ΑΠΟΠΛΑΝΗΣΗ

 

Σ’ έρημη ακρογιαλιά κύμα κυλάει

και το φεγγάρι τ’ αργυρό φωτίζει·

ο Ιππότης σε αμμουδιά, που όλη γελάει,

γερμένος σε όνειρα το νού βυθίζει. 

Οι ωραίες Νεράιδες με αργυρά πηδούν

πέπλα μέσα από κύμα μαγεμένο·

κι αγάλια-αγάλια παν όλες να ιδούν

το νέο, που τον νομίζουν κοιμισμένο.

Η πρώτη με λαχτάρα τα φτερά

του σκούφου του χαϊδεύει και κοιτάζει

τη ζώνη η δεύτερη και τα λαμπρά,

τα χρυσοκέντητα όπλα του θαυμάζει.

Η Τρίτη, όταν γελά, σπίθες πετάει·

το σπαθί τ’ όμορφο απ’ τη θήκη βγάζει,

στηρίζεται στο ξίφος και κοιτάει

το νέο Ιππότη με χαρά μεγάλη.

Χορεύει η τέταρτη και λέει γλυκό

λόγο σιγά-σιγά και πονεμένα·

- «λουλούδι είσαι του κόσμου ευγενικό·

να χτύπαε η καρδούλα σου, αχ, γιά μένα!». 

Με πόθο η πέμπτη σκύβει και απαλά

φιλεί τα ολόλευκα τα δάχτυλά του·

διστάζει η έκτη, μα ύστερα δειλά

φιλεί τα χείλη και τα μάγουλά του.

 

Και ο Ιππότης έξυπνος ούτε μιλιά

δε βγάζει, έχει τα μάτια του κλεισμένα·

κι απ’ τις Νεράιδες παίρνει τα φιλιά

στο φως, στα κύματα τα χρυσωμένα.

 

Μιλιά δε βγάζει, κλείνει τα μάτια, παίρνει τα φιλιά κι από τη σκέψη του περνούν απωθημένες αναμνήσεις. Θυμάται ο Ιππότης το μαγικό βουνό της Χόλντα, τις Κόρες-Λουλούδια του κακού, τη λάγνα Διαβόλισσα του μαύρου, σαβανωμένου καραβιού.
 

Ποιός ξέρει αν κάποτε η προφητεία εκπληρωθεί και στα λιβάδια αφουγκραστεί της ξωτικιάς αρχόντισσας τους στεναγμούς και τ’ αναφιλητά; Αν τους ωχρούς συντρόφους του σε στοιχειωμένο λόφο συναντήσει όταν τα βρύα είναι ξερά και τα πουλιά πετούνε σιωπηλά;  

Καταραμένο πόθο έχει ο Ιππότης στην καρδιά... λαχτάρα για την έβδομη Νεράιδα με τ’ άγρια μάτια και τα μακρυά μαλλιά...

 

 

Το ποίημα: ΝΕΡΑΪΔΕΣ, του Heinrich Heine. Μετάφραση του Θεόφιλου Βορέα.

Οι εικόνες: A YOUNG KNIGHT και YOUNG KNIGHT IN THE GARDEN OF A SPHINX. Μαγεμένοι Ιππότες του Barry Windsor-Smith.

Η έβδομη Νεράιδα των ρομαντικών: LA BELLE DAME SANS MERCI. Ο Ερρίκος Χάϊνε (1797-1856) συναντά τον Τζων Κητς (1795-1821) στην Πολεμική Σημαία του Ήλιου.

STONEHENGE

Ο κόρακας με περίμενε στον υπαίθριο χώρο στάθμευσης καθισμένος σιωπηλά στον παρακείμενο ξύλινο φράκτη. Μου κίνησε την περιέργεια καθώς τον αντιλήφτηκα αμέσως μόλις άνοιξα την πόρτα του αυτοκινήτου. Με κοίταζε σαν να με γνώριζε και πετούσε γύρω μου ενώ περίμενα υπομονετικά να πληρώσω το εισιτήριο εισόδου ανάμεσα στο πλήθος των τουριστών.
Πλησίασε ξανά όταν πιά είχα περάσει μέσα στην περιφραγμένη έκταση και με κρωξίματα με οδήγησε κοντά στον εξωτερικό κύκλο των λίθων Σάρσεν και στην υπόλοιπη φτερωτή ομήγυρη της υποδοχής.

 

Είχα επιτέλους φτάσει στο ναό του Ήλιου των Υπερβορείων, πραγματικό προορισμό του ταξιδιού μου στην Αλβιώνα. Μπροστά μου βρίσκονταν οι θεόρατες πέτρες που θεράπευαν αρρώστιες και πληγές και οι Γίγαντες είχαν φέρει από την Αφρική πριν από τον καιρό των ανθρώπων, το Δαχτυλίδι των Γιγάντων του Κιλντάρε, που ο Μέρλιν με ξόρκια μετακίνησε από την Ιρλανδία.  Και μέσα στη χαρά μου δεν μπορούσα να φανταστώ πως θα περνούσα από μία τέτοια, απρόσμενη επιτροπή.

 

Οι κόρακες κάθονταν συγκεντρωμένοι στο ανώφλι του εσωτερικού μεγάλου τρίλιθου και με κοιτούσαν από τα βάθη των αιώνων. Ανάμεσά τους ξεχώριζαν οι παντεπόπτες αγγελιοφόροι του Όντιν και οι θεές του πολέμου και του θανάτου, η Μόριγκαν, η Μάχα, η Μπαντβ, κουρούνες της μάχης και της καταστροφής.

Koww koww... Μπέ-ντι-βερ...

Τι γυρεύεις στο Χορό των Γιγάντων;

Επισκέφτηκες τη λίμνη;

Θυμήθηκες την τοποθεσία;

 Βρήκες το Σπαθί;

Πιστεύεις ακόμη πως ο βασιλιάς του Καλοκαιριού θα ξαναρθεί;

Koww koww...

Άπιστε Μπέ-ντι-βερ...

Μπέ-ντι-βερ ασεβή...

Δεκαέξι αιώνες πέρασαν μέσα σε μια στιγμή στο όριο μεταξύ των κόσμων όπου δεν ισχύουν οι φυσικοί νόμοι και καταρρέουν τα φράγματα του χρόνου. Και είδα τον κύκλο των κρεμαστών λίθων όπως ήταν εκείνο το τελευταίο μεγάλο Καλοκαίρι στη χώρα των θερινών άστρων: ένα μνημείο για τους προδομένους άρχοντες που σκοτώθηκαν από τους Σάξωνες του Χένγκιστ στο μοναστήρι του Άμπριος. Άξαφνα, ήμουν ξανά ο Ιππότης του Δράκοντα, που αδιάκριτα αναζητούσε ψήγματα της αλήθειας άλλοτε στις ιεροτελεστίες των Δρυιδών κι άλλοτε στα μυστήρια των Χριστιανών.

 

Οι κόρακες κανένα μυστικό δεν μου φανέρωσαν, ούτε για τα περασμένα ούτε για τα μελλοντικά. Με ρωτούσαν μόνον, περιπαικτικά και επίμονα. Τίποτα δεν είχα ν’ απάντησω. Δεν με συγκινεί η αλλοπαρμένη αρχαιολογία, οι γεωμαγνητικές γραμμές, οι περίεργες ευθυγραμμίσεις, η εναλλακτική γνώση κι ο ανορθολογικός μυστικισμός. Ούτε γνωρίζω την αστρονομία και την γεωμετρία, που με κατάλληλους συνδυασμούς συσχετίζουν τις θέσεις των λίθων με την ανατολή και τη δύση του ήλιου, τα αστέρια και τη σελήνη. Δεν αναζητώ την πνευματική ζωή στις μυστικές Τριάδες. Δεν θέλω να εισχωρήσω στους ανώτερους κύκλους της ύπαρξης, που οι θεοί με ζήλο κρατούν για τον εαυτό τους. Αντιθέτως, από υπερηφάνια μπορώ να κατεβώ ακόμη και στο Αννούν, θεωρώντας πιθανή τη δυνατότητα επιστροφής σε τούτο τον κόσμο μονάχα από υπερβολική αγάπη για τη ζωή των αισθήσεων.

Σκεπτικιστής ανεπιθύμητος στους ανώτερους κόσμους, ακόμη ψάχνω απαντήσεις στη Μέση Γη. Γνωρίζω όμως καλά πως μέσα στο Δαχτυλίδι είναι θαμμένοι ο Υθρ Πεν-Ντράγκον κι ο Αμβρόσιος Αυρηλιανός, οι γιοί του βασιλιά Κωνσταντίνου που κράταγε από τη γενιά του Κόναν του Βρετόννου. Και στην κοντινή πεδιάδα του Σόλσμπερι, στο Κάμλαν, έλαβα μέρος στη τελευταία μάχη.

Αρκούν άραγε μόνον η σκέψη και η μνήμη; Ο Χούγκιν και ο Μούνιν θα κουρνιάσουν στους ώμους του Όντιν επιστρέφοντας στην Άσγκαρντ και θα του αφηγηθούν παράξενες ιστορίες. Κι εγώ θα συνεχίσω να ξεπαγώνω τον χώρο και τον χρόνο συγκεντρώνοντας θραύσματα και κρίκους. Ώσπου να επιστρέψει ο Κάπρος που χάθηκε αλλά δεν χάθηκε από τη χώρα που δεν την ξέρει κανείς...

 

 

Οι φωτογραφίες: Από την πρόσφατη επίσκεψή μου στο επιβλητικότερο προϊστορικό μνημείο της Δυτικής Ευρώπης. Στην τελευταία διακρίνονται οι κόρακες του Όντιν να με αποχαιρετούν...

Πολεμιστές της Αυγής: Κι όταν η λίμνη μοιάζει με υδάτινοουρανό πάνω στη γη, ένα χέρι με σιδερένιο γάντι μέσα από το νερό, όπως παλιά θαεμφανιστεί...

Και πάνω μας αληθινά ο θάνατος δεν θα έχει εξουσία: Κάποια μέρα....

Επιστροφή στο μέλλον: Εισαγωγή...

THE FOURTH WORLD

EPILOGUE: THERE CAME A TIME WHEN THE OLD GODS DIED! THE BRAVE DIED WITH THE CUNNING! THE NOBLE PERISHED, LOCKED IN BATTLE WITH UNLEASHED EVIL! IT WAS THE LAST DAY FOR THEM! AN ANCIENT ERA WAS PASSING IN FIERY HOLOCAUST!

Στο Ράγκναροκ οι αρχαίοι θεοί πέθαναν σε μια μεγάλη μάχη. Κι από τις στάχτες του παλιού κόσμου αναδύθηκαν νέοι κόσμοι και νέοι θεοί, αναπαράγοντας τον πρωταρχικό δυϊσμό. Ο αγαθός Μπάλντερ έγινε ο γεννήτορας της μακάριας New Genesis, της επικράτειας όπου συνυπήρχαν αρμονικά η αμόλυντη φύση και η καθαρή τεχνολογία, η δικαιοσύνη και η ελευθερία. Αντίθετα, μια μοχθηρή μάγισσα μορφοποίησε τον μαύρο κόσμο της Apokolips, έναν βιομηχανικό πολιτισμό βάρβαρης στρατιωτικοποίησης και αντιαισθητικής μονοτονίας.
Στα νεοσύστατα πεδία των μακρυνών άστρων οι υπέρμαχοι της Ολύμπιας τάξης θα αντιμάχονταν  τους δαίμονες της φουτουριστικής κόλασης, υπηρετώντας για μια ακόμη φορά τους επαναλαμβανόμενους κύκλους του Χρόνου...

 

Ο Τέταρτος Κόσμος είναι το κορυφαίο έργο του πολυγραφότατου αμερικανού σχεδιαστή και συγγραφέα Jack Kirby. Ήδη 53 χρονών το 1970 όταν εγκατέλειψε τη MARVEL για την DC, ο ακούραστος καλλιτέχνης έπρεπε να αποδείξει στο κοινό του πως όχι μόνο εξακολουθούσε να σχεδιάζει με το μοναδικό του στυλ αλλά πως μπορούσε επίσης να γράφει σενάρια εφάμιλλα των ιστοριών του παλιού του συνεργάτη Stan Lee. Και τα κατάφερε πέρα από κάθε προσδοκία γράφοντας και σχεδιάζοντας ένα φιλόδοξο δοκίμιο πάνω στην (θε)ανθρώπινη φύση.
Στη δεκαετία του 60, οι κλασικές Lee/Kirby περιπέτειες του Thor είχαν ήδη αναστήσει τους ξεχασμένους θεούς του Βορρά. Στον Τέταρτο Κόσμο ο Kirby δημιούργησε μόνος του ένα σύγχρονο πάνθεο από το μηδέν.

 

Η ιστορία ξεκίνησε μάλλον συμβατικά τον Οκτώβριο του 1970 στο τεύχος 133 του SUPERMAN’S PAL, JIMMY OLSEN, με συμμορίες μηχανόβιων, πειράματα γενετικής και χίπικους καταυλισμούς, για να απογειωθεί λίγους μήνες αργότερα προσθέτοντας τρείς νέους τίτλους - THE FOREVER PEOPLE, THE NEW GODS, MISTER MIRACLE - και να καταλήξει σε έναν πολυδιάστατο, διαδραστικό πόλεμο των κόσμων.
Κάθε μήνα οι σκηνές εναλλάσσονταν αβίαστα από τα εξώτερα σύνορα του αχανούς διαστήματος στους εσωτερικούς χώρους των διαμερισμάτων της διπλανής πολυκατοικίας. Επιστημονική φαντασία, οικολογικό κίνημα, θρησκευτικές αιρέσεις, ψυχεδέλεια και ποπ κουλτούρα εμπλούτιζαν τα καρέ των κόμικς όπου οι Θεοί ζούσαν και μάχονταν ανάμεσά μας.
 

Το σενάριο αναβαθμίστηκε σημαντικά με τις μάλλον αργοπορημένες εξηγήσεις που δόθηκαν στο έβδομο τεύχος των Νέων Θεών για τους πρωταγωνιστές Scott Free και Orion. Γιοί των αντίπαλων ηγεμόνων Izaya και Darkseid, οι δυο ήρωες  ανταλλάχτηκαν κάποτε ως όμηροι χάριν μιας σύντομης εκεχειρίας. Αναγκάστηκαν έτσι να ενηλικιωθούν στο εναντιωματικό περιβάλλον της αντίπαλης παράταξης, υπομένοντας τις συνέπειες και απαντώντας στις προκλήσεις.
Τα γονίδια ή το σύστημα εκπαίδευσης θα υπερίσχυαν στην διαμόρφωση του χαρακτήρα τους; Ο Mister Miracle ήρωας Scott Free θα εξελισσόταν σε θαυματοποιό των αποδράσεων αναζητώντας προσωπική ελευθερία ενώ ο παρορμητικός Orion θα επιβαλλόταν στους εχθρούς του αγωνιζόμενος μέχρι τέλους να τιθασεύσει τον άγριο εαυτό του.

 

Ωστόσο, δεν είναι οι δικοί τους χαρακτήρες που οριοθετούν το μέγεθος και την ποιότητα της ηθικής τάξης στην όπερα του διαστήματος του Kirby. Ο μέγας δικτάτορας Darkseid σκιάζει ολόκληρο το σύμπαν με την μανιώδη αναζήτηση της εξίσωσης της αντιζωής, που σαν τρομερή σύλληψη ξεπερνά τον Τέταρτο Κόσμο. Υπάρχει άραγε ένα μαύρο δισκοπότηρο, μια μαγική φόρμουλα που να μπορεί να εξασφαλίσει τον απόλυτο έλεγχο όλων των έλλογων όντων;

Όπως γνωρίζουν οι μυημένοι, η δύναμη της θέλησης κατευθύνει το πεπρωμένο. Και γι’ αυτό, στον αέναο κύκλο της ζωής και του θανάτου που ορίζει την τραγική μοίρα του ανθρώπινου είδους, ένας ζοφερός επίλογος μπορεί να οδηγεί απρόσμενα σε έναν ευοίωνο πρόλογο...

PROLOGUE: AS IT WAS IN THE TIME OF THE OLD GODS... THE TITANIC STRUGGLE FOR THE FATE OF MANKIND IS TO RANGE ONCE AGAIN!! THE NEW GODS WIELD GREATER POWER… FOR IN OUR DAY, IT’S WE WHO LIVE IN THE DARK SHADOW OF THE OUTCOME!

 

 

Η εισαγωγή: Ο «Επίλογος» από την πρώτη σελίδα του πρώτου τεύχους της σειράς THE NEW GODS.

Το τέλος: Ο «Πρόλογος» από την τελευταία σελίδα του πρώτου τεύχους της σειράς THE NEW GODS.

THE NEW GODS #7: The Pact (Φεβ 1972). Η ιστορία που ο ίδιος ο Kirby θεωρούσε απόγειο όχι μόνον του Τέταρτου Κόσμου αλλά και ολόκληρης της καριέρας του.

Οι εικόνες:

α) EPILOGUΕ. Η πρώτη σελίδα του πρώτου τεύχους της σειράς THE NEW GODS.

β) Apokolips is under attack!! Πανοραμικό δισέλιδο από την ιστορία The Pact.

γ) Άγγελοι καταδρομείς. Λεπτομέρεια από την προηγούμενη εικόνα.
δ) Το εξώφυλλο του τεύχους THE NEW GODS #7.

ε) PROLOGUE. Η τελευταία σελίδα του πρώτου τεύχους της σειράς THE NEW GODS.

Ο δημιουργός: Jacob Kurtzberg (1917-1994). Αμερικανοεβραίος με ελληνότροπα πρότυπα. Όλοι του οι θεοί έχουν ανθρώπινη μορφή, ελαττώματα και προτερήματα. Οι κοσμικές συγκρούσεις που διηγείται, εμπνέονται από την Ολύμπια Τάξη, την Τιτανομαχία και το Λυκόφως των θεών.

Jack Kirby’s Fourth World:

SUPERMAN’S PAL, JIMMY OLSEN
(15 τεύχη, Οκτ 1970 - Απρ 1972, #133-139 και #141-148)

THE FOREVER PEOPLE (11 τεύχη, Φεβ 1971 - Σεπτ 1972)

THE NEW GODS (11 τεύχη, Φεβ 1971 - Οκτ 1972)

MISTER MIRACLE (18 τεύχη, Μαρ 1971 - Μαρ 1974)

NEW GODS - EVEN GODS MUST DIE! (Νοε 1984)

THE HUNGER DOGS (Μαρ 1985)

 

SOLDADO ESPANOL - GENIO DE LAS LETRAS

Πρόθυμοι αναγνώστες, άνθρωποι των γραμμάτων και θαυμαστές των αρετών του πολέμου, διαβάστε με προσοχή τα παρακάτω λόγια. Για τη χαρά της νίκης, την πένα και το σπαθί, τα γράμματα και τα όπλα. Κι ας παραμείνει δειλός κι αμόρφωτος κι ανυποψίαστος για το μέλλον της ανθρωπότητας, όποιος χλευάσει τις βαθυστόχαστες ιδέες του πιο ξακουσμένου Ιππότη της Ισπανίας.
 

«Γιατί, πες μου:
ποιά μεγαλύτερη χαρά μπορεί να βρεθεί στον κόσμο
ή ποιά ευχαρίστηση μπορεί να συγκριθεί με το να κερδίσει κανένας μια μάχη και να θριαμβέψει μπρος στον εχθρό του;
Καμιά, δίχως την παραμικρή αμφιβολία.»

«Όθε μπορεί κανείς να δει πως
ποτέ το σπαθί δε στόμωσε την πένα, κι ούτε η πένα το σπαθί.»

«Ας φύγουν από μπρός μου, να μην τους βλέπω,
εκείνοι που θάθελαν να πούνε πως τα γράμματα είναι πάρα πάνω από τα όπλα!»

 

MIGUEL DE CERVANTES

                                                          SAAVEDRA

1547 – 1616

SOLDADO ESPANOL

GENIO DE LAS LETRAS

HONRA DE LA HOMANIDAD

GLORIOSAMENTE HERIDO

EN LA BATALLA DE LEPANTO 1571

 

ΜΙΓΚΕΛ ΝΤΕ ΘΕΡΒΑΝΤΕΣ

                                                          ΣΑΑΒΕΔΡΑ

1547 – 1616

ΙΣΠΑΝΟΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ

ΜΕΓΑΛΟΦΥΙΑ ΤΩΝ ΓΡΑΜΜΑΤΩΝ

ΤΙΜΗ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ

ΠΛΗΓΩΘΗΚΕ ΗΡΩΙΚΑ

ΣΤΗ ΝΑΥΜΑΧΙΑ ΤΗΣ

ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ 1571

 

 

Τα λόγια του Δον Κιχώτη: Από τις πρώτες του εξορμήσεις (1605), Τρίτο και Τέταρτο Βιβλίο, Κεφάλαια XVIII και XXXVII (σε μετάφραση του Κ. Καρθαίου).

Τα τραύματα του Θερβάντες: Δέχτηκε δυο σφαίρες στο στήθος και μια στο αριστερό χέρι πολεμώντας ως αρκεβουζιοφόρος στο πλοίο Λα Μαρκέσα, στην τρίτη μοίρα του ενετικού στόλου. Ανάρρωσε από τους τραυματισμούς στο στήθος αλλά αχρηστεύτηκε για πάντα το αριστερό του χέρι.

Η φωτογραφία και το κείμενο της επιγραφής: Από το μνημείο του Θερβάντες στη Ναύπακτο όπου πέρασα πρόσφατα λίγες ευχάριστες ημέρες ξαναδιαβάζοντας τις περιπέτειες του τελευταίου αληθινού Ιππότη του Τάγματος των Ιπποτών της Στρογγυλής Τραπέζης.

Ιππότης της Ελεεινής Μορφής: Ιδαλγόςτης Χίμαιρας.

MEET ME ON THE BATTLEFIELD

My sons of Erin

So many times has our soil been drenched in blood

So many lives has this blood drenched soil engulfed

For the freedom this our plight

This land of life and dreams

 

Meet me on the Battlefield

PLAYLIST

1. An alarc’h (Le Cygne de Montfort) - Alan Stivell

2. Misty Mountains - Richard Armitage and The Dwarf Cast

3. Song of the Lonely Mountain - Neil Finn

4. Pan’s Labyrinth (Long, Long Time Ago)

5. Father - Warlord

6. Game of Thrones (Main Theme)

7. Days of High Adventure - DoomSword

8. Meet me on the Battlefield - Old Season

9. Daughter of Darkness - Jack Starr’s Burning Starr

10. Ira Imperium - Arrayan Path

11. Odin - Manowar

12. Overlord - Jag Panzer

 

Playlist: Ο ήχος της Πολεμικής Σημαίας. Τα τραγούδια που ακούω σήμερα, όταν οδηγώ μόνος. Η καλύτερη μουσική και η σωστή σειρά ακρόασης.

Η φωτογραφία και οι στίχοι: Old Season, Meet me on the Battlefield (Archaic Creation, 2009).

Χαιρετισμούς: Στ’ αδέρφια μας, τους Κέλτες της απώτερης Δύσης!

 

 

ΜΙΑ ΦΛΟΓΑ ΣΚΟΤΕΙΝΗ

«Πρέπει να σπάσουμε τα δεσμά της ατιμωτικής δουλείας, της καθολικής χειρωναξίας που ωχρή ψυχή της είναι το χρήμα και να γίνουμε μια ελεύθερη καλλιτεχνική ανθρωπότητα με πάμφωτη οικουμενική ψυχή, να μη μοχθούμε πια για το μεροκάματο της βιομηχανίας, να γίνουμε όλοι ωραίοι και δυνατοί και τότε ο κόσμος θα είναι δικός μας, αιώνια αστείρευτη πηγή μιας υπέρτατης καλλιτεχνικής απόλαυσης.»

 

Παρακολούθησα πρόσφατα το μουσικό δράμα του Ιπτάμενου Ολλανδού καταθέτοντας τον προσωπικό μου φόρο τιμής στον εορτασμό για τα διακόσια χρόνια από τη γέννηση του Ριχάρδου Βάγκνερ. Συνεπαρμένος από την παράσταση ξέχασα για λίγο «τα δεσμά της ατιμωτικής δουλείας» και θυμήθηκα τις ανεφάρμοστες προσδοκίες για την δημιουργική συνύπαρξη της τέχνης με την ελευθερία.

Ο Βάγκνερ επεδίωξε την επαναμυθοποίηση του κόσμου μέσω της ένωσης της μουσικής, του λόγου και της εικόνας. Στον Ιπτάμενο Ολλανδό αποκαλύπτεται σχεδόν ολοκληρωμένη η βασική θεματική της μουσικής του δραματουργίας: η αλληγορία του κοσμικού μύθου της κατάρας και του εξαγνισμού, η ζοφερή περιπλάνηση μέσα στον κόσμο της αυταπάτης, η αναζήτηση του έρωτα και της λήθης, η ανιδιοτελής αγάπη της γυναίκας που με την απόλυτη αυταπάρνηση θα λυτρώσει τον ήρωα και θα του χαρίσει τη γαλήνη του οριστικού θανάτου.

Πλέει αιώνια το στοιχειωμένο πλοίο στις επτά θάλασσες και κάθε επτά χρόνια ο τιμωρημένος λόγω ύβρεως Ολλανδός βγαίνει στη στεριά αναζητώντας τον υποτιθέμενο έρωτα της σωτηρίας. Τι κι αν ο Θεός κι ο Διάβολος μαζί τον ειρωνεύτηκαν, προσφέροντας ως αντίδοτο στην προκλητική του υπεροψία, την - ανύπαρκτη - πίστη των γυναικών; Απελευθερωμένος από τις εγκόσμιες ανάγκες και αδιάφορος στις συμβατικές αξίες της οικογένειας και του πλούτου, ο δαιμονικός ήρωας προσφέρει τους θησαυρούς του παζαρεύοντας την τιμή της αγάπης. Ο ίδιος δεν ερωτεύεται αλλά αναζητά τον γυναικείο έρωτα μόνον για να σωθεί απ' την ποινή.

 

Βέβαια, στην δική μου επιλεκτική ανάγνωση, αντιπαρέρχομαι την εμμονή του Ρομαντισμού στη συνοχή του έρωτα και του θανάτου κι αναζητώ τον αγαπημένο μου Βυρωνικό υπεράνθρωπο της απόλυτης αυτοκατάφασης. Βλάσφημος αρνητής των ανθρώπινων μέτρων, περιπλανώμενος Ιουδαίος και Οδυσσέας μαζί, ο εωσφορικός αγγελιοφόρος ταξιδεύει έως το τέλος του κόσμου εμπνέοντας και καθοδηγώντας όσους ανήσυχους εξεγερμένους ψάχνουν ανένδοτη φυγή.

Ο Ιπτάμενος Ολλανδός κατέχει περίοπτη θέση στο προσωπικό μου φαντασιακό. Κι ελπίζω πως κάποτε, σε κάποιο απόκρυφο αγκυροβόλιο θα συναντήσω το φασματικό του πλοίο με το μαύρο κατάρτι και τα κόκκινα πανιά. Τότε θα αφήσω πίσω την ασήμαντη ζωή μου, την άθλια καθημερινότητα των απλών ανθρώπων και θα μπαρκάρω σε ένα ταξίδι μύησης από την Κόλαση στον Παράδεισο, να διασχίσω τις επτά πλανητικές σφαίρες επιστρέφοντας στον Ήλιο.

Εμπρός λοιπόν! Ας σαλπάρουμε στα πέρατα της γης, στα χάσματα του χρόνου, στις θάλασσες του διαστήματος, σε αχαρτογράφητους κι απόκοσμους ωκεανούς. Δέσμιοι της χίμαιρας ν' αναζητήσουμε το δισκοπότηρο της λύτρωσης στην Τιρ-να-ν-Ογκ, στη Θούλη και στην Ατλαντίδα ή ίσως αντίθετα... αναρχικοί απελευθερωμένοι από κάθε νόμο και ηθική να καταφύγουμε στις πειρατικές ουτοπίες του μαυριτανικού Σαλέ, της Λιμπερτάτιας στη Μαδαγασκάρη, της Ισπανιόλας στην Καραϊβική...
Πορεία σταθερή! Προς τα σύνορα του αδιάφανου κόσμου!  Όρθιοι στην πλώρη ως τη Δευτέρα Παρουσία, με συγχορδίες της μανιασμένης θάλασσας και ήχους χάλκινους της αστραπής,  να τραγουδάμε νότες ψηλές και ηρωικές με βαθιά, μπασοβαρύτονου φωνή:

«Μέσα μου καίει μια φλόγα σκοτεινή

Έρωτα να την πω; Ποιός ξέρει;

Όχι! Τη λύτρωση ποθώ απ’ την ποινή

Και θα τη βρω από αγγέλου χέρι!»

 

 

 

Richard Wagner (1813-1883): Διακόσια χρόνια από τη γέννηση του μεγάλου συνθέτη του ευρωπαϊκού ρομαντισμού. Λένε αυτοί που γνωρίζουν, πως στο έργο του Βάγκνερ μια μυητική διαδικασία επτά βαθμίδων ξεκινά από τον Ιπτάμενο Ολλανδό και καταλήγει στον Πάρσιφαλ των ιπποτών του Γκράαλ.

Der Fliegende Holländer: Όπερα σε τρεις πράξεις. Πρωτοπαρουσιάστηκε στη Δρέσδη, στις 2 Ιανουαρίου 1843. Η δράση εκτυλίσσεται τον 18^ο αιώνα στις ακτές της Νορβηγίας. Το λιμπρέτο του συνθέτη βασίζεται στη νουβέλα του Χάινριχ Χάινε «Από τις αναμνήσεις του κυρίου φον Σναμπελεβόπσκι». Ο Χάινε διηγείται μια σατιρική απόδοση του θρύλου με σαρκαστική διάθεση για την πίστη των γυναικών.

Το ιστορικό πρόσωπο: O διαβόητος για την ταχύτητα πλεύσης του, Ολλανδός καπετάνιος Bernard Fokke. Έζησε τον 17^ο αιώνα και οι σύγχρονοί του πίστευαν πως όφειλε την εξωπραγματική του ταχύτητα σε συμφωνία με τον Διάβολο. Όταν δεν επέστρεψε από το τελευταίο του ταξίδι, γεννήθηκε ο θρύλος του καταραμένου Ιπτάμενου Ολλανδού.

Η ύβρις: Ο Ολλανδός καπετάνιος αψήφησε την φυσική τάξη και ορκίστηκε μέσα σε τρομερή θύελλα πως θα περνούσε με το πλοίο του από το απρόσιτο ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας ακόμη κι αν χρειαζόταν να πλέει αιώνια για να το καταφέρει...

Η φωτογραφία: Ο Richard Wagner το έτος 1861.

Οι εικόνες: Του Gustave Doré, από την εικονογράφηση του εμβληματικού ποιήματος «Η Μπαλάντα του γέρου ναυτικού» του S.T.Coleridge.

Η αφορμή για το κείμενο: Ο Ιπτάμενος Ολλανδός στο Ηρώδειο, στις 7 Ιουνίου 2013. Παρακολούθησα την παράσταση παρέα με τον φίλο βαγκνεριστή Χ.Σ. που κάποτε μάθαινε γερμανικά μεταφράζοντας το λιμπρέτο του Ολλανδού.

Ο πρόλογος: Απόσπασμα από το ιδεολογικό κείμενο του Βάγκνερ «Η Τέχνη και η Επανάσταση» (1849-1850).

Ο επίλογος: Αποκαλυπτική εξομολόγηση του πρωταγωνιστή - από το λιμπρέτο της όπερας.

ΔΗΜΗΤΡΑ

Μέσα στο ημίφως οχυρωμένη ανάμεσα στις πολύχρωμες μποτίλιες και τ’ άχρωμα οινοπνεύματα, η Δήμητρα μοιάζει με καλοκαιρινή οπτασία σε μακρινό νησί. Απόρθητο κάστρο είναι ο ξύλινος πάγκος που την προστατεύει και στην περίμετρο η σιδερένια μπάρα ορίζει την ακτογραμμή όπου σαστισμένους ναυαγούς μας ξέβρασε η τρικυμία των καθηκόντων μιας αδιάφορης ημέρας. 

 

Πίνουμε ασυναίσθητα και την κοιτάζουμε με βλέμμα λάγνο, ξιπασμένο, αρπακτικό. Κι εκείνη ανυποψίαστη, στέκεται αθώα κάτω απ’ το δένδρο του καλού και του κακού κι απλόχερα μας γεμίζει τα γυάλινα ποτήρια.

 

Το λαούτο της κρέμεται στη σκιά της μηλιάς,

Ενώ επιδέξια δάχτυλα πλέκουν το γλυκά ειπωμένο ξόρκι

Ανάμεσα στις χορδές του. Κι όπως οι νότες άγριες εντείνονται

Το θαλασσοπούλι γι’ αυτά τα κλαδιά εγκαταλείπει τη θάλασσα.

Αλλά σε ποιό ήχο το αυτί της εφορμά;

Ποιούς βαθείς ψιθύρους του κάτω κόσμου αφουγκράζεται;

Αποκρινόμενους αντίλαλους από ποιά γη;

Μαζί με τον άνεμο, μαζί με την εκβολή των νερών;

Βυθίζεται στο ξόρκι της και όταν, γρήγορα

Τα χείλη της σαλεύουν και πλανιέται στο τραγούδι της,

Ποιά πλάσματα καταμεσής του ωκεανού συρρέουν

Στα ρυτιδιασμένα σύννεφα με το κάλεσμα της επωδού,

Ώσπου αυτός, ο καταδικασμένος ναυτικός, να ακούσει την οιμωγή της,

Και πάνω στο ριζόβραχό της, γυμνόστηθος, να έρθει να πεθάνει;

 Αχ! Δήμητρα... Τα μάτια σου λάμπουν σαν φωτεινά αστέρια. Η κόμη σου χύνεται σαν μεταξένια βροχή στους βελουδένιους σου ώμους. Τα δόντια σου είναι λευκά μαργαριτάρια, τα χείλη σου ένα μισάνοιχτο στρείδι. Καθώς λικνίζεσαι νωχελικά στη μουσική, τα ντελικάτα χέρια σου υπόσχονται ατέλειωτη ηδονή.

Αχ! Δήμητρα... Ποιός θα είναι άραγε ο τυχερός ανύποπτος, που πρώτος στο ξόρκι της θάλασσας θ’αποκριθεί; Ποιός άπληστος αμαρτωλός από την κρύφια άμπελο θ’ αρπάξει τη συγκομιδή;

 

Η όραση πάντα δίνει το πρώτο ερέθισμα κι έπεται αργότερα η μεταφυσική αποτίμηση του αντικειμένου. Εντούτοις, οι μυημένοι μαθητές του Δάντη οφείλουν αμέσως να διακρίνουν ανάμεσα στις όμορφες θνητές εκείνο το μυστηριακό πλάσμα, που όταν εξιδανικευτεί, γίνεται μέσον για την κατανόηση των θεών.

 

Αχ! αψεγάδιαστη δέσποινα... Αν ήμουν στη βασανιστική ανάγκη της σάρκας μόνον επιρρεπής κι όχι του κάτω κόσμου καταδικασμένος κι ατάλαντος σχεδιαστής, τότε σαν άλλος προραφαηλίτης με λεπτομέρειες περίτεχνες θα σε ζωγράφιζα. Με τα γλυκά φρούτα του παραδείσου ολόγυρα κι απ’ τις θηλές σου αβίαστα να στάζει το γάλα της ζωής...

 

 

Η γυναίκα: Alexa Wilding (1877), Δήμητρα (2013).
Ο τόπος: "Ενάλιο" μπαράκι των βορείων προαστίων.

Ο πίνακας: A SEA SPELL (1877) του Dante Gabriel Rossetti (1828-1882). Η αρχική έμπνευση προήλθε από τους στίχους του Kubla Khan ,του Samuel Taylor Coleridge:

«A damsel with a dulcimer

In a vision once I saw»

Το σονέττο: ΤΟ ΞΟΡΚΙ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ σε μετάφραση της Ζ. Ν. Νικολοπούλου. O Rossetti αποτύπωσε το όραμά του και σε στίχους, μετά την ολοκλήρωση του πίνακα.

A Sea-Spell:

Her lute hangs shadowed in the apple-tree,
While flashing fingers weave the sweet-strung spell
Between its chords; and as the wild notes swell,
The sea-bird for those branches leaves the sea.
But to what sound her listening ear stoops she?
What netherworld gulf-whispers doth she hear,
In answering echoes from what planisphere,
Along the wind, along the estuary?
She sinks into her spell: and when full soon
Her lips move and she soars into her song,
What creatures of the midmost main shall throng
In furrowed self-clouds to the summoning rune,
Till he, the fated mariner, hears her cry,
And up her rock, bare breasted, comes to die?

KNIGHTS AND TROUBADOURS

Συναντήθηκαν για πρώτη φορά δίπλα στην κρυστάλλινη λίμνη, πάνω σ’ ένα πλάτωμα, που προσέφερε απεριόριστη θέα στο υδάτινο τοπίο. Κοιτάχτηκαν αναζητώντας σημάδια αναγνώρισης και συγκρατημένοι αγκαλιάστηκαν κι αντάλλαξαν ευγενικούς χαιρετισμούς.

Αργότερα, γνώρισαν τις θυγατέρες τους, έφαγαν μαζί ψωμί, άκουσαν μουσική, διηγήθηκαν ιστορίες, αντάλλαξαν οικόσημα και στο τέλος χώρισαν σφίγγοντας τα χέρια.
 

Μια αδιόρατη θλίψη τους χαρακτήριζε. Βασανίζονταν δίχως συντρόφους, σε χρόνια σκοτεινά, ανάμεσα σε νέους ανθρώπους, με άλλες απόψεις, με περίεργα πρόσωπα. Κι ούτε λευκοί και κόκκινοι δράκοι μάχονταν στον ουρανό, ούτε περήφανα παγώνια με πολύχρωμα φτερά ζωντάνευαν τους κήπους.

Blow trumpet, for the world is white with May;

Blow trumpet, the long night hath roll’d away!

Blow thro’ the living world – “Let the King reign.”
 

Όμως ήταν Άνοιξη και απαλύνθηκε η θλίψη μας από τη χαρά της συνάντησης. Γιατί πιστεύαμε πως ήμασταν χαμένοι μα ξαναβρεθήκαμε. Γιατί κλείσαμε παλιές εκκρεμότητες κι ανοίξαμε μια νέα διαθήκη. Γιατί επιβεβαιώσαμε πως στα σύνορα του χρόνου, ακόμη περιπολεί η Φρουρά του Κυρίου. 

Η εικόνα: Peacock and Dragon. Σχέδιο σε ύφασμα, του William Morris.

Οι στίχοι: Από το μεγάλο ποίημα Idylls of the King (The Coming of Arthur), του Alfred, Lord Tennyson.

Ο τόπος: Ταιριαστός αν και άτοπος. Τεχνητή λίμνη με επενδυμένο με μάρμαρο, τοξωτό  φράγμα.

Ο χρόνος: Συγκεκριμένος αν και αόριστος. Δέκατη μέρα του μήνα Μαϊου του δέκατου τρίτου έτους της τρίτης χιλιετίας.

 

OPEN THE GATES

Κατά τη διάρκεια της ζωής μας συναντούμε πότε πότε φωτεινά ορόσημα, που επιβεβαιώνουν και ενισχύουν το μονοπάτι που ακολουθούμε. Οι αποκαλυπτικές επιδράσεις του περιβάλλοντος γίνονται τότε θεμέλια, πάνω στα οποία οικοδομούμε τα βασικά στοιχεία της προσωπικότητάς μας.

Η πρώτη φορά που άκουσα την μουσική των Warlord ήταν μια τέτοια αποκάλυψη για μένα.

 

Χόρευα μόνος στην πίστα της Νίκης μετρώντας τον έφηβο εαυτό μου στον καθρέφτη της αυταρέσκειας όταν το Σφυρί του Λούσιφερ έπεσε ξαφνικά πάνω στο αμώνι της ισχυρογνωμοσύνης μου. Οι συμπαγείς συγχορδίες και οι ορμητικοί τυμπανισμοί διαχέονταν στον κλειστό χώρο από τα εξωτερικά ηχεία αλλά εγώ ένοιωθα τις πρωτόγνωρες μελωδίες να πηγάζουν από μέσα μου. Έγινα έτσι κοινωνός μιας απρόσμενης ευλογίας, που επένδυσε με μουσική τον πρωτόγονο ιδεαλισμό μου. Έσπασα σε χίλια κομμάτια και ξαναγεννήθηκα δυνατότερος. Η μουσική των Warlord στοίχειωσε την προσωπική μου μυθολογία, με ενέπνευσε κι έγινε ένας από τους βασικούς πυλώνες της αισθητικής μου.

 

Πέρασαν από τότε σχεδόν τριάντα χρόνια κι όμως θυμούμαι πάντα με συγκίνηση εκείνη την υπερβατική εμπειρία της ενστικτώδους αφύπνισης.
Σε χαιρετώ λοιπόν ξανά σήμερα, πνευματικέ μου αδερφέ William Tsamis, αγαπημένε Πολέμαρχε των είκοσι χρόνων μου και σε καλωσορίζω στην κοινή μας Πατρίδα. Χαιρετώ κι όλους εσάς, παλιοί σύντροφοι του Σπαθιού της εφηβείας μας και σας προσκαλώ στην Αγία Αυτοκρατορία.

 

Ανοίξτε τις πύλες! Ξεδιπλώστε τις πολεμικές σημαίες, φορέστε τις μαύρες πανοπλίες κι ελάτε να μετατρέψουμε τις συναυλίες των Warlord σε μια μεγάλη γιορτή πίστης και μνήμης. Να μεταλάβουμε μαζί τη Θεία Μουσική...

Ανοίξτε τις πύλες! Να τιμήσουμε το παρελθόν αναπολώντας την χαμένη μας νεότητα. Και ενάντια σε τούτη την ψεύτικη εποχή, να ανανεώσουμε τις υποσχέσεις για το Βασίλειο του Καλοκαιριού, που κάποτε θα ρθεί...

 

 

Το νέο άλμπουμ: ΤΗΕ HOLY EMPIRE (2013). Ο Tsamis με τίμησε στέλνοντάς μου τα ολοκληρωμένα κομμάτια πριν την επίσημη κυκλοφορία, που επίκειται τις επόμενες ημέρες: 70,000 Sorrows, Glory, Thy Kingdom Come, City Walls of Troy, Kill Zone, Night of the Fury, Father, The Holy Empire.

Η μουσική είναι αντάξια των προσδοκιών και δεν θα μπορούσα να γράψω κάτι διαφορετικό από όσα έχω γράψει στο παρελθόν χτίζοντας τα θεμέλια που παραθέτω παρακάτω.

Η εικόνα: Λεπτομέρεια από το εξώφυλλο του ΤΗΕ  HOLY EMPIRE. Μέρος του πίνακα «Joshua commanding the sun to stand still on Gibeon» του Άγγλου Ρομαντικού ζωγράφου John Martin (1789-1854).

Η μουσική: HEAVY METAL ΓΙΑ ΛΙΓΟΥΣ. And the Cannons of Destruction have begun…

Πίστα της Νίκης: Στο υπόγειο κλαμπ Victoria, στη Νίκαια. Θρυλικό άντρο του HEAVY METAL της δεκαετίας του ’80. Απέναντι από την κεντρική πίστα δέσποζε ένας μεγάλος καθρέφτης.

Χρονολογία μετάβασης: 1984-1986.

Ελθέτω η Βασιλεία Σου: Ήλιε Ανίκητε στους Ουρανούς.

 

 

THE FOUNDATION WILL BE BUILT

FOR A KINGDOM THAT WILL COME 

«...Το Heavy Metal δεν είχε αγγίξει ποτέ άλλοτε τόσο υψηλά επίπεδα και ίσως να μην το ξανακάνει ποτέ. Οι Warlord είναι το ζενίθ...

... Οι Warlord πάνω απ’ όλα προσφέρουν όλη τη διάχυτη μαγεία που κρύβουν οι μύθοι και οι θρύλοι των παραμυθιών και αντιπροσωπεύουν την αστραφτερή επική δύναμη και φαντασία μιας εποχής που ούτε πέρασε ούτε ξεχάστηκε. Το λυρικό και εξευγενισμένο έπος των Warlord είναι ο αντίποδας του βαρβαρικού έπους των Manowar. Είναι η άλλη πλευρά της δύναμης και ίσως η ωραιότερη...»

THY KINGDOM COME (ΗΜ no30, Ιούνιος 1987, δίσκος του μήνα, βαθμολογία 10/10, κριτική από τον τότε αρχισυντάκτη Χ«W»Π)

«...Συνθέσεις βασισμένες σε αστραφτερά μουσικά θέματα που συνδύαζαν Αναγεννησιακή μουσική με ατμόσφαιρα θλιμένης φαντασίας και προέρχονταν από μια ατέλειωτη μονομαχία του Destroyer με τον Thunder Child. Μονομαχία οριακή και πολυσήμαντη καθώς τα μελετημένα και λυρικά solos του κιθαρίστα σφηνώνονταν ανάμεσα στους ανεπανάληπτους, ορμητικούς όσο και λεπτότεχνους τυμπανισμούς, επιτυγχάνοντας μια ισορροπία ακροβατική στον αγώνα των εντυπώσεων...

...Οι Warlord είχαν στίχους μυστήριους και σκοτεινούς, μαγικούς και θλιμένους, που σκιάζονταν από τον φόβο του διαβόλου αλλά πρόδιναν θέληση για απελευθέρωση από τη δύναμη του ερέβους. Η μουσική τους οριοθέτησε τις δυνατότητες βελτίωσης του Heavy Metal φανερώνοντας πόσο υψηλά επίπεδα μπορεί να αγγίξει η σοβαρή του πλευρά...»

WARLORD ΟΙ ΜΕΓΑΛΟΠΡΕΠΕΙΣ (WAR FLAG no4, MH/HM no78, Ιούνιος 1991)

«...Ο αρχηγός, συνθέτης, στιχουργός και κιθαρίστας των Warlord επιστρέφει στο προσκήνιο, φέρνοντας την Αποκάλυψη, δέκα χρόνια μετά από εκείνη την πρώτη του περίοδο, που έθεσε απλησίαστα πρότυπα στο heavy metal. Ο William Tsamis, ομογενής της Αμερικής, δημιουργεί ένα επικό μεγαλούργημα, που κατά κάποιο τρόπο επαναπροσδιορίζει τον ορισμό του heavy metal σαν ξεχωριστό μουσικό είδος...

...Ο Tsamis αφού διαλέγει την παράταξη που θα υποστηρίξει μέσα στο πλαίσιο της Χριστιανικής μυθολογίας, συνθέτει κι εκτελεί «ουράνια» μουσική. Επικά και λυρικά τα μουσικά θέματα διηγούνται την φοβερή ιστορία κι όταν η καταπληκτική κιθάρα ζωγραφίζει πάνω στον ηχητικό καμβά, αποκαλύπτεται ολοκληρωμένο το νόημα της τέχνης. Τέχνη ωραία, νίκη της αισθητικής καταφέρνουν οι Lordian Guard καθώς σπάνε τα σύνορα ανάμεσα στο συμβατικό heavy metal και την αληθινή δημιουργία...»

ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ (WAR FLAG no21, MH/HM no136, Μάιος 1996)

«...Οι Lordian Guard είναι μια χριστιανική φρουρά και ο Τσάμης αισθάνεται μέλος ενός πνευματικού Ιπποτισμού όπου βασιλιάς είναι ο ίδιος ο Χριστός...

... Ο πόλεμος είναι για τον Χριστό και τους Ουρανούς, είναι όμως πάντα πόλεμος. Αν κάποιοι δικαιούνται το βάρος του μεγαλείου των Warlord σαν συνεχιστές της παράδοσης, αυτοί είναι οι Lordian Guard, γιατί η ουσιαστική παράδοση είναι η μουσική...

...Υπερβάλω ίσως και δοξολογώ, αλλά ελεγείες όπως το “Father” προκαλούν μόνο θαυμασμό και σεβασμό για τον μεγάλο μουσικό, ακόμη κι αν είναι διαφορετικό για εμάς το μεγάλο Έπος του Κόσμου...»

ΤΙΜΩΡΟΣ ΘΕΟΣ (WAR FLAG no26, MH/HM no155, Δεκέμβριος 1997)