ΚΑΠΟΙΑ ΜΕΡΑ . . .

« Ονειρευόμουν σταυροφορίες, ταξίδια εξερευνητών που χάνονται τα ίχνη τους, δημοκρατίες έξω από την ιστορία, θρησκευτικούς πολέμους που καταπνίγηκαν πριν ξεσπάσουν, επαναστάσεις ηθών, μετακινήσεις ηπείρων και φυλών:

σ’ όλα τα μάγια πίστευα ».

Θα είναι Άνοιξη, κάποιος ξανθός Απρίλης όπως λέει ο ποιητής. Μιά χάλκινη σάλπιγγα προσκλητήριο θα σημάνει κι εγώ θ’ αναστηθώ μέσα στον πιό βαθύ μου ύπνο. Θα ξυπνήσω λίγο πριν την αυγή, το κάλεσμα θ’ ακούσω και θα θυμηθώ.
Θα πλυθώ με παγωμένο νερό, θα ξυριστώ και θα κοιτάξω το πρόσωπό μου στον καθρέφτη. Με ανήσυχη ακόμη απορία θα προκαλέσω το επιτιμητικό βλέμμα του βλοσυρού αγνώστου μέσα μου, έτσι ώστε ο άλλος μου εαυτός να εγερθεί.
Μουσική θρησκευτική, το Stabat Mater του Pergolesi, μεταφυσική υπόκρουση θα βάλω και σαν υπνοβάτης έτοιμος από καιρό, θα επιβεβαιώσω την επερχόμενη αλλαγή.

Γυμνός θα ακολουθήσω την τελετή της αναχώρησης και θα αναζητήσω την αναγνώριση των σημείων στην οικειότητα των πραγμάτων, που χρόνια τώρα με περιβάλλουν.
Πρώτο, το δωρικό άγαλμα του Θεού θα λάμψει μέσα στο σκοτάδι. Δεύτερη, η ξύλινη τσέχικη μαριονέτα του Φάουστ, με νεύμα θα με χαιρετήσει δίχως κανένας να πειράζει τα σχοινιά. Τρίτος, ο τόμος με τα άπαντα του Μπάϊρον με θόρυβο θα πέσει από το ράφι και στην πρώτη του Manfred σελίδα θα σκιστεί.
Τέταρτο, το ανάγλυφο του Δον Κιχώτη θα αφήσει το βιβλίο που κρατά με το ένα χέρι και θα σφίξει με το άλλο το σπαθί.
Πέμπτον, μπροστά στο κάδρο με το αντίγραφο The Rider του Ντύρερ θα σταθώ και ο ιππότης θα με κοιτά και θα με δείχνει με τη λόγχη.

Μετά της πεντάδας τον έλεγχο, στους αρχαγγέλους θα μιλήσω και γυμνός ακόμη στο μυστικό δωμάτιο θα κλειστώ να ξαναπάρω πίσω την ψυχή μου. Την υποκρισία και τη θλίψη θα πετάξω μακρυά και γελώντας άγρια θα μεταμορφωθώ. Η χαρά και η δύναμή μου θα επιστρέψουν και στο πρόσωπό μου το αρχαϊκό μειδίαμα θα φωτιστεί. Το αρχέτυπο του ήρωα θα ξαναγεννηθεί.
Έπειτα, την επιδοκιμασία της τοιχογραφίας της Φλόρας και την ευλογία της μάσκας του Βορτούμνους θα επιδιώξω και τρυφερά θα χαϊδέψω το κεφάλι του μπρούτζινου ελαφιού πριν από το τζάκι σηκώσω το ατσάλινο σπαθί.
Τέλος, την μαύρη πανοπλία μου θα φορέσω και την δική μου ασπίδα από την ταπισερί με τις ασπίδες του Burne-Jones θα ξεκρεμάσω.

Η γυναίκα μου από τον θόρυβο ανήσυχη δεν θα με αναγνωρίσει και μακριά θα τραβηχτεί. Μόνον η μικρή μου κόρη τη συγγένεια του αίματος θα νοιώσει και δεν θα φοβηθεί και με αγκαλιά σφιχτή θα με αποχαιρετήσει. Κι εγώ θα της θυμήσω πως τίποτε, κανείς δεν πρόκειται ποτέ να μας χωρίσει και την πόρτα πίσω μου θα κλείσω ερμητικά. Κι έτσι, με ένα χαμόγελο την κοινότυπη ζωή μου θα αρνηθώ και ότι κι αν πέρασα θνητός θα λησμονήσω.

Αθάνατος ξανά, το φτερωτό μου άλογο θα καβαλήσω και με τους άλλους στην τελική ευθεία θα συναντηθώ. Μέσα στο λυκαυγές, τις εραλδικές σημαίες θα ξεδιπλώσουμε, τα κοντάρια θα προτάξουμε και θα καλπάσουμε γιά τελευταία φορά, ο λόχος των καταραμένων ιπποτών, να καθαρίσουμε την ασχήμια από τη γή. Και καθώς θα ιππεύουμε ενάντια στου σύγχρονου κόσμου τη σαπίλα και την παρακμή, η δύναμη της θέλησής μας αλχημικά θα μετουσιώνει τα στοιχεία. Φωτιά και αέρας θα εξαγνίζουν χώμα και νερό και ο ήλιος θα μένει ακίνητος στον ουρανό σε μιά άχρονη πύρινη ανατολή. Μιά κάψουλα ενέργειας θα καίει τα πάντα στο πέρασμά μας, θα λιώνει το μπετόν και θα εξολοθρεύει τους τιποτένιους και τους φαύλους. Τίποτα πιά δεν θα μας σταματά και πίσω μας δάσος ζωντανό από βελανιδιές και πεύκα θα μεταμορφώνει το τοπίο της φωτιάς.

Και πάνω μας αληθινά ο θάνατος δεν θα έχει εξουσία . . .

«Κι ο θάνατος δεν θα έχει εξουσία.
γυμνοί οι νεκροί στον άνεμο, πουνέντες το φεγγάρι,
με τον άνθρωπο θα σμίξουν όταν γλειφτούν τα κόκαλα
και τα γλειμμένα κόκαλα σκορπίσουν,
θα ΄χουν αστέρια στους αγκώνες και στα πόδια
αν και τρελοί, θα συνεφέρουν,
αν και πνιγμένοι στα βαθιά, θ’ αναδυθούν
αν εραστές χαμένοι αυτοί, δε θα χαθεί η αγάπη
κι ο θάνατος δε θα ‘χει εξουσία ».

Ο πρόλογος: του Αρθούρου Ρεμπώ από το «ΜΙΑ ΕΠΟΧΗ ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ» (ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑΤΑ ΙΙ ΑΛΧΗΜΕΙΑ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ). Μετάφραση Χριστόφορου Λιοντάκη.
Ο επίλογος: του Ντύλαν Τόμας από το «ΚΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΔΕ ΘΑ ΄ΧΕΙ ΕΞΟΥΣΙΑ». Μετάφραση Γιώργου Μπλάνα.
Ο πρώτος πίνακας: Sound του Frank Frazetta.
Ο δεύτερος πίνακας: Kull in Valusia του Justin Sweet.