεφύγουν από τις χάρτινες σελίδες και να περπατήσουν δίπλα στους αναγνώστες. Τα καταφέρνει το ίδιο καλά με τους άνδρες και τις γυναίκες, τους επώνυμους και τους άσημους, τους δικούς μας και τους άλλους.
Οι πρωταγωνιστές δεν είναι απλώς πολυδιάστατοι. Οι χειρότεροι προδίδουν τους αντιπάλους, οι καλύτεροι προδίδουν τον εαυτό τους, κάποιοι είναι σε λάθος κορμί, κάποιοι σε λάθος στρατόπεδο, οι περισσότεροι υπομένουν άχαρους ρόλους, γιά όλους η ζωή είναι σύντομη.
Όσο γιά τους μυημένους στο Σπαθί και τον Ήλιο, τα εραλδικά σύμβολα τους περιμένουν κρυμμένα πίσω από την επόμενη σελίδα, να τα φορέσουν και να πάρουν τη θέση τους στις γραμμές μας. Το μεγάλο καλοκαίρι τελειώνει και το σπαθί μεταφέρει την ανάμνηση του Ήλιου στον χειμώνα που έρχεται.

Ο George R.R. Martin είναι εμπνευσμένος λογοτέχνης και φιλόλογος, είναι επίσης ψυχολόγος, κοινωνιολόγος, ιστορικός, πολιτικός και στρατηγός, στον βαθμό που θα έπρεπε να είναι κάθε σοβαρός συγγραφέας ενός τέτοιου εγχειρήματος. Γιά εμάς όμως είναι κυρίως στοχαστής και ιδεολόγος του ηρωϊκού τρόπου να ζείς και να πεθαίνεις.

Θα τελειώσω αυτή τη σύντομη περιήγηση στη γη των Επτά Βασιλείων, φτάνοντας στα σύνορα του κόσμου. Πάνω στο Τείχος ανεβαίνω και αποτίω φόρο τιμής στη Μαύρη Φρουρά.
Η Νυχτερινή Φρουρά είναι πρότυπος λόχος της Μεγάλης Φρουράς. Προστατεύει τη γή των ανθρώπων όταν ο Ήλιος πολεμά σε άλλους ουρανούς. Οι άνδρες της είναι σκληρόκαρδοι, δίχως μέσα τους αγάπη. Γιατί «η αγάπη είναι η συμφορά της τιμής και ο θάνατος του καθήκοντος», γιατί δεν πρέπει να υπάρξει στιγμή που θα αναγκαστούν να επιλέξουν ανάμεσα στην τιμή και στους αγαπημένους, γιατί γι’ αυτούς «σύζυγος είναι το καθήκον και ερωμένη η τιμή».
Σε στάση προσοχής χαιρετώ, όταν δίνουν τον όρκο:

«Η νύχτα απλώνεται και η βάρδιά μου ξεκινά. Δεν θα τελειώσει παρά μόνο την ημέρα του θανάτου μου. Δε θα πάρω γυναίκα, δε θα αποκτήσω γη, δε θα αφήσω πίσω μου απογόνους. Δε θα φορέσω στέμμα και δε θα γνωρίσω δόξα. Θα ζήσω και θα πεθάνω πιστός στο χρέος μου.

Είμαι το σπαθί στο σκοτάδι. Είμαι ο φρουρός στις επάλξεις. Είμαι η φωτιά που κρατά μακριά την παγωνιά, το φως που φέρνει την αυγή, το κέρας που ξυπνά όσους κοιμούνται, η ασπίδα που προστατεύει τις χώρες των ανθρώπων.
Για αυτή τη νύχτα και γιά όλες τις νύχτες που θα έρθουν, αφιερώνω τη ζωή και την τιμή μου στη Νυχτερινή Φρουρά »

Ήλιος Ανίκητος
. . . Hail . . .

Τα σκίτσα και οι πίνακες: Έργα του Jeffrey Jones γιά τον Κόσμο του Πάγου και της Φωτιάς.
Τα αποσπάσματα: Από τις ελληνικές μεταφράσεις των βιβλίων.
Ο Κύριος του Φωτός: Μην ξεγιελιέστε από την κόκκινη Μελισάντρα. Στο Τραγούδι της Φωτιάς και του Πάγου, το λάβαρό μας είναι ο Ανταρόλυκος.
Ο Οίκος των Μαρτέλ: Ο κόκκινος ήλιος με τη χρυσή λόγχη. Όχι γιά εμάς, όχι εδώ, όχι τώρα. Ο Χειμώνας έρχεται.
Η Μέση Γη: Έγραψα γιά τον Πόλεμο του Δαχτυλιδιού στα τεύχη 18 και 19 της WFotS (Ιουν και Νοε 1995, τεύχη 125 και 130 του MH/HM)
Η λογοτεχνία του φανταστικού: Οι παλιοί αναγνώστες της WFotS γνωρίζουν τις προτιμήσεις μου. Προτείνω επίσης ανεπιφύλακτα, Guy Gavriel Kay και David Gemmell.

Το σκίτσο μου - του ιππότη: Επίσης του Jeffrey Jones από την ίδια σειρά. Χαίρομαι που κατέχω το πρωτότυπο. Σαν ιππότης και σαν συλλέκτης.

REFLECTIONS

« Παιδί με τ’ ασυννέφιαστο, τ’ αθώο μέτωπό σου,
συ που κοιτάς μ’ ανήσυχα κι ονειροπόλα μάτια,
αν τώρα αλλάξαν οι καιροί, κι έφυγα απ’ το πλευρό σου,
αν της ζωής μας χώρισαν κάπου τα μονοπάτια,
ένα πλατύ χαμόγελο πάντα θα χαιρετάει
το παραμύθι τ’ όμορφο που πάλι ξεκινάει »

Οι φρουροί του παραμυθιού έχουν βάρδια στα σύνορα των διαστάσεων.
Σε μιά λεπτή λωρίδα γης μέσα στη θάλασσα, κάτω από τον ανοιχτό ουρανό, περιμένουν και τραγουδούν.
Βάρδοι είναι, που παίζουν τη μουσική τους γιά πάντα δεσμευμένοι σε έναν άχρονο κόσμο μετάβασης, λίγο πριν την αυγή.
Δανδήδες είναι, που απολαμβάνουν την ομορφιά του τοπίου και τον αντκατοπτρισμό τους πάνω στη γυάλινη επιφάνεια του νερού.
Φρουροί είναι, που ανάμεσα στα αγάλματα, φυλάσσουν την πύλη.
Λίγα σκαλιά τους χωρίζουν από τον υγρό καθρέφτη και τον άλλο τους εαυτό.

Το πάνω και το κάτω, το πραγματικό και το ψεύτικο, αυτό που είναι κι αυτό που φαίνεται. Αυτό που δεν έγινε κι αυτό που θα γίνει. Πώς ξεχωρίζεις την αλήθεια όταν δεν ξέρεις καν αν είσαι είδωλο στον καθρέφτη ;
Αντικατοπτρισμοί στον κόσμο της πολλαπλότητας. Ο Ήλιος φωτίζει και διακρίνει.

Ο Ορφέας παίζει επτάχορδη λύρα όπως και ο θεός του Απόλλωνας.
Γύρω του μόνον γαλήνη και αρμονία θα συναντήσεις. Ούτε θόρυβο, ούτε βακχικό ξεφάντωμα. Μόνον η μουσική του περνάει από την ιερή σιωπή. Κατευνάζει τα κύματα, καλύπτει το τραγούδι των Σειρήνων, αποκοιμίζει τον Δράκοντα.
Η ήρεμη θάλασσα είναι ο καθρέφτης του. Από την άλλη πλευρά, εκεί που δεν φτάνουν οι ακτίνες του θεού, όλα ενώνονται στη μυστική μονάδα.

«Απ’ όλα τα παράξενα πράγματα που η Αλίκη είδε στο ταξίδι της ΜΕΣ ΣΤΟΝ ΚΑΘΡΕΦΤΗ, αυτό ήτανε που θυμότανε πάντα πιό καθαρά. Ακόμα και μετά από χρόνια μπορούσε να ξαναφέρει στο νού της όλη τη σκηνή, σα να ‘χε γίνει μόλις χτες - τα μεγάλα, φιλικά μάτια και το πρόσχαρο χαμόγελο του Ιππότη - το ηλιοβασίλεμμα, που φέγγιζε . . .
. . . όλα αυτά τα συγκράτησε στο μυαλό της σαν πίνακα ζωγραφικής . . . »

Η εισαγωγή: Η πρώτη στροφή από το εισαγωγικό ποίημα στο Through the Looking-Glass and What Alice Found There του Lewis Caroll. Μετάφραση του Σωτ. Κακίση.
Το τελευταίο απόσπασμα : Από το όγδοο κεφάλαιο του ίδιου βιβλίου.
Η εικόνα: Το εξώφυλλο από το εξαιρετικό άλμπουμ REFLECTIONS των NEW YORK ROCK & ROLL ENSEMBLE με τον Μάνο Χατζιδάκη. Ελαφρά επιχρωματισμένο από εμένα.
Η μουσική : ORPHEUS, DEDICATION, NOBLE DAME, τρία κομμάτια από το άλμπουμ.
Ορφέας: Ο γνωστός ημίθεος, που εκτός από αξεπέραστος κιθαρωδός ήταν επίσης ήρωας - Αργοναύτης. Πρόσθεσε δύο χορδές στις προϋπάρχουσες εφτά. Ορφναίος σημαίνει σκοτεινός.
Από την άλλη πλευρά: Η Ευρυδίκη κατοικεί στην σκοτεινή πλευρά. Παλιότερα την ονόμαζαν Αγριόπη (δέσποινα με άγριο βλέμμα).