ΑΥΤΟΚΡΑΤΩΡ-ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ

 «...Ο Πάπας είναι καθισμένος στο θρόνο του, περιστοιχισμένος απ’ τους Καρδινάλιους.   

   Στο βάθος αντηχούν οι προσευχές και το εκκλησιαστικό όργανο. Και τότε, τη στιγμή που όλος ο κόσμος περίμενε να γονατίσει ο άνθρωπος που κανείς ποτέ δεν τον είχε δει ακόμα να σκύβει, αυτός αρπάζει ξαφνικά το στέμμα και, όρθιος, μπροστά στις χιλιάδες κατάπληχτα βλέμματα, γυρίζοντας την πλάτη στον Πάπα, με το πρόσωπο στραμένο στο εκκλησίασμα, στέφεται μόνος του μπροστά στο λαό του. Ύστερα  στέφει και τη γονατισμένη Ιωσηφίνα. Μονάχα ο Πάπας είχε ειδοποιηθεί την τελευταία στιγμή για την απόφαση αυτή του Αυτοκράτορα και δεν είχε το θάρρος να τον απειλήσει με την αναχώρησή του: Δεν τούμενε πιά παρά να χρίσει και να ευλογήσει τους δυό αμαρτωλούς. Άλλωστε γι αυτόν το λεπτό διάδημα με τις χρυσές δάφνες που στεφάνωνε το μέτωπο του Ναπολέοντα, δεν έμοιαζε σε τίποτα με στέμμα χριστιανικό.

   Όλοι οι μάρτυρες επιβεβαιώνουν πως εκείνη την πανηγυρική στιγμή ο Αυτοκράτορας ήταν ωχρός και ωραίος.

   Η ομοιότητά του με τον Αυτοκράτορα Αύγουστο είχε κιόλας αρχίσει να διαφαίνεται και στο μέλλον μάλιστα θα γινόταν όλο και πιο φανερή, σαν κάτω απ΄την επίδραση μιας μυστηριακής δύναμης.»

Με την μεταφυσική αυτή ιερουργία αυτοκατάφασης, ο ωχρός και ωραίος Πρώτος Στρατιώτης ολοκλήρωσε στα τριάντα πέντε του χρόνια μια μοναδική εκδήλωση αναρχικού και ταυτόχρονα αριστοκρατικού ατομικισμού. Επανέφερε ελέω του ξίφους τη λατρεία των Ηρώων που φαινόταν να έχει οριστικά αποσυντεθεί από το πρόσφατο χάος της Επανάστασης. Υπενθύμισε το γιβελλινικό ιδεώδες της πρωτοκαθεδρίας του Αυτοκράτορος έναντι του Πάπα. Και αν και άθεος, έγινε συμβολικά ο άξονας του κόσμου που ενώνει τον ουρανό με τη γη, το κέντρο της τάξης μέσα στη σύγχυση και την αταξία.

Ο Μέγας Ναπολέων δεν ήταν μόνον στρατηγική μεγαλοφυία. Ήταν ένας αληθινός, ενσαρκωμένος πολιτισμικός Ήρωας στο πλαίσιο μιας μοναδικής ιστορικής συγκυρίας. Με την υπερβατική  δύναμη της θελήσεως που πήγαζε από την επίγνωση της υπεροχής του, αναχαίτισε την αναρχία και τις διαλυτικές τάσεις της Γαλλικής Επανάστασης. Και έπειτα αξιοποίησε τα θετικά της στοιχεία, προσπαθώντας με πρότυπη στρατοκρατία να συνθέσει ένα νέο κόσμο, βασισμένο στο κράτος του ορθού λόγου.

Πρώτος οραματίστηκε και επιχείρησε να οικοδομήσει την Ευρωπαϊκή Αυτοκρατορία, που ακόμη σήμερα εμείς ονειρευόμαστε και αναμένουμε. Προσπάθησε να ενώσει τα αφυπνισμένα ευρωπαϊκά έθνη με ένα κοινό θεσμικό, διοικητικό, νομοθετικό και δικαστικό σύστημα, πάνω σε θεμελιώδεις αρχές λογικής και αξιοκρατίας, δικαιοσύνης και ελευθερίας. Μια αυτοκρατορία όχι άβουλων υπηκόων αλλά ενεργών πολιτών, όχι κληρονομικής αλλά αληθινής αριστοκρατίας.

Πέρα από την κυριαρχία στα πεδία των μαχών, η μακροπρόθεσμη συμβολή του Ναπολέοντα στα πεδία των πολιτικών και κοινωνικών ιδεών παραμένει αναμφισβήτητη και διαρκής. Ωστόσο η μοίρα του φέρθηκε σκληρά.

Ο «Κορσικανός με τα μακριά μαλλιά» πέθανε εξόριστος και άρρωστος σε ένα μικρό νησί του Ατλαντικού Ωκεανού, αντί, όπως θα έπρεπε, αγέρωχος και όρθιος στο μέσον του τελευταίου τετραγώνου της Παλαιάς Φρουράς, στη ζοφερή πεδιάδα του Βατερλώ.

Στις θλιβερές ημέρες της επιδείνωσης της αρρώστιας του πριν το τέλος, ονειρευόταν πως θα ξανασυναντούσε τους νεκρούς συμπολεμιστές του στα Ηλύσια Πεδία, μαζί με άλλους, σπουδαίους πολέμαρχους της ιστορίας. Εμπροσθοφυλακή των Αθανάτων, να αναπολούν τις μάχες και τις νίκες τους παρελαύνοντας στην οδό της απέραντης δόξας.

Τα τελευταία λόγια στο επιθανάτιο παραλήρημα του Στρατιώτη - Αυτοκράτορα ήταν συνεπή με τον τρόπο που έζησε... «...στην Κεφαλή του Στρατού».

                                                                

 

 

 

Η στέψη του Αυτοκράτορα: 2 Δεκεμβρίου 1804.

Το κείμενο: Από την βιογραφία ΝΑPOLEOΝ (1924), του Emil Ludwig. Η υπογράμμιση δική μου.

Το πόστερ: Ο Joaquin Phoenix ως Ναπολέων Βοναπάρτης, σε σκηνοθεσία Ridley Scott. Πρώτη προβολή τον Νοέμβριο του 2023.

Το προσκύνημα: Η επίσκεψή μου πριν από είκοσι χρόνια (25 Ιουλίου 2003) στo μνήμα του Αυτοκράτορα στο Μέγαρο των Απομάχων στο Παρίσι. Ήταν ο πρώτος σταθμός στην δική μου αναζήτηση των ιερών τόπων των Πατέρων του πολιτισμού μας.

ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ

Στον Δυτικό Κόσμο, εδώ και αρκετά χρόνια διαδραματίζονται εξωφρενικά γεγονότα. Η αριστερή πολιτική ορθότητα έχει διαβρώσει ανεπανόρθωτα τον κοινωνικό ιστό εξαρθρώνοντας τα πολιτισμικά πρότυπα της ιστορικής μας κληρονομιάς. Υπό το πρίσμα μιας ανεμπόδιστης και μόνιμης αμφισβήτησης υπονομεύονται όχι μόνο τα δομικά στοιχεία της Δύσης, αλλά η ίδια η υπόσταση των ιστορικών εθνών της και ακόμη τα πλέον στοιχειώδη χαρακτηριστικά του ανθρώπινου είδους.                                 

Στην μεγαλύτερη Δημοκρατία της Δύσης, το αμερικανικό Δημοκρατικό Κόμμα κυριαρχείται από την ριζοσπαστική αριστερά και τις αλλοπρόσαλλες εμμονές της: Απαξίωση των πατέρων και ιδρυτών της χώρας, μίσος κατά της λευκής φυλής και επιβολή των φυλετικών μειονοτήτων, νεοφεμινισμός και εχθρότητα προς τους ετεροφυλόφιλους άρρενες, ακύρωση των φυσικών φύλων και υιοθέτηση διεστραμμένων ταυτοτήτων, μεθοδική αποδυτικοποίηση της αμερικανικής κουλτούρας. Υπό αυτό το πρίσμα δεν είναι περίεργο που η αντιπαράθεση με το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα έχει πάρει διαστάσεις εμφυλίου πολέμου. Στα θολά μάτια των woke αριστερών οι συντηρητικοί λευκοί αμερικανοί φαντάζουν εχθρικοί φασίστες και ακροδεξιοί.

Το ίδιο αριστερό κέντρο εξουσίας που κυβερνάει τις Ηνωμένες Πολιτείες μολύνει τον ορίζοντα των ιδεών και στην Ευρωπαϊκή ήπειρο. Ελέγχοντας τα μαζικά μέσα ενημέρωσης και το εκπαιδευτικό σύστημα, η κοσμοπολίτικη γραφειοκρατία της ΕΕ υποσκάπτει την λευκή φυλετική συνείδηση ενώ ταυτόχρονα αποκόπτει τις νεότερες γενιές από την ιστορική συνέχεια των ένδοξων προγόνων μας. Η ευρωκεντρική θεώρηση του κόσμου αποκαθηλώνεται από τους ίδιους τους εκφυλισμένους Ευρωπαίους που αποσυντίθενται σε μια αυτοκτονική δυστοπία: Μαλάκυνση, γήρανση, εκθήλυνση, εθνομηδενισμός, και μέσω της μαζικής μετανάστευσης, αντικατάσταση των ντόπιων, λευκών και χριστιανικών λαών από μουσουλμανικούς και αλλόφυλους πληθυσμούς.

Στην Ελλάδα η νέα αριστερά επίσης επικρατεί και μεταλλάσσεται. Δεν υπάρχει πλέον μεγάλη δεξιά παράταξη και η Νέα Δημοκρατία είναι σήμερα το κύριο αριστερό κόμμα στη χώρα. Μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ συνθέτουν τη συνεπή μεταγραφή στην ελληνική επικράτεια της πολυπολιτισμικής αθλιότητας του Democratic Party των ΗΠΑ. Το πατριωτικό και εθνικοσοσιαλιστικό ΠΑΣΟΚ του παρελθόντος είναι μόνον μια μακρυνή ανάμνηση σαράντα χρόνων προσαρμογής. Οι Κομμουνιστές θυμίζουν μουσειακό απολίθωμα και τα μικρά δεξιά κόμματα παραμένουν κακόγουστοι πολιτικοί σχηματισμοί δίχως υπόβαθρο και προοπτική. Και ως επιστέγασμα σε όλα αυτά, η πρόσφατη, επιδεικτική επιβράβευση της ομοφυλοφιλίας στο αρχηγικό επίπεδο της αξιωματικής αντιπολίτευσης προμηνύει τα χειρότερα, ευτράπελα και τραγελαφικά.

Στο τέλος του δρόμου, το μέλλον της Δύσης διαγράφεται ζοφερό. Και όσοι διατηρούμε σώας τας φρένας πρέπει να διαφυλάξουμε τα θεμέλια του πολιτισμού μας ελπίζοντας και αναμένοντας... Μήπως και έρθει ο μέγας άνδρας, ο ήρωας οδηγητής, ο σωτήρας που στο πρόσωπό του θα συγκλίνουν οι εναπομείνασες ηθικές και πνευματικές δυνάμεις της τελευταίας μας εποχής...

 

 

 

Ο πίνακας: GAS, του αμερικανού ζωγράφου Edward Hopper (λάδι σε καμβά, 1940). Σταθμός ανεφοδιασμού. Το τελευταίο φυλάκιο στην άκρη του δρόμου, στα σύνορα ημέρας και νύχτας, στη νοητή γραμμή που διαχωρίζει φύση και πολιτισμό.

Αριστερά και Δεξιά: Είναι προφανές πως οι όροι και οι έννοιες έχουν πλέον αλλάξει. Δεν καθορίζουν οι οικονομικές ανισότητες τη βασική διαφορά των τάξεων αλλά κοινωνιολογικές κατηγορίες ψευδοθρησκευτικού τύπου. Οι οικονομικές ελίτ είναι τόσο διχασμένες όσο και η υπόλοιπη κοινωνία.

Στις ΗΠΑ: Είναι ζωτικής σημασίας η επανεκλογή του Donald Trump παρά τις όποιες ενστάσεις. Υποθέτω πως ο ίδιος έχει πλέον πλήρη επίγνωση του διακυβεύματος και της απειλής που αντιπροσωπεύει το κίνημα της μνησίκακης “left woke”, ώστε να λάβει δραστικά μέτρα.

Λευκοί Άνδρες: War Flag, Ιανουάριος 2021.           

Οδηγίες προς ναυτιλομένους (επίδοξους ψηφοφόρους): Δεν έχουμε πια την πολυτέλεια να κολλάμε στις επιμέρους αρνητικές λεπτομέρειες απέχοντας από πολιτικές επιλογές. Σε όλες τις μελλοντικές εκλογές ελέγχουμε κατά πόσο πληρούνται τουλάχιστον 3 βασικά κριτήρια ιδεολογικής συμβατότητας των υποψήφιων πολιτικών σχηματισμών: α) Ενίσχυση της Πατριαρχίας, της κλασσικής πυρηνικής οικογένειας και των γεννήσεων - ακύρωση του φεμινισμού και της προβολής των ΛΟΑΤΚΙ, β) Ενίσχυση της λευκής, εθνικής και φυλετικής συνείδησης - ακύρωση της μετανάστευσης και της ενσωμάτωσης των ξένων, και γ) Ενίσχυση του ριζοσπαστικού αριστοκρατισμού, της κριτικής σκέψης, της προσωπικής ελευθερίας και της θεμελιώδους εξατομίκευσης - ακύρωση του θεοκρατικού και μαζανθρωπικού ολοκληρωτισμού.                                  

NOBLE SAVAGE

Ο Ευγενής Άγριος... Ο εξιδανικευμένος άνθρωπος της φύσης που παραμένει αγνός και αθώος, μακρυά από την ηθική διαφθορά του πολιτισμού, ποτέ δεν αποτελούσε δικό μας πρότυπο. Σίγουρα όχι με την έννοια του αρχέγονου και ευγενικού αγρίου του Ρουσσώ, του άκακου που τον διακρίνει η έμφυτη καλοσύνη.

Ο Τάκιτος πλησίαζε εγγύτερα στην πατρίδα των ιδανικών αγρίων με τις αναπόφευκτες φυλετικές συγκρίσεις. Στο μνημειώδες έργο του Περί της καταγωγής και της χώρας των Γερμανών, εγκωμίαζε τα ήθη των παραδοσιακών εχθρών της Ρώμης επικρίνοντας την κατάπτωση της εποχής του. Και οι αρχαίοι Γερμανοί αποτελούσαν καλό παράδειγμα πρωτογονισμού, καθώς απέκλιναν διακριτικά από τον κανόνα της ηρωικής αριστοκρατίας όπου τα πολεμικά χαρακτηριστικά πρέπει να συνδυάζουν τις στρατιωτικές αρετές με την πολιτισμική ανωτερότητα.

Η νοσταλγία για τον χαμένο παράδεισο, δηλαδή για τις απολεσθείσες μυθικές δυνάμεις, αποτελεί το σημείο εκκίνησης κάθε ιδεολογικής αναζήτησης για την βελτίωση της ανθρωπότητας. Δεν θαυμάζουμε τον άγριο που ζούσε σε αρμονία με το φυσικό του περιβάλλον, αλλά αυτόν που το δάμαζε εγκαθιδρύοντας την έμβια υπεροχή του ανθρώπινου είδους.      

Ο ανώτερος λευκός της ζούγκλας, ο άγριος λόρδος Ταρζάν του Μπάροουζ είχε αναμφισβήτητα τη δική του γοητεία. Όμως στα είκοσί μου χρόνια, ο Ευγενής Βάρβαρος ήταν ήδη η δική μου εκδοχή του ευγενούς αγρίου. Υπό την απόλυτη επήρεια του Savage Sword, ο Κόναν του Χάουαρντ πρόβαλε ως ο φυσικός προάγγελος του νιτσεϊκού Υπερανθρώπου. Στο προσωπικό μου φαντασιακό, ο Ευγενής Βάρβαρος καταγόταν κατευθείαν από το ψυχικό αρχέτυπο του ηλιακού Ήρωα του Γιούνγκ. Και δεν είχα καν ακόμη μελετήσει τις εκλεκτικές συγγένειες και τον ορισμό της ηρωικής υπόστασης ως θεότητας ή ως βασιλέα στο βασικό έργο του Κάρλαϋλ.

Στην δεκαετία του ΄80, η νεανική αντικουλτούρα του Heavy Metal αποτελούσε την πιο διαδεδομένη συνιστώσα του πολιτικού ρομαντισμού. Όταν οι Virgin Steele, ένα από τα επικά συγκροτήματα του είδους, κυκλοφόρησαν το Noble Savage επιβεβαιώνοντας το πνεύμα των καιρών, τους υποδέχτηκα έχοντας ήδη έτοιμο τον πρόλογο στην έκθεση των ιδεών.

 «Το σπαθί στριφογυρίζει στον αέρα και τα κομμένα κεφάλια κατρακυλάνε ολόγυρα. Το αίμα πιτσιλίζει το χώμα και τις πέτρες. Ο Ευγενής Βάρβαρος σκουπίζει την κόκινη κόψη και συνεχίζει να προχωρά. Κλωτσά τα σφαγμένα κουφάρια και προκαλεί ανείπωτες κραυγές πόνου και απόγνωσης. 

Η συνάντηση με τον Άγγελο του Φωτός πλησιάζει. Ο Πολεμιστής τινάζει τη χαίτη του και καθαρίζει το πρόσωπό του από το ξεραμένο αίμα, ψηλαφίζει τις ουλές και αναμετρά τις χιλιάδες των χρόνων που πέρασαν, τους αδερφούς του που χάθηκαν, τους στρατούς που οδήγησε. Επικαλείται το πνεύμα των νεκρών συμπολεμιστών του μέσα από τους αιώνες γιατί ο Άγγελος του Ανίερου Φωτός έχει αμέτρητες ψυχές, ατέλειωτους μαύρους δαίμονες που κρύβονται μέσα του και κλείνουν τις πληγές του.

Η λάμψη του ξίφους προκαθορίζει την έκβαση και μοχθηρό αίμα λερώνει τη γη.

Η πορεία τελείωσε.

Το νέο βασίλειο έρχεται.»

 

  

 

 

 

Noble Savage: Το τρίτο άλμπουμ των Virgin Steele (Cobra Records, Ιούλιος 1985). Το εμβληματικό εξώφυλλο, από την γερμανική έκδοση που έχω στη συλλογή μου.

Ηρωική Αριστοκρατία: WAR FLAG, Ιούλιος 2011.

Savage King: Breath thru me / I’m a savage, I’m a king / I fought deceivers / I conquered evil. Στίχοι από το βασικό θέμα του Noble Savage (David DeFeis, vocals, keyboards and sword).

Το κείμενο: Σκληροπυρηνική δισκοκριτική του νεαρού Warlord στο μηνιαίο Ποπ + Ροκ (τεύχος Νο 120, Μάϊος 1988, σελίδες 98-99). Στοχευμένη παρέμβαση στο διανοουμενίστικο ύφος του πιο σοβαρού, μουσικού περιοδικού της εποχής. Στα όρια του σουρεαλιστικού παραληρήματος αλλά με συνειδητή συμπερίληψη της γενικής αίσθησης από τους τίτλους και τους στίχους του DeFeis.

CONAN OF ATLANTIS

Ο Robert Howard δημιούργησε τον Kull πριν τον Conan. Και στα χνάρια του Howard, ακολουθώντας κάποιον ιδιαίτερο μίτο κοσμικής ειρωνίας, και ο Barry Smith σχεδίασε τον Ατλάντιο πριν τον Κιμμέριο. Ο Βρετανός καλλιτέχνης ήταν περίπου στην ίδια ηλικία με τον Τεξανό συγγραφέα όταν αυτός οραματίστηκε το Βασίλειο των Σκιών, κι επίσης ακόμη κάτοικος, όπως κι εκείνος, στο πατρικό του σπίτι.

Τους πρώτους μήνες του 1970, πριν το πρώτο τεύχος του Conan the Barbarian, η Marvel προγραμμάτιζε μια ιδιαίτερη έκδοση σε μορφή paperback, με το πρωτότυπο κείμενo του Howard από τον Εξόριστο της Ατλαντίδας, πρωτόλειο του Kull, και συνοδευτικά σχέδια του Smith. Η ιστορία με τίτλο «Kull of Atlantis» τελικά δεν δημοσιεύτηκε, φιλοτεχνήθηκαν όμως ένα εξώφυλλο και 18 ακόμη εξαιρετικές σελίδες με δύο ή τρία μεγάλα καρέ σε κάθε σελίδα.

Στο διήγημα που εξελίσσεται στην Ατλαντίδα, περιγράφονται τα γεγονότα που οδήγησαν τον νεαρό ακόμη Kull στην εξορία: η εναντίωσή του στους παραδοσιακούς τρόπους που ήταν ασύμβατοι με την προσωπική του ηθική, η καταδίωξη απο τους συμπατριώτες του, αλλά και ένα προφητικό όνειρο που τον πρόβαλε ως μελλοντικό Βασιλιά της Βαλούσια.

Στα προσεγμένα συνοδευτικά σχέδια, η μορφή του Kull, το βλέμμα, η σωματική διάπλαση και το κερασφόρο κράνος ήταν πανομοιότυπα με τα χαρακτηριστικά της απεικόνισης του έφηβου Conan, που επρόκειτο να πρωταγωνιστήσει για πρώτη φορά σε κόμικ, τον Ιούλιο της ίδιας χρονιάς.

Η τελευταία σχεδιασμένη σελίδα κατέχει από μόνη της περίοπτη θέση και έναν σημαντικό, μεταβατικό ρόλο καθώς αμέσως μετά έπεται η πρώτη σελίδα του Conan the Barbarian. Η σκηνοθεσία του Barry Smith είναι αριστοτεχνική. Σε μόνο τρία καρέ με εσωτερική συνέπεια και ψυχαναλυτικό βάθος ξαδιπλώνεται με πληρότητα το αρχέτυπο του ηλιακού ήρωα. Καθαρτική αναβάπτιση στη μήτρα του υγρού στοιχείου, αυτοσυγκέντρωση εστιασμένη στην κατανόηση της κρισιμότητας του ξίφους, μοναχική πορεία στο αδιαμόρφωτο μονοπάτι του πεπρωμένου.

Στο πρώτο πάνελ, ο πολεμιστής για να ξεφύγει από τους διώκτες που τον κυνηγούν, βυθίζεται στην ταραγμένη βόρεια θάλασσα. Εξόριστος από τη φυλή του, μέσα στο παγωμένο νερό εξαγνίζεται με τον τρόπο των αρχαίων τελετουργιών και συμβολικά προετοιμάζεται για ένα καινούργιο ξεκίνημα. Άλλωστε, σε έναν συμπαντικό παραλληλισμό, στο μέλλον η μυθική πατρίδα του θα καταποντιστεί και οι επιζώντες Ατλάντιοι θα συνεχίσουν την ύπαρξή τους στην Υβοριανή Εποχή. Σύμφωνα με την ψευδοϊστορία του Howard, οι Κιμμέριοι θα κατάγονται από τους αποίκους της Ατλαντίδας.

Στο μεσαίο πάνελ, ο Kull-Conan κρατά με σεβασμό το σπαθί του και διαλογίζεται με φόντο την αγριεμένη θάλασσα. Εμψυχώνει στο ψυχρό όπλο τη θέλησή του για δύναμη και κυριαρχία και ορκίζεται συμμόρφωση στο μυστικό του ατσαλιού.

Στο τελευταίο πάνελ ο ήρωας απομακρύνεται μόνος μέσα στη βροχή, προς τα άγνωστα βουνά στο βάθος του οπτικού μας πεδίου. Θα επιστρέψει λίγους μήνες αργότερα στο πρώτο ιστορικό τεύχος του Κιμμέριου, για να κατακτήσει με το σπαθί του τα χάρτινα βασίλεια της ένατης τέχνης.

Σε ένα ευρύτερο νοηματικό πλαίσιο, ο βάρβαρος ήρωας του Robert Ε. Howard θα μεταλλαχθεί από τον Barry Windsor Smith, ώστε να συγκεράσει στο μυθολογικό του ταξίδι, αριστοκρατικό ατομικισμό, αντιδραστική ιδεολογία και ανώτερη αισθητική, επηρεάζοντας καταλυτικά το μεταπολεμικό τοπίο της μαζικής νεανικής κουλτούρας.

 

  

 

 

 

The Conan image: Λέγεται πως ο BWS κατά την εικονογράφηση του Kull of Atlantis δημιούργησε το ιστορικό πρωτότυπο του νεαρού Conan. Ωστόσο, υπάρχει ακόμη μια προπαρασκευαστική εκδοχή πριν το εμβληματικό πρώτο τεύχος του Conan the Barbarian. Πριν η Marvel αποκτήσει τα δικαιώματα για την έκδοση του Conan, ο βάρβαρος με το χαρακτηριστικό κράνος, πρωταγωνίστησε επίσης ως Starr the Slayer στην μικρή ιστορία The Sword and the Sorcerers! (Marvel, τέταρτο τεύχος της σειράς Chamber of Darkness, Απρίλιος 1970).

Conan the Barbarian comic no 1: Cover Date October, 1970. Release Date July 21, 1970.

The Coming of (BWS’s) Conan the Barbarian!: War Flag  04.10.2020.

Savage Sword of Will: War Flag  23.11.2018.        

The Barbarian Icon: War Flag  01.06.2014.

The Last Atlantean: Το αριστούργημα του BWS (1981, pen and ink, watercolor), εξώφυλλο του περιοδικού Epic Illustrated #7.

Η σελίδα: Original art (Pencil and Ink on board, Barry Smith, 1970, unpublished page). Η τελευταία από τις 19 σελίδες που θα συνόδευαν την ιστορία Kull of Atlantis (απόσπασμα από το κείμενο “Exile of Atlantis” του Robert E. Howard). Από αυτές, επτά μόνον αυτούσιες σελίδες και δύο πάνελ προερχόμενα από δύο διαφορετικές αρχικές σελίδες, κυκλοφόρησαν τον Δεκέμβριο του 1974, στο Savage Sword of Conan #3.

Αγόρασα τη σελίδα από γνωστό αμερικανικό οίκο ειδικευμένο στην ένατη τέχνη, τον Δεκέμβριο του 2021. Στο πίσω μέρος της υπάρχει προσχέδιο του πολεμιστή, με μολύβι.

EROICA

«Στα χρόνια εκείνα το παρόν ζούσε με αυτοτέλεια κι έφτιανε ιστορία – ώρα με την ώρα.»

Στα τέλη του 1978 ήμουν έφηβος 13 χρονών. Από την τηλεόραση, μια μόνο ελληνική σειρά κέντριζε το ενδιαφέρον μου, το ασπρόμαυρο Λεμονοδάσος του Παύλου Αποστόλου και της Βίργκως Δροσινού. Βασισμένο πιστά στην ομότιτλη νουβέλα, ήταν η πρώτη μου επαφή με το έργο του Κοσμά Πολίτη. Το μελαγχολικό τραγούδι των τίτλων, τα τοπία και τα σκηνικά, ο διάχυτος ιδεαλισμός των διαλόγων, το πικρό τέλος, σφράγισαν τις πρώτες μου, δανεικές εντυπώσεις για την υποδόρια σύνδεση του έρωτα και του θανάτου. 

Πολλά χρόνια αργότερα διάβασα το πρωτότυπο βιβλίο και εκτίμησα πραγματικά τον συγγραφέα του. Και από το υπόλοιπο έργο του, ένα ξεχωριστό μυθιστόρημα κατέλαβε περίοπτη θέση στο προσωπικό μου άδυτο: το Ευαγγέλιο της Eroica.

«Τα όνειρα λες νάναι μιά εικόνα της ζωής – ή μήπως πλάθομε όπως-όπως τη ζωή μας πάνω στα όνειρά μας;…»

Ένας μεσήλικας αφηγητής, ο Παρασκευάς, αναπολεί και περιγράφει τα γεγονότα που σημάδεψαν την εφηβεία μιας ομάδας φίλων πάνω στα μυστικά θεμέλια της ζωής, την λατρεία του Ωραίου και του Ηρωικού. Οι έφηβοι, ο Λοίζος, ο Αντρέας, ο Αλέκος, ο Παρασκευάς, αγόρια που δεν έχουν γίνει ακόμη άνδρες, συμμετέχουν σαν πυροσβέστες και ταυτόχρονα εμπρηστές, σε ένα περίεργο παιχνίδι διαχείρισης της φωτιάς ως πλησιέστερου υποκατάστατου της μάχης. Με τενεκεδένιες περικεφαλαίες και τρομπέτες, φαντασιώνονται πως είναι αρχαίοι πολεμιστές σε απόμερους δρόμους, οριακούς μαντρότοιχους και κρυφούς κήπους. 

Το έναυσμα για την εξέλιξη της ιστορίας θα δώσει ο ξαφνικός θάνατος ενός άξιου συντρόφου, του Αντρέα, και η πρώτη ουσιαστική γνωριμία με το άλλο φύλο, τη Μόνικα, μια μικρή Εύα σε ένα περιβόλι του Παραδείσου.

« - Η ομορφιά έχει όρια που κανένας άνθρωπος δεν τα περνάει ατιμώρητα. Είναι φριχτή σαν Μέδουσα - όσο και η ολόγυμνη αλήθεια.»

Ο θάνατος και ο έρωτας υπονομεύουν την καθαρή έννοια του ηρωισμού στο φαντασιακό των παιδιών. Και αντιφατικά συναισθήματα εναλλάσσονται μεταξύ μιας ειδυλλιακής αρχής και ενός θλιβερού τέλους. Όμως τα αρρενωπά πρότυπα της υπερηφάνειας και της φιλίας υπερισχύουν τελικά στην ονειρική αλλά και πένθιμη ατμόσφαιρα της αφήγησης, καθώς σκόπιμα ο συγγραφέας αναπαράγει με εμφατικό τρόπο αρχετυπικά θέματα της Ιλιάδας. Θέματα αρχαϊκά μα πάντοτε σύγχρονα, που πάνω τους οι κεντρικοί άξονες της ανθρώπινης υπόστασης μετρώνται, αποκαθαίρονται και δοκιμάζονται ποιητικά.

«Κι ακόμη, μας έδωσε να νιώσομε το υπερήφανο και το κλειστό, τούτο που μοιάζει ακαταδεξιά μα είναι μόνο αιδώ και συστολή – και η μεγάλη άρνηση γιά συνθηκολογίες. Και πως η πιο μεγάλη εκδήλωση – αυτό που λέν ηρωισμό – είναι να κάνεις κάτι από εαυτού σου, δίχως επιταγή, δίχως σκοπό και όφελος, έτσι, να πας ενάντια στη ζωή με μια δική σου τάξη των πραγμάτων – παιχνιδίζοντας, για να διασκεδάσουν και οι άλλοι...»

Ένα πυκνό πλέγμα από ιδεολογικά μηνύματα, νοήματα, δράσεις και σύμβολα, διατρέχει από την πρώτη έως την τελευταία σελίδα το ελεγειακό κείμενο της Eroica. Η άδολη νεότητα και η σκληρή ενηλικίωση, ο ανεκπλήρωτος έρωτας και ο πρόωρος θάνατος, η εύθραυστη ομορφιά και η παροδική ηδονή, ο ευτελής καθωσπρεπισμός και η μάταιη εξιδανίκευση, οι μεγάλες προσδοκίες και ο αναπόφευκτος συμβιβασμός, η τελική αποδοχή της τραγικής ανθρώπινης μοίρας. 

Μεταφυσική, υποβλητική, στοχαστική η εξιστόρηση αποκαλύπτει σταδιακά μέσα από μορφοπλαστικές περιγραφές, μια επική ιδεολογία για τη λύτρωση και το νόημα της ζωής. Η Eroica αποτελεί ξεχωριστό ορόσημο της νεοελληνικής πεζογραφίας.        

«Κάποιες αόριστες νοσταλγίες άδειαζαν την καρδιά μας, άφηναν κιόλα ένα κενό. Προχωρούσαμε ψηλαφητά μέσα σε δισταγμούς, ερεθιζόμαστε από τις προαισθήσεις για πράγματα πολύτιμα νιώθοντας από τώρα την αξία της αφής. Μα ξανοιγόμαστε προς τη ζωή γεμάτοι ζωηράδα – βλέπαμε όλο και μπροστά.»

Στις μέρες μας, όλο και πιο συχνά ανακαλώ στη μνήμη μου εκείνα τα πρώτα χρόνια της δικής μου εφηβείας. Άγουρα χρόνια, όπου κάποιο είδος μελαγχολίας χαρακτήριζε την συγκεχυμένη συμπεριφορά μου, διαγωγή μάλλον αταίριαστη με το μικροαστικό περιβάλλον της επαρχιακής πόλης που μεγάλωσα στα τέλη της δεκαετίας του ’70. 

Οι κοινωνιολογικές εξηγήσεις είναι περιττές όταν γνωρίζεις πως η μελαγχολία συνιστά από μόνη της, μια πρόωρη αμφισβήτηση της καθιερωμένης τάξης. Η δική μας γενιά ήταν καταδικασμένη να ενηλικιωθεί σε έναν αντιφατικό κόσμο υλικής ευμάρειας και ηθικής αποξένωσης, μακρυά από κάθε ρομαντική κοσμοαντίληψη ή εξέγερση. Κανένας πόλεμος, κανένας ήρωας, κανένας άγιος.

« - Και τι αν έπειτ’ από μας θα έρθουν άλλοι;… Θα φύγομ’ ευχαριστημένοι, ζήσαμε – τι άλλο ακόμη. Ας πάει μπροστά η ζωή.»        

Άραγε ζήσαμε εμείς αρκετά ώστε να αφήσουμε μια ικανή ζωή και για τους άλλους; Σήμερα, είμαι ένας επικριτικός, κυνικός και είρωνας μεσήλικας. Όμως διατηρώ σαν κόρη οφθαλμού την αναδρομή και την ανέλκυση των αναμνήσεων, τη νοσταλγία και τη συγκίνηση για τις πρώτες μορφές. 

Για τον Λοϊζο και τον Αντρέα, τον Αλέκο και τον Παρασκευά, τα παιδιά της Eroica που κρύβαμε όλοι μέσα μας εκείνα τα κρίσιμα χρόνια της σύντομης νεότητας και του ακαθόριστου χρόνου.

 

 

 

 

Τα αποσπάσματα: Από την EROICA (1937), τρίτο μυθιστόρημα του Κοσμά Πολίτη (1888-1974).

Η εικόνα: Το εξώφυλλο του Αναγνωστικού Ε’ Δημοτικού του 1940. Από τη συλλογή μου.

Σημαιοφόρος ΙΙ: War Flag, Απρίλιος 2018.

ΜΑΘΗΤΕΣ ΤΟΥ ΖΑΡΑΤΟΥΣΤΡΑ

Η πρώτη μου συνάντηση με τον Νίτσε έγινε στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ΄80. Ακόμη έχω στη βιβλιοθήκη μου τη Γέννηση της Τραγωδίας, το πρώτο βιβλίο που έγραψε, το πρώτο που διάβασα, κατάφορτο στα περιθώρια των σελίδων από τις σημειώσεις μου εκείνης της εποχής. Ο ενθουσιασμός μου, φανατισμός του νεοφώτιστου, υπήρξε γνήσιος και ανεξάντλητος. Δεν ισχυρίζομαι ότι τον κατανόησα από την αρχή, όμως η συγγένεια στην ιδιοσυγκρασία με οδήγησε στην σταδιακή εμβάθυνση των οραμάτων του, σφραγίζοντας την προσωπική μου κοσμοθέαση.

Οι βασικές αρχές και οι έννοιες της φιλοσοφίας του Νίτσε εμπλούτισαν το λογοτεχνικό λεξικό μου και διαμόρφωσαν το ιδεολογικό μου οπλοστάσιο: μεταστοιχείωση των αξιών, ελιτισμός, ιεραρχία και αληθινή αριστοκρατία, απέχθεια προς την αντιφυσική ισότητα και ομοιομορφία, επανεύρεση της εξατομίκευσης, καταγγελία των ηθικών συμβάσεων, απόρριψη των θρησκειών, κατάφαση προς τη ζωή και τον επίγειο κόσμο, θέληση για δύναμη, αιώνια επιστροφή, επιδίωξη της σύγκρουσης και της κυριαρχίας, συνεχής αγώνας για αυτο-υπέρβαση, επιθυμία για τον Υπεράνθρωπο.

Για χρόνια έτρεφα την ψευδαίσθηση πως ήμουν κι εγώ ένας από τους ευγενείς μαθητές του Ζαρατούστρα, παρανοώντας τον Ήλιο που συμβολίζει την «δωρήτρια αρετή», αλλά και το φίδι, σύμβολο της γνώσης, που τυλιγόταν γύρω από τον ήλιο. Νόμιζα πως αναγνώριζα πάνω μου, έστω και αμυδρά, τα πέντε σημάδια που χαρακτηρίζουν αυτούς που θα συμβάλλουν στην προετοιμασία για την έλευση του ανώτερου ανθρώπου. Και ως άξιος μαθητής, ανυπομονούσα για τη ρομφαία της κρίσης, το Μεγάλο Μεσημέρι, την αυτοκρατορία που θα διαρκέσει χίλια χρόνια.

Η μεταστοιχειωμένη Αρετή του Νίτσε είναι συνυφασμένη με την προσδοκία του Υπερανθρώπου και την περιφρόνηση προς τον υπάρχοντα ανθρώπινο τύπο. Όμως ο χρόνος περνά και η αποσύνθεση του πολιτισμού μας επιδεινώνεται. Αντί για το βελτιωμένο Υπερείδος, κυριαρχούν όλο και περισσότερο οι γέροι και οι κουρασμένοι, αυτοί «που η ψυχή τους είναι από το είδος των γυναικών και των δούλων».

Και φοβούμαι πως δεν είμαστε εμείς οι εκλεκτοί μαθητές ανάμεσα στους απλούς ανθρώπους, αλλά απλώς οι κανονικοί άνθρωποι ανάμεσα στους υπανθρώπους.

 

                                                                        

Ο πίνακας: Nietzsche and Madness, 1907-8. Από τον Ιταλό φουτουριστή Luigi Russolo (1885-1947).