ΜΗΤΕΡΑ ΤΩΝ ΜΑΧΩΝ

« Καί εγένετο πόλεμος έν τώ ουρανώ, ό Μιχαήλ καί οί άγγελοι αυτού τού πολεμήσαι μετά τού δράκοντος. Καί ό δράκων επολέμησεν καί οί άγγελοι αυτού, καί ούκ ίσχυσεν, ουδέ τόπος ευρέθη αυτών έτι έν τώ ουρανώ.»

Ήταν όλοι τους αθάνατοι και ωραίοι. Πολεμιστές με αστραφτερές πανοπλίες και πολύχρωμα φωτοστέφανα, που συγκρούονταν ακατάπαυστα στους έμπυρους κύκλους του διαστήματος.

Σύμφωνα με την Κοσμολογία, πριν από 14 δισεκατομμύρια χρόνια ο Κόσμος γεννήθηκε μέσα σε μιά ανεξήγητη έκρηξη φωτός. Όλη η ύλη και η ενέργεια, που ήταν συγκεντρωμένες σε μιά απειροελάχιστη σφαίρα σε κατάσταση μέγιστης ομοιομορφίας και τάξης, απελευθερώθηκαν και δημιούργησαν τον διαστελλόμενο χωρόχρονο. Στο αρχικό υπέρθερμο και πυκνό σύμπαν, η ενέργεια της φωτεινής ακτινοβολίας υπερτερούσε της σταθερής ενέργειας των σωματιδίων της ύλης. Οι μονάδες φωτός, τα φωτόνια συγκρούονταν συνεχώς με τα υλικά σωματίδια, δεν διαχέονταν και έτσι το πρώτο Σύμπαν παρέμενε αδιαφανές.

Στους ουράνιους θόλους συγκρούονταν οι πολεμιστές της αυγής, σε αιθερικές μάχες δίχως τέλος, δίχως νικητές. Ο πόλεμος ήταν παιχνίδι και οι μάχες χορογραφίες. Οι πληγές έκλειναν με την ίδια ευκολία που άνοιγαν και η ένταση της προσπάθειας πλημμύριζε το σύμπαν. Όμως η χαρά ήταν ουδέτερη, δεν επαρκούσε, δεν ήταν η μέθη της νίκης που συνεπαίρνει. Πώς μπορείς άραγε να γιορτάσεις τη νίκη αν δεν έχεις φοβηθεί την ήττα. Η ήττα πρέπει να οδηγεί σε τιμωρία όπως η νίκη σε ανταμοιβή. Οι ουράνιοι ιππότες έπαιζαν χωρίς φόβο και πάθος και γι’ αυτό δεν απολάμβαναν τα ενδεχόμενα.

Τότε αποφάσισαν πως έπρεπε να μεγιστοποιήσουν την ένταση της μάχης αλλάζοντας τα δεδομένα. Το παιχνίδι συναρπάζει μόνον όταν διαφορετικές προθέσεις και σκοποί αντιμάχονται. Ο ύψιστος σκοπός θα ήταν κυριαρχία στο σύμπαν, η μέγιστη ποινή στέρηση της ελευθερίας. Η ανελευθερία πάντα επιφέρει υλική δέσμευση και αισθητική κατάπτωση, φθορά και μεταμόρφωση σε ασχήμια.
Έτσι τα επίπεδα του παιχνιδιού ανανεώθηκαν, νέες προοπτικές ανοίχθηκαν και οι πίστες αναβαθμίστηκαν.

Οι πρώην σύντροφοι χωρίστηκαν σε δύο παρατάξεις γιά να διεκδικήσουν το νεοσύστατο άπειρο. Αρχάγγελοι των δυνάμεων και παντοδύναμοι Θρόνοι κατέθεσαν αντίθετες προθέσεις, προσδοκώντας λύτρωση και συναρτώντας το μέλλον με την έκβαση του παιχνιδιού. Η δύναμη της θέλησης θα μεταμόρφωνε τις προσδοκίες. Αρχηγοί πρωτοστάτησαν: ο πιστός και προβλέψιμος Μιχαήλ, στεγανά θωρακισμένος μέσα στην χρυσοκάστανη πανοπλία του και ο άπιστος κι απρόβλεπτος Εωσφόρος, απατηλά εύθραυστος στην πορφυροκόκκινη δική του. Οι πανοπλίες έλαμπαν και τα μακριά δόρατα τύφλωναν σαν αστραπές μέσα στις γιόστρες του διαστήματος. Ωραίοι και Δυνατοί σαν τη θύελλα, σαν φοβεροί άνεμοι, θέριζαν στα ουράνια χωράφια μέσα σε χρώματα ερυθρά, κυανά, χρυσά και ιώδη.
Αρχές και Κυριότητες, Δυνάμεις και Εξουσίες έσπαγαν τα κρυστάλλινα οχυρά. Πύκνωναν οι φάλαγγες των ιπποτών και έσμιγαν οι ασπίδες, χτύπαγαν οι περικεφαλαίες και ανέμιζαν οι φοβερές φούντες. Τα φλόγινα σπαθιά στα χέρια των Χερουβείμ και των Σεραφείμ έβαζαν φωτιά στα όρια των πιθανοτήτων.

Και τότε, είδα το σπαθί του Μιχαήλ να πέφτει με δύναμη στο κεφάλι του Σατάν και από το χτύπημα, το πράσινο σμαράγδι να αποσπάται από το κράνος του και να χάνεται στο χάσμα του διαστήματος.
Τελικά, 400 χιλιάδες χρόνια μετά την αρχέγονη έκρηξη, η σταθερή ενέργεια των υλικών σωματιδίων υπερίσχυσε της ενέργειας της φωτεινής ακτινοβολίας. Τα φωτόνια έχαναν ενέργεια κρυώνοντας και έτσι η ύλη κυριάρχησε. Καθώς όμως σχηματίζονταν τα ουδέτερα άτομα, τα φωτόνια απελευθερώθηκαν και άρχισαν να διαχέονται παντού κάνοντας το σύμπαν διαφανές. Το φως αποδεσμεύτηκε από την ύλη.

Μεγαλείο και συντριβή, λάμψη και σκοτεινιά, Φως και Ύλη. Τη στιγμή της διαφάνειας η ωραία στρατιά με τα σιδερένια χέρια πλήρωσε το τίμημα της ήττας και μεταμορφώθηκε στα σιχαμερά όντα της Κόλασης. Είδα τους νικημένους θεούς με τα λαμπερά μάτια να μετατρέπονται μέσα σε κούφια βογγητά σε σκοτεινούς δαίμονες, με ξεδοντιάρικα στόματα γεμάτα αφρούς και κόκκινα σαγόνια. Τέλεια κορμιά σάπιζαν βρωμώντας θειάφι και αποκρουστικά πρόσωπα στην χαλκοπράσινη φωτιά ξερνούσαν μαύρο αίμα. Μεταμορφώνονταν σε όρνια και ακρίδες, δράκους και θηρία με καμπουριαστές μύτες και νύχια γαμψά, στρεβλά κέρατα και φιδίσιες ουρές.
Στην πύρινη άβυσσο γκρεμίστηκαν έτσι οι κρατερές φάλαγγες, σε μαυροκίτρινες φλόγες.


Σε εκείνη την υπέρτατη μάχη θαύμαζα την ομορφιά των συντρόφων, αναποφάσιστος και απορημένος, αδιάφορος γιά το αποτέλεσμα. Αρνήθηκα να λάβω μέρος κι έμεινα να παρακολουθώ σαν ουδέτερος κι ανάξιος παρατηρητής. Καταραμένος έπειτα ανάμεσα στους ανθρώπους είχα άπλετο χρόνο να επαναξιολογήσω τα δεδομένα.

Η ταχύτητα του φωτός οδηγεί πιά το διαστελλόμενο σύμπαν. Το φως προηγείται της ύλης στις αχανείς εκτάσεις του απείρου. Όμως δεν υπάρχει πραγματική χαρά χωρίς επιθυμητό, ανανεωμένο παιχνίδι. Ο Ουριήλ αισιόδοξα μηνύματα μου μεταφέρει, πως ένας νέος κύκλος σύντομα πρόκειται να αρχίσει, ο μετρητής θα μηδενίσει και τους παλιούς συντρόφους μου θα ξαναβρώ.
Πίστευα κι εξακολουθώ να πιστεύω πως το σύμπαν δικαιώνεται μόνον σαν αισθητικό φαινόμενο. Άραγε, αυτή τη φορά με ποιά παράταξη θα συνταχθώ ... ;



Οι εικόνες: Το αριστούργημα του Πίτερ Μπρέγκελ “Η Πτώση των Επαναστατημένων Αγγέλων” (1562). Σε μεγέθυνση ο Αρχάγγελος Μιχαήλ από το κέντρο του πίνακα και δύο σκοτεινοί άγγελοι. Ο ένας σαλπίζει γιά τελευταία φορά στον ουρανό καθώς ολοκληρώνεται η μεταμόρφωσή του.
Το εισαγωγικό απόσπασμα: Από την Αποκάλυψη του Ιωάννη.
Η σκηνή της μάχης: Σταθερός κανόνας οι ανυπέρβλητες περιγραφές της Ιλιάδας. Ο Χαμένος Παράδεισος επίσης.
Τα φωτόνια: Οι ελάχιστες ποσότητες φωτός.
Τα αρχικά φωτόνια: Σήμερα έχουν μετατραπεί σε ακτινοβολία συχνότητας μικροκυμάτων και δεν είναι πιά ορατό φως. Αρχέγονη, διάχυτη ακτινοβολία μικροκυμάτων που ανιχνεύτηκε το 1965.
Ουριήλ: Άγγελος, ο φύλακας της σφαίρας του Ήλιου.
Το πράσινο σμαράγδι: Σύμφωνα με μία εκδοχή, το αληθινό Γκράαλ.

MOBILIS IN MOBILE

Κινούμενος μέσα στα κινούμενα....o πλοίαρχος ταξιδεύει στις θάλασσες του χρόνου. Ταξιδεύει και ονειρεύεται ιδανικούς προορισμούς και ανύπαρκτα λιμάνια, αχαρτογράφητα μέρη που η ανθρωπότητα ευημερεί, η δικαιοσύνη βασιλεύει και το πνεύμα κυριαρχεί. Ο πλοίαρχος ταξιδεύει σε θάλασσες από ιδέες και χαρτί και πέφτοντας από τις άκρες των σελίδων συνεχίζει την πορεία του στην φαντασία συνεπαρμένων, έφηβων αναγνωστών, που ονειρεύονται όπως αυτός ανύπαρκτους προορισμούς και ιδανικά λιμάνια ...ελευθερία και αρετή.

Έτσι τον γνώρισα τον πλοίαρχο, παιδί με καθαρά μάτια και ενοχλητικές απορίες. Τον πίστεψα και μπάρκαρα μαζί του στο πολεμικό του υποβρύχιο να μυηθώ στα μυστικά της αληθινής αριστοκρατίας και να βυθομετρήσω την άβυσσο. Σήμερα, τριάντα χρόνια μετά και με θολά μάτια, επανέρχομαι, τον θυμάμαι και τον τιμώ γιατί αυτός ήταν ο πρώτος μου πνευματικός πατέρας ... ο πλοίαρχος Νέμο.

Η πρώτη του εικόνα που στη μνήμη μου ανακαλώ είναι σε ένα ασπρόμαυρο λυκόφως, στα πέρατα της γης, στο Νότιο Πόλο. Στην ενενηκοστή μοίρα, καρφώνει τη μαύρη σημαία με το χρυσό Ν, διεκδικεί γιά βασίλειό του τον Πόλο και με υψωμένο το δεξί του χέρι χαιρετά τον Ήλιο που δύει.
Έπειτα οι αναμνήσεις συμπλέκονται και αποκτούν χρώμα και μουσική: Ο Πλοίαρχος σκυμμένος στο αρμόνιό του, βυθίζεται στους μελαγχολικούς ήχους μιάς μουσικής ονειροπόλησης και τα δάχτυλά του χτυπούν μόνο τα μαύρα πλήκτρα. Στα φωτισμένα από τον ηφαιστειακό πυρσό, ερείπια της καταποντισμένης Ατλαντίδας δίπλα σε μιά χορταριασμένη στήλη, αναπολεί τον αρχαίο κόσμο. Μέσα στην καταιγίδα, στην καταρρακτώδη βροχή και τα πελώρια κύματα, δεμένος στο κατάστρωμα κοιτάζει κατάματα τις αστραπές και προκαλεί τα στοιχεία της φύσης.

Αυτός είναι ο δαίμονας των βυθών, ο Κανένας, που σαν άλλος Οδυσσέας θέλει ανώνυμος να ξεφεύγει από τους Κύκλωπες, με τη διαφορά πως γι’ αυτόν φυλή των Κυκλώπων αποτελεί ολόκληρο το ανθρώπινο είδος. Μισάνθρωπος αλλά κι ανθρωπιστής, σκληροτράχηλος κι όμως ευαίσθητος ονειρευτής, ο πλοίαρχος διχάζεται ανάμεσα στο μίσος του γιά την άδικη ανθρωπότητα και τον οίκτο του γιά τους αδικημένους. Μπορεί να έχει διαρρήξει τους δεσμούς του με την κοινωνία, όμως δακρύζει γιά τους σκοτωμένους συντρόφους του, παλεύει σώμα με σώμα με καρχαρία γιά να σώσει κάποιον εξαθλιωμένο βουτηχτή και ενισχύει με χρυσάφι τον αγώνα των Ελλήνων της Κρήτης κατά των Τούρκων.

Ο Νέμο δεν είναι «πολιτισμένος άνθρωπος», δεν υπακούει στους κανόνες της κοινωνίας, δεν λογαριάζει τους ανθρώπινους νόμους. Όπως ο ίδιος λέει ... δεν χρειάζονται καινούριες ήπειροι στη γη, αλλά καινούριοι άνθρωποι! ... γιατί έχει συναντήσει παντού αγρίους ...
Κι όμως μέσα στο θυμό και την περιφρόνηση που τον χαρακτηριζει, ο Νέμο δεν είναι αναρχικός. Αντιθέτως είναι ιδεαλιστής και αριστοκράτης, εκδικητής και τιμωρός, πολεμιστής κι επαναστάτης ... γιά έναν κόσμο τάξης στα δικά του μέτρα και σταθμά.

Ηγέτης, μαχητής και παράλληλα συλλέκτης, φιλότεχνος, ερευνητής και μηχανικός. Μηχανικός και κατασκευαστής του ηλεκτροκίνητου, υποβρύχιου πλοίου του, ο Νέμο συνδυάζει την επιστημονική κατάρτιση και την προσήλωση στην τεχνολογία με την αγάπη των καλών τεχνών. Χρησιμοποιεί τις γνώσεις του γιά να θωρακίσει την αυτονομία του, μετατρέποντας τον Ναυτίλο σε απρόσβλητο θύλακα ανεξαρτησίας. Μέσα στον Ναυτίλο, ο μηχανικός γίνεται μύστης και ιερέας των μυστικών της ελευθερίας. Η σιδερόφραχτη μηχανή προστατεύει το εσωτερικό ιερό από τον βέβηλο εξωτερικό κόσμο και υπηρετεί την βαθιά ανάγκη γιά απομόνωση και φυγή.

Ο Νέμο δεν εγκαταλείπει τον πολιτισμένο κόσμο της επιφάνειας γιά να ζήσει πρωτόγονα επιστρέφοντας στην φύση. Αντιθέτως, απολαμβάνει προστατευμένος την ανωτερότητα ενός επιπέδου ζωής, που εξασφαλίζει ο συνδυασμός τεχνολογίας και τέχνης. Θυμάμαι τον θαυμασμό που έτρεφα μικρός γιά τα προσωπικά διαμερίσματα του πλοιάρχου. Σήμερα μπορώ να αποτιμήσω την ασυνείδητη επίδρασή του τόσο στην ιδεολογία όσο και στην αισθητική μου. Η διαμόρφωση του δικού μου, προσωπικού ασύλου οφείλει πολλά στην μεγάλη βιβλιοθήκη με τους δώδεκα χιλιάδες τόμους, τους δερμάτινους καναπέδες και τα κινητά αναλόγια. Το ίδιο ισχύει και γιά το σαλόνι του - μουσείο με τους πίνακες του Ραφαήλ, του Λεονάρντο, του Τιτσιανού και του Ντελακρουά, με τις πανοπλίες και τα αγάλματα από μάρμαρο και μπρούντζο, με τις παρτιτούρες του Μπετόβεν, του Βάγκνερ και του Χάιντν, με το μεγάλο εκκλησιαστικό όργανο και τις βιτρίνες με τα σπάνια δείγματα ειδών του φυσικού κόσμου.

Τέχνη, γνώση κι ελευθερία προστατεύονται στον πυρήνα του Ναυτίλου, που γίνεται κιβωτός μιάς ανώτερης διαθήκης. Κι εγώ σαν φύλακας αυτής της διαθήκης, προς τον συντάκτη της μπορώ να απευθύνομαι.

Πλοίαρχε Νέμο, γνωρίζω πως δεν είσαι Ινδός πρίγκιπας αλλά Πολωνός άρχοντας. Γνωρίζω επίσης πως τα τελευταία σου λόγια δεν ήταν «Θεός και Πατρίδα» αλλά «Ανεξαρτησία». Έτσι κι αλλοιώς δεν έχει σημασία.
Βασιλιά του Νότιου Πόλου, ακράδαντα πιστεύω πως δεν πέθανες στο βυθό της σπηλιάς κάτω από τα βραχώδη απομεινάρια της μυστηριώδους νήσου, αλλά πως σαν τον βασιλιά Αρθούρο κοιμάσαι και ονειρεύεσαι. Ερμητικά προστατευμένος στο Ναυτίλο, ανάμεσα σε βιβλία, πανοπλίες και έργα τέχνης, αναπαύεσαι και περιμένεις στα βάθη του Ειρηνικού ωκεανού το κάλεσμα της επιστροφής.

Αγαπημένε μου πλοίαρχε, εσύ στις πλούσιες θάλασσες της ουτοπίας ταξιδεύεις κι εμένα με ξέχασες στην άγονη γη της σκληρής πραγματικότητας. Όμως εγώ, πιστός σε σένα δεν πρόκειται ποτέ να αλλαξοπιστήσω και σίγουρος είμαι πως κάποτε στην τελική ευθεία θα σε ξαναβρώ ... και τα λόγια σου τότε θα σου θυμίσω:

Είχα το δίκιο με το μέρος μου!
Έκανα παντού όσο καλό μπόρεσα κι επίσης το κακό που χρωστούσα.

Mobilis in mobile: Το έμβλημα του Ναυτίλου.
Οι εικόνες: Η πρώτη και η δεύτερη, σχέδια του Νεβίλ, από το μυθιστόρημα «Είκοσι χιλιάδες λεύγες κάτω από τις θάλασσες» (1869). Η τρίτη, σχέδιο του Φερά, από το μυθιστόρημα «Η μυστηριώδης νήσος» (1875).
Ο συγγραφέας: Ο διαχρονικός Ιούλιος Βερν.
Στο υπνοδωμάτιο του Νέμο: Ανάμεσα σε άλλες χαλκογραφίες μεγάλων επαναστατών ξεχωρίζει το πορτραίτο του Μπότσαρη.
Εγώ γνωρίζω πως... : Ο Πιέρ-Ζυλ Ετζέλ, εκδότης των βιβλίων του Βερν, έκανε παρεμβάσεις στα κείμενα. Χαρακτηριστικές είναι οι περιπτώσεις της εθνικότητας και των τελευταίων λόγων του Νέμο.
Το κόμικ: The League of Extraordinary Gentlemen των Alan Moore και Kevin O’ Neill. Εξαιρετική ιστορία που όμως δεν κολακεύει ούτε τον Νέμο, ούτε τον Ναυτίλο.

ΣΤΗΝ ΠΙΟ ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΜΟΥ ΩΡΑ

Μαύρο σύννεφο με καλύπτει σαν πηχτό σκοτάδι. Το πρόσωπό μου είναι ωχρό και διάφανο. Κεραυνοί εκτοξεύονται από τα μάτια μου. Δηλητήριο στάζει από τις άκρες των δαχτύλων μου. Αθέατα ξίφη κόβουν τον αιθέρα και τεμαχίζουν το διάστημα γύρω μου. Μαύρα φτερά ξεπροβάλλουν από τις πλάτες μου και καθώς πάλλονται, ανοίγουν γύρω μου πύρινη δίνη. Νοιώθω πως μπορώ να συντρίψω τη γη και να εξαρθρώσω τον ουρανό, να σβήσω τα αστέρια και να βάλω φωτιά στο φεγγάρι.

Στην πιό σκοτεινή μου ώρα δεν υπάρχουν δεσμοί, δεν ανήκω πουθενά, είμαι μόνος μου στο χρόνο και ο εγωισμός μου οριοθετεί τις διαστάσεις του χώρου. Αβάσταχτη οδύνη με πνίγει και με κυριεύει απέραντο θράσος. Με γλείφουν οι φλόγες της κόλασης. Είμαι καρφωμένος στον άξονα του κόσμου. Αν εκραγώ θα διαλύσω το σύμπαν.

Στην πιό σκοτεινή μου ώρα, την τυφλή οργή ακολουθεί μελαγχολία. Απόγνωση γιά την ματαιότητα των πραγμάτων και την πρόσκαιρη ανθρώπινη φύση. Θλίψη γιά τις φευγαλέες εντυπώσεις και το τέλος των ψευδαισθήσεων.
Η μελαγχολία πηγάζει από την ευγένεια των απαισιόδοξων στοχασμών. Οι λεπτοί κόκκοι της κλεψύδρας κάποτε θα τελειώσουν, το καμπανάκι θα χτυπήσει και η ζυγαριά θα μετρήσει με ακρίβεια το οφειλόμενο υπόλοιπο.

Πατέρα, συγχώρεσέ με γιά την οδύνη και το θράσος, γιά την κατάχρηση και την ασέβεια. Συγχώρεσέ με γιά την ύβρη.
Στην πιό σκοτεινή μου ώρα, ίσως να θυμηθώ και να γνωρίσω την αλήθεια . . .



Η γκραβούρα: Melencolia I. Διάσημο και συμβολικό έργο του Ντύρερ. Αριστούργημα της τέχνης στο πέρασμα από τον θεοκρατικό Μεσαίωνα στην ανθρωποκεντρική Αναγέννηση.

ΛΕΟΝΤΟΚΕΦΑΛΗ

Ρωμαϊκή, μαρμάρινη υδρορροή 1ου-2ου μ.Χ. αιώνα και τελευταίο απόκτημα της μικρής μου συλλογής αρχαίων αντικειμένων και νομισμάτων.
Την εντόπισα πρόσφατα σε γνωστό κατάστημα αρχαιοτήτων και έργων τέχνης, μιά συνοφρυωμένη λεοντοκεφαλή, που στην αρχή παρανόησα γιά μεσαιωνικό gargoyle. Την περιεργάστηκα και συνειδητοποίησα πως η τεχνοτροπία της ήταν πολύ αρχαιότερη. Την έπιασα με τα χέρια μου και η αίσθηση της αφής πάνω στο κρύο και φθαρμένο μάρμαρο με συγκίνησε. Όπως κάθε φορά σε ανάλογες περιπτώσεις, ένοιωσα τη χαρά της επανεύρεσης χαμένου, προσωπικού μου αντικειμένου, αυτή την ανεξήγητη οικειότητα, που με σπρώχνει επίμονα στις σήραγγες του χρόνου.
Όπως κάθε φορά, ταξίδεψα βαθιά στο παρελθόν. Εντυπώσεις από επισκέψεις σε μουσεία και αρχαιολογικούς χώρους συγχωνεύτηκαν με κινηματογραφικές εικόνες. Η αγάπη μου γιά την ιστορία έπλασε ένα ακόμη υποθετικό σενάριο στην πρόθυμη φαντασία μου: Αρχές του 2ου αιώνα . . .

Iustum et tenacem propositi virum
non civium ardor prava iubentium,
non voltus instantis tyranni
mente quatit solida neque Auster,
dux inquieti turbidus Hadriae,
nec fulminantis magna manus Iovis :
si fractus inlabatur orbis,
inpavidum ferient ruinae.

(Τον άντρα τον δίκαιο και σταθερό στην απόφασή του ούτε το πάθος των πολιτών που φαύλα προστάζουν, ούτε η όψη απειλητικού τυράννου τον μετακινεί από τη στέρεη βούλησή του, ούτε ο Νότος, ο ταραχώδης ηγεμόνας της ανήσυχης Αδριατικής, ούτε το μεγάλο χέρι του κεραυνοβόλου Δία. Αν συντριβεί και καταπέσει ο κόσμος, χωρίς να τον τρομάξουν θα τον πλήξουν τα συντρίμια.)

Βρίσκομαι στο αγρόκτημά μου, βόρεια της πόλης, κοντά στον Τίβερη. Περιμένω πρόσκληση από τον αυτοκράτορα γιά να επιστρέψω στη λεγεώνα, διαβάζω ποίηση και συλλογίζομαι. Κοιτάζω τις τέσσερεις υδρορροές που περιβάλλουν το κτίριο σαν τρόπαια από κυνήγι λιονταριών, σαν πετρωμένοι φύλακες που κρατούν τους κακοποιούς δαίμονες μακρυά. Συλλογίζομαι τη θεμελίωση του ρωμαϊκού μεγαλείου και τις τέσσερεις αρετές του ηγεμόνος: Virtus, Clementia, Justitia, Pietas.
Απαγγέλω σιγανά τις ωδές του Ορατίου και στοχάζομαι την εποχή του Οκταβιανού Imperator Caesar Divi Filius Augustus. Έχουν περάσει 87 χρόνια από τον θάνατό του και μπροστά μας ανοίγεται ξανά ο κόσμος λαμπρός. Ο Μάρκος Ούλπιος Τραϊανός θα οδηγήσει τους αετούς μας ενάντια στους Δάκες. Κανείς βάρβαρος δεν μπορεί να μας σταματήσει. Θα διευρύνουμε τα σύνορα, θα επιβάλλουμε τη ρωμαϊκή ειρήνη, θα προστατέψουμε τον πολιτισμό.

Virtus, recludens inmeritis mori
caelum, negate temptat iter via
coetusque volgaris et udam
spernit humum fugiente penna.

(Η αρετή που ανοίγει τον ουρανό σε όσους είναι άξιοι να γίνουν αθάνατοι, πορεύεται τον δρόμο που αρνούνται να βαδίσουν οι άλλοι και γοργόφτερα πετώντας περιφρονεί τις συγκεντρώσεις του όχλου και την υγρή γή.)

Επιστροφή στην σύγχρονη πραγματικότητα. Είμαι στο γραφείο μου, διαβάζω ξανά τις ωδές και τοποθετώ την υδρορροή δίπλα σε μιά χάλκινη πόρπη της ίδιας περιόδου. Σπαράγματα του αρχαίου κόσμου, που απέναντί τους νοιώθω θλίψη και θαυμασμό. Αν και άψυχα αντικείμενα, με βοηθούν να διασχίζω τα χορταριασμένα μονοπάτια του χρόνου και να αναπολώ την εποχή των ειδώλων.
Κοιτάζω στα τυφλά μάτια της υδρορροής και έχω την ψευδαίσθηση πως θα μπορούσε να είναι ένα από τα κεφάλια της μυθικής Χίμαιρας. Η εξωφρενική μου εικασία υπογραμμίζει την ανώφελη φαντασίωσή μου ...

Να πάρει ο διάολος!! Πώς βρέθηκα σε αυτόν τον καταραμένο κόσμο ;!
Ο κεραυνοβόλος Δίας ας με λυπηθεί ... κι αν δεν μπορεί να με γυρίσει στο οικείο παρελθόν ας με οδηγήσει τουλάχιστον στο άδηλο μέλλον ...



Λατινικά, 1ο και 2ο απόσπασμα: Από την 3η και την 2η ωδή αντίστοιχα του 3ου βιβλίου των Ωδών (Carmina) του Ορατίου, σε μετάφραση του Αλέξ. Μπαλτά.
Οράτιος: Κόιντος Οράτιος Φλάκκος (Quintus Horatius Flaccus). Ρωμαίος, λυρικός ποιητής του 1ου π.Χ. αιώνα, προστατευόμενος του Οκταβιανού.
2ος μ.Χ. αιώνας: Ο δεύτερος χρυσός αιώνας του αρχαίου κόσμου.
Άδεια κατοχής: Έχω βέβαια από το ειδικό τμήμα της Γενικής Διεύθυνσης Αρχαιοτήτων και Πολιτιστικής Κληρονομιάς του Υπουργείου Πολιτισμού. Υποβάλλω σε τακτά χρονικά διαστήματα, δήλωση κατοχής στην Εφορεία Αρχαιοπωλείων και Ιδιωτικών Αρχ/κών Συλλογών.