Η ΕΚΘΕΣΗ

Το περιβόλι βρισκόταν σχεδόν απέναντι από το σπίτι του παππού, από την άλλη πλευρά του δρόμου. Σήμερα, στη θέση του υψώνεται μια πολυκατοικία. Ο συνταξιούχος παππούς μου καλλιεργούσε εκεί διάφορα ζαρζαβατικά, περνώντας την ώρα του όταν δεν έπαιζε τάβλι στο μικρό καφενείο λίγο πιο κάτω. Το καφενείο υπάρχει ακόμη, το επισκέπτομαι πάντοτε τέτοιες γιορτινές μέρες ανακαλώντας το παρελθόν.

Στο περιβόλι έπαιζα κι εγώ κάποιες φορές, δέκα χρονών πιτσιρίκος από τη επαρχία, που περνούσα τα Χριστούγεννα με τη γιαγιά και τον παππού στην Αθήνα. Τον δάσκαλο παππού, που δεν με άφηνε σε ησυχία με την καθημερινή εκγύμναση αριθμητικής και έκθεσης, τα μόνα μαθήματα που θεωρούσε σημαντικά. Βεβαίως, δεν μου άρεσε το υποχρεωτικό φροντιστήριο στο διάστημα των διακοπών. Όταν δεν είχα σχολικές υποχρεώσεις το ενδιαφέρον μου μονοπωλούσαν τα κόμικς, τα παιχνίδια και οι φανταστικές ιστορίες: οι Ινδιάνοι, τα Υποβρύχια, τα Διαστημόπλοια, οι Ιππότες και οι Πειρατές.

Μια μέρα που τριγυρνούσα κακόκεφος στο περιβόλι υπό την επήρεια της ίδιας σκανδαλιάρικης διάθεσης που έκανε μυθιστορηματικό ήρωα τον Τομ Σόγερ, βρήκα μια δωδεκάδα φρέσκα αβγά, αφημένα ανάμεσα στα κλαδιά ενός θάμνου. Τα περιεργάστηκα, τα καθάρισα, τα μέτρησα, και αποφάσισα να τα κρύψω σε κάποιο άλλο σημείο του κήπου. Για την ακρίβεια, τα έθαψα τυλιγμένα σε φύλλα για να μη σπάσουν, και συνέχισα αμέριμνος την εξερεύνησή μου ψάχνοντας τους ανύπαρκτους φίλους μου, Ινδιάνους και Πειρατές.

«Τι θα γινόταν αν έφευγε και πήγαινε πολύ μακριά , σε άγνωστες χώρες, πέρα από τις θάλασσες, και δεν ξαναγύριζε πίσω ποτέ;

… Όχι, θα γινόταν πολεμιστής και θα γυρνούσε μετά από πολλά πολλά χρόνια δοξασμένος και μπαρουτοκαπνισμένος. Ή μάλλον όχι. Θα πήγαινε με τους Ινδιάνους να κυνηγήσει άγρια βουβάλια...

... Αλλά όχι, υπήρχε κάτι ακόμα πιό μεγαλειώδες. Θα γινόταν πειρατής! Αυτό ήταν! Τώρα το μέλλον του απλωνόταν ολοκάθαρο μπροστά του, αστράφτοντας με απερίγραπτη λαμπρότητα.»

Αργότερα, λίγο πριν την επιστροφή στο σπίτι για το μεσημεριανό φαγητό, παρακολούθησα αδιάφορος τον παππού να ψάχνει τον θάμνο με έκδηλη απορία. Υποψιάστηκε τι είχε συμβεί, αλλά δεν έκανε καμία αναφορά στο γεγονός της εξαφάνισης. Ούτε καν με ρώτησε κατά τη διάρκεια του φαγητού. Αντιθέτως, το ίδιο απόγευμα, την ώρα της έκθεσης, το θέμα που μου δόθηκε προς ανάπτυξη ήταν κατευθείαν και ερωτηματικά αποκαλυπτικό: «Τι Έκανα στον Κήπο τα Αυγά»...

Στην έκθεση περιέγραψα γραπτώς και με κάθε λεπτομέρεια τον τρόπο, τον τόπο, τις συνθήκες, ακόμη και το κίνητρο της πράξης μου, κι ο ευχαριστημένος δάσκαλος παππούς μου με βαθμολόγησε με άριστα. Κι έπειτα μου ζήτησε να αποδείξω τα γραφόμενά μου, να ξεθάψω και να επιστρέψω πάραυτα τα αυγά.

Τα χρόνια πέρασαν δίχως να κατάφερω να αποδράσω σε άγνωστους και ονειρικούς χωροχρόνους. Δεν δοξάστηκα πολεμικά, δεν πήγα στους Ινδιάνους, δεν έγινα ούτε Πειρατής. Έγραψα όμως πολλές εκθέσεις, κι έμαθα να εκθέτω με το δικό μου ύφος τις αποκλίνουσες ιδέες μου.

Και ποτέ δεν ξέχασα εκείνο το συγκεκριμένο θέμα, που μου δίδαξε έναν άλλο, διφορούμενο, έμμεσο και ταυτόχρονα άμεσο τρόπο για την ανθρώπινη συμπεριφορά, την επικοινωνία, και την εκπαίδευση.

 

 

 

Η εικόνα: The Wind in the Willows, του Αμερικανού ζωγράφου Arthur Suydam.

Το ενδιάμεσο κείμενο: Από το όγδοο κεφάλαιο των Περιπετειών του Τομ Σόγερ, του Μάρκ Τουέιν.

Φίλοι κι αδερφοί: Χρόνια Πολλά! Καλή Χρονιά!

ΤΟ ΓΚΕΜΙ ΤΟΥ ΜΥΘΙΚΟΥ ΠΗΓΑΣΟΥ

Η Σικελιανή ποίηση εντάσσεται στο ευρύτερο Νιτσεϊκό σύμπαν της φιλοσοφικής αναζήτησης του αυθεντικού νοήματος του Ανθρωπισμού και του Υπερανθρώπου. Και χαρακτηρίζεται από οραματικό λυρισμό, υψιπετή έξαρση και μυστικισμό, ηρωική αυτοκατάφαση, ατέρμονο πόθο για μια ανώτερη τάξη πραγμάτων, επική διάθεση σύγκρουσης με την ασύμμετρη γιγάντωση της Λογοκρατίας και τις αρνητικές δυνάμεις της ηθικής εξαχρείωσης του Πολιτισμού μας.

Στον Ακροκόρινθο, πανάρχαια επικράτεια του Ήλιου, προσπαθεί να χαλιναγωγήσει την χειμαρρώδη έμπνευσή του ο διανοούμενος ποιητής. Παγανιστής και αρχαιολάτρης, μύστης και πανθεϊστής. Στο επερχόμενο λυκόφως, παραμερίζει την τραγική του εξάρτηση από το θολό «Κοσμικό Μυστήριο της παρθενικής και μητρικής θηλύτητας» για να συναντήσει την Απολλώνεια διαύγεια και τον αρχαίο ηλιακό ήρωα Βελλεροφόντη.

« Στὸν Ἀκροκόρινθο ἔπεφτεν ἡ δύση

πυρώνοντας τὸ βράχο. Κ' εὐωδάτη

φυκιοῦ πνοή, ἀπ' τὸ πέλαο, εἶχε ἀρχίσει

νὰ μεθᾶ τὸ λιγνὸ βαρβάτο μου ἄτι...

Ἀφροὶ στὸ χαλινάρι· κι ἀπ' τὸ μάτι
τ' ἀσπράδι ὅλο φαινόταν· καὶ νὰ λύσει
τὴ φούχτα μου, ἀπ' τὰ γκέμια του γεμάτη,
πάλευε πρὸς τὰ πλάτη νὰ χιμήσει...

Ἤτανε ἡ ὥρα; Ἦταν τὰ πλήθια μύρα;
Ἦταν βαθιὰ τοῦ πέλαγου ἡ ἁρμύρα;
ἡ ἀναπνοὴ ἡ ἀπόμακρη τοῦ δάσου;

Ἄ! λίγο ἀκόμα ἄν κράταε τὸ μελτέμι,
ἤξερα ἐγὼ πῶς σφίγγεται τὸ γκέμι
καὶ τὰ πλευρὰ τοῦ μυθικοῦ Πηγάσου! »

Από τον Ακροκόρινθο ξεκίνησε ο Βελλεροφόντης καβάλα στο φτερωτό του άλογο, για να διασχίσει την πύλη των Ουρανών. Έχοντας ήδη εξοντώσει το τρικέφαλο τέρας, έχοντας νικήσει τους βαρβάρους, έχοντας υποτάξει τα ανήμερα θηλυκά. Ο υπεράνθρωπος ήρωας επιδίωξε παρά την θνητή του φύση, να γνωρίσει ακάλεστος την απαγορευμένη κατοικία των Θεών. Κι ο Πήγασος τον πρόδωσε, τον τίναξε από πάνω του, τον γκρέμισε πίσω στη γη, για να ανέβει εκείνος μόνος του στον Όλυμπο, να γίνει φύλακας των κεραυνών.  

Ο εκπεσών Βελλεροφόντης εξακολουθεί από τότε, με σαλεμένα φρένα να τριγυρίζει στο Αλήιον πεδίον, αναπολώντας τους υπέροχους άθλους του. Νοσταλγεί τη Χίμαιρα, τους Σολύμους, τις Αμαζόνες. Και με ανένδοτη ισχυρογνωμοσύνη επιμένει να αμφιβάλλει για την ύπαρξη των Θεών που δεν γνώρισε. 

Οι απόψεις για τον Βελλεροφόντη διίστανται. Οι ευσεβείς τον χαρακτηρίζουν αλαζόνα και υβριστή. Οι μυθολόγοι του προσάπτουν ξενική καταγωγή. Εμείς τον τιμούμε ως μέγα λυτρωτή.

Ας προσέχουν ο Ήρωας κι ο Ποιητής... Το ατίθασο φτερωτό άλογο είναι άτι πολεμικό, ίππος των Μουσών, αλλά και γόνος των Θεών... 

Με την ακατάλυτη Δύναμη της Θέλησης, να κρατούν σφιχτά το γκέμι του μυθικού Πηγάσου!

 

 

 

 

 

Το ποίημα: ΣΤΟΝ ΑΚΡΟΚΟΡΙΝΘΟ. Σονέτο από τον Λυρικό Βίο του Άγγελου Σικελιανού.

Οι φωτογραφίες: Το μελανοδοχείο και η πέννα του ποιητή. Ο ίδιος ο ποιητής. Σκηνή από τις Δελφικές Εορτές. Από την πρόσφατη επίσκεψή μου στο Μουσείο Άγγελου Σικελιανού - το σπίτι που γεννήθηκε στη Λευκάδα.

Ο Πήγασος: Γιός του Ποσειδώνα και της Μέδουσας. Ξεπήδησε από τον κομμένο λαιμό της θνητής Γοργόνας, όταν την αποκεφάλισε ο Περσέας.

Goddess Unveiled: War Flag 01.04.2012.

HEAVY METAL UNBOUND

«Το Heavy Metal είναι συντηρητικό με έναν εντελώς δικό του τρόπο, κρατάει πεισματικά τις παραδόσεις του και εκφράζει μια άλλη, δυσπρόσιτη επαναστατική διάθεση: αυτήν της επανόδου εκπεσμένων ιδανικών που μόνον αυτό βιώνει...»                    

«Η elite του Heavy Metal εκφράζει την ανωτερότητα των ανδρικών συναισθημάτων και η εξευγενισμένη του μορφή αποπνέει λυρικότητα και ρομαντισμό σε μια εποχή που ο κομπλεξισμός των γυναικείων κινημάτων έχει στραμένα τα μάτια στην επαναφορά μητριαρχικών κοινωνικών μορφών...»

«Το Heavy Metal κρύβει μια εσωτερική φυλετική ψυχή που είναι αναπόσπαστο μέρος του κι αυτό σημαίνει πως είναι μια μουσική από λευκούς για λευκούς...»

«Το Heavy Metal σήμερα, είναι η μοναδική πραγματικά Ευρωπαϊκή μουσική που ακούγεται από μεγάλα στρώματα της σύγχρονης νεολαίας. Υπάρχουν κι άλλα μουσικά είδη με λευκό ακροατήριο, όμως δεν μεταφέρουν στη βασική τους μουσική και στιχουργική φόρμα τα μηνύματα που αποτελούν τον θεμελιώδη χαρακτήρα του Metal και του προσδίδουν τον χαρακτηρισμό της αυθεντικά λευκής μουσικής...»

«Το Heavy Metal, ήδη καταφύγιο των τελευταίων ρομαντικών, περνάει την νεολαιίστικη, ευρωπαϊκή μουσική αντίληψη και όχι μόνο, στην δεκαετία του’90. Αφομοιώνοντας την κλασική παράδοση, αποτελεί τον μουσικό και μέχρι κάποιο σημείο, ιδεολογικό σύνδεσμο, χιλιάδων λευκών νεαρών σε όλο τον κόσμο...»

Τον Αύγουστο του 1988 δημοσιεύτηκε ένα ιδιαίτερο άρθρο (Μύθοι και Πραγματικότητα) στο περιοδικό ΜΗ&ΗΜ, που οριοθέτησε το Heavy Metal σαν μουσικό ιδίωμα και σαν φορέα αντιδραστικών ιδεών. Γιορτάζοντας τότε την έπαρση των 22 του χρόνων, ο ΧwΠ αποκάλυψε και υπερασπίστηκε σε λίγες αδρές γραμμές τα δομικά συστατικά του σκληρού ροκ που πολλοί υποψιάζονταν αλλά κανείς δεν τολμούσε απροκάλυπτα να αποδεχτεί.

Τον Ιούνιο του επόμενου έτους, το μανιφέστο συμπληρώθηκε με μια ιστορική αναδρομή (Αναζητώντας το Μύθο), που ξεκινούσε από το Λυκόφως των Θεών, τον Ρίχαρντ Βάγκνερ και τον Νικολό Παγκανίνι, και διέτρεχε τα είκοσι χρόνια ώσμωσης του σκληρού ήχου με την κλασική μουσική για να καταλήξει στην λειτουργία του Heavy Metal ως οικουμενικoύ συνδέσμου των απανταχού λευκών νεαρών.

Εφηβικός εγωισμός και ανδροπρέπεια, ηρωική φαντασία και μυθολογία, φαλλοκρατία και φυλετική συνείδηση... Τα γραπτά κείμενα αποτελούν τεκμήρια της εποχής τους. Σε κάποιους από εμάς θυμίζουν την χαμένη μας νεότητα. Και η νεότητα είναι πάντοτε ιερή.

 

 

 

 

Μύθοι και Πραγματικότητα: METAL HAMMER & HEAVY METAL τεύχος 44, Αύγουστος 1988. Το εντυπωσιακό σκίτσο που συνόδευε το κείμενο, είναι έργο του «καλλιτέχνη» της παρέας εκείνης της περιόδου, Ηλία Γούλα.

Αναζητώντας το Μύθο: MH & HM τεύχος 54, Ιούνιος 1989.        

Η Αθάνατη Φλόγα (του Επικού Heavy Metal): War Flag, Ιούλιος 2019.

                                                                                

WAR IN HEAVEN

 «Μες στη βαθιά και διάφανη ύπαρξή της

Η άγια η Λάμψη, ξέχυνε τρεις γύρους,

Ολόιδιους και τους τρεις, τριών χρωμάτων.

Από τον έναν αντιλάμπιζε ο άλλος,

Ως Ίριδα με Ίριδα, κι ο τρίτος

Πυρόφλογος, κι όλοι ανασαίναν ίδια.»

Και ιδού, μπροστά στον Εμπυραίο φτάνει ο Πολέμαρχος, ο Καταστροφέας των σκοτεινών Χερουβείμ, διασχίζοντας μόνον με τη δύναμη της μουσικής του τον Τέταρτο, τον Πέμπτο, τον Ένατο Ουρανό.

Και ιδού, παρατάσσονται γύρω από τον αστραφτερό σταυρό τα σεραφικά τάγματα με τα λευκά σώματα και τα χρυσαφένια φτερά, ώστε κι ο ίδιος να λάβει τη θέση του στην ιερή φρουρά της διάπυρης σφαίρας.

Και ιδού, τον υποδέχεται με γυμνό ξίφος στην Ουράνια Ιπποσύνη ο Πρίγκιπας του Φωτός, ο ζυγιστής των ψυχών, ο σφαγέας του Δράκοντα, ο απελευθερωτής των πιστών, ο Αρχάγγελος Μιχαήλ.

Σε αποχαιρετώ πνευματικέ αδερφέ μου στον Έμπυρο Ουρανό. Καταδικασμένος εδώ ακόμη εγώ, στον ασάλευτο κόσμο κάτω από το Φεγγάρι, που γύρω του τα εννέα τάγματα των Αγγέλων αέναα περιστρέφουν τους άνισους ουρανούς.

Λίγος ο χρόνος που περάσαμε μαζί, αλλά αρκετός για να μπορούμε να αναγνωρίσουμε ο ένας τον άλλον όταν ξανά θα συναντηθούμε στην άφθαρτη στρατιά της έσχατης εποχής.

Τότε, στον παγκόσμιο κόμβο μπροστά στην κίτρινη καρδιά του φωτεινού ρόδου, θα παρελάσουν οι αυστηροί πρόμαχοι της διάστερης Σταυροφορίας. Με ζώσες φλόγες στα λάβαρα και στα σπαθιά. Ανυπόμονοι για την ύστατη έφοδο των ουρανών. Δίχως φρούρια, δίχως τείχη και κάστρα. Ορκισμένοι μόνον στο φοβερό όνομα του αληθινού Ήλιου, που σβήνει όλα τα άστρα...

 

 

 

Destroyer: Billy J. Tsamis (13/03/1961 - 13/05/2021). Δημιουργός, αρχηγός, συνθέτης, κιθαρίστας των WARLORD και των LORDIAN GUARD. Διανοούμενος, χριστιανός θεολόγος, φρουρός του Κυρίου. Ελληνοαμερικανός δεύτερης γενιάς. Θρύλος του επικού και λυρικού Heavy Metal.

Η εικόνα: Ο Αρχάγγελος Μιχαήλ. Από το κεντρικό τμήμα του δεξιού πάνελ του δίπτυχου έργου The Crucifixion, The Last Judgment (1426), του Jan Van Eyck. Μέρος του πάνελ αποτελεί το εξώφυλλο του Sinners in the Hands of an Angry God (1997), δεύτερου άλμπουμ των Lordian Guard. 

Οι στίχοι: Από το Άσμα ΧΧΧΙΙΙ του Παραδείσου (Dante Alighieri, La Divina Commedia, σε μετάφραση Γ. Κότσιρα). 

Τα άστρα: Στο τέλος της Κόλασης, του Καθαρτηρίου και του Παραδείσου.

Knights and Troubadours: War Flag - Μay 2013

Η τελευταία μας συνάντηση: Ο Πολέμαρχος με τίμησε προσκαλώντας με να παρευρεθώ στην πρόβα των Warlord, την προηγούμενη ημέρα της συναυλείας στην Αθήνα, τον Ιούλιο του 2014. Το Σάββατο (05.07.2014), μαζί με τον μικρό μου αδερφό, παλαιό αλληλογράφο και φίλο του William, βρεθήκαμε σε ένα πρόχειρο στούντιο κάπου στην Ηλιούπολη. Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνη την συγκεκριμένη εκτέλεση του War in Heaven, με τον Bill να κιθαρωδεί τρία μέτρα απέναντί μου, μπροστά από τα τύμπανα του Zonder, και τους απορημένους μουσικούς της μπάντας, να τον συνοδεύουν διερωτώμενοι ποιοί ήμασταν. 

FUCK YOU!

Σήμερα, καθώς δημοσιεύω αυτές τις γραμμές, η επιδημία του Covid-19 βαίνει προς την τελευταία της φάση. Είναι λοιπόν η κατάλληλη στιγμή για μια διακριτική καταχώρηση στο προσωπικό μου ημερολόγιο. Ως απολογιστική αναφορά και ως υπόμνηση για το μέλλον.                 

Κατά την πολύμηνη διάρκεια της επιδημίας και με πρόσχημα την θανατηφόρο επίδραση του ιού στις ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού, το απεχθές σύστημα εξουσίας που διαχειρίζεται την παρακμιακή κοινωνία μας, προσέβαλε βάναυσα την θεμελιώδη αρχή της εξατομίκευσης της ελευθερίας πάνω στην οποία στηρίζεται ο Δυτικός Πολιτισμός. Και εφάρμοσε πρακτικές ανατολικού τύπου δεσποτισμού, δοκιμάζοντας τις δυνατότητες επιτάχυνσης της πολιτισμικής μετάλλαξης που απεργάζεται.

Σε προσωπικό επίπεδο, το σύστημα επανειλημμένα εξευτέλισε τους απαράβατους κανόνες της ατομικής μου ελευθερίας. Μου επέβαλε ωράριο κυκλοφορίας στους δημόσιους χώρους! Μου επέβαλε αίτηση αδείας και δήλωση των συγκεκριμένων λόγων που αιτούμαι την δημόσια έξοδο! Μου επέβαλε χρονικά όρια στις δραστηριότητες, περιορισμό στον αριθμό των ατόμων που συναναστρέφομαι, γεωγραφικά όρια στις μετακινήσεις! Μου επέβαλε παύση εργασιών και υπηρεσιών, ψυχαγωγίας και κοινωνικοποίησης! Μου επέβαλε χρήση πραγματικής προσωπίδας (!) πάνω από τη μάσκα προσποίησης που εδώ και χρόνια ενσυνείδητα διατηρώ...

Με τον καταχρηστικό αυτό τρόπο, το σύστημα διέρηξε τα εύθραυστα όρια της ανοχής μου. Κι εγώ δεν μοιάζω ούτε με τους ευκολόπιστους μαζανθρώπους που εύκολα χειραγωγεί, ούτε με τους εμμονικούς αναρχικούς που επιλεκτικά χρησιμοποιεί. Η ανοχή μου εδράζεται κυρίως στην παγιωμένη πεποίθησή μου πως δεν έχει έρθει ακόμη η εποχή του Σφυριού. Ανοχή πικρόχολη, που ενώ προσωρινά εξαγοράζεται από την ευμάρεια που μπορώ να εξασφαλίζω, συντηρείται όμως και διαρκεί μόνον από την εγγύηση ενός ικανού περιθωρίου ατομικής ελευθερίας έστω και μέσα στους στενόχωρους κανόνες της κοινωνικής μηχανικής.

Η προσωπική μου ελευθερία αποτελεί για μένα ρητή και αδιαπραγμάτευτη αξία με υπέρλογη ισχύ θρησκευτικού δόγματος. Καταλαμβάνει την κεντρική θέση στην αντίληψή μου για τον κόσμο και τη ζωή. Μόνον μέσω αυτής σημασιολογώ το πλήθος και την επιρροή των άλλων εννοιών. Μπροστά της ωχριούν άνθρωποι και ιδεολογίες, θεοί και δαίμονες. Η κοινωνία, το κράτος, ο πολιτισμός, η ανθρωπότητα, το σύμπαν ολόκληρο, είναι απλώς ένα θέατρο για να εξασκώ την υπερβατική ελευθερία μου στα ασταθή πλαίσια ενός ιδιότυπου σολιψισμού.

Θεωρώ ως εκ τούτου, βεβήλωση μεταφυσικών διαστάσεων την υποβολιμαία, μαζική παράκρουση πως το δημόσιο δικαίωμα στην υγεία προηγείται της ατομικής ελευθερίας. Και καταλογίζω απύθμενο θράσος σε όλους όσους επιχείρησαν να καταλύσουν την προσωπική μου συνείδηση ανεξαρτησίας στο όνομα της όποιας δικής τους κοινωνικής ηθικής, πλασματικής αλληλεγγύης ή και αληθινής φιλανθρωπίας.

Βεβαίως, δεν πρόκειται να ξεχάσω κανέναν από τους συντελεστές της αποτρόπαιας ιεροσυλίας. Ούτε τους υποχθόνιους αρχιτέκτονες των πραγματικών δικτύων επιβολής, ούτε τους άθλιους πολιτικούς ενορχηστρωτές του κατεστημένου, ούτε τους ελεεινούς λοιμωξιολόγους, ούτε τα φερέφωνα των μέσων μαζικής ενημέρωσης, ούτε τα εκτελεστικά όργανα της καταστολής, ούτε τους πειθήνιους αποδέκτες των εντολών, ούτε τους υποτιθέμενους αντεξουσιαστές με τη μάσκα πάνω από τη μύτη.

Είμαι απόλυτος, δεν συγχωρώ, και δεν τρέφω ψευδαισθήσεις. Όλοι θα κριθούμε όταν θα έρθει το πλήρωμα του χρόνου.

 

 

 

 

Η εικόνα: Το κεντρικό τμήμα από το ζωγραφικό έργο του Joe Petagno για το χαοτικό εξώφυλλο του Another PERFECT DAY, έκτου άλμπουμ των Motörhead, που κυκλοφόρησε τον Ιούνιο του 1983. Η ελληνική έκδοση της Polygram από τη συλλογή μου.

Η Μάσκα και το Σφυρί: War Flag 02.03.2009.      

ΕΙΣ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Πριν από δύο αιώνες, σε μια μικρή επαρχία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στα σύνορα της νοτιοανατολικής Ευρώπης, ξεκίνησε ένας εθνικοαπελευθερωτικός πόλεμος, που επανέφερε στο ιστορικό προσκήνιο τον σημαντικότερο λαό της ανθρωπότητας.

Η Ελληνική Επανάσταση οργανώθηκε και εκδηλώθηκε ακολουθώντας τον ανατρεπτικό άνεμο της Αμερικανικής και της Γαλλικής Επανάστασης και εν μέσω των κοινωνικών διεργασιών που μετασχημάτιζαν τους Ευρωπαίους και τους Οθωμανούς μετά το τέλος των Ναπολεόντειων χρόνων. Στην εποχή των πολυεθνικών σχηματισμών και των συγκρούσεων των λαών κατά των αντιδραστικών δυναστειών, οι εξεγερμένοι Έλληνες απαίτησαν το ξεχωριστό δικαίωμά τους στην εθνική αυτοδιάθεση, επικαλούμενοι την θρησκευτική διαφοροποίηση χριστιανών και μουσουλμάνων, και κυρίως, την ιδρυτική πράξη των αρχαίων προγόνων τους στα θεμέλια του Δυτικού Πολιτισμού. Στην σκιά της Αυστριακής και της Ρωσικής αυτοκρατορίας από τις οποίες αργότερα θα προέκυπταν τα περισσότερα νέα έθνη – κράτη, οι Έλληνες βρέθηκαν στην πρωτοπορία της εξέλιξης του εθνικισμού. Ευνοημένοι από τις πολιτικές αντιπαραθέσεις των Μεγάλων Δυνάμεων της εποχής δημιούργησαν κράτος πριν ακόμη από την κρατική συγκρότηση άλλων ιστορικών εθνών όπως οι Ιταλοί, οι Γερμανοί ή οι Πολωνοί.  

                               

Την επανάσταση οργάνωσε η Φιλική Εταιρεία, μια μυστική οργάνωση μικρεμπόρων με πρότερη συμμετοχή στον ελευθεροτεκτονισμό. Ιδρύθηκε το 1814 στην Οδησσό, και κατάφερε να στρατολογήσει την ετερόκλητη πολιτική, στρατιωτική και θρησκευτική ηγεσία των Ελλήνων. Βεβαίως, δεν υπήρξε κανένας συμπαγής και συσπειρωμένος λαός σε κάποια καθορισμένη γεωγραφία. Στον ελλαδικό χώρο, μόνον η θρησκευτική ιδιότητα καθόριζε την διαφορετικότητα, και οι Έλληνες συνυπήρχαν ομαλά με τους ομόθρησκους Αρβανίτες. Η πλειοψηφία του υπόδουλου πληθυσμού δεν είχε φυλετική, εθνική, ούτε καν ελληνική συνείδηση. Η διάσπαση και ο τοπικισμός ήταν εκ των πραγμάτων κυρίαρχα σε ένα άναρχο έθνος που ήδη από τις αρχέγονες καταβολές του δεν είχε ποτέ κεντρική διοίκηση και ενότητα. 

Η ανομοιογένεια της ταξικής σύνθεσης των Ρωμιών ήταν εντυπωσιακή. Οι διαφορετικές ομάδες αποκάλυπταν ένα ιδιότυπο κοινωνικό φάσμα λειτουργιών: Το Πατριαρχείο και οι Φαναριώτες της Κωνσταντινούπολης ήταν μέρος της διοικητικής ελίτ των Οθωμανών και πίστευαν πως εκ των έσω μπορούσαν να κληρονομήσουν αυτούσια την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Οι διανοούμενοι και οι πολιτικοί άνδρες του εξωτερικού είχαν την έδρα τους στη Ρωσία και την Δυτική Ευρώπη και διατηρούσαν επαφές στα ανακτοβούλια, τα πολιτικά κέντρα και τα συνέδρια της εξουσίας. Οι χωρικοί του Μοριά και της Ρούμελης ήταν απείθαρχοι γεωργοί και βοσκοί, ακτήμονες καλλιεργητές εξαρτημένοι απο τους τοπικούς άρχοντες και δεμένοι μόνον με δεσμούς συγγένειας στην περιορισμένη τους κοινότητα. Οι κοτζαμπάσηδες αποτελούσαν την κληρονομική ιεραρχία των τοπικών γαιοκτημόνων, που ενώ διοικούσαν με την άδεια των Τούρκων και ντύνονταν και φέρονταν όπως οι Τούρκοι πασσάδες, όταν άρχισε η επανάσταση πέταξαν τις γούνες και χρηματοδότησαν τον Αγώνα. Τα καπετανάτα των Κλεφτών επανδρώνονταν από ανυπάκουους ενόπλους των βουνών που δεν αναγνώριζαν παρά μόνον την εξουσία των όπλων τους. Οι Αρματωλοί ήταν πρώην Κλέφτες που λειτουργούσαν ως νόμιμοι υπερασπιστές της δημόσιας ασφάλειας των επαρχιών σε συνεννόηση με τους τοπικούς δημογέροντες και πασσάδες, και ουσιαστικά συγκροτούσαν έναν άτυπο ελληνικό στρατό μέσα στο κράτος των Οθωμανών. Οι έμποροι και πειρατές νησιώτες της Ύδρας, των Σπετσών και των Ψαρών απάρτιζαν το ιδιωτικό πολεμικό ναυτικό και με τα πρώην εμπορικά πλοία τους ανέλαβαν τις θαλάσσιες επιχειρήσεις του Αγώνα. Οι Μανιάτες συνιστούσαν ένα μόνιμο και ετοιμοπόλεμο στρατόπεδο - και καταφύγιο - στην απομακρυσμένη και αυτοδιοικούμενη περιοχή τους.

Αξιοσημείωτο ήταν το εύρος και η διασπορά των ενόπλων. Από τους Έλληνες οπλαρχηγούς και άνδρες που για διάφορους λόγους αποτελούσαν την στρατιωτική δύναμη των παραδουνάβιων ηγεμονιών, έως τους έμπειρους πολεμιστές της ανεξάρτητης Μάνης. Η πολεμική δράση στηριζόταν στους Κλέφτες και τους Αρματωλούς, αλλά ακόμη και οι απλοί χωριάτες του Μοριά και της Ρούμελης που δεν είχαν καμία προηγούμενη εμπειρία, γρήγορα μεταμορφώθηκαν σε αξιόμαχους πολεμιστές.

Τον Απρίλιο του 1820, η Φιλική Εταιρεία ανέθεσε την αρχηγία στον παλαίμαχο στρατιωτικό των Ναπολεόντειων πολέμων και υπασπιστή του Ρώσου αυτοκράτορα, Αλέξανδρο Υψηλάντη, αφού πρώτα την αρνήθηκε ο σημαντικότερος Έλληνας πολιτικός άνδρας της εποχής, ο Ιωάννης Καποδίστριας. Στις 20 Οκτωβρίου του 1820 στην σύσκεψη των Φιλικών στο Ισμαήλιο της Βεσσαραβίας, αποφασίστηκε η έναρξη του Αγώνα από τις Παραδουνάβιες Ηγεμονίες, παρά την επιμονή του Παπαφλέσσα να προτιμηθεί η Πελοπόννησος. Οι στρατιωτικές επιχειρήσεις ξεκίνησαν στην Μολδοβλαχία, στην Πελοπόννησο και στην Στερεά Ελλάδα, τους πρώτους μήνες του 1821. 

Ο Παπαφλέσσας, απεσταλμένος από τον Υψηλάντη, με συνοδεία επτά οπλοφόρων συνάντησε στις 26 Ιανουαρίου στην Βοστίτσα, την ηγετική ομάδα των ήδη μυημένων αλλά διστακτικών προεστών και ανώτερων κληρικών του Μοριά. Τους ενημέρωσε, τους προέτρεψε, τους φαντασίωσε και τους απείλησε. Είπε στους κοτζαμπάσηδες πως είτε το θέλουν είτε όχι, αυτός θα ξεκινήσει την Επανάσταση κι αλίμονο σε όσους πιάσουν οι Τούρκοι δίχως όπλα...

Ο ίδιος ο Αλέξανδρος Υψηλάντης, πέρασε στις 22 Φεβρουαρίου του 1821 τον ποταμό Προύθο. Στις 24 Φεβρουαρίου, στο Ιάσιο της Μολδοβλαχίας, περιοχή που είχε Έλληνα ηγεμόνα και στρατιωτικούς αρχηγούς, κάλεσε σε επανάσταση τους Έλληνες με επίσημη προκήρυξη όπου υπενθύμιζε το ένδοξο παρελθόν και αποκαλούσε τους Τούρκους απογόνους των βαρβάρων Περσών. Στις 26 Φεβρουαρίου καθαγίασε την επαναστατική σημαία με τα σύμβολα του Σταυρού και του Φοίνικα.

Στις 10 Μαρτίου υπό την πίεση του Παπαφλέσσα, στη Μονή της Αγίας Λαύρας, οι πρόκριτοι της Πελοποννήσου πήραν την οριστική απόφαση της εξέγερσης. Στις 16 Μαρτίου σκοτώθηκαν οι πρώτοι γυφτοχαρατζήδες στο χωριό Αγρίδι. Στις 22 Μαρτίου κήρυξαν την επανάσταση, ο Κανέλλος Δεληγιάννης στα Λαγκάδια της Αρκαδίας και ο Πετρόμπεης στη Μάνη. Στις 24 Μαρτίου στην Πάτρα στήθηκε ο μεγάλος ξύλινος σταυρός όπου ο Αρχιεπίσκοπος Γερμανός όρκιζε τους εξεγερμένους με τον όρκο Ελευθερία ή Θάνατος. Στην πρώτη διακήρυξη του Επαναστατικού Διευθυντηρίου των Πατρών που επιδόθηκε στους αντιπροσώπους των ευρωπαϊκών Δυνάμεων στις 26 Μαρτίου, γινόταν ήδη υπόμνηση του χρέους της ανθρωπότητας στους ένδοξους προγόνους των Ελλήνων. Πριν το τέλος του μήνα ξέσπασε η επανάσταση του Πανουργιά και του Αθανάσιου Διάκου στη Ρούμελη. Στα Σάλονα, το Λιδωρίκι και τη Λειβαδιά.

Θα ακολουθούσαν δύσκολα χρόνια ηρωισμού και αυτοθυσίας, εκδίκησης και αιματοχυσίας, φατριασμού και μηχανορραφιών, εμφυλίων συγκρούσεων και προδοσίας. Οι απείθαρχοι και άναρχοι Έλληνες θα πολεμούσαν εναντίον των Τούρκων, των Αλβανών και των Αιγυπτίων που θα στέλνονταν εναντίον τους, αλλά και συνεχώς μεταξύ τους. Αρματωλοί και Κλέφτες, ιερωμένοι και κοτζαμπάσηδες, διανοούμενοι και διπλωμάτες, έμποροι και γραμματικοί, ιδεολόγοι και τυχοδιώκτες, αγράμματοι και εγγράμματοι, νησιώτες και στεριανοί, ντόπιοι φουστανελάδες και ευρωπαϊκά ντυμένοι ξενόφερτοι, Μωραίτες και Ρουμελιώτες, όλοι μαζί και όλοι εναντίον όλων, θα συμμετείχαν ο καθένας με τον τρόπο του στα γεγονότα της ιστορικής συγκυρίας. Πολλοί Φιλέλληνες θα πολεμούσαν επίσης μαζί τους, ο μέγιστος Ρομαντικός λόρδος Μπάυρον θα γινόταν εθνικός τους ήρωας, και ο διεθνής θαυμασμός της κοινής γνώμης για το αρχαίο λίκνο του Πολιτισμού θα διευκόλυνε τον Αγώνα τους.

Από καθαρά στρατιωτική άποψη, ο παρατεταμένος ανταρτοπόλεμος των ατάκτων και διχασμένων Ελλήνων, τελικά ηττήθηκε. Αλλά παρά τις επιμέρους στρατιωτικές ήττες, το νέο ελληνικό κράτος αναγνωρίστηκε από την Αγγλία, τη Γαλλία και τη Ρωσία, μέσα στο ευρύτερο πλαίσιο των δικών τους συμφερόντων. Κι αυτό έγινε κυρίως λόγω της υστερόβουλης υποστήριξης των Ρώσων και των Άγγλων, πρωτίστως των Άγγλων που δεν επιθυμούσαν διείσδυση των Ρώσων στην ανατολική Μεσόγειο. Οι Άγγλοι δήλωσαν πρώτοι ουδετερότητα απέναντι στους εμπολέμους αναγνωρίζοντας έμμεσα την υπόσταση των νεοελλήνων. Αυτοί έδωσαν τα πρώτα οικονομικά δάνεια στους εξεγερμένους, αυτοί παρέσυραν τον τουρκοαιγυπτιακό στόλο στην καθοριστική ναυμαχία του Ναυαρίνου. Οι Άγγλοι πρότειναν και το Πρωτόκολλο του Λονδίνου της 3ης Φεβρουαρίου 1830, που με την συμφωνία Γάλλων και Ρώσων, αναγνώρισε για πρώτη φορά, όχι απλώς μια ημιαυτόνομη και φόρου υποτελής στους Οθωμανούς ηγεμονία, αλλά ανεξάρτητο ελληνικό κράτος.

Δεδομένων των συγκεκριμένων ιστορικών συνθηκών και του ιδιόρρυθμου χαρακτήρα της μοναδικής Φυλής τους, οι Έλληνες αναγεννήθηκαν πραγματικά όπως ο αθάνατος Φοίνιξ, μέσα από τις στάχτες τους. Η εξέγερσή τους υπήρξε η πρώτη επιτυχημένη εθνικοαπελευθερωτική επανάσταση στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Το νεωτερικό έθνος-κράτος τους, συγχωνεύοντας πολύπλευρες ταξικές και ιδεολογικές αντιπαραθέσεις, θα επεδίωκε πλέον να συγκεράσει τον απλοϊκό, νεότερο λαϊκό πολιτισμό τους με την τεράστια, ξεχασμένη κληρονομιά τους. Η υπέρτερη καταγωγή τους, τους προσέδιδε ήδη παγκόσμιο κύρος φαντασιακής κοινότητας, καθώς οι πρόγονοί τους ήταν οι δημιουργοί των πνευματικών αξιών που συνέδεαν την κοινή παράδοση όλων των πολιτισμένων ανθρώπων.                    

Σήμερα, διακόσια χρόνια μετά την Επανάσταση, παραμένει επίκαιρη η εμβληματική δήλωση του Αδαμάντιου Κοραή, πως καταγόμαστε από τους Έλληνες και πως πρέπει να ξαναγίνουμε άξιοι να φέρουμε το όνομά τους, ή να μην το φέρουμε καθόλου. Το ότι έχουμε πλέον ανακτήσει ένα σημαντικό τμήμα του ζωτικού μας χώρου συμμετέχοντας ταυτόχρονα στον σκληρό πυρήνα της Δύσης, αποτελεί ένα ελάχιστο επίτευγμα σε σχέση με τις προσδοκίες του μύθου μας. 

Γιατί ενώ διατηρούμε ανεξάντλητη την πίστωση της υπόληψης, δεν έχουμε ακόμη εκπληρώσει την κραταιά υπόσχεση του πεπρωμένου. Πάντοτε, εις το όνομα των Ελλήνων.

 

 

200 χρόνια: Φόρος τιμής στην έναρξη του εθνικοαπελευθερωτικού πολέμου του 1821.

Η εικόνα: Αρχάγγελος του Νικόλαου Γύζη (Θεμελίωση της Πίστεως, σχέδιο με κιμωλία και μαύρο και κόκκινο μολύβι σε μαύρο χαρτί).

Μαύρος Λόχος: Φόρος τιμής στον Ιερό Λόχο.War Flag 12.07.2008

Τα Ταμπούρια του Παπαφλέσσα: Φόρος τιμής στον Γρηγόριο-Δικαίο Φλέσσα. War Flag 24.03.2011

200 αναρτήσεις: Στην διαδικτυακή Πολεμική Σημαία.

ΛΕΥΚΟΙ ΑΝΔΡΕΣ

Στις πρώτες δεκαετίες του 21ου αιώνα γιγαντώνεται το αρρωστημένο κοινωνικό φαινόμενο της αποκαλούμενης «πολιτικής ορθότητας». Πρόκειται για ένα ιδεοληπτικό κίνημα προβληματικών κοινωνικών ομάδων, με απότερο σκοπό την αποδόμηση των παραδοσιακών αρχών του Δυτικού Πολιτισμού. Το κεντρικό τους ζήτημα δεν αφορά τόσο στην αποφυγή των προσβολών προς τις μειονότητες όπως οι ίδιοι ισχυρίζονται, όσο κυρίως στην κατάργηση της αδέσμευτης σκέψης και της ελεύθερης έκφρασης των ιδεών. Οι διαταραγμένοι εκφραστές της «πολιτικής ορθότητας» χρησιμοποιούν ανεξέλεγκτα μια μνησίκακη ρητορική μίσους με πρόσχημα την καταπολέμηση της υποτιθέμενης μισαλλοδοξίας αυτών που θεωρούν αντιπάλους στα σκοτεινά τους σχέδια. Μακροπρόθεσμα, επιδιώκουν τον μετασχηματισμό των καθιερωμένων αξιών και την εγκαινίαση μιας νέας, ανορθολογικής τάξης πραγμάτων.

Κύριο στόχο της «πολιτικής ορθότητας» αποτελούν οι λευκοί άνδρες. Οι θιασώτες της, τους καταλογίζουν ρατσισμό, σεξισμό, απολυταρχισμό, αυταρχισμό, σωβινισμό, χειραγώγηση και ιμπεριαλισμό. Τους χρεώνουν την ταξική και φυλετική ανισότητα, την εκμετάλλευση των αδυνάμων και την καταπίεση των γυναικών, την φτώχια, την δουλεία, την πολιτική και πολιτιστική αποικιοκρατία. Με λίγα λόγια, επιχειρούν μια επιλεκτική ανάγνωση της παγκόσμιας ιστορίας, θεωρώντας πως οι λευκοί άνδρες είναι υπεύθυνοι για όλα τα «κακά» της ανθρώπινης εξελικτικής πορείας. Και έχουν εν μέρει δίκιο, γιατί το σύνολο του Πολιτισμού με τα θετικά και τα αρνητικά του επακόλουθα, είναι στην πραγματικότητα αποκλειστικό προϊόν μιας λευκής αντρικής ελίτ.

Λέγεται πως στην αρχή του χρόνου υπήρχε η Μεγάλη Μητέρα Γη, η Μητριαρχία και η λατρεία της Σελήνης που ήταν το ουράνιο σύμβολο της τριπλής Θεάς. Και είναι πολύ πιθανό πως όντως στο απότατο παρελθόν υπήρξε κάποιο μη πατριαρχικό σύστημα κοινωνικής οργάνωσης. Οι χιμπατζίδες που σε σχέση με το γονιδίωμα είναι οι συγγενέστεροι στον άνθρωπο ανθρωποειδείς πίθηκοι, πέρα από το κύριο είδος τους που κυριαρχείται από τα αρσενικά όπως συμβαίνει σε όλα τα Πρωτεύοντα θηλαστικά, περιλαμβάνουν και τους πανίσκους, που ξεχωρίζουν για την μητριαρχική κοινωνία τους. Ίσως στις πρώιμες κοινωνίες με τροφοσυλλεκτική οικονομία, οι γυναίκες είχαν καθοριστική θέση, καθώς ανίχνευαν την καταγωγή των παιδιών μόνον από την πλευρά της μητέρας και η σημασία της συνουσίας για την τεκνοποίηση δεν ήταν ακόμη γνωστή. Ο άνδρας έδειχνε υποδεέστερος, κυρίαρχη ήταν η γενάρχισσα και η μητρική της θεότητα ως πηγή της γονιμότητας. Η έννοια της πατρότητας ήταν άγνωστη. Δεν υπήρχε ακόμη συνείδηση της ατομικότητας, τα πρώτα, αδέξια γλυπτά δεν είχαν πρόσωπο και επικεντρώνονταν στην σεξουαλική ανατομία των γυναικών.

Ο ουσιαστικός ανθρώπινος Πολιτισμός γεννήθηκε στη νεολιθική εποχή με την εξέλιξη των όπλων και την ικανότητα του ατομικού κυνηγιού από τους άνδρες. Με την επικράτηση της Πατριαρχίας και την διαφοροποίηση του ατόμου από την κοινότητα, αρχίζει η επιλεκτική ιεραρχία και η υποβάθμιση της θέσης της γυναίκας. Βεβαίως, υπάρχουν οργανικές αιτίες για την ανδρική κυριαρχία που ανάγονται στις έμφυτες βιολογικές ιδιότητες του κάθε φύλου. Στον άγριο κόσμο της συνεχούς μάχης για επιβίωση, είχε καθοριστική σημασία η επιλογή των ικανότερων γιών από τον πατέρα όπως και η παθητική φύση της μητρότητας και η δυσκινησία των γυναικών στη διάρκεια της εγκυμοσύνης και του θηλασμού.

Στην ιστορική αρχή της ευρωπαϊκής πατριαρχίας βρίσκονται όπως παντού και πάντοτε, οι αρχαίοι Έλληνες. Οι ελληνικές εισβολές της δεύτερης π.Χ. χιλιετίας έφεραν στη νοτιαανατολική Ευρώπη μια ανδρική στρατιωτική αριστοκρατία που σταδιακά επιβλήθηκε στην προϋπάρχουσα μητρογραμμική παράδοση. Κι έτσι ξεκίνησε ο ανώτερος Δυτικός Πολιτισμός: η οντολογική διευθέτηση σύμφωνα με τις επιταγές της λογικής, οι θεσμοί, η πολιτική και οικονομική οργάνωση της κοινωνίας, η τέχνη, η επιστήμη, η τεχνολογία, η φιλοσοφία και η ανθρωποκεντρική θρησκεία. Όλα τα μεγάλα επιτεύγματα της ανθρωπότητας στους τομείς της γνωσιολογίας, της αισθητικής και της ηθικής, πραγματοποιήθηκαν κυρίως από λευκούς άνδρες κατά την διάρκεια των τελευταίων τριών χιλιάδων χρόνων της ευρωπαϊκής ιστορίας.

Οι λευκοί αυτοί άνδρες σήμερα βάλλονται από έναν ριζοσπαστικό θεωρητικό προσανατολισμό που προσπαθεί να χειραφετηθεί ενάντια στην προφανή βιολογία και να αλλάξει όχι μόνον το μέλλον αλλά και την ίδια τη φύση και την ιστορία. Διαταραγμένοι κοινωνιολόγοι, ανθρωπολόγοι και ψυχαναλυτές ονειρεύονται μια τερατολογική μορφή ουτοπίας όπου θα αμβλυνθούν οι σεξουαλικές διαφορές και τα φύλα θα μοιάζουν μεταξύ τους ακόμη και από την άποψη της συγκριτικής ανατομίας. Και μαζί τους παρατάσσονται φεμινίστριες, ομοφυλόφυλοι και λεσβίες που θεωρούν ότι ο λευκός άνδρας είναι από την ίδια του τη φύση απειλή, αριστεροί και αναρχικοί που συγχέουν την πατριαρχία με την ταξική καταπίεση, βλαμμένοι που ονειρεύονται μια πολυφυλετική κοινωνία με ερμαφρόδιτες καταβολές, δίχως διακριτά γνωρίσματα των φύλων και των φυλών.

Η «πολιτική ορθότητα» προωθείται στη νομοθεσία, στα σχολικά και πανεπιστημιακά προγράμματα σπουδών, στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, στα θέματα εταιρικής κουλτούρας των πολυεθνικών. Και η σύγχυση στον ορισμό των φύλων διευρύνεται από τις ασυναρτησίες περί «κοινωνικής κατασκευής τους» και τον ρόλο της ομοφυλοφιλίας ως ενδιάμεσου καταλύτη στον σταδιακό μετασχηματισμό προς την γύνανδρη κοινωνία. Ισοπεδωτισμός, «πολυπολιτισμικότητα», εκθήλυνση, λατρεία των αρρώστων και των αδυνάμων. Ο κλασσικός ανδρισμός στη σύγχρονη Δύση συκοφαντείται και δαιμονοποιείται από τους ανισόρροπους και τους παραμορφωμένους. Η διαστρέβλωση της αληθινής ζωής και η ηθική και πνευματική κατάπτωση προετοιμάζουν το νέο Κατεστημένο.

Οι λευκοί άνδρες ταυτόχρονα αντιμετωπίζουν μια πρωτόγνωρη κρίση εκφυλισμού της ταυτότητάς τους. Η διάσπαση της οικογενειακής δομής δημιούργησε μονογονεικές οικογένειες με μητριαρχικά χαρακτηριστικά. Η επακόλουθη απουσία του πατέρα υπονόμευσε την ικανότητα των παιδιών να αναγνωρίζουν την ταυτότητα του φύλου τους κατανοώντας τα ξεχωριστά γνωρίσματα του ανδρικού αρχετύπου στον τρόπο σκέψης, στην συμπεριφορά, στην πραγματικότητα και στη φαντασία. Επιπλέον, ατόνισαν μέχρι εξαφάνισης οι μυητικές τελετουργίες - δοκιμασίες που βοηθούσαν ψυχολογικά κάποτε τα αγόρια να εξελιχτούν σε ώριμους άνδρες, προσφέροντας καθοδήγηση και πρότυπα στο εκπαιδευτικό σύστημα, στους αθλητικούς ομίλους, στις εφηβικές «συμμορίες», στην στρατιωτική θητεία.

Υπάρχει άραγε ελπίδα ανατροπής της τυραννίας του νέου, διεστραμμένου Κατεστημένου; 

Οι λευκοί άνδρες πρέπει να καταδυθούν και να αναβαπτιστούν στην πηγή της αρχέγονης φύσης τους και να επαναφέρουν την ηθική κατεύθυνση της Πατριαρχίας στην σύγχρονη θεώρηση του κόσμου. Το οφείλουν στους προγόνους τους, στον εαυτό τους, στους γιούς και στις κόρες τους. Για να ανατρέψουν τη χειμωνιάτικη νύχτα της ζοφερής «πολιτικής ορθότητας», με το ανοιξιάτικο πρωινό που φέρνει μαζί του ο ερχομός του Πατέρα στο περίφημο έργο του Στρίντμπεργκ.

Γιατί η Πατριαρχία δεν είναι απλώς μια βαθιά ριζωμένη πολιτική και οικονομική δομή εξουσίας, είναι η ίδια η μήτρα του ανθρώπινου Πολιτισμού. Η κατάρρευσή της οδηγεί στην πολιτιστική και φυλετική αυτοκτονία της Δύσης και αναπόφευκτα στην οπισθοδρόμηση και της υπόλοιπης ανθρωπότητας. Δεν είναι τυχαία η ομοιότητα που παρουσιάζει η άθλια μεταμοντέρνα γλυπτική με τα πρωτόγονα ειδώλια της μητριαρχίας. Και η μοντέρνα τέχνη δεν είναι το μοναδικό σύμπτωμα της παρακμής. Ολόκληρη η διανοητική μας παράδοση απειλείται από τα εξωφρενικά ενδεχόμενα μιας άφυλης και ισοπεδωτικής κοινωνίας που θα ανακόψει την εξελικτική μας πορεία σε κυρίαρχους του σύμπαντος.

Έχει ίσως μεταφυσικές προεκτάσεις το γεγονός πως η φυσική επέκταση του είδους μας έφτασε στο ζενίθ της το 1969, την ίδια εποχή που επιταχυνόταν η μεταμοντέρνα ιδεολογική επέλαση. Εκείνη τη χρονιά, τρείς λευκοί άνδρες αστροναύτες κατέκτησαν τη Σελήνη και απομάγευσαν οριστικά το αρχετυπικό έμβλημα της Μεγάλης Θεάς...

                                                           

                             

 

                                                                                                               

Το γλυπτό: FATHERHOOD (LLADRÓ porcelain, 2004). Έργο του γλύπτη José Luis Santes. Από τη συλλογή μου.

Ο Πατέρας: WAR FLAG, Ιανουάριος 2015. Στην Όγδοη Σκηνή της Πρώτης Πράξης της εμβληματικής Τραγωδίας του Στρίντμπεργκ, λέει η κόρη του Βέρθα, στον Λοχαγό Αδόλφο Λάσσεν: «…Εκεί μέσα είναι όλα τόσο σκυθρωπά, απαίσια, σαν χειμωνιάτικη νύχτα – όταν όμως έρχεσαι εσύ, πατέρα, είναι σαν να ανοίγει διάπλατα το παράθυρο ένα ανοιξιάτικο πρωινό.»